Echt of onecht? (1)

Wéér zo'n onderwerp. Meer vragen dan antwoorden. Over een plastic wereld waarin we leven. En dromen die daardoor weer even tot leven komen.

Eerder deze week was Olijf te gast bij zus. Voor de spaghetti-avond. U kent hem intussen.
Bij het binnenkomen in de keuken (als grote zus mag je gewoon langs de achterdeur naar binnen... handig), viel m'n oog (en het andere) op een pracht van een taart. Zo eentje met een witte suikerlaag en rode suikerrozen op.
Niet dat ik hem wilde opeten.... 1. hij was ongetwijfeld niet er mijner ere gemaakt en 2. m'n suikerarm bestaan blijft ook na Pasen verder leven ... ik vond hem gewoon mooi.
Hij - de taart dus - kwam pas na het eten ter sprake. Alwéér niet omdat we ervan gingen eten maar omdat ik zus en haar dochter toch even terloops wilde feliciteren met een prachtresultaat.

Waarna zus uit de doeken deed wat je daarvoor nodig hebt (peperdure suikerpasta, tegenwoordig overal te koop omdat het zo populair werd met alle Cupcake Wars en aanverwanten) en hoe je dat maakt.
Ze was zèlf biezonder NIET te spreken over het receptenboek. Een kookboekje voor kinderen dat er zeer mooi uitziet en dat heel fijne dingetjes voorstelt, maar dat bòl staat van de marketingstrategieën (hoe je die suikerpasta indien gewenst online kan kopen bij een aan het boek gerelateerde firma bievoorbeeld) en dat verder zo goed als uitsluitend aandacht besteedt aan hoe de taart er moet UITZIEN... niet hoe ze hoort te SMAKEN.
Ongeveer twee regeltjes over het taartdeeg (bak het en smeer het in naar smaak) en dan twee volle pagina's over de decoratie.

Het is onmogelijk om het NIET te laten opvallen. Hoe looks het stilaan overal winnen van content.
Het moet niet goed zijn, als het er maar goed uitziet, met andere woorden.

Het spijt me... die avond had ik niet de tegenwoordigheid van geest om de mooie (maar naar zus' eigen zeggen kurkdroge) taart te fotograferen.
In plaats daarvan krijgt u een foto die hier (geloof ik) ooit al eerder verscheen van m'n eerste en tot hiertoe énige zelfgemaakte snoeptaart. Die dateert uit de tijd vóórdat suikerpasta algemeen te koop was en je nog zelf glazuur moest maken (en smeren... verdorie sméren!... wat een klus). Een taart die Olijf maakte omdat nichtje G die voor haar eerste communie  zo graag hebben wou en waarvan ik van begin af aan vreesde dat ze vréselijk vies zou smaken... maar het was het kind haar communiewens en de dag van vandaag weiger je zulke dingen niet. Gelukkig bleek op het moment van consumptie dat het ding verdorie lèkker was.... oef :)
De blog vraagt een foto, want tekst alléén is vaak zo saai. Een tweede deel over "echt en onecht" volgt (wellicht/hopelijk/vermoedelijk) later. En heeft niets met taarten te maken.
Maar nu.... taart. Virtueel. Want suikerarm... uweetwel :)