Het regent kaartjes

Virtuele kaartjes. Op het vriendenboek. Want dat is makkelijk.

U hoort me geen kritiek spuien. Het zou erg zijn.... zelf stuur ik al jààààààren geen kaartjes meer. En zelfs de virtuele durf ik te vergeten.
Dat neemt niet weg dat anderen het wèl goed doen. En dat ik hen dit jaar misschien toch maar weer eens vervoeg.

Voor de werkplek maakte ik al een vermailbaar kaartje. U weet wel: alle collega's en (werk)partners fijne feesten wensen met een beeld of wens dat/die in het beste geval verwijst naar je - oe la laaaa - core business.

Wat mijn core business is, weet ik niet. Die van - u weet wel - Olijf dus.
Ik doe maar wat aan, een heel jaar lang. Dan weer dansend, dan weer kokend. Dan weer in gezelschap van velen en dan weer maandenlang moederziel alleen. Dat moederziel mag u met een korrel zout nemen hoor. We gaan hier niet treurig zitten doen :)

Ik weet dus nog niet wat het kaartje worden zal. Nog even over nadenken, terwijl het rozijnenbrood ligt te rijzen op de radiator.

Tegelijk lach ik graag even met een beeld dat ik helaas niet kan herposten, althans... niet op FB. Omdat het te veel betrekking heeft op de vriendin die er dit jaar mee stopte. Met leven.
En omdat haar dochter en schoonzoon ook vriendjes van Olijf zijn.
Geen idee wat zij van de foto zouden maken. Dus deel ik hem niet.

Hier kan dat dan weer wel. Want ik vind hem tekenend voor onze tijden. Op alle mogelijke manieren. En dus... een kaartje van een ander...

van: Anonymous Art of Revolution