I'm not in love

"Ik heb ontdekt dat ik niet verliefd ben op G en dat is bevrijdend" schrijf ik in een sms aan I ergens halfweg m'n week in Italië.

Nou nou... wat een onthulling. Zowel voor u (wellicht) als voor Olijf.
Want ik wist het allemaal niet meer. Wat ik voelde en niet voelde. Het hele L-zootje was me erg onduidelijk geworden.

Meneer G - vertelde ik u ooit es - was een restant uit een ver verleden. Olijf had in haar jonge(re) jaren een ongelóóflijke crush op hem gehad en die vlaag van verliefdheid werd destijds maar heel lauwtjes beantwoord. U weet hoe dat pleegt te gaan, neem ik aan.

Met de tijd, waarvan gezegd wordt dat hij alle wonden heelt (en daar lijkt het telkens opnieuw sterk op :) ) had Olijf meneer G uit haar hoofd gezet. Het leven kabbelde verder en Olijf kabbelde mee.
Véél jaren later kwam een andere man op de proppen die het ernstig leek te menen maar ook dat verhaal eindigde. Resultaat: gebouleverseerde Olijf en de start van een blog. Die u nu leest.

Het pad is lang geweest en een samenvatting krijg ik er niet meer uit geperst. Volstaat te weten dat de tijd alweer haar helende werking heeft gehad en dat Olijf met succes het laatste verhaal grondig verwerkt had.

Eén minpunt (nou ja... twee... maar dat tweede vraagt niet méér dan wat culinaire wilskracht om zich op te lossen).... Groot minpunt van pakweg het laatste jaar was Olijf's nieuwe vraag.
Ik wilde allang niet meer weten of ik ooit nog "de Liefde" zou vinden en of een partner nog was weggelegd voor mij. Dàt was geen vraag. Het was zelfs geen pùnt.
Ik wilde graag weten of ik nog in stààt was om iemand lief te hebben.

Heel af en toe verscheen hier een halfslachtige poging om het uitgelegd te krijgen en telkens opnieuw faalde ik grandioos.
Het een en het ander had te maken met de vaststelling dat ik me erbij had neergelegd dat mensen komen en gaan. En dat liefjes, vrienden en vriendinnen verdwijnen wanneer hun "nut" in je leven is uitgewerkt. En dat je daar niet om hoeft te treuren. Het is wat het is en iedere extra vraag daarover is overbodig. Je past een poos bij elkaar ... en dan pas je niet meer. Eenvoudig eigenlijk.

Liefde voor een ander (in àl z'n vormen.... met uitzondering van die tussen ouders en kinderen, neem ik aan) mag je volgens een handvol auteurs - "experts in het vak" - beschouwen als liefde voor jezelf. Een gevoel dat in wezen JOU beter doet voelen... niet noodzakelijk de ander.
Wanneer de liefde van een partner wegvalt (en jij je intussen goed en wel geïdentificeerd hebt als deel van een koppel waarbinnen het de partners "plicht" is geworden om jou te vereren) dan stort je wereld in elkaar. Het hele gamma aan emoties wordt doorlopen. Verdriet, Angst, Woede, Haat.... you name it.... hij of zij had ergens in de loop der tijd het recht verloren om ermee op te houden. Want dat hóórt niet. Liefde wordt her en der bezongen als zaligmakend en voor eeuwig en altijd. De boekjes zeggen dat, de films zeggen dat en de liedjes zeggen dat ook.

Olijf - geen hààr beter dan een ander - had dus ook het hele gamma doorlopen. Zelfbeklag, onbegrip, treurnis en woede. Met uitzondering van enkele kapitale misdaden had ik de laatste meneer zowat àlle mogelijke verwijtens naar het hoofd geslingerd in de tijd die volgde op z'n beslissing om ermee op te houden.
Beschamend. Maar nodig om toe te geven.
M'n eigenwaarde was geknakt, m'n vertrouwen om zeep .... en dat was ZIJN schuld.....
.... vond ik.

