Zo oud ben ik sinds vandaag. Online.
Heb wit en kort haar, ben arbeider met een scholing van lager ASO, drink dagelijks, ben 1m55 en weeg 110 kg.
Zonder foto. En verder geen uitleg. Lekker summier :)
Benieuwd hoeveel berichten er nog zullen volgen.
En zelfs al komen er berichten.... ik kan ze niet meer lezen. Want het abonnement is afgelopen.
Voorgoed, wat mij betreft.
Laat de nieuwe tijden maar beginnen. Welke ze ook zijn.
:)
zondag 22 april 2012
zaterdag 21 april 2012
Louis XV ~ Of ~ Achterstevorenondersteboven
Afgelopen week deed Olijf weer iets waar ze bijzonder goed in is. De dingen achterstevorenondersteboven aanpakken.
Leest u aandachtig alstublieft. Ik zei "bijzonder goed". Niet "bijzonder efficiënt".
Achterstevorenondersteboven kan zich uiten als volgt. (In feite kent de trouwe lezer het verhaal. Tot hiertoe...)
Men neme een onverbeterlijke dromer. Bij voorkeur van het zweverige en somtijds onrealistische type. - Check.
Men neme een droom. Alle dromen zijn goed maar een herboren exemplaar uit de kindertijd is extra sterk. - Check.
Men voege een vleugje teleurstelling, een snuifje verdriet en een handvol recuperatievermogen toe en men late de oude droom wederopgroeien - Check.
Men late het mengsel stevig pruttelen. STÉVIG pruttelen terwijl men enigszins afwezig roert in de pot - Check.
Men neme een tafel en vier stoelen waar in een niet nader genoemde winkel en men stelle zich voor dat deze tafel - hoewel onder normale omstandigheden niet eens de smaak van betrokkene - zich in een woning bevindt die men (nog) niet in zijn bezit heeft. - Check.
Men denke razendsnel (en ook een beetje trager) na en men ..... KOPE de tafel met de vier stoelen. Omdat deze - in de soms iets te levendige fantasie van hierboven genoemde maar niet nader gespecifieerde betrokkene - onvoorstelbaar geschikt ende mooi passend is in het (let op!) nog stééds niet in het bezit zijnde huisje. - Check.
Men vrage zich vervolgens verwoed af hoe voornoemde tafel en dito stoelen ooit van "hier" tot "ginds" zullen geraken. - ... euh... Check :-S
Men late tenslotte dergelijke wereldse bekommernissen niet aan zijn hart komen en men weze blij.
Zo ziet achterstevorenondersteboven er dus uit.
In Olijf's wereld.
Of wat ik hiermee zeggen wil...
Als er iemand is - éénder wie - onder de opzettelijke of toevallige passanten van deze blog, die me zeggen kan hoe een mens tewerk gaat om meubilair op een leeg terugrijdende vrachtwagen richting Italië te krijgen.... SPEAK, Man (or Woman)!
Bonuspunten worden toegekend aan wie zulk plaatsje aan een zachte prijs weet te vinden. Of tenminste de kanalen die ik daarvoor moet doorlopen. Ik overweeg zelfs om me hiervoor te prostitueren.... nou ja.. nee... flauw graptje.
Maar ik hoor het wél graag.
Héél graag zelfs.
Alle tips zijn meer dan welkom. Ook tips van vrienden van vrienden. Of van Jeanneke van Marcel van achter 't hoekske :):):)
Oh ja... Louis XV?
De meubelstijl. Die zich normaliter niet in mijn normale - hoewel vrij brede - smakenrange bevindt. Maar sinds deze week dus wel. Omdat hij zo mooi in dat huisje zou staan :)
Mijn tafel is bruin. En vierkant. Uitschuifbaar tot bescheiden rechthoek... voor wanneer ik "volk" ontvang en van eten voorzie. In het huis dat nog niet van mij is. Uit de keuken die ik nog niet heb. Met gerechten die ik nog niet ken.
En er horen vier stoelen bij. Ook bruine.
....
Hoe verknipt kan een mens worden, I ask you????
:)
Leest u aandachtig alstublieft. Ik zei "bijzonder goed". Niet "bijzonder efficiënt".
Achterstevorenondersteboven kan zich uiten als volgt. (In feite kent de trouwe lezer het verhaal. Tot hiertoe...)
Men neme een onverbeterlijke dromer. Bij voorkeur van het zweverige en somtijds onrealistische type. - Check.
Men neme een droom. Alle dromen zijn goed maar een herboren exemplaar uit de kindertijd is extra sterk. - Check.
Men voege een vleugje teleurstelling, een snuifje verdriet en een handvol recuperatievermogen toe en men late de oude droom wederopgroeien - Check.
Men late het mengsel stevig pruttelen. STÉVIG pruttelen terwijl men enigszins afwezig roert in de pot - Check.
Men neme een tafel en vier stoelen waar in een niet nader genoemde winkel en men stelle zich voor dat deze tafel - hoewel onder normale omstandigheden niet eens de smaak van betrokkene - zich in een woning bevindt die men (nog) niet in zijn bezit heeft. - Check.
Men denke razendsnel (en ook een beetje trager) na en men ..... KOPE de tafel met de vier stoelen. Omdat deze - in de soms iets te levendige fantasie van hierboven genoemde maar niet nader gespecifieerde betrokkene - onvoorstelbaar geschikt ende mooi passend is in het (let op!) nog stééds niet in het bezit zijnde huisje. - Check.
Men vrage zich vervolgens verwoed af hoe voornoemde tafel en dito stoelen ooit van "hier" tot "ginds" zullen geraken. - ... euh... Check :-S
Men late tenslotte dergelijke wereldse bekommernissen niet aan zijn hart komen en men weze blij.
Zo ziet achterstevorenondersteboven er dus uit.
In Olijf's wereld.
Of wat ik hiermee zeggen wil...
Als er iemand is - éénder wie - onder de opzettelijke of toevallige passanten van deze blog, die me zeggen kan hoe een mens tewerk gaat om meubilair op een leeg terugrijdende vrachtwagen richting Italië te krijgen.... SPEAK, Man (or Woman)!
Bonuspunten worden toegekend aan wie zulk plaatsje aan een zachte prijs weet te vinden. Of tenminste de kanalen die ik daarvoor moet doorlopen. Ik overweeg zelfs om me hiervoor te prostitueren.... nou ja.. nee... flauw graptje.
Maar ik hoor het wél graag.
Héél graag zelfs.
Alle tips zijn meer dan welkom. Ook tips van vrienden van vrienden. Of van Jeanneke van Marcel van achter 't hoekske :):):)
Oh ja... Louis XV?
De meubelstijl. Die zich normaliter niet in mijn normale - hoewel vrij brede - smakenrange bevindt. Maar sinds deze week dus wel. Omdat hij zo mooi in dat huisje zou staan :)
 |
| NIET Olijf's tafel. Ik heb nog geen foto (dom....). WEL de stijl. En meteen een voorbeeld van wat ik ermee zou kunnen aanvangen... desgewenst.... I see it... I really really see it :) |
En er horen vier stoelen bij. Ook bruine.
....
Hoe verknipt kan een mens worden, I ask you????
:)
Ze zijn zo lief, Meneer. Een streepje plagiaat...
14 april. Ze maken het aan.
15 april:
Zij zegt:
liefj khouvanje en kwlj nie kwijt en al die shit vergt da gwn je zie gwn de jongen dak nie mi kwijt wil kwl alleen me jou door het levn kgaj nooit latn valn je bnt men jongentje vppr altyd zonder weetk gwn nie mi wa te doen ons dagj voor altyd geloofme xxxxxxx ♥
Waarop Hij zegt:
Khou ook van je xxxx kwilj ook niet kwijt xxkwil ook enkl jouw lievtj xx kmisje wi xxx ons dagj voor eeuwig xxx
17 april:
Zij zegt (toch effe zorgen dat de boodschap overkomt)
liefjee kziej grg en je moe fack nie bng zijn om me te verliezn da gebeurt ni kziej daar zotgraag voor jij en ik vooraltyd egt wr je beknt bere veel voemee kun alleen ng mo aanjou denkkn ons dagj voor altys liefj
Waarop Hij nog maar eens bevestigt:
Kziej ook fackig graag wi schatke xxx tis jij en in vo altijd xx jweet nog half nie oeveel j voorm betekent xxx jij brengt d lach opmen gzicht, jouw stem doetm kalmeren xxxxxxxx. Je bent voortdurend inmen gdachn xxxxx kziej supergraag xxx
Ze zijn zo lief meneer. Zelfs wanneer je je moet afvragen welke de voertaal hier is.
Oòk wanneer je weet dat de casanova in kwestie het afgelopen half jaar grosso modo 1 liefj diej supergrg sag per maandversleet had. Van haar weet ik nix.
Het hoort mooi en romantisch en berelief te zijn ..en dat ìs het waarschijnlijk ook voor hen. Jeugdige onschuld is ontwapenend. Jeugdige vergeetachtigheid dan weer eerder verontrustend.
Dat ijj nog geen wéék voordien bijna woordelijk diezelfde onsterfelijke liefde verklaarde aan een ander meisje en een maand daarvoor aan nòg een ander.... stuk voor stuk liefjs die ijj nooit me kwijt wouw..
Nou ja... "nooit" is een èrg relatief en vergankelijk begrip geworden.
Ik lees het graag. Het hééft wel wat, die ongebreidelde passie, dat oplaaiend vuur.
Tot het - even snel als het ontstak - weer uitdooft, als een verlaten kampvuur in een zomerse regenstorm.
Een leercurve die we vroeg of laat in ons leven allemààl wel hebben meegemaakt, veronderstel ik...
Kzie je ook fackig graag wi schatke.... Ze zijn zo lief...... :):):)
15 april:
Zij zegt:
liefj khouvanje en kwlj nie kwijt en al die shit vergt da gwn je zie gwn de jongen dak nie mi kwijt wil kwl alleen me jou door het levn kgaj nooit latn valn je bnt men jongentje vppr altyd zonder weetk gwn nie mi wa te doen ons dagj voor altyd geloofme xxxxxxx ♥
Waarop Hij zegt:
Khou ook van je xxxx kwilj ook niet kwijt xxkwil ook enkl jouw lievtj xx kmisje wi xxx ons dagj voor eeuwig xxx
17 april:
Zij zegt (toch effe zorgen dat de boodschap overkomt)
liefjee kziej grg en je moe fack nie bng zijn om me te verliezn da gebeurt ni kziej daar zotgraag voor jij en ik vooraltyd egt wr je beknt bere veel voemee kun alleen ng mo aanjou denkkn ons dagj voor altys liefj
Waarop Hij nog maar eens bevestigt:
Kziej ook fackig graag wi schatke xxx tis jij en in vo altijd xx jweet nog half nie oeveel j voorm betekent xxx jij brengt d lach opmen gzicht, jouw stem doetm kalmeren xxxxxxxx. Je bent voortdurend inmen gdachn xxxxx kziej supergraag xxx
Ze zijn zo lief meneer. Zelfs wanneer je je moet afvragen welke de voertaal hier is.
Oòk wanneer je weet dat de casanova in kwestie het afgelopen half jaar grosso modo 1 liefj diej supergrg sag per maand
Het hoort mooi en romantisch en berelief te zijn ..en dat ìs het waarschijnlijk ook voor hen. Jeugdige onschuld is ontwapenend. Jeugdige vergeetachtigheid dan weer eerder verontrustend.
Dat ijj nog geen wéék voordien bijna woordelijk diezelfde onsterfelijke liefde verklaarde aan een ander meisje en een maand daarvoor aan nòg een ander.... stuk voor stuk liefjs die ijj nooit me kwijt wouw..
Nou ja... "nooit" is een èrg relatief en vergankelijk begrip geworden.
Ik lees het graag. Het hééft wel wat, die ongebreidelde passie, dat oplaaiend vuur.
Tot het - even snel als het ontstak - weer uitdooft, als een verlaten kampvuur in een zomerse regenstorm.
Een leercurve die we vroeg of laat in ons leven allemààl wel hebben meegemaakt, veronderstel ik...
Kzie je ook fackig graag wi schatke.... Ze zijn zo lief...... :):):)
dinsdag 17 april 2012
Het mag snel gaan stoppen
Pijntjes. Om me maar eens eufemistisch uit te drukken.
Want het zijn er gróte. Op alle momenten van de dag.
En soms (oef!) eens een dag nix. Waardoor een mens al eens gaat hopen dat het ergste nu wel achter de rug is.
En er een avond als die van vandaag komt. En je denkt dat je hele ingewanden terstond UITgewanden gaan worden... geheel ongewild en al even ongewenst.
Pffff...
"Even" en "Enkele" ongemakjes. Bij de minderheid van de vrouwen... als je de bijsluiter moet geloven.
In dit geval is Olijf heel duidelijk lid van een minderheidsgroep. Weet niet of ik moet juichen of huilen...
Nja.... iedere dag hopen dat het eindelijk gedaan zal zijn. Meer kan een mens niet doen, veronderstel ik.
(dit soort dingen, tussen haakjes, zijn heel erg nieuw voor uw Olijf. Stoort u zich alstublieft niet aan een streepje gezeur. Effe klagen schijnt de last te verlichten. In het licht van "gedeelde pijn is halve... " Juist ja :))
Want het zijn er gróte. Op alle momenten van de dag.
En soms (oef!) eens een dag nix. Waardoor een mens al eens gaat hopen dat het ergste nu wel achter de rug is.
En er een avond als die van vandaag komt. En je denkt dat je hele ingewanden terstond UITgewanden gaan worden... geheel ongewild en al even ongewenst.
Pffff...
"Even" en "Enkele" ongemakjes. Bij de minderheid van de vrouwen... als je de bijsluiter moet geloven.
In dit geval is Olijf heel duidelijk lid van een minderheidsgroep. Weet niet of ik moet juichen of huilen...
Nja.... iedere dag hopen dat het eindelijk gedaan zal zijn. Meer kan een mens niet doen, veronderstel ik.
(dit soort dingen, tussen haakjes, zijn heel erg nieuw voor uw Olijf. Stoort u zich alstublieft niet aan een streepje gezeur. Effe klagen schijnt de last te verlichten. In het licht van "gedeelde pijn is halve... " Juist ja :))
Bezint eer ge Begint
oftewel: het gevaar van de TAB-knop.
Olijf kreeg vandaag een mail. Met de herinnering dat ik stilaan eens moest gaan denken aan m'n online check-in.
Vluchtig las ik de mail ... waarna m'n hart bevroor. M'n naam. Er was wat mis met m'n nààm. Die stond er niet helemaal. Zelfs niet half.
Miss Sandra C*l. Dat was het. C*l (zonder sterretje, maar u dacht toch niet dat ik me helemààl bloot ga geven op deze blog, niewaar?)
Het mòest natuurlijk zijn: Sandra C*l***o. VIER VOLLE LETTERS te weinig dus.
Nu steekt het bij mij doorgaans niet op een detail meer of minder. Soms geef ik er tevéél, soms te weinig.
Maar de vliegtuigmaatschappij... die tilt daar wèl zwaar aan. Want de naam op je boarding card moet i-den-tiek dezelfde zijn als de naam op je ID-kaart. Anders reis je niet. Of word je onderzocht op eerbaarheid, terrorisme-aanleg of andere bedenkelijke eigenschappen. Tenzij je betaalt natuurlijk.
Dan geloven ze je weer wèl.
€110 online of €160 ter plaatse. Om je identiteit weer recht te trekken.
Kijk... zoiets doet dus pijn.
Als je vlucht ongelooflijk goedkoop was... en daarna niet meer.
Even verdenk ik de maatschappij van sluwe spelletjes. Af en toe de klant eens bij de neus nemen met verkeerd gespelde namen. Zodat hij in z'n beurs moet tasten.
Maar... het kan dus nèt zo goed zijn dat Olijf niet goed getypt heeft bij de boeking. En - voor de goede maat - nadien ook niet goed gelezen.
Ik denk te weten waar het probleem ligt.... in de auto-aanvulling. En de TAB-knop.
Die computers van vandaag... ze hebben een onvoorstelbaar geheugen. Vullen je mailadres (of andere persoonlijke info) na enkele beginlettertjes metéén aan. Of, als je in het verleden ooit fout getypt hebt, krijg je zelfs een keuzelijstje... waarin - als het goed gaat - ook je correcte en volledige naam zit. .... Die je dan veronderstel wordt te kiezen... "natuurlijk".
Het "mooie" is dat na de intiële boeking nog eens een lees-alles-eens-goed-na-scherm komt. De klant wordt uitdrukkelijk uitgenodigd om alle gegevens goed te checken. Want anders zit je in de shit (maar dat verwoorden ze diplomatischer uiteraard).
Olijf las. Ik hèb gelezen, zéker weten. Kredietkaartgegevens goed ingevuld? Data goed ingevuld? Bestemmingen correct? Alles las ik. Behalve m'n naam... zo te zien.
Vandaag is het onmogelijk om te achterhalen wààr Olijf precies in de fout ging. Te snel gelezen en te graag m'n TAB-vinger gebruikt.
... Het toetternietoe eigenlijk. Er IS wat misgelopen en daar moeten we voor opdraaien.
Met geld. Onnozel geld. De snelste en beste manier om zo'n fout nòòòòòit of te nimmer te herhalen.
Olijfnoot tussendoor:
omdat m'n huurwagenboeking via de vliegmaatschappijwebsite was verlopen, begon ik ook dààrvoor al stevig te zweten. Ik belde hen. Rechtstreeks. In het land van bestemming. No problemo. Daar kwam het op neer. Zolang m'n ID-kaart maar overeen kwam met m'n kredietkaart.
Kijk... dat noem ik dan weer klantvriendelijkheid.
De low-costbedrijven (zoals de - lette u op? - NIET nader genoemde vliegtuigmaatschappij) moeten hun mosterd natuurlijk èrgens halen. Uit domme fouten van onoplettende klanten bievoorbeeld.
Vandaag laat ik m'n boosheid nog even los op mezelf. En zet de fout dus nog niet recht.
Misschien schiet een andere oplossing nog door m'n hoofd. Die van een nieuw ticket boeken wegens hopelijk goedkoper, valt in het water. Voorlopig toch... maar ik heb nog enkele dagen.
Intussen hoop ik van harte dat de vliegmaatschappij het niet in z'n hoofd haalt om ook nog geld te slaan uit m'n foute huurwagenboeking. Het zou kùnnen. Maar ik hoop van niet.
Samenvatting?
Olijf is onvoorstelbaar boos op zichzelf (maar ik overleef het wel).
En ... deze fout maak ik nooit meer. Nooit.
Vooruitzicht?
Eens ik de zeelucht ruik, heb ik dit alles vergeten. Behalve de dure les :)
Olijf kreeg vandaag een mail. Met de herinnering dat ik stilaan eens moest gaan denken aan m'n online check-in.
Vluchtig las ik de mail ... waarna m'n hart bevroor. M'n naam. Er was wat mis met m'n nààm. Die stond er niet helemaal. Zelfs niet half.
Miss Sandra C*l. Dat was het. C*l (zonder sterretje, maar u dacht toch niet dat ik me helemààl bloot ga geven op deze blog, niewaar?)
Het mòest natuurlijk zijn: Sandra C*l***o. VIER VOLLE LETTERS te weinig dus.
Nu steekt het bij mij doorgaans niet op een detail meer of minder. Soms geef ik er tevéél, soms te weinig.
Maar de vliegtuigmaatschappij... die tilt daar wèl zwaar aan. Want de naam op je boarding card moet i-den-tiek dezelfde zijn als de naam op je ID-kaart. Anders reis je niet. Of word je onderzocht op eerbaarheid, terrorisme-aanleg of andere bedenkelijke eigenschappen. Tenzij je betaalt natuurlijk.
Dan geloven ze je weer wèl.
€110 online of €160 ter plaatse. Om je identiteit weer recht te trekken.
Kijk... zoiets doet dus pijn.
Als je vlucht ongelooflijk goedkoop was... en daarna niet meer.
Even verdenk ik de maatschappij van sluwe spelletjes. Af en toe de klant eens bij de neus nemen met verkeerd gespelde namen. Zodat hij in z'n beurs moet tasten.
Maar... het kan dus nèt zo goed zijn dat Olijf niet goed getypt heeft bij de boeking. En - voor de goede maat - nadien ook niet goed gelezen.
Ik denk te weten waar het probleem ligt.... in de auto-aanvulling. En de TAB-knop.
Die computers van vandaag... ze hebben een onvoorstelbaar geheugen. Vullen je mailadres (of andere persoonlijke info) na enkele beginlettertjes metéén aan. Of, als je in het verleden ooit fout getypt hebt, krijg je zelfs een keuzelijstje... waarin - als het goed gaat - ook je correcte en volledige naam zit. .... Die je dan veronderstel wordt te kiezen... "natuurlijk".
Het "mooie" is dat na de intiële boeking nog eens een lees-alles-eens-goed-na-scherm komt. De klant wordt uitdrukkelijk uitgenodigd om alle gegevens goed te checken. Want anders zit je in de shit (maar dat verwoorden ze diplomatischer uiteraard).
Olijf las. Ik hèb gelezen, zéker weten. Kredietkaartgegevens goed ingevuld? Data goed ingevuld? Bestemmingen correct? Alles las ik. Behalve m'n naam... zo te zien.
Vandaag is het onmogelijk om te achterhalen wààr Olijf precies in de fout ging. Te snel gelezen en te graag m'n TAB-vinger gebruikt.
... Het toetternietoe eigenlijk. Er IS wat misgelopen en daar moeten we voor opdraaien.
Met geld. Onnozel geld. De snelste en beste manier om zo'n fout nòòòòòit of te nimmer te herhalen.
Olijfnoot tussendoor:
omdat m'n huurwagenboeking via de vliegmaatschappijwebsite was verlopen, begon ik ook dààrvoor al stevig te zweten. Ik belde hen. Rechtstreeks. In het land van bestemming. No problemo. Daar kwam het op neer. Zolang m'n ID-kaart maar overeen kwam met m'n kredietkaart.
Kijk... dat noem ik dan weer klantvriendelijkheid.
De low-costbedrijven (zoals de - lette u op? - NIET nader genoemde vliegtuigmaatschappij) moeten hun mosterd natuurlijk èrgens halen. Uit domme fouten van onoplettende klanten bievoorbeeld.
Vandaag laat ik m'n boosheid nog even los op mezelf. En zet de fout dus nog niet recht.
Misschien schiet een andere oplossing nog door m'n hoofd. Die van een nieuw ticket boeken wegens hopelijk goedkoper, valt in het water. Voorlopig toch... maar ik heb nog enkele dagen.
Intussen hoop ik van harte dat de vliegmaatschappij het niet in z'n hoofd haalt om ook nog geld te slaan uit m'n foute huurwagenboeking. Het zou kùnnen. Maar ik hoop van niet.
Samenvatting?
Olijf is onvoorstelbaar boos op zichzelf (maar ik overleef het wel).
En ... deze fout maak ik nooit meer. Nooit.
Vooruitzicht?
Eens ik de zeelucht ruik, heb ik dit alles vergeten. Behalve de dure les :)
zondag 15 april 2012
≠
Niet alle dagen zijn even goed.
Dat mag gezegd.
Méér dan dat wil ik er niet over kwijt.
Opdat zelfs ik binnen 2-6-12 maanden niet meer zou weten waarover dit precies ging...
maar wèl
dat
nou ja.... gewoon...
niet alle dagen even goed zijn.
Dat mag gezegd.
Méér dan dat wil ik er niet over kwijt.
Opdat zelfs ik binnen 2-6-12 maanden niet meer zou weten waarover dit precies ging...
maar wèl
dat
nou ja.... gewoon...
niet alle dagen even goed zijn.
zaterdag 14 april 2012
DIT is opruimen :)
Een bericht dat me niet alleen "pakte" maar wonderwel aansprak.... :)
Dat vraagt moed, vind ik. En voorstellingsvermogen. En durf. En zelfvertrouwen.
Misschien ook een tikkeltje wanhoop... maar kijk wat die man bereikt heeft.
Verder... geen commentaar. Alles staat erin :)
Dat vraagt moed, vind ik. En voorstellingsvermogen. En durf. En zelfvertrouwen.
Misschien ook een tikkeltje wanhoop... maar kijk wat die man bereikt heeft.
Verder... geen commentaar. Alles staat erin :)
vrijdag 13 april 2012
Echt of onecht? (2)
Beter de daad bij het woord voegen en meteen aan deel twee beginnen.
Vandaag las ik "Your word is as powerful as you say it is" met als bijkomende uitleg: als je (jezelf of een ander) belooft iets te doen, doe het dan onmiddellijk. Stel niet uit en blijf geloofwaardig.
Het houdt steek. Zeker voor een Olijf die maar wàt graag dingen uitstelt... tot in het oneindige. Of tot nooit.
So here goes. Deel twee.
Gesprek.
"Wij zitten hier nu zo open te praten. Over dingen die ècht zijn, over hoe wij ècht zijn. Niet hoe we denken dat we horen te zijn, perfect, gestroomlijnd, aangepast aan wat de maatschappij van ons verlangt. Waarom kan niet iedereen zo zijn?"
De stelling en de vraag is terecht. We ZIJN open. Over onszelf en hoe we in het leven staan. Met fouten en gebreken. We doen onszelf niet anders voor dan hoe we iedere dag opnieuw zijn, telkens weer met oude of nieuwe fouten. Die we zo goed als kan weer bijsturen. Fijn. Terecht.
Maar "Waarom kan niet iederéén zo zijn" houdt me niet bezig.
Dat is wensen dat de wereld zou veranderen. Een grote vraag. Een enòrme wens. Eentje die je ervan weerhoudt om tevreden te zijn met het handvol èchten die je wèl kent en waardoor je gefocust blijft op al de rest die misloopt. Een recept voor gemist geluk... lijkt me.
"Waarom is het zo belangrijk voor je dat iederéén zo is?" vraag ik. "Is het niet genoeg dat je alvast enkelen kent die aan je wens voldoen? Kan je "de rest" niet gewoon de rug toekeren en je daar verder niets van aantrekken? Wat maakt het uit als niet iedereen is zoals je dat graag zou hebben?"
Voor hem volstaat het niet. Hij kan er niet òver stappen, zegt hij. Hij WIL het wel maar het lukt niet.
Waardoor ik - zijn collega - steeds vaker merk dat hij veel te laat op het werk komt met een hoofd waarvan ik weet waarom het er zo verfrommeld uitziet. Geest- en Zinsverruimende substanties en alle aanverwanten.... manieren om te vluchten, creatief te wezen onder invloed.. en daarna weg te zinken in een put die dieper is dan voorheen.
Ik vind het spijtig. Maar kan er niets aan doen.
Af en toe flakkert hij op. Voelt hij een sprankel hoop in z'n eigen "voornemen" om z'n wereld met minder zorgen te benaderen. En "zal" hij zich van de rest niets aantrekken.... zegt hij.
"Ik moet er tussen uit" flikkeren z'n ogen. "Weg van deze plastic maatschappij. Weer terugkeren naar de essentie"... maar het geld ontbreekt.
De man in Olijf zoekt meteen naar mogelijke oplossingen. Ik wéét dat ik een stap te ver dreig te gaan, maar smijt een paar suggesties op tafel. Dingen die ik al surfend ontdekte en waarvan ik denk dat ze hem misschien wel kunnen liggen. Om er even uit te stappen... op een gezonde manier... en zonder gek veel geld. "Moet je wel een poosje je wekelijkse aankopen voor uitstellen" zeg ik hem oprecht gemeend. Hard maar gemeend.
Hij lacht flauw. Hij WIL wel.... en hij KAN wel... zegt hij.... maar......
Ik blijf het spijtig vinden. Ik kan er niets aan doen. En dat is ook de bedoeling niet...
Intussen.... komt m'n eigen droom weer tot leven. Samen met m'n eigen beperkingen. Die van eeuwig uitstellen en vooruitschuiven.
Maar het vuur van m'n droompje laait hevig op. Zegt me (en ik laat het hem luidop weten) waar de oorsprong van m'n wens ligt. De bestaansreden die ik tot hiertoe maar niet wist bloot te leggen.
Terug naar de essentie. Leven met weinig extra's. Kijken naar wie en wat me omringt. Eten wat ik kweek/verzorg/pluk/vang/zelf vil.... bij wijze van spreken.
De momenten, met andere woorden, waarin het leven me echter leek dan ooit tevoren...of erna.
Back to basics.
En dat soort gevoel wens ik hem óók toe. Niet omdat hij wat meer Olijf zou zijn maar omdat hij wat vaker vreugde en geluk zou voelen... zonder "middelen"...
Wat ècht is - om kort door de bocht te gaan - is niet hoe je wereld IS, maar hoe je ernaar kijkt.
En dat, vrees ik, heeft hij nog steeds niet in de mot.
Nog steeds... spijtig. Maar het is zijn reis. Ik heb de mijne.
Vandaag las ik "Your word is as powerful as you say it is" met als bijkomende uitleg: als je (jezelf of een ander) belooft iets te doen, doe het dan onmiddellijk. Stel niet uit en blijf geloofwaardig.
Het houdt steek. Zeker voor een Olijf die maar wàt graag dingen uitstelt... tot in het oneindige. Of tot nooit.
So here goes. Deel twee.
Gesprek.
"Wij zitten hier nu zo open te praten. Over dingen die ècht zijn, over hoe wij ècht zijn. Niet hoe we denken dat we horen te zijn, perfect, gestroomlijnd, aangepast aan wat de maatschappij van ons verlangt. Waarom kan niet iedereen zo zijn?"
De stelling en de vraag is terecht. We ZIJN open. Over onszelf en hoe we in het leven staan. Met fouten en gebreken. We doen onszelf niet anders voor dan hoe we iedere dag opnieuw zijn, telkens weer met oude of nieuwe fouten. Die we zo goed als kan weer bijsturen. Fijn. Terecht.
Maar "Waarom kan niet iederéén zo zijn" houdt me niet bezig.
Dat is wensen dat de wereld zou veranderen. Een grote vraag. Een enòrme wens. Eentje die je ervan weerhoudt om tevreden te zijn met het handvol èchten die je wèl kent en waardoor je gefocust blijft op al de rest die misloopt. Een recept voor gemist geluk... lijkt me.
"Waarom is het zo belangrijk voor je dat iederéén zo is?" vraag ik. "Is het niet genoeg dat je alvast enkelen kent die aan je wens voldoen? Kan je "de rest" niet gewoon de rug toekeren en je daar verder niets van aantrekken? Wat maakt het uit als niet iedereen is zoals je dat graag zou hebben?"
Voor hem volstaat het niet. Hij kan er niet òver stappen, zegt hij. Hij WIL het wel maar het lukt niet.
Waardoor ik - zijn collega - steeds vaker merk dat hij veel te laat op het werk komt met een hoofd waarvan ik weet waarom het er zo verfrommeld uitziet. Geest- en Zinsverruimende substanties en alle aanverwanten.... manieren om te vluchten, creatief te wezen onder invloed.. en daarna weg te zinken in een put die dieper is dan voorheen.
Ik vind het spijtig. Maar kan er niets aan doen.
Af en toe flakkert hij op. Voelt hij een sprankel hoop in z'n eigen "voornemen" om z'n wereld met minder zorgen te benaderen. En "zal" hij zich van de rest niets aantrekken.... zegt hij.
"Ik moet er tussen uit" flikkeren z'n ogen. "Weg van deze plastic maatschappij. Weer terugkeren naar de essentie"... maar het geld ontbreekt.
De man in Olijf zoekt meteen naar mogelijke oplossingen. Ik wéét dat ik een stap te ver dreig te gaan, maar smijt een paar suggesties op tafel. Dingen die ik al surfend ontdekte en waarvan ik denk dat ze hem misschien wel kunnen liggen. Om er even uit te stappen... op een gezonde manier... en zonder gek veel geld. "Moet je wel een poosje je wekelijkse aankopen voor uitstellen" zeg ik hem oprecht gemeend. Hard maar gemeend.
Hij lacht flauw. Hij WIL wel.... en hij KAN wel... zegt hij.... maar......
Ik blijf het spijtig vinden. Ik kan er niets aan doen. En dat is ook de bedoeling niet...
Intussen.... komt m'n eigen droom weer tot leven. Samen met m'n eigen beperkingen. Die van eeuwig uitstellen en vooruitschuiven.
Maar het vuur van m'n droompje laait hevig op. Zegt me (en ik laat het hem luidop weten) waar de oorsprong van m'n wens ligt. De bestaansreden die ik tot hiertoe maar niet wist bloot te leggen.
Terug naar de essentie. Leven met weinig extra's. Kijken naar wie en wat me omringt. Eten wat ik kweek/verzorg/pluk/vang/zelf vil.... bij wijze van spreken.
De momenten, met andere woorden, waarin het leven me echter leek dan ooit tevoren...of erna.
Back to basics.
En dat soort gevoel wens ik hem óók toe. Niet omdat hij wat meer Olijf zou zijn maar omdat hij wat vaker vreugde en geluk zou voelen... zonder "middelen"...
Wat ècht is - om kort door de bocht te gaan - is niet hoe je wereld IS, maar hoe je ernaar kijkt.
En dat, vrees ik, heeft hij nog steeds niet in de mot.
Nog steeds... spijtig. Maar het is zijn reis. Ik heb de mijne.
Echt of onecht? (1)
Wéér zo'n onderwerp. Meer vragen dan antwoorden. Over een plastic wereld waarin we leven. En dromen die daardoor weer even tot leven komen.
Eerder deze week was Olijf te gast bij zus. Voor de spaghetti-avond. U kent hem intussen.
Bij het binnenkomen in de keuken (als grote zus mag je gewoon langs de achterdeur naar binnen... handig), viel m'n oog (en het andere) op een pracht van een taart. Zo eentje met een witte suikerlaag en rode suikerrozen op.
Niet dat ik hem wilde opeten.... 1. hij was ongetwijfeld niet er mijner ere gemaakt en 2. m'n suikerarm bestaan blijft ook na Pasen verder leven ... ik vond hem gewoon mooi.
Hij - de taart dus - kwam pas na het eten ter sprake. Alwéér niet omdat we ervan gingen eten maar omdat ik zus en haar dochter toch even terloops wilde feliciteren met een prachtresultaat.
Waarna zus uit de doeken deed wat je daarvoor nodig hebt (peperdure suikerpasta, tegenwoordig overal te koop omdat het zo populair werd met alle Cupcake Wars en aanverwanten) en hoe je dat maakt.
Ze was zèlf biezonder NIET te spreken over het receptenboek. Een kookboekje voor kinderen dat er zeer mooi uitziet en dat heel fijne dingetjes voorstelt, maar dat bòl staat van de marketingstrategieën (hoe je die suikerpasta indien gewenst online kan kopen bij een aan het boek gerelateerde firma bievoorbeeld) en dat verder zo goed als uitsluitend aandacht besteedt aan hoe de taart er moet UITZIEN... niet hoe ze hoort te SMAKEN.
Ongeveer twee regeltjes over het taartdeeg (bak het en smeer het in naar smaak) en dan twee volle pagina's over de decoratie.
Het is onmogelijk om het NIET te laten opvallen. Hoe looks het stilaan overal winnen van content.
Het moet niet goed zijn, als het er maar goed uitziet, met andere woorden.
Het spijt me... die avond had ik niet de tegenwoordigheid van geest om de mooie (maar naar zus' eigen zeggen kurkdroge) taart te fotograferen.
In plaats daarvan krijgt u een foto die hier (geloof ik) ooit al eerder verscheen van m'n eerste en tot hiertoe énige zelfgemaakte snoeptaart. Die dateert uit de tijd vóórdat suikerpasta algemeen te koop was en je nog zelf glazuur moest maken (en smeren... verdorie sméren!... wat een klus). Een taart die Olijf maakte omdat nichtje G die voor haar eerste communie zo graag hebben wou en waarvan ik van begin af aan vreesde dat ze vréselijk vies zou smaken... maar het was het kind haar communiewens en de dag van vandaag weiger je zulke dingen niet. Gelukkig bleek op het moment van consumptie dat het ding verdorie lèkker was.... oef :)
De blog vraagt een foto, want tekst alléén is vaak zo saai. Een tweede deel over "echt en onecht" volgt (wellicht/hopelijk/vermoedelijk) later. En heeft niets met taarten te maken.
Maar nu.... taart. Virtueel. Want suikerarm... uweetwel :)
Eerder deze week was Olijf te gast bij zus. Voor de spaghetti-avond. U kent hem intussen.
Bij het binnenkomen in de keuken (als grote zus mag je gewoon langs de achterdeur naar binnen... handig), viel m'n oog (en het andere) op een pracht van een taart. Zo eentje met een witte suikerlaag en rode suikerrozen op.
Niet dat ik hem wilde opeten.... 1. hij was ongetwijfeld niet er mijner ere gemaakt en 2. m'n suikerarm bestaan blijft ook na Pasen verder leven ... ik vond hem gewoon mooi.
Hij - de taart dus - kwam pas na het eten ter sprake. Alwéér niet omdat we ervan gingen eten maar omdat ik zus en haar dochter toch even terloops wilde feliciteren met een prachtresultaat.
Waarna zus uit de doeken deed wat je daarvoor nodig hebt (peperdure suikerpasta, tegenwoordig overal te koop omdat het zo populair werd met alle Cupcake Wars en aanverwanten) en hoe je dat maakt.
Ze was zèlf biezonder NIET te spreken over het receptenboek. Een kookboekje voor kinderen dat er zeer mooi uitziet en dat heel fijne dingetjes voorstelt, maar dat bòl staat van de marketingstrategieën (hoe je die suikerpasta indien gewenst online kan kopen bij een aan het boek gerelateerde firma bievoorbeeld) en dat verder zo goed als uitsluitend aandacht besteedt aan hoe de taart er moet UITZIEN... niet hoe ze hoort te SMAKEN.
Ongeveer twee regeltjes over het taartdeeg (bak het en smeer het in naar smaak) en dan twee volle pagina's over de decoratie.
Het is onmogelijk om het NIET te laten opvallen. Hoe looks het stilaan overal winnen van content.
Het moet niet goed zijn, als het er maar goed uitziet, met andere woorden.
Het spijt me... die avond had ik niet de tegenwoordigheid van geest om de mooie (maar naar zus' eigen zeggen kurkdroge) taart te fotograferen.
In plaats daarvan krijgt u een foto die hier (geloof ik) ooit al eerder verscheen van m'n eerste en tot hiertoe énige zelfgemaakte snoeptaart. Die dateert uit de tijd vóórdat suikerpasta algemeen te koop was en je nog zelf glazuur moest maken (en smeren... verdorie sméren!... wat een klus). Een taart die Olijf maakte omdat nichtje G die voor haar eerste communie zo graag hebben wou en waarvan ik van begin af aan vreesde dat ze vréselijk vies zou smaken... maar het was het kind haar communiewens en de dag van vandaag weiger je zulke dingen niet. Gelukkig bleek op het moment van consumptie dat het ding verdorie lèkker was.... oef :)
De blog vraagt een foto, want tekst alléén is vaak zo saai. Een tweede deel over "echt en onecht" volgt (wellicht/hopelijk/vermoedelijk) later. En heeft niets met taarten te maken.
Maar nu.... taart. Virtueel. Want suikerarm... uweetwel :)
dinsdag 10 april 2012
Exit
Het bloggen vertraagt. En dat heeft geen enkele goede reden.
Het stoort me zelfs zowaar dat dingen me niet genoeg "doen" om wat te schrijven.
Laat het me nu maar even gewoon writer's block noemen. Omdat domweg gevoelloosheid me nog wat te hard klinkt. Maar zo voelt het soms wel.
Ach ja.
Ils ruimt en schildert, Lehti lààt ruimen en Olijf - puur gedreven door huishoudelijke afgunst - denkt.... "zou ik dat beter òòk niet even doen?"
Na maandenlange inactiviteit, procrastinatie en meer van dat moois... schiet de Lenteschoonmaak ineens in gang. Onverwacht, onaangekondigd en... in spurten. Want "in spurten" is wat Olijf het beste doet.
Ongeorganiseerd, uiterààrd, lustig van hot naar haar en met een occasionele tussenpauze.
De trap, nog steeds m'n oude bouwvallig trap, heeft dringend een wasbeurt nodig. Schandàlig hoe hij erbij ligt. Zou een likje verf - in afwachting van een prijsvragenronde voor een nieuw exemplaar - niet leuk zijn, vraag ik me af... Ils heeft me geïnfecteerd.
De vraag rijst op tweede Paasdag. Notoir een dag van gesloten winkels en dus... geen potje verf te koop.
De garage stelt me even later ook teleur want er blijkt minder verf te staan dan ik dacht.
OK, ook goed. NIET schilderen dan maar.
Spinnenwebben. Mogen weg.
Keukenkasten schreeuwen om blinkbeurt... en krijgen die.
Eerste verdieping stofzuigen en dweilen. Bed verschonen, spiegels opboenen. Ramen wassen. Nee, wacht effe.... geen ramen wassen. Na elven 's avonds wordt dat doorgaans niet meer gedaan. Geen ramen wassen dus.
Dat was Paasmaandag.
Vanochtend had dat hele opruimgedoe me biezonder goed geluimd gemaakt. Midden in een druilerige ochtend pleur ik een welgemeende Buongiorno Mondo! op FB. Zomaar, omdat ik me bevrijd voel.
"Moet ik beslist nòg es doen. Vanavond misschien" denk ik.
Om geen énkele goede reden (ten huize Olijf is dat zowat de enige en vaak beste reden) kijk ik voor het eerst sinds lang nog eens op de datingsite. Zou dat lidmaatschap nog niet verlopen zijn?
Welnee. Op 22/4/2011 gestart... dus dat is nog héél erg even.
"Wat een gek toeval", denk ik. Hoewel het niets met gek en al evenmin met toeval te maken heeft. Het staat er gewoon los van. Dat me de dag nà de 22ste weer een tripje te wachten staat.
Maar ik vind het mooi zo. Op de virtuele vervaldag zal ik de hele boel netjes opruimen, daar online. Geen sporen meer achterlaten. Een jaar lang heeft het me afschùwelijk weinig geïnteresseerd en het lijkt me vrij onnodig om een digitale voetafdruk achter te laten in een wereld die niet meer de mijne is.
Exit Online-Olijf. Dààr dan toch.
Ook dàt is opruimen.
Hetgeen me terug brengt naar huis. En weg te gooien dingen. Af te stoffen dingen ook.
De overvolle boekenkast. Doen of niet doen? Poetsen of relaxen?
Het duurt even, maar er wordt gepoetst. Boeken verplaatst, afgestoft (hetzelfde voor de vieze legplankjes) en heel soms opzij gelegd. Eentje voor de jongens (als ze hem willen) en eentje voor de winkel. Eentje voor de papierophaling en eentje voor het containerpark.
Doet deugd. Ronduit DEUGD... dingen wegdoen.
Wou dat ik er nog béter in zou worden. Misschien komt dat nog.
Voorlopig ben ik blij met de kleine exits die ik hier en daar gedaan krijg.
Zowel virtueel als irl.
Ow... BEDANKT, meisjes (I en L) voor jullie goede invloed!!!!
Het stoort me zelfs zowaar dat dingen me niet genoeg "doen" om wat te schrijven.
Laat het me nu maar even gewoon writer's block noemen. Omdat domweg gevoelloosheid me nog wat te hard klinkt. Maar zo voelt het soms wel.
Ach ja.
Ils ruimt en schildert, Lehti lààt ruimen en Olijf - puur gedreven door huishoudelijke afgunst - denkt.... "zou ik dat beter òòk niet even doen?"
Na maandenlange inactiviteit, procrastinatie en meer van dat moois... schiet de Lenteschoonmaak ineens in gang. Onverwacht, onaangekondigd en... in spurten. Want "in spurten" is wat Olijf het beste doet.
Ongeorganiseerd, uiterààrd, lustig van hot naar haar en met een occasionele tussenpauze.
De trap, nog steeds m'n oude bouwvallig trap, heeft dringend een wasbeurt nodig. Schandàlig hoe hij erbij ligt. Zou een likje verf - in afwachting van een prijsvragenronde voor een nieuw exemplaar - niet leuk zijn, vraag ik me af... Ils heeft me geïnfecteerd.
De vraag rijst op tweede Paasdag. Notoir een dag van gesloten winkels en dus... geen potje verf te koop.
De garage stelt me even later ook teleur want er blijkt minder verf te staan dan ik dacht.
OK, ook goed. NIET schilderen dan maar.
Spinnenwebben. Mogen weg.
Keukenkasten schreeuwen om blinkbeurt... en krijgen die.
Eerste verdieping stofzuigen en dweilen. Bed verschonen, spiegels opboenen. Ramen wassen. Nee, wacht effe.... geen ramen wassen. Na elven 's avonds wordt dat doorgaans niet meer gedaan. Geen ramen wassen dus.
Dat was Paasmaandag.
Vanochtend had dat hele opruimgedoe me biezonder goed geluimd gemaakt. Midden in een druilerige ochtend pleur ik een welgemeende Buongiorno Mondo! op FB. Zomaar, omdat ik me bevrijd voel.
"Moet ik beslist nòg es doen. Vanavond misschien" denk ik.
Om geen énkele goede reden (ten huize Olijf is dat zowat de enige en vaak beste reden) kijk ik voor het eerst sinds lang nog eens op de datingsite. Zou dat lidmaatschap nog niet verlopen zijn?
Welnee. Op 22/4/2011 gestart... dus dat is nog héél erg even.
"Wat een gek toeval", denk ik. Hoewel het niets met gek en al evenmin met toeval te maken heeft. Het staat er gewoon los van. Dat me de dag nà de 22ste weer een tripje te wachten staat.
Maar ik vind het mooi zo. Op de virtuele vervaldag zal ik de hele boel netjes opruimen, daar online. Geen sporen meer achterlaten. Een jaar lang heeft het me afschùwelijk weinig geïnteresseerd en het lijkt me vrij onnodig om een digitale voetafdruk achter te laten in een wereld die niet meer de mijne is.
Exit Online-Olijf. Dààr dan toch.
Ook dàt is opruimen.
Hetgeen me terug brengt naar huis. En weg te gooien dingen. Af te stoffen dingen ook.
De overvolle boekenkast. Doen of niet doen? Poetsen of relaxen?
Het duurt even, maar er wordt gepoetst. Boeken verplaatst, afgestoft (hetzelfde voor de vieze legplankjes) en heel soms opzij gelegd. Eentje voor de jongens (als ze hem willen) en eentje voor de winkel. Eentje voor de papierophaling en eentje voor het containerpark.
Doet deugd. Ronduit DEUGD... dingen wegdoen.
Wou dat ik er nog béter in zou worden. Misschien komt dat nog.
Voorlopig ben ik blij met de kleine exits die ik hier en daar gedaan krijg.
Zowel virtueel als irl.
Ow... BEDANKT, meisjes (I en L) voor jullie goede invloed!!!!
donderdag 5 april 2012
Antidolorifico
Vandaag bracht Olijf iets ten uitvoer. Een ingreepje, om het mooi te zeggen.
De dokter had me aangeraden om "in gezelschap" te komen zodat ik nadien taxi-gewijs naar huis zou kunnen maar die raad had ik mooi in de wind geslagen.
Wat moest gebeuren gebeurde in het kabinet. Ik had - zoals ik me had "voorgenomen" - niet veel gevoeld. Weinig last.
"Was het dit maar?" dacht ik opgelucht en even later was ik buiten. En reed alléén naar huis. Via een omweg.
Even een DHZ-zaak binnen om me voor te bereiden op nieuw loodgieterswerk èn langs het winkelcentrum om nog een paar spulletjes te halen waar ik anders nooit tijd voor maak.
Ik voelde me prima! Nix geen pijn, nix geen last.
Eenmaal thuis zette ik me èindelijk aan het uitsorteren van aankoopbonnetjes (veel te lang uitgesteld), betalen van rekeningen en andere administratieve prulledingetjes.
Voorwaar... ik voelde me zelfs licht schuldig omdat ik de hele dag was thuisgebleven i.p.v. moedig te gaan werken. Het hàd gekund, dat werken.
Tot..... de pijnstiller uitgewerkt bleek. En ik ontdekte dat pijn je op je knieën kan dwingen. Letterlijk.
Dat
deed
géén
deugd!
Verdorie!!!!
Ik spoedde me zo snel mogelijk naar het medicijnkastje (een verdieping hoger) en bediende me van een nieuw pilletje. De bijsluiter beweert dat het medicijn snel resorbeert. Merkte ik biezonder weinig van.
Tenzij een uur "snel" is.
Het werd beter maar niet pijnloos.
Voorlopig ga ik er voor het gemak maar weer van uit dat morgen alles weer bij het oude zal zijn.
Het wordt dàt of een nieuw doktersbriefje halen. Want dat van vandaag gold enkel... inderdaad.... voor vandaag.
Let's hope for the best :)
De dokter had me aangeraden om "in gezelschap" te komen zodat ik nadien taxi-gewijs naar huis zou kunnen maar die raad had ik mooi in de wind geslagen.
Wat moest gebeuren gebeurde in het kabinet. Ik had - zoals ik me had "voorgenomen" - niet veel gevoeld. Weinig last.
"Was het dit maar?" dacht ik opgelucht en even later was ik buiten. En reed alléén naar huis. Via een omweg.
Even een DHZ-zaak binnen om me voor te bereiden op nieuw loodgieterswerk èn langs het winkelcentrum om nog een paar spulletjes te halen waar ik anders nooit tijd voor maak.
Ik voelde me prima! Nix geen pijn, nix geen last.
Eenmaal thuis zette ik me èindelijk aan het uitsorteren van aankoopbonnetjes (veel te lang uitgesteld), betalen van rekeningen en andere administratieve prulledingetjes.
Voorwaar... ik voelde me zelfs licht schuldig omdat ik de hele dag was thuisgebleven i.p.v. moedig te gaan werken. Het hàd gekund, dat werken.
Tot..... de pijnstiller uitgewerkt bleek. En ik ontdekte dat pijn je op je knieën kan dwingen. Letterlijk.
Dat
deed
géén
deugd!
Verdorie!!!!
Ik spoedde me zo snel mogelijk naar het medicijnkastje (een verdieping hoger) en bediende me van een nieuw pilletje. De bijsluiter beweert dat het medicijn snel resorbeert. Merkte ik biezonder weinig van.
Tenzij een uur "snel" is.
Het werd beter maar niet pijnloos.
Voorlopig ga ik er voor het gemak maar weer van uit dat morgen alles weer bij het oude zal zijn.
Het wordt dàt of een nieuw doktersbriefje halen. Want dat van vandaag gold enkel... inderdaad.... voor vandaag.
Let's hope for the best :)
woensdag 4 april 2012
Sssssmokin'
Het is na enen en de slaap laat op zich wachten.
BBC ONE is zo vriendelijk een special van Lionel Richie uit te zenden.
Ik heb de hele dag geen nieuws gezien en begin me af te vragen of ik alweer een tragisch heengaan heb gemist. Ergens hoop ik dat het niet dààraan ligt, dat Lionel extra zendtijd krijgt.
Eerder vanavond stuurde m'n zus een smsje om te melden dat m'n vorig huis, het huis van mijn grootmoeder (en waar m'n moeder opgroeide) vermoedelijk in de fik staat. Ik zie het bericht laat en besluit niet te antwoorden, maar het doet me wel wat. Als het vermoeden klopt, zal het ook voor m'n moeder heel erg moeilijk zijn. Alweer een stuk van haar verleden in rook opgegaan.....Ik heb er maar 10 jaar gewoond. Zij langer.
Maar terug naar Lionel.
U hoeft het niet met me eens te zijn, maar ik hou van 's mans stem. Iedere clip (BBC-optredens, neem ik aan) zijn live gezongen. Geen playback. En het valt me op dat hij met het grootste gemak zingt, geen noot mist en met zichtbaar genot nummers brengt die hij naar alle waarschijnlijkheid al duizenden keren gezongen heeft. Het pakt me behoorlijk.
Ergens in één of andere clip valt de disco-rook me op. Je kent dat stinkend goedje wel. Blijft dicht bij de bodem hangen, kruipt soms over de rand van het podium en blijft maar ergens uit het oneindige komen.
Zomaar, zonder enige aanleiding, vraag ik me af wie dat ooit uitgevonden heeft... kunstrook. En waarom dat "gepakt" heeft. Het is te zeggen..... welk publiek gaf te kennen die voetenrook biezonder geinig te vinden? Welk was het nuttig doel van de rook? Lelijke podia verbergen? De aandacht van het slechte lipwerk van de zanger afleiden? Een zwoele sfeer creëren? Het publiek bedwelmen?
Ik zou het graag weten.
Waarom podiumrook (en bij uitbreiding: discorook) tot stand en tot groei kwam.
Ik dank u bij voorbaat als u een antwoord verzint. En néén, deze keer zoek ik het niet zelf op. Het is namelijk laat en de slaap màg komen :)
BBC ONE is zo vriendelijk een special van Lionel Richie uit te zenden.
Ik heb de hele dag geen nieuws gezien en begin me af te vragen of ik alweer een tragisch heengaan heb gemist. Ergens hoop ik dat het niet dààraan ligt, dat Lionel extra zendtijd krijgt.
Eerder vanavond stuurde m'n zus een smsje om te melden dat m'n vorig huis, het huis van mijn grootmoeder (en waar m'n moeder opgroeide) vermoedelijk in de fik staat. Ik zie het bericht laat en besluit niet te antwoorden, maar het doet me wel wat. Als het vermoeden klopt, zal het ook voor m'n moeder heel erg moeilijk zijn. Alweer een stuk van haar verleden in rook opgegaan.....Ik heb er maar 10 jaar gewoond. Zij langer.
Maar terug naar Lionel.
U hoeft het niet met me eens te zijn, maar ik hou van 's mans stem. Iedere clip (BBC-optredens, neem ik aan) zijn live gezongen. Geen playback. En het valt me op dat hij met het grootste gemak zingt, geen noot mist en met zichtbaar genot nummers brengt die hij naar alle waarschijnlijkheid al duizenden keren gezongen heeft. Het pakt me behoorlijk.
Ergens in één of andere clip valt de disco-rook me op. Je kent dat stinkend goedje wel. Blijft dicht bij de bodem hangen, kruipt soms over de rand van het podium en blijft maar ergens uit het oneindige komen.
Zomaar, zonder enige aanleiding, vraag ik me af wie dat ooit uitgevonden heeft... kunstrook. En waarom dat "gepakt" heeft. Het is te zeggen..... welk publiek gaf te kennen die voetenrook biezonder geinig te vinden? Welk was het nuttig doel van de rook? Lelijke podia verbergen? De aandacht van het slechte lipwerk van de zanger afleiden? Een zwoele sfeer creëren? Het publiek bedwelmen?
Ik zou het graag weten.
Waarom podiumrook (en bij uitbreiding: discorook) tot stand en tot groei kwam.
Ik dank u bij voorbaat als u een antwoord verzint. En néén, deze keer zoek ik het niet zelf op. Het is namelijk laat en de slaap màg komen :)
Ricchi e Poveri...
.... of hoe een perfect serieuze aangelegenheid fout kan lopen.
(Vandaag - waarschijnlijk van de pure consternatie maar ook omdat een beetje reclame geen kwaad kan - ga ik trouwens nàmen noemen. U bent gewaarschuwd...)
Met M had ik enkele weken afgesproken dat ik vrij zou nemen om naar de boekvoorstelling van z'n zoon te trekken. De zoon in kwestie (reclameflash n° 1) is Piet Baete. Zo, dat mag gezegd worden, vind ik. (Verder hoop ik dat Piet het niet erg vindt dat er meteen een link naar z'n pagina werd gelegd....Flash n°2 ... bij deze :))
Jaren geleden had M me overigens een eerder boek van Piet uitgeleend. Tot m'n scha en schande heb ik het een tijdje later half gelezen teruggegeven. Niet omdat ik het niet goed vond. De tijd was toen niet rijp. "Mijn tijd" mag u hier gerust lezen. Andere dingen hielden me toen bezig en tja... ik kon het boek ook niet eeuwig bijhouden.
Om één en ander goed te maken en ook omdat ik een uitstapje in het midden van de week voor een heuse signeersessie best wel een leuk idee vond, concretiseerden we de afspraak.
"Op Linkeroever, M. Bij de voetgangerstunnel" mailde ik. Een béétje Waaslander weet dat 't Stad vandaag de dag een onneembaar fort is als je het met de wagen te lijf wil gaan. Erin komen wil misschien nog lukken maar erUIT...???
Je weet wanneer je vertrekt maar nooit wanneer je aankomt... of iets van die strekking :)
M - een rasechte Westfluut - had fotootjes, adressen, routebeschrijvingen en een zak vol kruimeltjes nodig om de voetgangerstunnel te vinden... maar hij arriveerde.
Ondanks een steeds somberder wordende weersvoorspelling - lage temperaturen, mogelijk plaatselijke buien ..pffff daar gaan we weer met ons Belgisch Aprilweer - werd het een erg leuke namiddag, compleet met Groenplaatsterrasje in de zon, lekkere lunch, glas blond en lange babbels.
Alles op de spreekwoordelijke steenworp van de Fnac waar we later moesten zijn.
En waar we "dus" mooi op tijd een plaatsje op de eerste rij bemachtigden. Temidden van een handvol bekende koppen. Grappig. Vooral wanneer yours truly verwoede pogingen doet om hen niet aan te staren. "Het zijn ook maar mensen" denk ik dan maar "ze mogen hier ook gewoontjes zitten doen"
Piet's nieuwste geesteskind wordt voorgesteld, toegelicht en na afloop gesigneerd. Olijf krijgt - en grijpt - de kans om de auteur na een uitsluitend-facebook-vriendschap (en enthousiaste verhalen van vader M) in hoogsteigen persoon te feliciteren. Mijn stukje celebritycontact voor dit jaar :)
Terwijl M z'n zoon nog even .... nja... uit de doeken doet voor de camera, trekt Olijf er snel op uit.Het gebeurt tegenwoordig niet alle dagen dat ik in de Fnac kom. Wie maak ik wat wijs? Het gebeurt zelfs niet alle jàren.... dus ik wil even snuisteren.
Kado voor straks jarige zus: check.
Caetano Veloso zoeken en vinden: check.
En dan (hier gaat het mislopen...): CD's bekijken in de sectie Spaans/Italiaans. Een bezigheid die, gezien de geringe afmetingen van het rek, niet biezonder lang duurt. Onder Lucio Dalla's naam liggen 0 CD's. Nul dus. Allemaal verkocht gezien z'n treurig heengaan of heeft niemand het nodig gevonden om munt te slaan uit z'n plots vertrek van deze aardkloot?
Op het moment zelf komt het niet in me op om even te vergelijken met de sectie Whitney Houston.... zou het daar óók zo leeg zijn? Of is ze oneindig veel belangrijker - monetair gezien dan - nu ze niet meer is?
En dan... dus. Zie ik de nieuwe van Tiziano Ferro. Beluisteren. Zéker.
En ook.... Ricchi e Poveri. Hier in de lage landen beter gekend als Ricci e Povèri (los uit de pols vertaald als Egels en Armenen, zal ik maar zeggen)
Ricchi e Poveri (Rijken en Armen, mocht het u ook maar een heel klein beetje interesseren) maakten het muzikaal landschap ergens in de jaren '80 (of daaromtrent... ik kijk niet op een decade) onveilig. Heel onveilig. Smartlapgewijs maar dan op z'n Italiaans. Met veel springen en wijdopen gesperde ogen van de leadzangeres. Ze was maar een duim hoog maar haar ogen vulden het scherm...
Eén of twee nummers hebben zelfs de Belgische radio gehaald toentertijd, geloof ik.
Samen met de het vermoedelijk betere werk grabbel ik de CD vast en trek naar een bemande balie. Of een klant nog CD's uit de rekken kan voorbeluisteren, vraag ik met een blik van een neanderthaler.
Tegenwoordig blijkt dat volautomatisch te gebeuren. Zonder verveeld uitziende CD-assistentes, zonder plastic hoesjes afhalen (en later weer overtrekken). Nee... "tegenwoordig" zoek je een pilaster met een scanner-annex-scherm, scan je de barcode in en hupsakee: van ieder nummer krijg je 30 seconden te horen. Handig.
Waarna.... Olijf zowaar kippenvel en enig traanvocht gewaar wordt bij het beluisteren van de bekendste nummers van eerder genoemde smartlappers. Noem het jeugdsentiment. Hoewel ik zelfs tóen wist dat deze muziek behoorlijk fout was.
Wàt het precies moge geweest zijn - wellicht de belachelijk lage prijs - Olijf besloot te kopen.
En zong op weg naar huis luidkeels mee. Compleet met hoofdje schudden en op en neer wippen.
Ronduit Ridicuul. Maar wel vrolijk :)
En zó dus, lieve dames en heren, loopt een ernstige aangelegenheid uit op een heel foute aankoop. Niet die van Piet's laatste boek Vrijdag de 14de. Dat dàt een goeie koop was wil ik zelfs niet betwijfelen. Ricchi en Poveri... diè zullen me ooit nog duur te staan komen..... :)
Een uitgebreide versie van "Sarà perché ti amo". Noteer even dat u een driekoppige groep ziet waarvan nummer 3, de gesnorde basstem, nóóit in beeld komt. I wonder why.... :)
Finaal, om te eindigen mag u wel zeggen, een bizarre observatie.
Jààààààren lang maakt de industrie gsm's en mp3-spelers zo klein als maar fysiek mogelijk is. Het scheelt niet veel of de dingen moeten bediend worden met een microscoop en precisie-instrument.
Waarna diezelfde industrie HIERmee op de proppen komt..... een ouderwetse telefoonhoorn op ware grootte.... om in te pluggen op je micro-toestel :):):)
*** (foto-toelichting)
Olijf heeft niet de gewoonte om zonder toestemming herkenbare gezichten op de blog te publiceren.
In het geval van meneer Baete Junior en meneer Geubels, beide personen die het van publieke bekendheid moeten hebben, maakte ik een uitzondering. Meneer Baete Senior kreeg naar aloude gewoonte de Blurbehandeling.
't is maar dat u het weet.
(Vandaag - waarschijnlijk van de pure consternatie maar ook omdat een beetje reclame geen kwaad kan - ga ik trouwens nàmen noemen. U bent gewaarschuwd...)
Met M had ik enkele weken afgesproken dat ik vrij zou nemen om naar de boekvoorstelling van z'n zoon te trekken. De zoon in kwestie (reclameflash n° 1) is Piet Baete. Zo, dat mag gezegd worden, vind ik. (Verder hoop ik dat Piet het niet erg vindt dat er meteen een link naar z'n pagina werd gelegd....Flash n°2 ... bij deze :))
Jaren geleden had M me overigens een eerder boek van Piet uitgeleend. Tot m'n scha en schande heb ik het een tijdje later half gelezen teruggegeven. Niet omdat ik het niet goed vond. De tijd was toen niet rijp. "Mijn tijd" mag u hier gerust lezen. Andere dingen hielden me toen bezig en tja... ik kon het boek ook niet eeuwig bijhouden.
Om één en ander goed te maken en ook omdat ik een uitstapje in het midden van de week voor een heuse signeersessie best wel een leuk idee vond, concretiseerden we de afspraak.
"Op Linkeroever, M. Bij de voetgangerstunnel" mailde ik. Een béétje Waaslander weet dat 't Stad vandaag de dag een onneembaar fort is als je het met de wagen te lijf wil gaan. Erin komen wil misschien nog lukken maar erUIT...???
Je weet wanneer je vertrekt maar nooit wanneer je aankomt... of iets van die strekking :)
M - een rasechte Westfluut - had fotootjes, adressen, routebeschrijvingen en een zak vol kruimeltjes nodig om de voetgangerstunnel te vinden... maar hij arriveerde.
Ondanks een steeds somberder wordende weersvoorspelling - lage temperaturen, mogelijk plaatselijke buien ..pffff daar gaan we weer met ons Belgisch Aprilweer - werd het een erg leuke namiddag, compleet met Groenplaatsterrasje in de zon, lekkere lunch, glas blond en lange babbels.
Alles op de spreekwoordelijke steenworp van de Fnac waar we later moesten zijn.
En waar we "dus" mooi op tijd een plaatsje op de eerste rij bemachtigden. Temidden van een handvol bekende koppen. Grappig. Vooral wanneer yours truly verwoede pogingen doet om hen niet aan te staren. "Het zijn ook maar mensen" denk ik dan maar "ze mogen hier ook gewoontjes zitten doen"
Piet's nieuwste geesteskind wordt voorgesteld, toegelicht en na afloop gesigneerd. Olijf krijgt - en grijpt - de kans om de auteur na een uitsluitend-facebook-vriendschap (en enthousiaste verhalen van vader M) in hoogsteigen persoon te feliciteren. Mijn stukje celebritycontact voor dit jaar :)
 |
| *** |
Kado voor straks jarige zus: check.
Caetano Veloso zoeken en vinden: check.
En dan (hier gaat het mislopen...): CD's bekijken in de sectie Spaans/Italiaans. Een bezigheid die, gezien de geringe afmetingen van het rek, niet biezonder lang duurt. Onder Lucio Dalla's naam liggen 0 CD's. Nul dus. Allemaal verkocht gezien z'n treurig heengaan of heeft niemand het nodig gevonden om munt te slaan uit z'n plots vertrek van deze aardkloot?
Op het moment zelf komt het niet in me op om even te vergelijken met de sectie Whitney Houston.... zou het daar óók zo leeg zijn? Of is ze oneindig veel belangrijker - monetair gezien dan - nu ze niet meer is?
En dan... dus. Zie ik de nieuwe van Tiziano Ferro. Beluisteren. Zéker.
En ook.... Ricchi e Poveri. Hier in de lage landen beter gekend als Ricci e Povèri (los uit de pols vertaald als Egels en Armenen, zal ik maar zeggen)
Ricchi e Poveri (Rijken en Armen, mocht het u ook maar een heel klein beetje interesseren) maakten het muzikaal landschap ergens in de jaren '80 (of daaromtrent... ik kijk niet op een decade) onveilig. Heel onveilig. Smartlapgewijs maar dan op z'n Italiaans. Met veel springen en wijdopen gesperde ogen van de leadzangeres. Ze was maar een duim hoog maar haar ogen vulden het scherm...
Eén of twee nummers hebben zelfs de Belgische radio gehaald toentertijd, geloof ik.
Samen met de het vermoedelijk betere werk grabbel ik de CD vast en trek naar een bemande balie. Of een klant nog CD's uit de rekken kan voorbeluisteren, vraag ik met een blik van een neanderthaler.
Tegenwoordig blijkt dat volautomatisch te gebeuren. Zonder verveeld uitziende CD-assistentes, zonder plastic hoesjes afhalen (en later weer overtrekken). Nee... "tegenwoordig" zoek je een pilaster met een scanner-annex-scherm, scan je de barcode in en hupsakee: van ieder nummer krijg je 30 seconden te horen. Handig.
Waarna.... Olijf zowaar kippenvel en enig traanvocht gewaar wordt bij het beluisteren van de bekendste nummers van eerder genoemde smartlappers. Noem het jeugdsentiment. Hoewel ik zelfs tóen wist dat deze muziek behoorlijk fout was.
Wàt het precies moge geweest zijn - wellicht de belachelijk lage prijs - Olijf besloot te kopen.
En zong op weg naar huis luidkeels mee. Compleet met hoofdje schudden en op en neer wippen.
Ronduit Ridicuul. Maar wel vrolijk :)
En zó dus, lieve dames en heren, loopt een ernstige aangelegenheid uit op een heel foute aankoop. Niet die van Piet's laatste boek Vrijdag de 14de. Dat dàt een goeie koop was wil ik zelfs niet betwijfelen. Ricchi en Poveri... diè zullen me ooit nog duur te staan komen..... :)
Een uitgebreide versie van "Sarà perché ti amo". Noteer even dat u een driekoppige groep ziet waarvan nummer 3, de gesnorde basstem, nóóit in beeld komt. I wonder why.... :)
Finaal, om te eindigen mag u wel zeggen, een bizarre observatie.
Jààààààren lang maakt de industrie gsm's en mp3-spelers zo klein als maar fysiek mogelijk is. Het scheelt niet veel of de dingen moeten bediend worden met een microscoop en precisie-instrument.
Waarna diezelfde industrie HIERmee op de proppen komt..... een ouderwetse telefoonhoorn op ware grootte.... om in te pluggen op je micro-toestel :):):)
*** (foto-toelichting)
Olijf heeft niet de gewoonte om zonder toestemming herkenbare gezichten op de blog te publiceren.
In het geval van meneer Baete Junior en meneer Geubels, beide personen die het van publieke bekendheid moeten hebben, maakte ik een uitzondering. Meneer Baete Senior kreeg naar aloude gewoonte de Blurbehandeling.
't is maar dat u het weet.
zondag 1 april 2012
Het verschil
Een hele poos geleden koos een boek me uit.
Een bekend boek, één der bekendsten van deze tijden geloof ik zelfs.
Geen spannende lectuur, geen hoogstaand proza. Gewoon een boek van het soort dat ik graag doorneem. Over mensen. En hun gedrag. Het waarom, de fouten en de eventuele rechtzettingen.
U kent het wel, dat boek.
Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus. Van John Gray.
Eerder vorig jaar was het toevallig ter sprake gekomen en de titel klonk me zó bekend dat ik ervan overtuigd was het al gelezen te hebben.
Enkele maanden later lag dat boek zomaar in onze winkel te blinken. Recht in m'n zicht.
Ik nam het ter hand, bladerde er even door en ... herkende geen éne zin. Hetgeen me dus moest duidelijk maken dat ik het nog niet gelezen had....
Spiksplinternieuw (de vorige eigenaar/ares had het OF niet gelezen OF dubbel kado gekregen?) voor een democratische tweedehandsprijs.... Olijf kocht :)
En las. Tussen de middagpauzes. Maandenlang korte stukjes.
In het boek staat weinig dat je op een onbewust niveau niet wist, maar het is handig als het even uitgelegd wordt. Afijn, dat vind ik toch :).
Het gààt zelfs niet zozeer om de relaties tussen koppels (hoewel de nadruk natuurlijk dààrop ligt). Wat mij betreft kunnen de tips & tricks net zo goed toegepast worden op iedereen waar je mee te maken krijgt. De baas waarvan je weet dat je hem niet moet aanspreken wanneer hij geconcentreerd aan z'n computer zit (hij hoort toch nix, zelfs al knikt hij instemmend), de moeder die haar problemen steeds opnieuw herhaalt en eigenlijk nix méér wil dan ze vocaliseren in het bijzijn van een luisterend oor (dat zich moet onthouden van het bieden van oplossingen)....
Ik vind het interessant, ondanks de talloze herhalingen (die vermoedelijk dan weer hun nut hebben omdat de boodschap zich op die manier misschien wel nestelt in je weerbarstig brein).
Een stukje dat ik superinteressant èn zelfs licht amusant vond, is hoofdstuk 12.
Hoe u hulp kunt vragen en krijgen.
Alwéér... niet echt omdat ik zonodig één of andere man in m'n leven tot hulpvaardigheid wil manipuleren maar wèl omdat het zo herkenbaar was. Op zeer alledaagse manier.
Het verschil - zo u wil - tussen "Kun je?" en "Wil je?". Oftewel de verscheurende keuze in het gebruik van "juiste" woorden :)
Mannen, zo zegt Gray, hebben een hekel aan indirecte vragen. Uit persoonlijke ervaring doe ik er meteen een schepje bovenop: Olijf heeft ook een hekel aan indirecte vragen. En ik ben geen man.
Zo is de opmerking "Goh, wat staat het gras al hoog in de tuin" geen vraag (hoewel degene die dat zegt misschien dénkt dat het een vraag is) maar een vaststelling. Eentje die verhoopt dat de toehoorder de hint wel zal snappen. I hate hints :)
In dezelfde lijn is "Kun je de vuilnisbak even legen?" niets meer en niets minder dan een vraag naar informatie. "Wil je de vuilnisbak....?" is dan weer een verzoek.
Eigenlijk wil de vrager met het "Kun je" superbeleefd zijn. Voorzichtig. "Zou je dat kunnen doen?" Heel onderdanig... lijkt het.
Maar het heeft een dubbele uitwerking.
"Kàn ik de vuilnisbak buitenzetten?".... tùùùùùrlijk KAN ik dat! Ik ben geen oen. (en de toehoorder voelt al een begin van irritatie opwellen, zelfs al weet hij/zij niet waarom dat is). De vraag is niet of ik het kàn, maar of ik het wìl (en m'n WIL is door het begin van irritatie al meteen een niveau-tje gezakt...)
Anderzijds heeft het iets dwingends, dat superbeleefde. Het ontneemt de andere de mogelijkheid om zonder schroom neen te zeggen. Hij/zij zou er bijna een schuldgevoel aan overhouden mocht het verzoek platweg afgewezen worden. Het werd zóóóó beleefd gevraagd, toch? Wat ben jij een zak als je neen zegt.... Oftewel, anders gezegd, ... als ik KAN helpen, dan MOET Ik ook helpen. Geen fijn gevoel.
De énige juiste vraag is dus "Wil je...?"
Het is duidelijk, direct en het laat de keuze open om ja of neen te zeggen, zonder echte schroom.
Als ik neen antwoord, dan heb ik daar misschien een goede reden voor (of misschien ook niet, maar de keuze is aan mij). In alle geval - en hier faal ik grandioos in m'n uitleg van het waaróm - hoef ik me niet schuldig te voelen als het antwoord niet meteen ja is.
Mannen zouden in dat "Wil je?" onbewust een soort van waardering zien. Een gelegenheid om iets goeds te doen voor hun "madam". Waardoor ze stijgen in haar achting en blijkbaar heeft een echte man niet veel meer nodig dan dàt: bewonderd worden.
Zoals gezegd: Olijf is geen man, maar ook ik voel dat het een verschil uitmaakt. Dat het me ook irriteert wanneer men mij iets wil laten doen met omfloerste bewoordingen. Of overdreven onderdanigheid.
En ... ik hoop... ik dènk... dat ik meestal - zonder erbij na te denken - heel direct "Wil je...?" vraag. Aan iedereen, niet alleen aan mannen.
Ik wist niet waarom... maar nu dus wel.
En in de toekomst WIL (en kàn) ik daar heel bewust op gaan letten.
Einde epistel :)
Een bekend boek, één der bekendsten van deze tijden geloof ik zelfs.
Geen spannende lectuur, geen hoogstaand proza. Gewoon een boek van het soort dat ik graag doorneem. Over mensen. En hun gedrag. Het waarom, de fouten en de eventuele rechtzettingen.
U kent het wel, dat boek.
Mannen komen van Mars, Vrouwen van Venus. Van John Gray.
Eerder vorig jaar was het toevallig ter sprake gekomen en de titel klonk me zó bekend dat ik ervan overtuigd was het al gelezen te hebben.
Enkele maanden later lag dat boek zomaar in onze winkel te blinken. Recht in m'n zicht.
Ik nam het ter hand, bladerde er even door en ... herkende geen éne zin. Hetgeen me dus moest duidelijk maken dat ik het nog niet gelezen had....
Spiksplinternieuw (de vorige eigenaar/ares had het OF niet gelezen OF dubbel kado gekregen?) voor een democratische tweedehandsprijs.... Olijf kocht :)
En las. Tussen de middagpauzes. Maandenlang korte stukjes.
In het boek staat weinig dat je op een onbewust niveau niet wist, maar het is handig als het even uitgelegd wordt. Afijn, dat vind ik toch :).
Het gààt zelfs niet zozeer om de relaties tussen koppels (hoewel de nadruk natuurlijk dààrop ligt). Wat mij betreft kunnen de tips & tricks net zo goed toegepast worden op iedereen waar je mee te maken krijgt. De baas waarvan je weet dat je hem niet moet aanspreken wanneer hij geconcentreerd aan z'n computer zit (hij hoort toch nix, zelfs al knikt hij instemmend), de moeder die haar problemen steeds opnieuw herhaalt en eigenlijk nix méér wil dan ze vocaliseren in het bijzijn van een luisterend oor (dat zich moet onthouden van het bieden van oplossingen)....
Ik vind het interessant, ondanks de talloze herhalingen (die vermoedelijk dan weer hun nut hebben omdat de boodschap zich op die manier misschien wel nestelt in je weerbarstig brein).
Een stukje dat ik superinteressant èn zelfs licht amusant vond, is hoofdstuk 12.
Hoe u hulp kunt vragen en krijgen.
Alwéér... niet echt omdat ik zonodig één of andere man in m'n leven tot hulpvaardigheid wil manipuleren maar wèl omdat het zo herkenbaar was. Op zeer alledaagse manier.
Het verschil - zo u wil - tussen "Kun je?" en "Wil je?". Oftewel de verscheurende keuze in het gebruik van "juiste" woorden :)
Mannen, zo zegt Gray, hebben een hekel aan indirecte vragen. Uit persoonlijke ervaring doe ik er meteen een schepje bovenop: Olijf heeft ook een hekel aan indirecte vragen. En ik ben geen man.
Zo is de opmerking "Goh, wat staat het gras al hoog in de tuin" geen vraag (hoewel degene die dat zegt misschien dénkt dat het een vraag is) maar een vaststelling. Eentje die verhoopt dat de toehoorder de hint wel zal snappen. I hate hints :)
In dezelfde lijn is "Kun je de vuilnisbak even legen?" niets meer en niets minder dan een vraag naar informatie. "Wil je de vuilnisbak....?" is dan weer een verzoek.
Eigenlijk wil de vrager met het "Kun je" superbeleefd zijn. Voorzichtig. "Zou je dat kunnen doen?" Heel onderdanig... lijkt het.
Maar het heeft een dubbele uitwerking.
"Kàn ik de vuilnisbak buitenzetten?".... tùùùùùrlijk KAN ik dat! Ik ben geen oen. (en de toehoorder voelt al een begin van irritatie opwellen, zelfs al weet hij/zij niet waarom dat is). De vraag is niet of ik het kàn, maar of ik het wìl (en m'n WIL is door het begin van irritatie al meteen een niveau-tje gezakt...)
Anderzijds heeft het iets dwingends, dat superbeleefde. Het ontneemt de andere de mogelijkheid om zonder schroom neen te zeggen. Hij/zij zou er bijna een schuldgevoel aan overhouden mocht het verzoek platweg afgewezen worden. Het werd zóóóó beleefd gevraagd, toch? Wat ben jij een zak als je neen zegt.... Oftewel, anders gezegd, ... als ik KAN helpen, dan MOET Ik ook helpen. Geen fijn gevoel.
De énige juiste vraag is dus "Wil je...?"
Het is duidelijk, direct en het laat de keuze open om ja of neen te zeggen, zonder echte schroom.
Als ik neen antwoord, dan heb ik daar misschien een goede reden voor (of misschien ook niet, maar de keuze is aan mij). In alle geval - en hier faal ik grandioos in m'n uitleg van het waaróm - hoef ik me niet schuldig te voelen als het antwoord niet meteen ja is.
Mannen zouden in dat "Wil je?" onbewust een soort van waardering zien. Een gelegenheid om iets goeds te doen voor hun "madam". Waardoor ze stijgen in haar achting en blijkbaar heeft een echte man niet veel meer nodig dan dàt: bewonderd worden.
Zoals gezegd: Olijf is geen man, maar ook ik voel dat het een verschil uitmaakt. Dat het me ook irriteert wanneer men mij iets wil laten doen met omfloerste bewoordingen. Of overdreven onderdanigheid.
En ... ik hoop... ik dènk... dat ik meestal - zonder erbij na te denken - heel direct "Wil je...?" vraag. Aan iedereen, niet alleen aan mannen.
Ik wist niet waarom... maar nu dus wel.
En in de toekomst WIL (en kàn) ik daar heel bewust op gaan letten.
Einde epistel :)
Abonneren op:
Posts (Atom)