verstand

of het gebrek eraan/verdwijnen ervan.

vandaag
op een dag dat
"crisis"
weer hoger op de lijst stond dan eender welk ander woord

(lees wèl: de nacht werd buiten doorgebracht, binnen verdergezet tot grofweg 9u-9u30 vanochtend en weer in stukjes verlengd in de namiddagzon............ een "productief" mens dóet zukke dingen niet....)

beslist uw Olijf
om het pakweg vieràvijfjaar oude Alias
op FB
te vervangen
Door de echte naam.

In de vrij reële hoop

• dat de baas te laks is om de naam nog te checken online. Na 8 jaar interesseert het hem heus niet meer wat Olijf doet....
• in de wetenschap dat andere werknemers/collega's hem gaan opzoeken 
• en dat ik "misschien" vroeg of laat.....

ga moeten beslissen of ik een werkvriendschap aanvaard of niet.
Waarschijnlijk niet. En dan zal ik potverdorie een gefundeerd en aanvaardbaar antwoord klaar moeten hebben. Hetgeen ik - au fond en in de diepte - eigenlijk al heb.
Dat ik business and pleasure graag strikt gescheiden houd. Alhans virtueel. Want een pintje of wijntje na de uren, in real life as it were vind ik zonder meer geen ènkel probleem. Maar wie me na de uren THUIS wil kennen, moet meer moeite doen dan een pintje trakteren na de uren (of er eentje drinken op mijn kosten. U weet wat ik bedoel? Waarschijnlijk niet... en nu valt m'n Eurocent rond vorige posts die vragen stelden naar m'n bereik- en aaibaarheidsfactor..... ploinkkkkkk......)

Goed....
het verstand zei:
Als je vindbaar wil zijn
op jouw leeftijd
(en dat zijn er inmiddels 47. Jewèl.)
dan moet je maar eens je eigen naam gaan gebruiken.

Je bent te oud nu
voor stalkers. Die zoeken jonger materiaal nu. Aanvaard dat.
Zelfs de oudere soort kijkt naar jong "gerief". Of ze' t nu krijgen kunnen of niet. Kijken is gratis.
En naar ... ahum... wordt niet zo vaak meer gekeken. Tenzij het écht, hélemààl, àbsoluut, gegàrandeerd gràtis is.
U begrijpt het. You get the bleedin' picture.

Dat gezegd zijnde....
wens ik mezelf toe
dat het nog een poosje zal duren
vooraleer ik
verleidelijk mooie foto's van mezelf
grijnzend of lonkend over één der beide ontblote schouders
of half liggend, met één der beide dijen out of focus in de verte glooiend op een verlaten strand, ga liggen pronken
Al wàs ik nog the Queen of Sheba...
(het soort van foto's dat me onbeslist laat in de vraag of ik ze nu moet bewonderen of meewarig moet knikkebollen om zoveel visuele ontboezeming)

.... zal posten....

Als ik lang genoeg wacht -  kan ik maar denken - maakt het zelfs niet meer uit (of zal men me met aandrang sméken om ze stante pede weer te verwijderen) of ik ze post of niet.
U begrijpt wellicht wat ik bedoel.

Vanaf morgen, neem ik aan (FB doet er zo'n 24u over om profielwijzigingen te aanvaarden.... alsof ze wéten of er zelfs om géven wie Olijf is...... yeah right)...... ben ik misschien helemaal mezelf. En moet ik me afvragen of lang verloren schoolvriendinnen, die ik zelfs tóen niet had, me nu gaan terugvinden.
Iets zegt me dat dat sterk te betwijfelen valt.
Maar het maakt weinig uit.
IETS in me (misschien de stem der huppeldepup) zei me vandaag
dat het tijd was
om uit de anonimiteit te treden.

En anderen de kans te geven
me te vinden;
Of weer kwijt te spelen.

Whatever.

IETS zal gebeuren. Hoe dan ook.
Vijftien April 2013.
let the change begin.





Halfacht op een voorjaarsavond.
Het duurt nog even voor het donker wordt.
Maar uw blogmadam houdt het even voor bekeken. Tenzij de avond lang dreigt te worden. Dan wordt het scherm misschien terug opgezocht.

Ik vraag me af, soms (maar niet alle dagen),
hoevélen onder u
weten hoe het er uit ziet
het leven van een mens
die nooit dat van een ander mens
delen moest.
Of mocht.

Voor sommigen onder u klinkt het idyllisch. Ik twijfel er niet aan.
En voor de andere 15%???????????????????