Vrijdagavond 30 januari. Olijf "zit" op feesboek.
Een chat opent en "we" zijn vertrokken. Een beetje praten maar niet praten. Want typen is niet praten. En toch een beetje wèl.
Olijf meent te merken dat het gesprek niet echt upbeat is maar als er ièts is wat jaren chatten me geleerd heeft, dan is het wel dat je zùkke dingen niet automatisch mag aannemen. Geen gezicht, geen uitdrukking. Geen expressie, geen conclusies.
Smiley-tjes zijn gauw getypt en kunnen alles betekenen. Van een echte glimlach tot iets wat daarvoor moet doorgaan om de schijn hoog te houden.
Na een poosje dringt de vraag zich op. Of m'n indruk correct is. Dat vandaag een beetje een down-e dag is. En dat blijkt te kloppen.
Luisteren is vaak nog het beste, maar luisteren op chat vertaalt zich al snel in niet meer aanwezig zijn. Of bezig met andere zaken. Of verveeld.
Op chat mòet je blijven "praten". Je gesprekspartner heeft er geen idéé van of je nog bij je scherm zit of rustig aan de stofzuigronde bent begonnen zonder je chatvenster te sluiten...
Dus glipt Olijf in haar "helpende" modus. Beetje luisteren, beetje antwoorden, beetje gelijk geven, beetje weerwerk. En vooral (hoewel dat niet noodzakelijk de goede weg is)... beetje proberen opbeuren.
Ik dòe dat. Proberen opbeuren. Tegen wil en dank misschien. Maar ik gelòòf niet in eeuwig wentelen in miserie. Hoewel ik graag toegeef dat m'n always look at the bright side of life-cliché soms wat vroeg op de proppen komt.
Feit is dat chat alléén maar dàt is. Chat. Beperkt in tijd en ruimte. Geen mogelijkheid om lang te zwijgen en alle bemoedigende woorden samen te vatten in één gebaar: een welgemeende knuffel.
Dat kan je niet. Knuffelen op Tinternet. Dus val je terug op een hopelijk welingeschatte verzameling woorden die dat "kunnen" vervangen. En hoop je dat het geholpen heeft.
De tijden dat Olijf tot een "kot" in de nacht bleef rondzweven op het wereldwijdeweb zijn ook voorbij. Hetgeen het gesprek noodgedwongen eerder bondig houdt. Hoewel bondig een rekbaar begrip is.
Hoe dan ook bondiger dan het praatje op de sofa bij een glaasje wijn (of kopje thee voor de geheelonthouders) met de onuitgesproken mogelijkheid om te kamperen op de sofa, mocht dit nodig blijken.
Allez, u begrijpt wat ik bedoel.
Soms is een praatje niet gewoon een praatje.
En hoop je dat zelfs dat virtuele gedoe iets heeft uitgehaald.
En dat de andere kant met een klein beetje beter gevoel z'n bed inkruipt.
Meer dan hopen kan je niet doen.
Of toch. Geloven.
Maar dat vraagt... euhm... tja... "geloof" :)
OF (cfr blogmaatje L ;) )
Chat. Beperkt in tijd en ruimte. Maar niet in afstand.
Want zelfs op 2000 km afstand kan je heel even wat betekenen, zelfs al is het maar in de vorm van woorden.
En dènk je dat je een klein verschil hebt gemaakt, zelfs al is dat niet zo. Kwaad - geloof je - kon het zéker niet.
En dat is al héél wat :):):)
vrijdag 30 december 2011
donderdag 29 december 2011
Me-time
Het zal niemand zo hard opvallen als mezelf dat hier niet veel soeps meer verschijnt. Teksten, foto's.... noppes.
Behalve wat occasioneel gezeur komt u niet veel meer te weten. En eigenlijk is dat OK.
Voor mezelf - ooit begonnen als autotherapeutisch gekribbel - vind ik het spijtig. Omdat niet schrijven niet betekent dat er niets gebeurt. Of dat ik nergens meer over nadenk. Of dat genieten - cliché-woord bij uitstek van de eerste decade van dit millennium (of ligt dit enkel aan Olijf?) - geen belang of betekenis meer heeft. Dat heeft het wèl. En eigenlijk feitelijk au fond vind ik het best wel belangrijk dat ik het blijf noteren. Om te gebruiken wanneer het "nodig" is.
Maar goed... ik noteer dat ik niet meer schrijf.
Over relaties en het belang daarvan in m'n leven. Over de mooie verhalen die ik zie... en de herhaalde screw ups die ik zou willen zien eindigen.
Over alleen zijn en dat OK vinden... maar soms ook nog een beetje wensen dat het niet zo hoefde te zijn. Over oude liefdes die ondubbelzinnig en zonder twijfel geëindigd zijn (om goede redenen) en de lessen die ik daaraan overhield en de blijdschap dàt ik erin slaagde er lessen aan over te houden en de schrik dat lessen leiden tot overdreven hardheid.
Over ik en anderen die elkaar het leven moeilijk maken omdat lessen er wel zijn maar niet alle dagen even consequent toegepast worden omdat wij "maar" mensen zijn en dat argument gebruiken als gemakkelijk excuus om niet te hard te zijn voor onszelf.
