Zó zit dat dus

terwijl ik met net afvroeg
of ik niet beter zou zwijgen
(en daar voor mezelf op antwoordde...
waarschijnlijk meer in daden dan in woorden...
dat dat wellicht geen slecht idee zou zijn (geweest))

sla ik de vingers weer ter toets.
(bear with me... soms moet ik wat kwijt, zelfs al is het taalkundig heel erg fout)

Omdat ik,
terwijl ik de afwas doe
- 1 bord, 2 lepels, 1 (klein) kookpotje, 1 glas en 1 snijplank -
me onwillekeurig realiseer waaròm ik online schrijf welke scheet ik vandààg ook alweer liet
(alsof ik dat niet wist... waardoor het vaak wijzer lijkt gewoon te zwijgen, ook - of vooràl - online...)

Nou ja...
mijn scheet komt online
omdat ik ze thuis niet kwijt kan.
Zo eenvoudig is dat.


Zo leert u
tegen wil en dank
dat Olijf vandaag voldaan haar bed zal in kruipen
omdat mij niets mankeert.
Dat zegt mijn bloed.
Of dat zegt mijn dokter via het labo via mijn bloed.
Goede lever, goede nieren, goede schildklier en menodinges nog bijlange niet in zicht.
Schitterend nieuws heet dat.
Behalve dat het extra gewicht "dus" enkel en alleen bij "moi" ligt
en niet bij iets wat niet naar behoren functioneert.
En dat terwijl m'n voeding bijna niet meer gezonder of lighter kan. Misschien net een beetje tè light...
Dus besloot deze Olijf om het eens op de klassieke manier te proberen. Met hulp. Van buitenaf. Die morgen uitgeprobeerd wordt.
Ik zeg niet veel méér dan WW. Maak ervan wat je wil. Een goed verstaander.....

Hier komt het dus op neer.
Dat een relatief intelligent wezen als Olijf "weetjes" als deze publiek maakt
aldus aandacht trekkend (of minstens zoekend)
terwijl eender welk ander (behoorlijk) normaal mens daar stil over zwijgt. Of het tenminste binnen de vier muren van de eigen woning houdt.

Nou ja ... goed... zo zit dat dus. Ongeveer.

En terwijl de autoanalyse ontspoort of (nog steeds of steeds vaker) kant noch wal raakt
probeert een blogster de draad weer op te pikken
van het dankbaar kijken
verwonderd fotograferen
en blij posten.
Dat het leven fijn is
en wonderful
en niets dan leute en avontuur.

• Met een streepje rood in de lucht, gekiekt achter een rijdend stuur
• een vlekje gemist rood op een gevel, nog steeds achter datzelfde stuur
• en een "Ilske" in de woonkamer. 

Vanavond gekocht

• omdat ik gezond ben. Blakend gezond. Zelfs zónder de toevoeging "voor iemand van mijn leeftijd". Want m'n longen presteren boven de 100%... en dat hoor ik graag, op bijna 6 maanden afstand van m'n laatste sigaret.
• De (lucht)thermometer haalt de twee cijfers nog steeds niet maar de zon scheen. De hele dag. En een vrolijk mens viert zoiets.
• Alles werkt in m'n lijf. Naar behoren, zo blijkt. En ook dàt is "geweldig".
• Ik heb een leuke job, fijne collega's en een eigen dak boven m'n hoofd.
• Mocht de job wegvallen, dan heb ik nog steeds een sociaal vangnet en een spaarpotje dat enkele calamiteiten opvangt. In tijden als deze... voorwaar een gedachte die goud waard is.

....
....
.... .... .... ....
Zodra de irritant eeuwige optimist even het fatsoen heeft om haar positieve bek te houden
geef ik ook even toe

dat ik soms (vaak) nog denk aan B, die na haar honderden uitbundige lachsalvo's een eind maakte aan haar werelds bestaan
en dat ik haar mis. Heel hard soms. Zeker deze maand, dat ze 53 had moeten vieren.
Met nieuwe plantjes in haar moestuin. Onder de serre die ze vorig jaar nog kocht. Met alle verplantplannen die ze nog had en me had meegedeeld. Vandaag vroeg ik me af hoe haar tuin er nu zou uit zien...

dat tijd en ruimte me soms parten spelen. In de zin van... liever èlders, als het mag. Zelfs al zit daar niemand op me te wachten.
En dan flitst even door me... zelfs van de laatste keer postte ik geen enkele foto.
Nu ja. Vandaag dan even wèl. Enkele. Niet te veel. Want ik ben hier. En niet daar.
Zoals dat hoort, wellicht. En daar hoor ik verder niet over te zeuren.

heb ik het ooit met u gehad over deze plant?....

déze plant ja. Drie meter hoog.
Hàd ik het er met u ooit over?