Reisverhaal in retrospect: Maandag 27 februari - When you begin the begin...

Nog  vóór een week  weg goed en wel aanvangt, valt er vaak wat plezier te beleven. Van mensen kijken vooral. En luisteren.
Hier volgt een ongeordende opsomming van wat een reiziger zoal tegenkomt.

Voor het eerst in m’n vliegcarrière probeer ik Charleroi Airport - ook wel eufemistisch Brussels South genaamd - te bereiken met het openbaar vervoer. Op die manier terugkeren naar huis was me al gelukt. Heenreizen: nog nooit geprobeerd. Eén en ander heeft te maken met de onzekerheid tijdig toe te komen maar goed… met een hindernis als de Ring rond Brussel is zelfs een rit met de wagen onzeker.

Véél te vroeg maar voor alle zekerheid sluit Olijf rond 11u de deur achter zich en wandelt naar het station. Zo’n 10 minuten stappen, herinner ik me, en m’n trein vertrekt pas om 20 voor 12… méér dan ruim op tijd dus. Ook de loketbediende wijst me erop dat ik vééééééél te vroeg ben voor m’n trein. “Weet ik,” lach ik “met een boek op een bank in de zon is dat niet erg.”

In mijn straat op weg naar het station schijnt de Lentezon.

En zo begint m’n reis naar Charleroi. Met een overstapje in Mechelen en een trein-bus-switch in Charleroi Sud.
Ik herinner me niet ooit het station van Charleroi gezien te hebben maar het ziet er best wel majestueus en netjes uit. Na een kiekje ga ik even kijken waar m’n Quai 3 is en zie dat de “vorige” bus naar Charleroi Airport er nog staat.  Zó…. Kan ik een half uur vroeger dan voorzien m’n laatste traject afleggen. (vandaag geen kwaad woord over ons openbaar vervoer…)
Met m’n combiticket stap ik vlotjes op en vind zowaar nog een zitplaatsje tegen richting.

Gare de Charleroi Sud

Het duurt niet lang of ik word me bewust van de manifeste afwezigheid van Nederlands. Zelfs van Frans. Een beetje Spaans en heel veel Italiaans. Een heleboel jongeren die opvallend allochtoon zitten te wezen. Allochtoon maar modieus. Leren vestjes à la Fonzie uit Happy days waren deze winter in de mode. Nichtje O had me er in oktober al op gewezen maar Olijf had bedankt. Sowieso teveel jassen in m’n kleerkast. De jongens op de TEC-bus hadden – voor zover ik kon zien – misschien een korting gekregen voor groepsaankoop.

De rit uit centrum Charleroi verloopt supervlot. In de buurt van het vliegveld valt me op dat er weer heel veel gegraven en opgehoopt wordt. Nieuwe uitbreidingen? Grootse plannen? We zullen zien.

Véééél te vroeg gearriveerd op vliegveld...

Na een koffie en een gewichtscontrole (van de bagage… 1 kg overgewicht) gaat het richting douane.
Zoals altijd haal ik notebook en m’n liquids boven. En zit er stront aan de knikker.
Voor 1 keer had ik me gepermitteerd om een FLESJE haarspul halfleeg mee te nemen. Hetzelfde met een POTJE haarspul (tja, m’n haar is nu eenmaal m’n tempel ;) ). Flesje van 200ml gedeeld door 2 (halfvol was duidelijk zichtbaar) en potje van 300 ml met niet méér dan een bodempje spul erin.
“Helaas mevrouw, zo werkt dat niet “ (maar dan in het  Frans). “wij kunnen onmogelijk zien of het exact 100ml is of meer of minder”.
Heel even probeer ik hem nog duidelijk te maken hoe dat zit met de helft van 200ml (rekenkunde van de lagere school?..), dat het toch niet zo moeilijk is. Maar hij blijft onvermurwbaar.
Delen en vermenigvuldigen is hier niet de specialiteit.
Dat ik het zeer bureaucratisch vind, gooi ik er nog even tussen, maar ik geef m’n potje en flesje af.
Hij weet niet dat ik die mogelijkheid vooraf had ingerekend. Misschien had ik dat niet moeten doen en zou ik die opmerking niet hebben “aangetrokken”….
Maar goed…. van overhand heeft  meneer waarschijnlijk strikt verbod om te rekenen, ik probeer zelfs niet te begrijpen hoe een anoniem flesje zonder etiket van 100 ml er uit ziet (maar dat je dan weer wél mag gebruiken….) EN… het zal allicht schelen in m’n overgewicht, die afgegeven spullen.
Niets dan positiefs dus. Maar dat zeg ik hém niet :)

Valentijn in de Vlucht

Aan de  gate begint de boarding wanneer ik arriveer. Althans.. dat dàcht ik. Zoals altijd (zal dit ooit veranderen?) maakt het grondpersoneel de reizigers blij met een dode mus. Even achter de balie gaan staan rommelen…. En iedereen haast zich naar de balie….Waarna het personeel weer verdwijnt. Net niet ver genoeg om ons alle hoop te ontnemen. Nee. Nu beginnen ze wat rond te hangen, af en toe in een walkie talkie te mompelen, met wat papiertjes te schuifelen (aan de balie! zodat wij niet zouden weglopen!!!), weer wat te hangen en te lopen…. Het is een cirque, zoveel is me duidelijk.

Wachten heeft dan weer z’n voordelen. Zo kijk ik met plezier naar een bord “Are you Hungary?” en bedenk dat ik bij terugkeer toch maar eens die boeken van Pauline Cornelisse moet/wil lezen.
Nog nooit gehoord van haar maar op de trein had ik tijd om de krant door te nemen en daar stond wat over deze Nederlandse en haar twee leuk-leuke boeken. Over taal en haar voorliefde ervoor.

Taal deed me nog even glimlachen toen een vriendelijke vrouwenstem tweetalig (maar met duidelijk Frans accent) een zekere Monsieur Vanderneuker vriendelijk verzocht om zich naar z’n gate te begeven. Ok, het is infantiel om met zo’n naam te lachen. Mij ging het vooràl om dié naam met een Franse tongval. Schitterend.

Ook en alweer het mysterie van het vluchtpersoneel en hun aan-boord-microfoon. En de truucs die ze – ik geloof exprès – daarmee uithalen.
Wanneer je van origine – laat ons wildweg zeggen – een Italo of Itala bent en er wordt van je verwacht dat je een aantal instructies in het Engels doorgeeft, dan doe je dat zó:
Hou de micro zo dicht mogelijk bij je mond (… of stop hem erin als je durft). Blaas daarna alle mogelijke letters heel hard aan en breng geluid voort. Eender welk geluid. Je wéét dat je onverstaanbaar bent geworden… een beetje als Darth Vader maar sneller. En hijgender :)
Alleen dankzij de “…for your attènsjón” begrijp ik dat dit Engels moest zijn. WAT hij net zei, weet ik niet. Kan er dus ook niet veel attènsjón aan besteden maar ik heb m’n best gedaan en meer dan dat kunnen ze niet van me vragen, vind ik :)

Tijdens het boarden was het ter mijner attentie gekomen dat een juffrouw met een baby voorrang ging krijgen bij het instappen. En – holadijee – ook haar vergezellende vriendinnen.
Kon me niet schelen. Zolang ik mag zitten en m’n bagage niet op de schoot hoef te houden, is alles me goed…. behalve in de onmiddellijke nabijheid van zuigelingen zitten op een vliegtuig.
Ooit schreef ik er wat over (al dan niet gepost…). Over hoe iedere vlucht zonder fout een baby aan boord heeft. En hoe die kleine schatjes altijd moeten huilen…. Omdat ze pijn hebben, ik wéét het… ze hebben ontzettende pijn.
Olijf neemt die bloedjes van kindjes ook nix kwalijk.
Maar ik zit graag zo ver mogelijk weg van hen… als het effe kan.
En dus ZIE ik dat de prioritair instappende moeder aan de voorste deur staat. Van het vliegtuig.
Waarna ik naar de achterste deur loop. Ver genoeg uit elkaar… denk ik.
Tot… - hoe en waarom weet ik niet – de mama met kind een kwartiertje later op de zetel vlàk achter me plaatsneemt….
Ik héb geprobeerd. En faalde jammerlijk :)

Eerlijk is eerlijk. De baby van dienst deed het goed. Op een beetje geneut na tijdens het landen, bleef de vliegende zuigeling opvallend rustig. Olijf moet haar mening over dit onderwerp gaan bijschaven.
En verder kan het me nog weinig schelen. Ik ben namelijk EINdelijk weer waar ik wezen moet. Op Brindisi Airport!!!!

Bibberend Brindisi vanuit de lucht :)

1° compito: mi dia un caffè