Het gouden randje van een donderwolk

Maandag ontving ik slecht nieuws. En dàt terwijl ik hoopvol telefoneerde om m'n moeder een extra weekje vakantie kado te doen aanstaande zomer. In juli.

"Helaas", zei de vriendelijke nefroloog me aan de andere kant van de lijn, "uw dialysereservatie werd niet bevestigd en we hebben alle beschikbare bedden bezet".

Nix meer vrij in Juli. Nix in Augustus. Geen drie en geen twee weken. Ook niet één week. Zelfs geen dag.
En dat moest ik mijn moeder vertellen. Dat ik, haar dochter, haar eerste vakantie sinds 2009 naar de vaantjes had geholpen door langdurig getwijfel, gepalaver en geplan.

Met de moed der wanhoop begon ik als een bezetene opnieuw te plannen. Ik zou m'n moeder rond de middag zien en wou met alle geweld een nieuw alternatief klaar hebben. Dat nooit éven goed kon zijn als wat ze eerst had gehoopt maar dat beter was dan helemaal niets.
Vakantieschema's van andere collega's uitpluizen, collectief verlof mee in overweging nemen, Juli bekijken, September bekijken. Werk bekijken.... óók werk bekijken, uiteraard.
Zenuwachtig woog ik diverse alternatieven tegen elkaar af, waarna een plan begon te groeien.
Razendsnel.
Wie moest ik daarvoor inschakelen? Ziekenhuis hier, Ziekenhuis ginder, vluchten heen en terug, auto, nodige medicatievoorschriften, minimale voorbereidingstijd.....m'n werkgever....
Zus zou helpen met het ziekenhuis hier. Oef.

Moeder, die mooi op de Pinkstermaandagmiddag binnenwandelde met een zak vol rommelmarktaankopen.... viel even stil toen ik haar het slechte nieuws moest brengen. Je zou van minder... Dochter Olijf probeerde meteen een paar voordelen te verzinnen voor het pas uitgevonden alternatief.
... en dat bleek te helpen...
Enkele uurtjes later leek ze zich vrij goed te hebben aangepast aan de gewijzigde plannen. Oef.

Nog vóór ik dinsdagochtend op het werk arriveerde, had ik al vernomen dat de transfer voor Ziekenhuis België geen probleem zou zijn. Een kwartier later toonde m'n baas zich ook heel begripvol.
Sjongejonge toch... als alles éven vlot bleef verlopen, was er nog hoop.

De rest van de details bespaar ik u. Ik hou het op een schitterende mix van begripvolle samenwerking, massa's positivisme, goed gevoel en nog veel betere hoop.

Waardoor uw Olijf NU kan zeggen dat de tickets geboekt zijn en de ziekenhuizen op de hoogte. Met volle steun van alle betrokken partijen.

Twee weken moeder-dochter-vakantie. Zonder kleinkinderen weliswaar. En zonder toevlucht tot de hulp van de zussen. Maar het was mijn rommel en die moest IK maar opruimen. Terecht.

M'n gouden randje?
Zonder het te weten, maakte ik nòg iemand blij. Op hete kolen blijkt die te zitten. Omdat een weerzien met ruim een maand vervroegd werd.
Nou ja..... ik vind dat leuk :):):)

Knutselen, maar dan ànders

(Deze foto kon er blijkbaar nog nèt bij...... straffen toebak :))