Vandaag denk ik daar anders over.
Er is niets wat ànderen bij je kapot kunnen maken, tenzij je dat zelf toelaat.
En toelaten... in Olijf's wereld... dat doe je o.a. door jezelf té veel te identificeren met een ander. Hetgeen ik deed...

Dus... een kleine 3 jaar na het einde begon de heropbouw. Geen overidentificatie meer. Geven, ja maar niet als een kieken zonder kop. Genieten óók... maar énkel omdat IK dat kon en wou. Niet omdat het van een ander afhing.

"Mooi zo", dacht ik. "Ik kan het weer"

Tot een jaar genieten, lachen en plezier maken me dus een nieuwe vraag opleverde.
Kàn ik het nog wel? Iemand under my skin laten?
Wie kwam en ging was welkom om dat te doen. Ik kon het dan wel spijtig vinden maar stond er geen dàg langer bij stil dan bij de vraag "wat zal ik eten vanavond?". Ik vond mezelf een koele kikker worden... en vroeg me af of ik "gezond" bezig was.

Het antwoord op die vraag heb ik nog steeds niet. Maar steeds nieuwe waarnemingen en gewaarwordingen maken de puzzel iedere dag een klein beetje completer.

"Ik heb ontdekt dat ik niet verliefd ben op G"... zei ik dus.
Ik hèb hem graag maar méér is er niet aan.

Best wel gemakkelijk... wanneer niemand dicht genoeg komt om je nog te raken. En een beetje triest ook, dacht ik.
Tot ik een boekje kocht op de luchthaven om de tijd te doden.
"Il sesso è amore" van Raffaele Morelli. Over de overbodige vraag naar het onderscheid tussen seks en liefde.
Een samenvatting durf ik u niet te geven. Omdat het me onmogelijk lijkt dat correct te verwoorden, ondanks het feit dat ik dènk te begrijpen wat de auteur zegt. "Begrijpen" in de zin van "aanvoelen". Yep, dat kèn ik... zoiets....
In de plaats geef ik u een poging tot vertaling uit (een stuk uit) het voorwoord.

L'errore più grande e più comune è quello di credere che ci siamo innamorati di qualcuno. Non è così! É l'anima che è entrata nello stato d'amore, vale a dire in quello stato erotico che nelle parti inferiori del corpo, negli inferi appunto, crea la vita animale. In alto invece, nel cielo della coscienza, determina lo sviluppo spirituale dell'anima.
Il fuoco dell'amore, quel desiderio che proviamo nel versante psichico, è la forza che ci porta verso la realizzazione della nostra vera natura, della nostra vocazione, della nostra indivisibilità.
In pratica sto dicendo che esiste solo l'attrazione sessuale, la quale possiede diverse sfumature, a seconda del nostro sguardo, del nostro modo di percepirla.
...
Possiamo evolvere solo se viviamo dentro il desiderio erotico, che è la forza trasmutatrice e trasformatrice della nostra anima, verso la sua e la nostra realizzazione.

Questo desiderio è amore, il resto è solo illusione e autoinganno. In realtà quello che chiamiamo amore è quasi sempre solo attaccamento all'altro, è cioè tentativo di salvaguardare il nostro piccolo Io da una forza così immensa e incontrollabile, come quella erotica. In realtà facciamo l'amore non perchè ci piace qualcuno, ma semplicemente perchè l'amore è sceso in campo e si è scelto qualcuno adatto a noi, pronto a fare vibrare la nostra anima, ad accenderla per portarci verso la nostra fioritura.


Per questo mai come nell'amore dobbiamo imparare a essere soli: l'amore viene per farci partorire l'essere sconosciuto che ci abita e non per legarci a qualcuno per sempre.
È l'amore che è eterno di per sè, non il contatto con l'uno o l'altro, non le relazioni che vengono quasi sempre rivestite di proiezioni, di sguardi offuscati. L'amore non vive nel tempo e, come tale, va detto subito che la durata non è il parametro su cui soffermarsi.

