Reisverhaal in retrospect: Donderdag 1 maart - Le poste Italiane

Olijf schrijft met vertraging. Please bear with me :)

Nog geen week vóór m'n vertrek moest ik rijtjes schuiven bij de Post. Onze Belgische B-Post.
Vandaag doe ik hetzelfde bij .... de Post. De I-Post zeg maar.
Weer een leuk excuus voor people watching want dat is ongeveer alles wat je te doen staat in de wachtrij. En een wachtrij krijg ik ... al weet ik dat nog niet op het ogenblik dat ik vol goede moed de voordeur van m'n tantelijk huis achter me sluit.

Om iets na achten (jaaaaa, in de ochtend :) ) wandel ik richting Piazza. Het postkantoor ligt maar op enkele minuutjes stappen van thuis en het is alweer een schitterende dag dus stàppen is de boodschap.
Tot m'n verbazing zie ik zo'n 30 mensen aan de voordeur staan...... en het kantoor opent pas om 8u30. De vrouw vóór me wist ook nergens van, slaat nog een babbeltje met me... en Olijf is er vandoor. Geen zin in lange wachttijden. Ik zal wel naar Chiesanuova  rijden. Kleinere gemeente, minder volk, hoop ik.

In Chiesanuova staat niemand buiten... YESSSS.... goed gegokt.... denk ik.
Binnen zitten en staan al een tiental mensen. En er is 1 loket. En... het kantoor is officieel nog niet open.
Nou goed... ik moet wat betalen en dat zal vandaag gebeuren. Rustig wachten dus.

Daar waar de Belg een nummertje trekt en aan de hand van een scherm perfect weet waar hij moet zijn en wanneer (alles uiteraard in absolute stilte) komt de doorsnee Italian - nou ja... "doorsnee"... weinigen zijn jonger dan pakweg 55...- binnen met een "Buongiorno" en een "Chi è l'ultimo?". Wie is de laatste?

Waarom die vraag?
Omdat nummertjes trekken nog niet overal is ingevoerd. Rijtje schuiven evenmin. En ook geen stilte.
Hetgeen betekent dat de laatst binnengekomenen net zo goed ergens in de buurt van het loket kunnen staan. Bezig met palaveren met een dorpsgenoot. Politiek, religie, de krant, de levensduurte, het overlijden van deze, de affaire van gene... ALLES wordt luidop in groepjes besproken met het gebruikelijk gegesticuleer, gewieg en getoon.
"Io lo leggo, il giornale. Ogni giorno... quindi so!" roept een sjofel uitziende man met een gebit dat duidelijk al jàren geen tandarts heeft gezien. "Ik lees de krant, elke dag... dus ik wéét!"
Een variant op "Je pense donc je suis" neem ik aan :)

Ik hou van de Poste Italiane en vandaag krijg ik uitgebreid de tijd om er rond te hangen.
Niet omwille van de wachttijden, want zelfs al kom je vóór de opening, dan nòg sta je een uurtje dralend te wachten. Het is één van die plaatsen waar je Gianni met de Pet nog es ziet.
Vandaag 1 maart zie ik dat het uitbetalingsdag is.... van de pensioenen (waarmee meteen de hoge gemiddelde leeftijd èn de enorme wachtrijen verklaard zijn).
Hier wordt niet gelachen met pensioenen. Niet in crisistijd. En dus komt iedereen ze halen. Niet een beetje, niet de helft maar meteen het volle bedrag.
Ik vraag me af of ze alles meteen nodig hebben ofwel gewoon de Post niet vertrouwen. Of kortweg.... niemand anders dan zichzelf vertrouwen....

Nooit eerder zag ik zoveel mensen met zùkke smakken geld geld buiten wandelen... met medeweten van alle anderen... want de briefjes van 100 worden luidop geteld....
Vandaag valt me ook op hoe de - overigens zeer bekwame en bedrijvige loketmeneer - jongleert met papier en stempels. Eénzelfde document passeert minstens 5 keer door de printer/onder de stempel. Indrukwekkend...
Reken gerust 5 minuten per klant. Minimum.
Met 10 wachtenden vóór je.... kun je nagaan... :)

"Che Dio ci benedica" (Moge God ons zegenen) denkt een man luidop. Ik weet "begot" niet wat God hiermee te maken heeft....
Om 9u36 wandelt Olijf buiten. Een uur goed gespendeerd... :)


Na de Post ga ik een bergkastje kopen. Voor m'n opruimwoede (die niet vaak voorkomt :) )
In de namiddag passeer ik langs het huis waarvan ik hoop dat het ooit het mijne wordt.
En kijk ik naar de tuin.

En naar restanten van m'n voorvaders.
Brommer en damigiane van nonno.
Een schroevendraaier op een stoel die waarschijnlijk het laatst door m'n vader werden aangeraakt. Ik wil er (nog even) niet aan komen...

Later heb ik een afspraakje. Voor pizza, denk ik. Maar ik hoor dat het avondmaal voor mij zal worden klaargemaakt als ik dat leuk vind. Ik vind het leuk.
Naar de vismarkt voor verse mosselen.
Op weg daarheen zie ik iets wat me nooit eerder was opgevallen. Groepjes mensen bij de vissersboten. Blijkt een dagelijkse gebeurtenis te zijn tussen 17 en 18u. De vissers mogen een deel van hun vangst rechtstreeks aan de klant verkopen.
"Gebeurt dit elke dag?" vraag ik.
"Yep"
"Oók in de zomer?"
"Ook in de zomer"

....
Ik sta versteld. Dat ik dat niet wist. M'n moeder (hoor ik weken later, wanneer ik het haar vertel) wist dat wèl. Waarom wij in 's hemelsnaam nooit verse vangst gingen kopen bij de vissers.... geen idee.
Misschien omdat de prijs verandert naarmate het accent van de klant minder lokaal klinkt....
"Altijd goed luisteren en opletten" vertrouwt meneer G me toe. "Eérst horen welke prijs de locals krijgen en pas dàn zelf kopen". Goeie tip, denk ik. Volgende zomer kom ik m'n vis hier kopen! Met open ogen en oren :)

Vóór het avondeten en de boodschappen wandelen we nog even op de muren van Gallipoli. Het is bijna zonsondergang. Dat laat je hier niet aan je voorbijgaan. Althans... Olijf kan de zee niet de rug toekeren nèt wanneer de zon erin wil zakken.
Heeft weinig of nix met romantische gedachten te maken. Gewoon kijken in stilte. Kan ik :)

smal parkeren :)

En dààrna rijden we richting supermarkt. Met de mosselen in de auto.
Waarna, voor het eerst sinds lang, een man eten klaarmaakt voor Olijf. Ik laat het me welgevallen.
Het kàn erger :)