Het kan gebeuren de frequentie lager ligt, van dat horen. Vooral omdat Olijf hoe langer hoe minder TV kijkt. Zéker als de BBC - naar ik deze week vernam - van het analoge net zal verdwijnen en nog enkel digitaal bekijkbaar zal zijn.
Olijf gaat niet digitaal. Toch niet met de televisie.....
Maar goed. Petite dus.
Niet noodzakelijk klein maar wel fijn. In de zin van smal, slank, ... misschien zelfs op het magere af.
Vandaag (nou ja... gisteren) kon ik niet anders dan proefondervindelijk vaststellen dat Olijf sinds kort als petite mag worden gedefinieerd.
Dat komt niet van mij maar van een kledingfabrikant.
En dat gebeurde zó.
Middagpauze op het werk. Olijf heeft honger en is slechts in het bezit van twee potjes yoghurt die onder normale omstandigheden (en in het bijzonder op spaghettidag) meer dan voldoende zijn. Heeft wat te maken met de combinatie van een zeldzame vorm van zelfdiscipline (die me in de rest van m'n chaotisch leven totààl ontbreekt) en de wetenschap dat er 's avonds kans is op volumineuze uitspattingen op culinair vlak. Lees: een véél te groot bord pasta in gezelschap van m'n familie.
Vooruitziend als ik ben (en als u dat niet gelooft, maak ik u wat anders wijs :)) luncht Olijf op spaghettidag graag licht.
...
Gisteren was dat niet het geval. Honger in combinatie met "veel te koud voor de tijd van het jaar" en de daarmee gepaard gaande licht depressieve bui stuurden me naar buiten. Naar de winkel. Om iets van enige substantie te kopen dat m'n honger- en depressiegevoel zou verjagen (hetgeen tussen haakjes prima lukte, zo bleek naderhand :)).
De dichtstbijzijnde winkel is van het discount-type .. en dat stoort me niet. Lekker vlug (wegens beperkte keuze) en economisch haalbaar... in deze tijden van crisis niet eens zo'n slecht idee.
Nadeel: dit type winkel verkoopt vanàlles. Bij tijd en wijlen ook kledij.
En zo viel m'n alziend oog op een goedkoop slaapkleedje.
Gezien de prijs en m'n maanden oude wens om een nieuw slaapniemendalletje te kopen, volgde een weloverwogen aankoop. Maatje 38 zou nog net kunnen, dacht ik.
Nu ja... het blijft een gok, maar je mag ruilen... dus een maatje groter halen later op de dag leek me niet uitgesloten.
...
tot ik (nog steeds tijdens m'n middagpauze) vaststelde dat dat achtendertigje wel èrg ruim zat.
En ik 's avonds na het werk tijdens de wisselpoging (de winkeldames waren akkoord) de verpakking mocht openen om een nieuw kleedje te kiezen.
...
Bleek het kleinste - geheel op zicht want passen in de winkel kan niet - de beste keuze te zijn.
...
Laat ons wel wezen. Olijf hééft geen maatje 32. Het behoort niet tot m'n ambities. Lijkt me anorexisch zelfs.
Ik geef de "schuld" aan de voedingsindustrie. U leest het goed. De VOEDINGSindustrie, niet (enkel) de TEXTIEL.
Prop bereide maaltijden vol vet en suiker, verkoop ze aan de weinig kritische klant (die tussen haakjes z'n eigen verantwoordelijkheid draagt maar dit argument zou me te ver leiden), creëer een ongezonde voedselverslaving en dito omvang... en pas dan de kledingmaten aan.
Wat vroeger een maatje 38 was, is nu 32. Et voilà, abracadabra boterham!... we voelen ons weer goed. Want maatje 48 is meegeëvolueerd naar 42. Holadijee!
Wat "men" doet met voedingsaankopen is verder niet Olijf's probleem... nogmaals... ieder z'n ding.
Wat ik zeggen wilde
is dat ik krimp
en dat
bij tijd en wijlen
amusant vind :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten