Onderscheid moet er zijn

Overal.
Ook in iets onnozels als het jaarkalendertje dat hiernaast staat. Ooit haal ik het misschien wel weg, wie weet? Ik durf wispelturig te zijn. Of ooit haalt de maker het weg, van zijn/haar site. Of moet je voor het gebruik ervan gaan betalen en Olijf is een gierige pin, dus dan zal dat speledingetje snel verdwijnen.

Maar vandaag staat hij er nog. De kalender met de mensjes en hun respectievelijke bordjes.
En dan valt mijne frank. Dat niet iedereen even veel "zendtijd" heeft gehad. Zelfs niet op iets onnozels als een jaarkalender.

Het manneke met het jaartal heeft zomaar eventjes 366 dagen zichtbaarheid gehad.
In een poging om van hieruit hiërarchisch te werk te gaan en - niet onbelangrijk - ervan uitgaande dat alle vaste gegevens telkens opnieuw door dezelfde mannetje/vrouwtjes worden vastgehouden, lijkt het me dat de volgende in rij de Weekdag-houdertjes zijn.

Neem nu het Zondag-dametje. ALS zij iedere zondag opnieuw tevoorschijn kwam .... en dat deed ze niet, voor zover ik weet, maar stèl.... dan kwam zij 53 keren in beeld dit jaar.
Hetzelfde geldt voor de Maandag-figurant.
Dinsdag, Woensdag, Donderdag en Zaterdag kwamen 52 maal voor en Vrijdag - arme sukkel - slechts 51 keer.
(jàààààà ik heb de hele kalender geteld, 7 keer voor iedere dag van de week..... NOT :))

Voorlaatste in rij zijn de Maand-mensjes. Al naargelang de maand mochten ze tussen de 29 en 31 dagen hun bordje vasthouden.

Lantaarndragers: de Dagjes-mensen. Iedereen van 1 tot en met 29 (afgelopen jaar althans) kwam 12 keer aan de beurt. 30 (mevrouw hierboven dus) mocht maar 11 keer en 31 had 7 gastoptredens.

That's it.  Onderscheid bestaat ook hier. Niemand gelijk voor de wet. Maar u hoort me niet zeggen dat niet iedereen even belangrijk was. Dat waren ze wel.
Want zeg nu zelf... een kalender met een ontbrekend gegeven is toch geen zicht?

En om m'n stelling kracht bij te zetten...

Voilà. Punt gemaakt, denk ik.

Ik ben er zeker van dat u deze post met de gepaste interesse hebt gelezen.
Of u vroeg zich af waar ik heen wilde.
IK? Nergens.
Ik zocht even afleiding van een zwaarder onderwerp dat ik nu ga aanpakken. Of tenminste ga probéren, en hopelijk naar ieders genoegdoening.

U wens ik een fijne rest van de dag en een leuke laatste van het jaar morgen.

Huize Avondzon

Vandaag namen we afscheid van M. Een medewerker van het eerste uur, die vandaag z'n allerlaatste werkdag afrondde. Waarna... pensioen.

 We bleven dus nog even na. Met bubbels, hapjes, kadootjes en onnozelheden.

Hij deed wat we wisten dat hij zou doen. Hij kreeg het moeilijk, de schat.
Dat hij spijt had dat het gedaan was, zei hij. En dat hij ons zou missen.

We zullen/zouden hem allemaal missen. Ongetwijfeld.
Maar - dacht ik... alweer in een ongecontroleerde flits - ik zal je missen maar fysiek pijn zal het niet doen. En vlak daarna vond ik mezelf weer een ongevoelige zak.

Op weg naar huis (op weg naar de familiedeur uit vorige post) overdacht ik de notie van Missen.

"Ik zal je missen" of "Ik mis je".
Ik overloop voor m'n eigen theoretische ontleding even wanneer die woorden plegen te vallen.
In mijn wereld is dat vlak voor of kort na het wegvallen van de aanwezigheid van een persoon die je voor een poos of lange tijd regelmatig in je buurt had.  Tijdens welke tijd je zelden of nooit aan diezelfde persoon liet weten dat je hem of haar miste. ...

De ironie ... dus.
Zolang je het object van je affectie/verlangen/vriendschap ergens in de buurt hebt - en buurt kan heel los gedefinieerd worden vermits hetzelfde land bij uitbreiding kan gehanteerd worden als buurt - is er weinig of geen nood om het over "missen" te hebben. No need to get all sentimenal, right?
Zodra datzelfde object voor lange, middellange en soms zelfs vrij korte termijn uit de potentieel onmiddellijk bereikbare buurt dreigt te verdwijnen, halen we de magische woorden boven. En gaat het bij sommigen zelfs pijn doen.

Ik vind het een bizar verschijnsel. Een tafereel waar ikzelf vaak zeer gewillig aan deelneem. Ik durf het dus niet aan om er kritiek op te leveren wegens niet voldoende afstand van het fenomeen. Maar helemaal "juist" voelt het hele gedoe dus niet altijd aan.

Maar terug naar M. Hij gaat met pensioen met ingang van 1 januari. En wij hopen hem nog vaak terug te zien, hoewel hij sinds 2 maanden niet meer boven onze winkel woont. Hij zal af en toe nog wat komen vrijwilligen. En wij zullen dat leuk vinden. Olijf ook. Echt.
Maar fysiek pijn - om te veranderen moet ik durven toegeven waar ik momenteel scheef zit - doet het niet.
En bij uitbreiding - Olijf helemaal bloot - fysieke pijn voel ik bij niemand meer. Je m'excuse. Want ik vind het wel een beetje spijtig. Mis het gevoel zelfs enigszins.Voor zover dat mogelijk is.


Verder... zette ik u op een verkeerd pad. M gaat nog niet de avondzon tegemoet en ik zag vandaag vanallesennogwat maar geen avondzon. De Ochtendzon daarentegen... daar stopte ik even voor. Om een kiekje mee te pikken en daarna weer door te rijden naar m'n werk. Waarna, zo'n kwartier later, ongelooflijk maar waar de hele hemel grijs kleurde. Voor de rest van de dag. Gek.

de wereld ver, de wereld dichtbij

Vorige posts wekten, zo merk ik nu, de indruk dat Olijf onderhevig is aan weemoedige buien.
En wie weet... misschien IS dat wel zo. Of was.. Wellicht - er even van uitgaande dat de geschiedenis zich graag herhaalt - zal het in de toekomst af en toe opnieuw zo zijn.

Hoe dan ook. Enkele dagen na kerst herinner ik me bitter weinig over m'n werkelijke gemoedsgesteldheid. Of vraag me af of het hele gedoe de moeite van de woorden waard was. Misschien wel, misschien ook niet. Vandaag telt enkel dat gisteren achter me ligt en morgen vooralsnog onbekend is.

Nu deze wijsheden genoteerd werden, kan ik verder :)

...
Met het nieuws dat de ex van de zeerweledelgeëerde heer Berlusconi (Mevrouw nummer 2) mag rekenen op een jaarlijkse alimentatievergoeding van 36 miljoen.
Euro.
Dat zijn er 3 miljoen per maand. Euro dus.
Of - iets minder royaal uitgedrukt - 1,2 miljoen Euro voor ieder jaar dat ze elkaar gekend hebben.
30 jaar samen, waarvan 22 gehuwd.
Tot Mevrouw nummer 2 er een punt achter zette omdat meneer wat zou hebben gehad met minderjarige deernes. Hetgeen er voor haar óver was en volgens hem zwaar gelogen.
Maar hij treurt er niet zwaar om. Meer zelfs, de scheiding komt zeer gelegen.... nu hij zich verloofd heeft met een juffrouw die 50 jaar jonger is dan hijzelve.
"minderjarige vrouwen"... gelógen zeg ik u.

....
....
even denken hoor...
Hij is ergens in of rond de 70. Dat maakt de nieuwe Zij zo'n jaar of 20. Volgens de letter van de wet is dat niet minderjarig.
Punt gemaakt.
De oude Zij was niet akkoord met de voorkeuren van haar ex-ega en vroeg een soort van schadevergoeding voor de jaren samen met haar man die nu achter haar lagen. Of een garantie voor de eenzame jaren die voor haar liggen. Aan 3 miljoen per maand. 3 MILJOEN euro. PER MAAND.
Een normaal mens vraagt zich af hoe je in godsnaam 3 miljoen per maand kan opsouperen. Maar blijkbaar heeft Mevrouw nummer 2 dat nódig. En kan meneer B het vrij vlotjes missen.

Ik geef het maar eerlijk toe. Dergelijke bedragen gaan mijn petje te boven. Gedragingen ook. Situaties in het algemeen. ... Absurd. Meneer Berlusconi.

Ach ja. Pittig detail. Dat Meneer B nog steeds ernstig is over z'n terugkeer op het politiek toneel.
Het wordt bang afwachten tot eind februari om te ontdekken of de Italianen wèrkelijk zo gek zullen zijn om hem terug te nemen...
Bang hartje. Neem het van me aan.

Dichter bij huis sluit ik de familiedeur achter me ongeveer een half uur nadat ik ze open had gedaan. De wekelijkse spaghettiavonden worden steeds grimmiger. Heeft wat te maken met spanningen over ouders en organisatie. En algemene incompatibiliteiten die immer vaker duidelijk worden. En Olijf die daar geen zin meer in heeft.... maar tegelijk weet dat je familie moet koesteren.
M'n petje te boven, ook dit. Maar geen zin om het nog te ontrafelen. Ik verkies de stilte van m'n vier muren boven het onvermogen om één zin volledig af te maken in gezelschap.

Een beetje overstuur rij ik naar huis. De rit duurt een minuut of 7. Na 3 minuten ben ik al gekalmeerd.
En vraag me af of ik wèrkelijk zo ongevoelig geworden ben dat dit en andere persoonlijke aangelegenheden me niet langer dan 3 minuten bezighouden.
Net zo min als de vraag of een "andere helft" iets is wat ooit nog in mijn toekomst zal liggen. En of ik dat nog wens. Of durf te verlangen.
Het laat me stilaan allemaal koud. Of houdt me niet meer bezig.

Kort door de bocht: Niets houdt Olijf nog bezig. Niet echt.
En...
hoewel dat bijzonder gemàkkelijk te noemen is,
lijkt het me niet
ideaal.


Maar verder...
gaat het goed met Olijf.
No worries :)

Dingen die blijven.

Tweede Kerst. Zo'n dag waarmee ik niet goed weet wat ik ermee aan moet.

De zon scheen... ik hàd een wandeling kunnen maken.
Ik hàd me zelfs voorgenomen om de kleerkast eens een goede onderhoudsbeurt te geven (lees: spullen weg te doen)
Maar ik was lui en had zin in film. Snuisterde door de stapels onbekeken dvd's en stootte op een mini-serie die ik voor onbepaalde tijd van Ils te leen had gekregen.
Die onbepaalde tijd was intussen gemakkelijk een jaar geworden en ik had nog stééds geen bééld bekeken...
"Le cose che restano" werd het.
In de voormiddag begon ik met aflevering 1. En ik ging het daarbij laten. In theorie.
At 's middags een bord verse soep en kort gestoofde groentjes (boetedoening voor de voorbije feestdagen)....
en zette me aan aflevering 2.
en zo voort
en zo verder.
Tot ik ze alle 4 gezien had. De volle 6 uren lang.

Vele traantjes later. Van ontroering, van verdriet en van pure appreciatie voor de acteurs.
Deze keer, EIN-DE-LIJK ,  kan en wil ik eens toegeven goeie acteerprestaties te hebben gezien van de cast. De héle cast, wat mij betreft.
Maar ik zal wel bevooroordeeld zijn, gezien de taal :)

Ik vond het mooi . Van begin tot eind. En zou het nog eens een keer bekijken... ware het niet dat het waarschijnlijk opnieuw een jaar duurt vooraleer ik nog eens een dvd in de speler steek.
En dat kan ik Ils niet aandoen.



Olijf bracht een hele dag door gekluisterd aan een TV-scherm.
Schande.
Maar ook blij.

Meer dan dit pers ik er vandaag niet uit.
De film haalde één en ander boven vandaag. Maar dat hou ik lekker voor mezelf.
Is het noteren niet waard.

Morgen weer aan het werk! Olé.

Feest...?

Kerst is geen feest. Niet hier. Al jaren niet meer.
Maar ik ga
nog steeds
ieder jaar
kerst eten
... "thuis".

om vrijwel onmiddellijk na het tafelen weer naar m'n eigen huis te rijden
en onder de dekens te glippen
met een slecht gevoel.

Omdat het niet gezellig was
(er zelfs niet van ver op leek)
Omdat een deel van die gemankeerde gezelligheid aan mij ligt
(want ik verwàcht het niet, dus het IS er ook niet)
en Omdat dit jaar afgesloten werd met onfijn nieuws
dat ook had kunnen wachten
maar Olijf is iemand die het onderwerp behandelt wanneer het zich voordoet.

Zo moet er eens gepraat worden over vakantie met de ouders. Strikt genomen "met de mamma".  Dat ieder jaar grote vakantie met de mamma geen evidentie is, zelfs al begrijp ik haar vakantiewens volkomen. Zelfs het hoe en waarom ervan. En de onmogelijkheid om die vakantie zelfstandig te ondernemen. Waardoor het redelijk begrijpelijk wordt dat de mamma rekent op haar dochters om er tussen uit te kunnen knijpen.
Waarna.... we het eens moeten hebben over begrip naar de dochters toe...?

Ik voel me heen en weer geslingerd tussen begrip en bereidheid om m'n zomervakanties tot het eind mijner moeder's dagen met haar door te brengen ... en egoïsme en schuldgevoel omdat een deel van mij dat helemaal niet wil.
Op kerstavond nog wel.

Dus neen. Het is geen feest. M'n hele volwassen leven is het dat niet meer geweest. En dit jaar - gezien het gesprek - was het dat zo mogelijk nog minder.

Morgen KerstDAG. Alweer aan tafel. Een dure. Op de middag. Mamma wou graag eens onder de mensen zijn. Dus doen we dat. Zij en ik. Lekker gezellig.....
Woensdag Tweede Kerstdag. Ook huwelijksdag van mamma en papà. Waarvan de laatste niet meer is. Dus ook dàt wordt een echte UP-day... Holadijeeeeeeeee

Donderdag mag ik weer aan het werk.
Bring it on!

Het regent kaartjes

Virtuele kaartjes. Op het vriendenboek. Want dat is makkelijk.

U hoort me geen kritiek spuien. Het zou erg zijn.... zelf stuur ik al jààààààren geen kaartjes meer. En zelfs de virtuele durf ik te vergeten.
Dat neemt niet weg dat anderen het wèl goed doen. En dat ik hen dit jaar misschien toch maar weer eens vervoeg.

Voor de werkplek maakte ik al een vermailbaar kaartje. U weet wel: alle collega's en (werk)partners fijne feesten wensen met een beeld of wens dat/die in het beste geval verwijst naar je - oe la laaaa - core business.

Wat mijn core business is, weet ik niet. Die van - u weet wel - Olijf dus.
Ik doe maar wat aan, een heel jaar lang. Dan weer dansend, dan weer kokend. Dan weer in gezelschap van velen en dan weer maandenlang moederziel alleen. Dat moederziel mag u met een korrel zout nemen hoor. We gaan hier niet treurig zitten doen :)

Ik weet dus nog niet wat het kaartje worden zal. Nog even over nadenken, terwijl het rozijnenbrood ligt te rijzen op de radiator.

Tegelijk lach ik graag even met een beeld dat ik helaas niet kan herposten, althans... niet op FB. Omdat het te veel betrekking heeft op de vriendin die er dit jaar mee stopte. Met leven.
En omdat haar dochter en schoonzoon ook vriendjes van Olijf zijn.
Geen idee wat zij van de foto zouden maken. Dus deel ik hem niet.

Hier kan dat dan weer wel. Want ik vind hem tekenend voor onze tijden. Op alle mogelijke manieren. En dus... een kaartje van een ander...

van: Anonymous Art of Revolution

 

21-12-2012 12u12

Ach wat.... heeft niet iedereen ooit, èrgens in z'n leven iets (gehad) met cijfertjes?
Zo ook de Maya's. Meer dan eens zelfs, als m'n geheugen me niet in de steek laat.

Het eind van onze aardkloot werd al een paar keer voorspeld. En altijd zat er een "groot" volk achter de berekeningen. Of zo herinner ik me het althans.

Hoe dan ook. Cijfertjes zijn leuk. Vooral als geheugensteuntje. Voor wanneer je een telefoonnummer moet onthouden en de cijfercombinatie voor jou op één of andere manier wat betekent.

Ach ja. We hebben ons allemaal even in de (wurg)greep laten houden door dat eind van de wereld. Dat er - tenminste in CET - niet gekomen is -... tenminste niet op het voorspelde uur (hoeveel gedachtenstreepjes zijn toegestaan in één zin?) - want in sommige delen van de wereld is het nog steeds geen 12 minuten na 12.
Zou het 12u12 moeten zijn ter hoogte van Centraal Amerika? En zo ja, liep de Mayazandloper gelijk met onze sateliet gestuurde quartzklok? Of hebben we na al die jaren een stevige foutenmarge opgebouwd?

In alle geval hebben sociale media ons geholpen om er eens goed mee te lachen. Zoals in dit filmpje (als de link correct is...)

Of iemands zeer terechte opmerking dat er dankzij (?) de Maya's tot hiertoe nog niemand gezeurd heeft over het uitblijven van een witte Kerst. Klopt. Helemaal.

De meesten onder ons vergaten misschien zelfs dat vandaag de kortste dag van 2012 is (en dat het van hier af aan alweer uitkijken is naar langer wordende dagen :) ) en tegelijk het officieel begin van de winter.
Die Maya's toch.... wat een grappenmakers waren het. :)

Ik hoop van harte dat de die hard gelovigen van de eindewereldtheorie waar Ils het over had, niet te erg teleurgesteld waren en hun zelfdestructieve neigingen zullen weten te bedwingen...

Uw Olijf deed ook haar duit in het zakje met onderstaande publicatie. Snel gepost tijdens m'n middagpauze. Om 12u12 precies :)

melding: If you can see this, it means you're safe :)

Als we niet meer kunnen lachen....
dan rest nog enkel huilen.
Juist?

;-)

Wortelstokken en propere auto's

Dingen die ik de afgelopen dagen deed
en die ik nog nooit eerder had gedaan
(maar naar alle waarschijnlijkheid nog wel opnieuw zal doen :))
 
vorige week 5 dagen lang:

• een ongezond crash-dieet volgehouden. (OK, eerlijk.... niet m'n allereerste dieet....maar dit had een welbepaald doel). Doel (dus): enkele kilo's afwerpen (al was het maar 1) om de moraal terug op te krikken.
  Resultaat: doel triple en dik behaald. I smile :) 

zondag 16/12 : 

• met de auto naar de CarWash. Een SèlfService ding, dat wel maar een heuse CarWash. Ondanks de centjes en het droogwerk thuis nadien (dus tóch weer een poos bezig geweest) is de ervaring voor herhaling vatbaar :)
• Schorseneren gekocht, gekuist (gekuist, ja) en klaargemaakt.  Lekkerrrrrrrrr :)

 

maandag 17/12:

• een personal trainer onder de arm genomen. Hij (gelukkig getrouwd en wel... voor de kritische lezer) wordt verondersteld m'n "trainingsprogramma" af te stellen op mijn "wensen".
  Nja... het was leuk en het wordt herhaald. Ook hier zal geld van handen wisselen, maar goed... de economie moet toch draaien????
• met een heuse voedingsconsulente van gedachten gewisseld (en interessànt dat dat was!). De vrouw was me aangeraden door één van m'n zussen en kijk eens aan... "toevallig" zaten we op dezelfde golflengte. Wordt minstens nog 1 keer herhaald. Follow up heet dat, geloof ik. Volgend op de intake :)
• In de winkel stiekem dingetjes gaan passen in de hoop dat ze er tijdens de solden nog zullen hangen. Oeps, nee... heb ik ooit al eens gedaan, een eeuwigheid geleden. Maar de bedrijfsspionage was nieuw. ... Goede ideetjes in het pashokje platweg gefotografeerd om m'n slecht geheugen te ondersteunen.....

Hierna wachten nog: Pastinaak, Koolrabi en Rapen.....

 

¿Qué pasa?

Ik zit het me zelf regelmatig af te vragen... wat er gebeurt.
Over anderen. Over mezelf. Want zowat overal is het heel erg stil.
Nou ja.... wellicht de stilte voor de storm. De Ultieme Storm als we de Maya's moeten geloven.

Zitten we met z'n allen te wachten op het einde der tijden? Of gewoon alweer op de kortste van het jaar?
Is iedereen zodanig gepakt en gebeten door z'n kerstversiering of nieuwjaarsvoornemens dat hij/zij geen tijd meer heeft voor een gil links en rechts?
Of ligt het eenvoudiger? De wereld is het online leven beu.

Kan ik inkomen. Ik vraag het me ook steeds vaker af wat ik hier nog te zoeken heb.
"Hier" zeer letterlijk Hier, op deze blog. Maar ook Hier Online in het algemeen.
En zelfs Hier in dit Land of Hier op deze Werkplek.

Ach... het zal wel weer wat te maken hebben met het eind van het jaar en overzichtjes maken, To Do-lijsten afvinken. Bij Olijf, voor de oude volger, heet dat een Pijplijst.

(en tussen haakjes: in m'n luiheid Googlede ik Pijplijst in de hautaine veronderstelling dat alleen Olijf  dat woord bezigde. Wat blijkt? Dat deze blog wel degelijk bovenaan staat wat het woord op zich betreft (het vaakst gebruikt, neem ik aan?) maar dat ze er hier en  hier al 2 jaar eerder mee  kwamen aandraven en dat deze blogger/blogster zich pakweg een jaar geleden óók van de term bediende.... How interesting....:):))

Ik overliep diagonaal de pijplijst van 2 jaar geleden en stel vast dat enkele dingen NIET meer kunnen.
Zoals daar zijn: beide ouders opnieuw gezond en wel zien. Eentje is niet meer dus het wordt praktisch gezien vrij ingewikkeld, tenzij het hiernamaals meetelt en Olijf binnenkort het eindige voor het eeuwige inruilt. Maar dat kan niet, want ik was ben van plan om zeer oud te worden en ik kan niet goed om met tegenstrijdigheden dus there you have it, we houden het bij één ouder gezond en gelukkig zien.... Ook nog een beetje werk aan de winkel maar soms lijkt het erop te lijken.....zo lijkt :)

Verder viel ik nogal vaak in herhaling, merk ik nu. Over vriendschappen en eigen(aardig)- en persoonlijkheden enzo. En doorzettingsvermogen en dingen afmaken.... pfoe... ik was wel erg veeleisend.
Laat me het houden bij de stelling dat sommige dingen op de goede weg zijn en andere een gewoon een platte utopie waren. Maar GOED.... sommige dingen deed ik WEL in de afgelopen twee jaar.
De ramen zijn in de voorgevel gekomen. En de keuken werd geplaatst. Niets van dit alles werd AFGEWERKT maar de ruwbouw doet het prima :)
M'n naïeve onschuld keert wellicht nooit meer terug maar de vechtlust is back with a vengeance :)
Wat vindt u bievoorbeeld van Stoppen met Roken? Ik ben er fier op en u ook, als ik me de reacties goed herinner.
.... waarna andere problemen zich manifesteerden. In de vorm van enkele - ik druk me eufemistisch uit - kilootjes Extra (not Virgin) Olive (not Oil). 
U leest het goed: vandaag is er meer Olijf dan gisteren maar - gezien nieuw ondernomen acties in de goede richting - (hopelijk) minder Olijf dan morgen.
Het vraagt wat tijd en inspanning, die nieuwe acties. Maar ze zijn nodig en dàt - om via onnodig veel omzwervingen op de beginvraag ¿Qué pasa? te antwoorden - is wat Olijf de laatste tijd bezig houdt.
Niet roken: no problemo. Wèrkelijk.... ik meen het.
Niet eten... ik zwans... "niet eten" kan niet... verantwoord eten is een zoektocht. Omdat Olijf's lijf sinds de rookstop onvoorstelbaar koppig is. Maar we krijgen het getemd. We komen er wel.
In stilte. ... off-blog als het ware :)

Gezònd is het leven in ieder geval alvast geworden. Evenwichtig is een ander koppel mouwen.

