de wereld ver, de wereld dichtbij

Vorige posts wekten, zo merk ik nu, de indruk dat Olijf onderhevig is aan weemoedige buien.
En wie weet... misschien IS dat wel zo. Of was.. Wellicht - er even van uitgaande dat de geschiedenis zich graag herhaalt - zal het in de toekomst af en toe opnieuw zo zijn.

Hoe dan ook. Enkele dagen na kerst herinner ik me bitter weinig over m'n werkelijke gemoedsgesteldheid. Of vraag me af of het hele gedoe de moeite van de woorden waard was. Misschien wel, misschien ook niet. Vandaag telt enkel dat gisteren achter me ligt en morgen vooralsnog onbekend is.

Nu deze wijsheden genoteerd werden, kan ik verder :)

...
Met het nieuws dat de ex van de zeerweledelgeëerde heer Berlusconi (Mevrouw nummer 2) mag rekenen op een jaarlijkse alimentatievergoeding van 36 miljoen.
Euro.
Dat zijn er 3 miljoen per maand. Euro dus.
Of - iets minder royaal uitgedrukt - 1,2 miljoen Euro voor ieder jaar dat ze elkaar gekend hebben.
30 jaar samen, waarvan 22 gehuwd.
Tot Mevrouw nummer 2 er een punt achter zette omdat meneer wat zou hebben gehad met minderjarige deernes. Hetgeen er voor haar óver was en volgens hem zwaar gelogen.
Maar hij treurt er niet zwaar om. Meer zelfs, de scheiding komt zeer gelegen.... nu hij zich verloofd heeft met een juffrouw die 50 jaar jonger is dan hijzelve.
"minderjarige vrouwen"... gelógen zeg ik u.

....
....
even denken hoor...
Hij is ergens in of rond de 70. Dat maakt de nieuwe Zij zo'n jaar of 20. Volgens de letter van de wet is dat niet minderjarig.
Punt gemaakt.
De oude Zij was niet akkoord met de voorkeuren van haar ex-ega en vroeg een soort van schadevergoeding voor de jaren samen met haar man die nu achter haar lagen. Of een garantie voor de eenzame jaren die voor haar liggen. Aan 3 miljoen per maand. 3 MILJOEN euro. PER MAAND.
Een normaal mens vraagt zich af hoe je in godsnaam 3 miljoen per maand kan opsouperen. Maar blijkbaar heeft Mevrouw nummer 2 dat nódig. En kan meneer B het vrij vlotjes missen.

Ik geef het maar eerlijk toe. Dergelijke bedragen gaan mijn petje te boven. Gedragingen ook. Situaties in het algemeen. ... Absurd. Meneer Berlusconi.

Ach ja. Pittig detail. Dat Meneer B nog steeds ernstig is over z'n terugkeer op het politiek toneel.
Het wordt bang afwachten tot eind februari om te ontdekken of de Italianen wèrkelijk zo gek zullen zijn om hem terug te nemen...
Bang hartje. Neem het van me aan.

Dichter bij huis sluit ik de familiedeur achter me ongeveer een half uur nadat ik ze open had gedaan. De wekelijkse spaghettiavonden worden steeds grimmiger. Heeft wat te maken met spanningen over ouders en organisatie. En algemene incompatibiliteiten die immer vaker duidelijk worden. En Olijf die daar geen zin meer in heeft.... maar tegelijk weet dat je familie moet koesteren.
M'n petje te boven, ook dit. Maar geen zin om het nog te ontrafelen. Ik verkies de stilte van m'n vier muren boven het onvermogen om één zin volledig af te maken in gezelschap.

Een beetje overstuur rij ik naar huis. De rit duurt een minuut of 7. Na 3 minuten ben ik al gekalmeerd.
En vraag me af of ik wèrkelijk zo ongevoelig geworden ben dat dit en andere persoonlijke aangelegenheden me niet langer dan 3 minuten bezighouden.
Net zo min als de vraag of een "andere helft" iets is wat ooit nog in mijn toekomst zal liggen. En of ik dat nog wens. Of durf te verlangen.
Het laat me stilaan allemaal koud. Of houdt me niet meer bezig.

Kort door de bocht: Niets houdt Olijf nog bezig. Niet echt.
En...
hoewel dat bijzonder gemàkkelijk te noemen is,
lijkt het me niet
ideaal.


Maar verder...
gaat het goed met Olijf.
No worries :)