Met taken proberen afkrijgen terwijl de telefoon voortdurend rinkelt (en die taken dus niet kunnen afwerken).
Met vergaderingen waarin zoals altijd niets wordt beslist of eerdere (moeizaam genomen) beslissingen worden herroepen. Of waarin het lijkt alsof je tegen de muren praat. Dovemansoren.
...
En waarna ik nòg maar eens denk...
Dit
is
niet
wat
ik
wil.
...
Ik doe m'n werk graag. Doorgaans. Tot iedere vergaderingssessie opnieuw onderstreept dat er niets verandert en niets vooruit gaat. Of spijtiger nog... dat perfect logische argumenten niet alleen niet aanvaard worden (alles staat open voor discussie, vind ik, zelfs goeie argumenten... the name of the game wat mij betreft) maar klaarblijkelijk zelfs niet gehòòrd worden.
Praten is in mijn boekje alleen nuttig wanneer de indruk bestaat dat de andere partijen op z'n minst luisteren. Langs elkaar heen praten getuigt - in Olijf's wereld althans - van ongelooflijk manke communicatie.
En met slechte communicatie heb ik een probleem. Dan zwijg ik nog liever. Hetgeen ik vandaag na een moeizaam betoog uiteindelijk dééd.
Zwijgen en denken "Dit wil ik niet meer".
Dus zal er wat moeten veranderen.
Niet morgen en naar alle waarschijnlijkheid niet eens volgende week. Maar snel genoeg... wat dat ook moge betekenen.
Hetgeen me YouTube-gewijs hierheen bracht.
en nu zwijg ik weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten