(Vandaag - waarschijnlijk van de pure consternatie maar ook omdat een beetje reclame geen kwaad kan - ga ik trouwens nàmen noemen. U bent gewaarschuwd...)
Met M had ik enkele weken afgesproken dat ik vrij zou nemen om naar de boekvoorstelling van z'n zoon te trekken. De zoon in kwestie (reclameflash n° 1) is Piet Baete. Zo, dat mag gezegd worden, vind ik. (Verder hoop ik dat Piet het niet erg vindt dat er meteen een link naar z'n pagina werd gelegd....Flash n°2 ... bij deze :))
Jaren geleden had M me overigens een eerder boek van Piet uitgeleend. Tot m'n scha en schande heb ik het een tijdje later half gelezen teruggegeven. Niet omdat ik het niet goed vond. De tijd was toen niet rijp. "Mijn tijd" mag u hier gerust lezen. Andere dingen hielden me toen bezig en tja... ik kon het boek ook niet eeuwig bijhouden.
Om één en ander goed te maken en ook omdat ik een uitstapje in het midden van de week voor een heuse signeersessie best wel een leuk idee vond, concretiseerden we de afspraak.
"Op Linkeroever, M. Bij de voetgangerstunnel" mailde ik. Een béétje Waaslander weet dat 't Stad vandaag de dag een onneembaar fort is als je het met de wagen te lijf wil gaan. Erin komen wil misschien nog lukken maar erUIT...???
Je weet wanneer je vertrekt maar nooit wanneer je aankomt... of iets van die strekking :)
M - een rasechte Westfluut - had fotootjes, adressen, routebeschrijvingen en een zak vol kruimeltjes nodig om de voetgangerstunnel te vinden... maar hij arriveerde.
Ondanks een steeds somberder wordende weersvoorspelling - lage temperaturen, mogelijk plaatselijke buien ..pffff daar gaan we weer met ons Belgisch Aprilweer - werd het een erg leuke namiddag, compleet met Groenplaatsterrasje in de zon, lekkere lunch, glas blond en lange babbels.
Alles op de spreekwoordelijke steenworp van de Fnac waar we later moesten zijn.
En waar we "dus" mooi op tijd een plaatsje op de eerste rij bemachtigden. Temidden van een handvol bekende koppen. Grappig. Vooral wanneer yours truly verwoede pogingen doet om hen niet aan te staren. "Het zijn ook maar mensen" denk ik dan maar "ze mogen hier ook gewoontjes zitten doen"
Piet's nieuwste geesteskind wordt voorgesteld, toegelicht en na afloop gesigneerd. Olijf krijgt - en grijpt - de kans om de auteur na een uitsluitend-facebook-vriendschap (en enthousiaste verhalen van vader M) in hoogsteigen persoon te feliciteren. Mijn stukje celebritycontact voor dit jaar :)
 |
| *** |
Kado voor straks jarige zus: check.
Caetano Veloso zoeken en vinden: check.
En dan (hier gaat het mislopen...): CD's bekijken in de sectie Spaans/Italiaans. Een bezigheid die, gezien de geringe afmetingen van het rek, niet biezonder lang duurt. Onder Lucio Dalla's naam liggen 0 CD's. Nul dus. Allemaal verkocht gezien z'n treurig heengaan of heeft niemand het nodig gevonden om munt te slaan uit z'n plots vertrek van deze aardkloot?
Op het moment zelf komt het niet in me op om even te vergelijken met de sectie Whitney Houston.... zou het daar óók zo leeg zijn? Of is ze oneindig veel belangrijker - monetair gezien dan - nu ze niet meer is?
En dan... dus. Zie ik de nieuwe van Tiziano Ferro. Beluisteren. Zéker.
En ook.... Ricchi e Poveri. Hier in de lage landen beter gekend als Ricci e Povèri (los uit de pols vertaald als Egels en Armenen, zal ik maar zeggen)
Ricchi e Poveri (Rijken en Armen, mocht het u ook maar een heel klein beetje interesseren) maakten het muzikaal landschap ergens in de jaren '80 (of daaromtrent... ik kijk niet op een decade) onveilig. Heel onveilig. Smartlapgewijs maar dan op z'n Italiaans. Met veel springen en wijdopen gesperde ogen van de leadzangeres. Ze was maar een duim hoog maar haar ogen vulden het scherm...
Eén of twee nummers hebben zelfs de Belgische radio gehaald toentertijd, geloof ik.
Samen met de het vermoedelijk betere werk grabbel ik de CD vast en trek naar een bemande balie. Of een klant nog CD's uit de rekken kan voorbeluisteren, vraag ik met een blik van een neanderthaler.
Tegenwoordig blijkt dat volautomatisch te gebeuren. Zonder verveeld uitziende CD-assistentes, zonder plastic hoesjes afhalen (en later weer overtrekken). Nee... "tegenwoordig" zoek je een pilaster met een scanner-annex-scherm, scan je de barcode in en hupsakee: van ieder nummer krijg je 30 seconden te horen. Handig.
Waarna.... Olijf zowaar kippenvel en enig traanvocht gewaar wordt bij het beluisteren van de bekendste nummers van eerder genoemde smartlappers. Noem het jeugdsentiment. Hoewel ik zelfs tóen wist dat deze muziek behoorlijk fout was.
Wàt het precies moge geweest zijn - wellicht de belachelijk lage prijs - Olijf besloot te kopen.
En zong op weg naar huis luidkeels mee. Compleet met hoofdje schudden en op en neer wippen.
Ronduit Ridicuul. Maar wel vrolijk :)
En zó dus, lieve dames en heren, loopt een ernstige aangelegenheid uit op een heel foute aankoop. Niet die van Piet's laatste boek Vrijdag de 14de. Dat dàt een goeie koop was wil ik zelfs niet betwijfelen. Ricchi en Poveri... diè zullen me ooit nog duur te staan komen..... :)
Een uitgebreide versie van "Sarà perché ti amo". Noteer even dat u een driekoppige groep ziet waarvan nummer 3, de gesnorde basstem, nóóit in beeld komt. I wonder why.... :)
Finaal, om te eindigen mag u wel zeggen, een bizarre observatie.
Jààààààren lang maakt de industrie gsm's en mp3-spelers zo klein als maar fysiek mogelijk is. Het scheelt niet veel of de dingen moeten bediend worden met een microscoop en precisie-instrument.
Waarna diezelfde industrie HIERmee op de proppen komt..... een ouderwetse telefoonhoorn op ware grootte.... om in te pluggen op je micro-toestel :):):)
*** (foto-toelichting)
Olijf heeft niet de gewoonte om zonder toestemming herkenbare gezichten op de blog te publiceren.
In het geval van meneer Baete Junior en meneer Geubels, beide personen die het van publieke bekendheid moeten hebben, maakte ik een uitzondering. Meneer Baete Senior kreeg naar aloude gewoonte de Blurbehandeling.
't is maar dat u het weet.
Mooie herinneringen zijn nooit "fout" :-)
BeantwoordenVerwijderenIk ben blij dat je zo'n leuke dag had, mét aankopen en al!
Dikke zoen!