Dat laatste - evenwicht - is in Olijf's verhaal tot hiertoe altijd een "uitdaging" geweest. Evenwicht.
We zullen zien, zei den blinde.

en voor deze post...
hou ik het hier bij.
Want volgens mij
kan u niet meer volgen

:)

dit was nog eentje van L. Ik leen er maar op los :)

Zin om wat te schrijven

en tegelijk
geen zin om te schrijven.

Wat nu?????
:)

Jose Pepe Mujica, Presidente de la República de Uruguay

Twee berichtjes geleden was er een fout opgetreden. Met dank aan Lehti die me erop wees.
Als alles goed is, werd dat euvel weggewerkt.
Maar... Omdat ik het best wel belangrijk vind dat z'n boodschap gehoord wordt - al was het maar één keer - zet ik het filmpje er nog eens op. Apart.

Met dank voor uw geduld ende begrip. En ook omdat je keek :)

Oude berichten

Soms zeggen de statistieken
dat iemand is langs geweest en heeft gelezen.
Soms - hoe ouder het bericht, hoe minder de bezoeken - leest iemand eens een oude post.

Of hij/zij die interessant/toepasselijk/leuk/onderhoudend vond, kom ik nooit te weten.

Want - dit constateer ik na jarenlang observeren - men denkt "wellicht" dat reacties op oude posts niet meer gelezen worden. En er dus niet meer toe doen.

Ik vind dat spijtig. Want een blog, met al dat digitaal gedoe, kan wel oud worden maar is geen vergeelde krant die je niet meer bekijkt.
Wat oud nieuws is voor mij, is misschien brandend actueel voor jou. En ik zie dat iemand iets gelezen heeft. Misschien uit interesse of noodzaak.
En als je daar wat op te zeggen hebt, of een vraag had, of gewoon "BOE" wou roepen op een onverwacht moment....
dan zou ik zeggen....

DOEN!

Er zijn 4 jaar en een klèts gepasseerd sinds ik hier begon. Veel is veranderd in tussentijd. Niet veel is hetzelfde gebleven... een beetje zoals dat hoort, neem ik aan.
Maar als je wat te zeggen hebt, al was het maar "Mens wat kon JIJ zeuren vroeger, segh!".... dan lees ik dat graag (of zoveel maak ik mezelf nu wijs) :)

Goed. Het is laat.
En u hebt tot in den treure  aan den lijve gemerkt dat Olijf met niemand irl heeft gepraat vanavond.
Tja. Het zij zo. Dan verschijnt er nog eens wat op de/het blog.

À la bonheur :)

Volg de Link

Wat moet ik hier nu mee? Ik volg een link, geplaatst door een vriendin. Ik ken haar muziekvoorkeuren amper en het fotootje bij de link intrigeert me.

Maar wat moet ik hier nu mee, vraag ik mezelf af. Want ik zou naar bed toe gaan. Geen filmpjes bekijken, laat staan ze becommentariëren.
Dus ik weet niet wat ik ermee aan moet. Hoewel er wel een boel door mee heen schiet bij het bekijken van...Pink - Try.





Ik kan het gaan hebben over knap gekleurde kapsels. Of sterk afgetrainde lijven. Interessante danstechnieken, betreurenswaardige relatiefilosofieën en "spijtig dat ze die mooie blauwe stoelen tegen de grond gooien". Even bekruipt me de zin om een boompje op te zetten over de overschatting van Passie met de grote P, van welke aard dan ook. Omdat je kan argumenteren dat van daaruit alles vertrekt. Maar ook dààr alles een jammerlijke eind kent. En dat we dat niet moeten overromantiseren.
Maar al bij al vind ik gewoon dat de juffrouw een beweeglijke madam is. En zonde - nog steeds - dat ze die mooie blauwe stoelen kapot gooiden.

:-)

(Zeer) oud nieuws en afvultechnische schommelingen

De krant is altijd een fijne bron van inspiratie. Zeker als het een gratis krant is. Die ik zélf niet moest halen. Hij ligt dagelijks op het werk in de eetruimte :)
En daarin lees ik op...

30/11: Moeder noemt nieuwgeborene Hashtag. Als reactie tweette een gebruiker dan maar dat het broertje na Hashtag Retweet kan genoemd worden... om in de sfeer te blijven.
Tja.... Een ander kind mocht klaarblijkelijk Like gedoopt worden. En waarom niet? Na Love en Hope moet Like inderdaad kunnen. En bij uitbreiding... Hashtag.
#YourParentsHateYou blijkt nu een populaire hashtag (waar ik overigens niets van af weet.... Twitter is tot hiertoe volkòmen aan mij voorbij gegaan...) maar ik permitteer me even een sprong terug in de tijd. Vóór sociale (inter)netwerken. Toen een zekere Peter moest leren leven met de familienaam Celis. Dat doe je als ouder toch óók niet???? :)

29/11: Amerika wou de Maan opblazen tijdens de Koude Oorlog. Om hun kracht te tonen, dachten ze "op een gegeven moment"... "klaarblijkelijk" ... dat "de maan opblazen" ... "geen slecht idee zou zijn"

Vergeef me, beste lezer voor de vele gedachtenhaakjes.. maar ik probeer me hier een plaatje bij voor te stellen.
Een handvol topfunctionarissen in een top secret zwaarbeveiligde ondergrondse bunker, ergens ten velde in the United States of America. That great country of theirs... Ik zie ze dus zitten, die topfunctionarissen, al dan niet in traditionele klederdracht - pardon - al dan niet in militair uniform, gezeten rond een top secret betonnen tafel, zo ééntje waar een kaart van de wereld op staat (MercatorProjectie? Van dat mènneke uit Rupelmonde destijds?... maar ik wijk af), Rusland uiteraard rood omcirkeld  of met een fluo-oranje markerpen duidelijk afgelijnd en een paar miniatuur onderzeeërtjes en andere oorlogsvaardige schepen zo dicht mogelijk in de buurt van USSR-bolwerk.

In de loop van de dag (of nacht, want ze zitten in een bunker en hebben dus geen besef van tijd), vragen ze zich ieder afzonderlijk of ook allen tesamen af wàt ze kunnen bedenken om those Russian communists nog eens goed de daver op het lijf te jagen.
....
Stilte. Ze denken na
....
tot plotsklaps een man rechtveert op z'n stoel, de wijsvinger stijf in de lucht steekt en - ondanks z'n eigen opwinding om z'n schitterend idee - met de nodige zelfbeheersing en diepe stem zegt:
"Gentlemen,.... why don't we blow up the moon?"
 Na deze uiting van ongeëvenaard creatief denken - out of the box thinking heet dat tegenwoordig, geloof ik - kijkt hij veelzeggend om zich heen, de reacties scannend van z'n collega-oorlogvoerders.
Nogmaals valt er een stilte. Een korte.
Stilaan licht gegrom en instemmend knikken.
"There's an idea! As far as I know, this has never been done before. It sure would scare the crap out of those commies"
Nog even nadenken.
"Yeah! Why not? Let's do it! Let's blow up the moon! That'll teach them not to mess around with our great country."

Ik probeer het me ècht voor te stellen, dit tafereel. Wie het eerst met deze idiotie op de proppen durfde te komen (ièmand moet als eerste z'n mond hebben open gedaan), wie er vervolgens nog een poosje mee wèg was en wiè - wie wie wie???? - de moed heeft gehad om erop te wijzen dat deze idee misschien niet zo briljant was als "op eerste zicht" wel leek.
Ze kwamen tot hun zinnen, gelukkig lang vóór hun plan tot uitvoer werd gebracht. "Want"... Iemand had dan toch beredeneerd dat "de maan opblazen" ... met een bom of twee dus, daar ergens in het zwaartekrachtloze luchtledige, "misschien" wel eens een ongecontroleerd boeltje zou kunnen worden. Iets wat "redelijk nefast" zou kunnen zijn voor de aarde in zijn geheel (en niet enkel voor het Rode Continent dat de Amerikanen voor ogen hadden)....

Sjongesjonge toch. Dit soort zaken wordt in alle ernst besproken op topbijeenkomsten....
Ik weet even niet welke de meest gepaste reactie is: huilen of lachen :)

In schril contrast met (maar wel minstens deels voortvloeiend uit) voorgaande staat het filmpje dat ik vandaag via FB mocht ontvangen. Een oproep. Een emotionele zelfs. Op mondiaal vlak. Eindelijk eens iemand - ik neem aan: een (alom?) gerespectéérd iemand - die durft te zeggen wat er misloopt... el iperconsumo.
Ik deel met graagte. En hoop dat het wat uithaalt.



Intussen heeft Berlusconi laten weten dat hij eraan denkt om Monti te vervangen zodra de regering van deze laatste het opgeeft/in elkaar stuikt/valt/de scepter overdraagt. En hou ik m'n adem in bij het aanschouwen van zoveel onwaarschijnlijkheid...

Maar wat me het meest verbaasde vandaag was de melding op de verpakking gedroogde vruchten die ik bij wijze van extra vezels aan m'n eetgewoonten wilde toevoegen.
Dat er, behalve tutti frutti, ook tutti addittivi bijzaten, is een gegeven waar de moderne mens al lang mee heeft moeten leren leven.