De grootste en vaakst voorkomende fout is deze waarbij we denken dat we op iemand verliefd zijn geworden. Dat zijn we niet! Het is de ziel die in een toestand van liefde is getreden, het is te zeggen in die erotische toestand die in de onderste delen van het lichaam, de onderwereld als het ware, het dierlijk leven creëert. In de bovenste regionen, in het opperste bewustzijn daarentegen bepaalt het de ontwikkeling van de spirituele ziel.

Het vuur van de liefde, het verlangen dat we voelen op psychisch vlak is de kracht die ons voert naar de verwezenlijking van onze ware natuur, onze roeping, onze ondeelbaarheid.
In wezen zeg ik dat er alléén seksuele aantrekking bestaat in verschillende nuances al naargelang hoe we die waarnemen en ervaren.
...
We kunnen enkel evolueren wanneer we leven binnen de erotische aantrekking , die de transmuterende en transformerende kracht voor onze ziel bezit op weg naar haar en onze verwezenlijking.

Dit verlangen is liefde, al de rest is enkel illusie en zelfbedrog. In werkelijkheid is dat wat wij liefde noemen bijna altijd enkel gehechtheid aan de andere, met andere woorden een poging om ons kleine Ik te vrijwaren voor een immense en oncontroleerbare kracht zoals die van de erotiek. In werkelijkheid bedrijven we niet de liefde omdat we iemand leuk vinden maar eenvoudigweg omdat de liefde in het spel is gekomen en iemand gekozen heeft die geschikt is voor ons, om onze ziel te laten trillen en haar wakker te maken zodat we tot bloei kunnen komen.

Om deze reden moeten we, meer dan ooit in de liefde, leren om alleen te zijn: de liefde komt in ons leven om ons bewust te maken van het onbekende wezen dat in ons woont en niet om ons voor eeuwig te binden aan één iemand.
Het is de liefde op zich die eeuwig is, niet het contact met de ene of de andere, niet relaties die bijna altijd vervuld zijn van projectie en wazige blikken. De liefde kent geen tijd, hetgeen betekent dat de duur ervan niet de parameter is waarbij we moeten stilstaan.

Zo.... stof tot nadenken.
Van u vraag ik niet dat u zich aansluit, vindt of zelfs herkent in wat hierboven staat.
Olijf vatte het... en als je wat vat... denk ik... dan geeft dat teken van herkenning.
 Een soort Aha-Erlebnis. Is het dàt waarmee ik worstelde? Vragen stelde die niet eens hoefden gesteld te worden?
Intussen maak ik me (voorlopig) geen zorgen om m'n "koelheid". Stel ik me geen vragen over m'n vermogen tot toelaten en liefhebben.
Het kàn nog wel... alleen.... ànders.
De zotte verliefdheden waarvan ik dacht dat die me altijd eigen zouden zijn (sporadisch maar eigen)... die liggen vermoedelijk achter me. Een paar wondjes uit het verleden hebben die goed en wel afgedekt, vrees ik.
Hoewel.... "vrezen" is hier zelfs niet het juiste woord. Het is gekomen en het is gegaan. In de stadia van het leven waarin het thuishoorde. Het nut van hoteldebotel is uitgewerkt... zo  lijkt het.

Waarmee ik terugkeer naar meneer G. Op wie ik niet verliefd ben. Maar waarmee, sinds de hernieuwde kennismaking vorige zomer, een raar soort band is ontstaan. Een band die ik nog niet begrijp. Maar wél leuk vind.
Olijf staat erbij en kijkt ernaar. Meneer G ook.
En het is goed zoals het is. Now you see me, now you don't. Komen en gaan wanneer het tijd is.
En verder.... als het effe kan.... er niet teveel vragen bij stellen :)

Gallipoli, Bacino del Canneto