We bleven dus nog even na. Met bubbels, hapjes, kadootjes en onnozelheden.
Hij deed wat we wisten dat hij zou doen. Hij kreeg het moeilijk, de schat.
Dat hij spijt had dat het gedaan was, zei hij. En dat hij ons zou missen.
We zullen/zouden hem allemaal missen. Ongetwijfeld.
Maar - dacht ik... alweer in een ongecontroleerde flits - ik zal je missen maar fysiek pijn zal het niet doen. En vlak daarna vond ik mezelf weer een ongevoelige zak.
Op weg naar huis (op weg naar de familiedeur uit vorige post) overdacht ik de notie van Missen.
"Ik zal je missen" of "Ik mis je".
Ik overloop voor m'n eigen theoretische ontleding even wanneer die woorden plegen te vallen.
In mijn wereld is dat vlak voor of kort na het wegvallen van de aanwezigheid van een persoon die je voor een poos of lange tijd regelmatig in je buurt had. Tijdens welke tijd je zelden of nooit aan diezelfde persoon liet weten dat je hem of haar miste. ...
De ironie ... dus.
Zolang je het object van je affectie/verlangen/vriendschap ergens in de buurt hebt - en buurt kan heel los gedefinieerd worden vermits hetzelfde land bij uitbreiding kan gehanteerd worden als buurt - is er weinig of geen nood om het over "missen" te hebben. No need to get all sentimenal, right?
Zodra datzelfde object voor lange, middellange en soms zelfs vrij korte termijn uit de potentieel onmiddellijk bereikbare buurt dreigt te verdwijnen, halen we de magische woorden boven. En gaat het bij sommigen zelfs pijn doen.
Ik vind het een bizar verschijnsel. Een tafereel waar ikzelf vaak zeer gewillig aan deelneem. Ik durf het dus niet aan om er kritiek op te leveren wegens niet voldoende afstand van het fenomeen. Maar helemaal "juist" voelt het hele gedoe dus niet altijd aan.
Maar terug naar M. Hij gaat met pensioen met ingang van 1 januari. En wij hopen hem nog vaak terug te zien, hoewel hij sinds 2 maanden niet meer boven onze winkel woont. Hij zal af en toe nog wat komen vrijwilligen. En wij zullen dat leuk vinden. Olijf ook. Echt.
Maar fysiek pijn - om te veranderen moet ik durven toegeven waar ik momenteel scheef zit - doet het niet.
En bij uitbreiding - Olijf helemaal bloot - fysieke pijn voel ik bij niemand meer. Je m'excuse. Want ik vind het wel een beetje spijtig. Mis het gevoel zelfs enigszins.Voor zover dat mogelijk is.
Verder... zette ik u op een verkeerd pad. M gaat nog niet de avondzon tegemoet en ik zag vandaag vanallesennogwat maar geen avondzon. De Ochtendzon daarentegen... daar stopte ik even voor. Om een kiekje mee te pikken en daarna weer door te rijden naar m'n werk. Waarna, zo'n kwartier later, ongelooflijk maar waar de hele hemel grijs kleurde. Voor de rest van de dag. Gek.
Wat je gemoedstoestand ook was of is, of het niet werkelijk missen van iemand een licht schuldgevoel waard is, dat schijnbaar weinig je nog kan boeien/ uit het lood slaan/ kan opwinden, of het bewaken van je grenzen t.a.v. je familie de boosheid op andere plekken doet belanden dan je van plan was,...
BeantwoordenVerwijderenWat daar verder ook allemaal van zij, het komt je schrijftalent ten goede :-) (en zeker niet het mijne, bovenstaande is een behoorlijk kromme zin)
Meer van dit!
Als er genoeg is om te hebben is niet"missen" eenvoudig.
BeantwoordenVerwijderenEn als bijkomende commentaar: "missen" is een gecultiveerde emotie.
Op een aantal specifieke dingen na, maar meestal is het dan de bijhorende ervaring die je mist.