Maar dat "aandelen onderhevig zijn aan afvultechnische schommelingen"... dat pakte me toch even bij de keel. Ook al omdat "ondanks meervoudige controles, ook bij het zeer zorgvuldig verpakken...... de aanwezigheid van pitten (olijfnoot: ... pitten is nog OK) en vreemde bestanddelen niet geheel uit te sluiten is"

Werkelijk.... ik had er geen idéé van dat ik aandelen kocht toen ik dit zakje tutti frutti met sulfiet mee naar huis nam. Ook op vreemde bestanddelen had ik niet gerekend. ... Pfoe, zeg :)

Los van dit alles, moet ik ook toegeven dat sommige frutti er niet bijzonder smakelijk uitzien. Wanneer datgene wat je in je mond gaat stoppen verdacht veel lijkt op een jammerlijk verdwaald stuk fruit dat al enkele weken eenzaam en verlaten achter het kookfornuis in elkaar lag te schrompelen... dan is enige moed vereist om tòch te volharden in de boosheid.
De gedroogde peer ging m'n mond in. En was zelfs niet slecht. Maar hij ziet er niet uit.... echt niet :)

Afvultechnisch voelde ik me nog niet bekocht vandaag. En met de vreemde bestanddelen viel het ook nog bijzonder mee. Maar het zakje is nog niet leeg. De vezels moeten niet alle in één keer in Olijf's lijf terecht komen. Ik hou u dus op de hoogte. Mocht het met de kwaliteitscontrole mislopen. :)

Ik trek een streep onder deze dag. Met goede voornemens. En een stevige potje lachen, hoop ik.
Morgen is een andere dag. Hopelijk óók een goeike :)

Weer es wat nieuws

Olijf deed vandaag weer es wat nieuws.
Helaas.... het goed fatsoen verbiedt me om het "nieuws" in 't lang en in 't breed hier neer te schrijven.
Zelfs in 't kort en in 't smal zou niet helemaal betamen.

Voor de annalen, deze van Olijf dus, moet het hier ... nou ja... "even" neer.

Bij deze. Neer.

Maar in het licht van
nieuws
en het uitproberen ervan
kruiste uitgerekend vanavond
deze spreuk me,
...
die ik terstond kopieerde en plakte in m'n FB-omslagfoto.

Deze dus.
I like. 
I like very much :)

Food Matters

Het ging weer via via. Over een film struikelen en hem vervolgens bekijken.
Hou u vast: het is er eentje met een positieve boodschap en tegelijk een erg deprimerende.
Een kruising tussen "How to cook your life" van een poosje terug en docufilms van documentarian Michael Moore.
U kent Meneer Moore wel. Van films als Bowling for Columbine, Sicko en Fahrenheit 9/11.
Hij legt z'n maatschappij graag bloot. Met een kritisch oog en een voorliefde voor Amerikaans drama... maar dat màg wel, vind ik, wanneer je wat te ontrafelen hebt en de grote massa (u en ik dus) wil overtuigen of op z'n allerminst de ogen wil openen.

Food Matters verkeert wat in die sferen van het blootleggen, zij het met minder zin voor filmische techieken/kunsten (woorden van een "kenner"...hahaha :))

Ik vond het wederom interessant.
Licht deprimerend, dat wel, wanneer je denkt aan de zogenaamde supermachten waarvan wij niets af weten of àls we't al weten, er niet veel tegen kunnen beginnen en àls we't al konden... het vermoedelijk snel weer zou afgeremd worden door ... juist ja... diezelfde supermachten. Een beetje een fatalistische instelling, ik geef toe... maar dan kijk ik weer naar m'n Koning Auto en weet verdòmde goed dat een alternatief voor benzine, diesel of gas al lang had rondgereden als Keizer Wereldeconomie geen stok in het wiel had gestoken.
Vandaag zet ik geen gelijkaardig boompje op voor de Farmacie. Dat doet de film wel voor me :)

Als dergelijke materie u interesseert, dan raad ik u ten stelligste aan om het kijken niet te lang uit te stellen. Blijkbaar werd de film al eens eerder van het net gehaald. Door wie? Geen idee. NU staat hij er. En ik keek.

Soms regent het ook

Niet alleen hier, maar ook daar.
En met m'n nieuw fotoapparasie probeerde ik één en ander uit. Onder andere een soort slow motion filmpje.   Van de regen op de dag van m'n terugkeer naar België.

Een mens mòet wat. Ofzo.
Zo ook leren dat het handiger is om een filmpje in z'n volle grootte te uploaden op Youtube om het vervolgens te delen op de blog. Veel handiger dan je eigen materiaal via x tussenstappen verkleinen tot "het past".

Ok. Goed. Laat ons proberen. 

Ladies and gentlemen, I give you..... Raindrops.
In slooooooooooooowwwwww moooooootioooooooon
:)