Beter de daad bij het woord voegen en meteen aan deel twee beginnen.
Vandaag las ik "Your word is as powerful as you say it is" met als bijkomende uitleg: als je (jezelf of een ander) belooft iets te doen, doe het dan onmiddellijk. Stel niet uit en blijf geloofwaardig.
Het houdt steek. Zeker voor een Olijf die maar wàt graag dingen uitstelt... tot in het oneindige. Of tot nooit.
So here goes. Deel twee.
Gesprek.
"Wij zitten hier nu zo open te praten. Over dingen die ècht zijn, over hoe wij ècht zijn. Niet hoe we denken dat we horen te zijn, perfect, gestroomlijnd, aangepast aan wat de maatschappij van ons verlangt. Waarom kan niet iedereen zo zijn?"
De stelling en de vraag is terecht. We ZIJN open. Over onszelf en hoe we in het leven staan. Met fouten en gebreken. We doen onszelf niet anders voor dan hoe we iedere dag opnieuw zijn, telkens weer met oude of nieuwe fouten. Die we zo goed als kan weer bijsturen. Fijn. Terecht.
Maar "Waarom kan niet iederéén zo zijn" houdt me niet bezig.
Dat is wensen dat de wereld zou veranderen. Een grote vraag. Een enòrme wens. Eentje die je ervan weerhoudt om tevreden te zijn met het handvol èchten die je wèl kent en waardoor je gefocust blijft op al de rest die misloopt. Een recept voor gemist geluk... lijkt me.
"Waarom is het zo belangrijk voor je dat iederéén zo is?" vraag ik. "Is het niet genoeg dat je alvast enkelen kent die aan je wens voldoen? Kan je "de rest" niet gewoon de rug toekeren en je daar verder niets van aantrekken? Wat maakt het uit als niet iedereen is zoals je dat graag zou hebben?"
Voor hem volstaat het niet. Hij kan er niet òver stappen, zegt hij. Hij WIL het wel maar het lukt niet.
Waardoor ik - zijn collega - steeds vaker merk dat hij veel te laat op het werk komt met een hoofd waarvan ik weet waarom het er zo verfrommeld uitziet. Geest- en Zinsverruimende substanties en alle aanverwanten.... manieren om te vluchten, creatief te wezen onder invloed.. en daarna weg te zinken in een put die dieper is dan voorheen.
Ik vind het spijtig. Maar kan er niets aan doen.
Af en toe flakkert hij op. Voelt hij een sprankel hoop in z'n eigen "voornemen" om z'n wereld met minder zorgen te benaderen. En "zal" hij zich van de rest niets aantrekken.... zegt hij.
"Ik moet er tussen uit" flikkeren z'n ogen. "Weg van deze plastic maatschappij. Weer terugkeren naar de essentie"... maar het geld ontbreekt.
De man in Olijf zoekt meteen naar mogelijke oplossingen. Ik wéét dat ik een stap te ver dreig te gaan, maar smijt een paar suggesties op tafel. Dingen die ik al surfend ontdekte en waarvan ik denk dat ze hem misschien wel kunnen liggen. Om er even uit te stappen... op een gezonde manier... en zonder gek veel geld. "Moet je wel een poosje je wekelijkse aankopen voor uitstellen" zeg ik hem oprecht gemeend. Hard maar gemeend.
Hij lacht flauw. Hij WIL wel.... en hij KAN wel... zegt hij.... maar......
Ik blijf het spijtig vinden. Ik kan er niets aan doen. En dat is ook de bedoeling niet...
Intussen.... komt m'n eigen droom weer tot leven. Samen met m'n eigen beperkingen. Die van eeuwig uitstellen en vooruitschuiven.
Maar het vuur van m'n droompje laait hevig op. Zegt me (en ik laat het hem luidop weten) waar de oorsprong van m'n wens ligt. De bestaansreden die ik tot hiertoe maar niet wist bloot te leggen.
Terug naar de essentie. Leven met weinig extra's. Kijken naar wie en wat me omringt. Eten wat ik kweek/verzorg/pluk/vang/zelf vil.... bij wijze van spreken.
De momenten, met andere woorden, waarin het leven me echter leek dan ooit tevoren...of erna.
Back to basics.
En dat soort gevoel wens ik hem óók toe. Niet omdat hij wat meer Olijf zou zijn maar omdat hij wat vaker vreugde en geluk zou voelen... zonder "middelen"...
Wat ècht is - om kort door de bocht te gaan - is niet hoe je wereld IS, maar hoe je ernaar kijkt.
En dat, vrees ik, heeft hij nog steeds niet in de mot.
Nog steeds... spijtig. Maar het is zijn reis. Ik heb de mijne.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten