Kijk even weg. Asjeblief?

Woensdagavond - Spaghettiavond.
Sinds begin vorig jaar eens in de 3 weken bij Olijf thuis. De andere 2 weken nemen de zussen de taak op zich.

Vroeger - tot bijna eind 2010 - namen de (groot)ouders dat voor hun rekening. Altijd en immer op woensdagavond. Bij hen thuis. Zonder fout.
Sinds papà's vertrek waren we het onmiddellijk eens: de wekelijkse spaghetti gingen we niet laten uitsterven. Al was het maar omdat het zijn moment was om z'n hele kroost en later nageslacht bij elkaar te krijgen.

Goed. Vandaag spaghetti bij Olijf.
En ... met het zomeruur en het lekker weertje kon een apertiefje in de "tuin" er nog net af.
Tijdens hetwelk ik - tussen heen en weer lopen om een drankje en een hapje voor de binnendruppelende familieleden - instant een warm gevoel kreeg.
Neen, geen vapeurekes, gewoon nog es warm. Emo-gewijs.
En ik iedereen vroeg om zich spontaan even onherkenbaar te maken voor het blogverslag.
"Och, Blur ons toch gewoon even uit" zegt de oudste me.... alsof ik niet weet wat blurren is.
"Jààà, kèn ik wel, maar het is zoveel sneller als jullie nu even wegdraaien of je hand voor het gezicht houden" antwoord ik met een air van doe-nu-niet-alsof-ik-van-het-stenen-tijdperk-kom.

Ze doen het. Tot en met de kleinsten.
Behalve de twee mannen. Die horen niet of zitten te diep in het aperitief... geen idee. Er moet nog wat ge-blurred worden vooraleer de foto erop mag.

En hier komt-ie.

Als alles goed gaat, naar logische volgorde (maar soms is het leven niet altijd logisch en zelfs niet chronologisch) zit mamma er vanaf volgende week weer bij. Met een beetje geluk vindt ze het in zich om later opnieuw zelf voor de spaghetti en saus te zorgen. Eens in de vier weken, pakweg.
We zien wel.

Vandaag was een fijne avond. Met zussen, nichten, neven, schoonbroer en ouwe rakker-vriend erbij.
De afwasmachine draait stil, Olijf schrijft een voor u non-event op en sluit binnen enkele minuten moe maar tevreden de dag af.