Over een nieuw jaar dat op het punt staat te beginnen en de vraag of het "dit" jaar "anders" zal zijn.
Over de vraag of anders béter is.
Over wensen die smeulen maar een stille dood sterven omdat Olijf tot nader order een luchtkastelenbouwer is met veel lucht en weinig bouwlust.
Over de vraag of dat een reden heeft en zo ja... de welke?
Olijf kijkt nog steeds rond en stelt zich nog steeds vragen... tevéél misschien.
U komt het alleen niet meer te weten.
Behalve wat occasioneel gezeur komt u niet veel meer te weten. En eigenlijk is dat OK.
Voor mezelf - ooit begonnen als autotherapeutisch gekribbel - vind ik het spijtig. Omdat niet schrijven niet betekent dat er niets gebeurt. Of dat ik nergens meer over nadenk. Of dat genieten - cliché-woord bij uitstek van de eerste decade van dit millennium (of ligt dit enkel aan Olijf?) - geen belang of betekenis meer heeft. Dat heeft het wèl. En eigenlijk feitelijk au fond vind ik het best wel belangrijk dat ik het blijf noteren. Om te gebruiken wanneer het "nodig" is.
Maar goed... ik noteer dat ik niet meer schrijf.
Over relaties en het belang daarvan in m'n leven. Over de mooie verhalen die ik zie... en de herhaalde screw ups die ik zou willen zien eindigen.
Over alleen zijn en dat OK vinden... maar soms ook nog een beetje wensen dat het niet zo hoefde te zijn. Over oude liefdes die ondubbelzinnig en zonder twijfel geëindigd zijn (om goede redenen) en de lessen die ik daaraan overhield en de blijdschap dàt ik erin slaagde er lessen aan over te houden en de schrik dat lessen leiden tot overdreven hardheid.
Over ik en anderen die elkaar het leven moeilijk maken omdat lessen er wel zijn maar niet alle dagen even consequent toegepast worden omdat wij "maar" mensen zijn en dat argument gebruiken als gemakkelijk excuus om niet te hard te zijn voor onszelf.
Over een nieuw jaar dat op het punt staat te beginnen en de vraag of het "dit" jaar "anders" zal zijn.
Over de vraag of anders béter is.
Over wensen die smeulen maar een stille dood sterven omdat Olijf tot nader order een luchtkastelenbouwer is met veel lucht en weinig bouwlust.
Over de vraag of dat een reden heeft en zo ja... de welke?
Olijf kijkt nog steeds rond en stelt zich nog steeds vragen... tevéél misschien.
U komt het alleen niet meer te weten.
dinsdag 27 december 2011
A word of advice... X2
Er is een liedje dat me steeds heeft doen lachen. Omwille van de "goede" raad, verpakt in stukjes nonsens.... die - wat mij betreft - pokkevol wijsheden zitten.
Die video geef ik u éérst mee.
En dan volgt deze. Niet slecht vind ik.
Van een wijzer mens dan Olijf.
Namaste.
Die video geef ik u éérst mee.
En dan volgt deze. Niet slecht vind ik.
Van een wijzer mens dan Olijf.
vrijdag 23 december 2011
Olijf's onnozele-video-challenge
De kans is met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid biezonder groot dat het een erg korte challenge wordt, maar X-mas heeft dit jaar een raar effect op Olijf.
Ooit moest het er van komen, dat een X-massong (herleest u dit woord maar tweemaal :)) de blog zou halen... dus mag het er meteen eentje van formaat zijn.
MUD!
Jewèl... Mud. Met Lonely this Christmas (of wat had u gedacht?)
Een hele poos geleden biechtte ik u op dat Olijf in haar ongedwongen kinderjaren danste en lipte op tuinfeestjes op de vrolijke noten van The Rubettes. De post herlezende, zie ik dat m'n geweten nood had aan verlichting, vermits ook "toegegeven" werd dat Mud tot ons playbackrepertoire behoorde....
Vandaag geef ik u het clipje.
Ik sméék u: KIJK ernaar :)
De details zijn fenomenaal.
De houding, het hàndje, het lipwerk, de sokken (de sòkken!), de krullenkop (en z'n oorbel... om het maar niet over z'n onwaarschijnlijke smoel te hebben), de ongeëvenaarde dramatiek, de kerstboom en schommelstoel, en - niet te vergeten - Elvis' stem ....Merry Christmas, Darlin', wherever you are....
Niet slecht geïmiteerd voor een stelletje Londeners :)
Even, héél even, denk ik aan Frans uit Superfans, die Eddy Merckx niet imitéért maar IS.
Dacht Mud's zanger òòk dat hij Elvis was? "Ek singgekik nie glik Elvis. Ek SIEN Elvis. 't Es glik sin stem up mien ooverhekoomen is"...
Glamrock lees ik op Wikipedia. Weer een woordje bijgeleerd. Wist tot zonet niet eens van het bestaan van het muziekgenre af. Maar gezien de glitter op de revers, wil ik het nog geloven :)
Het mooiste detail voor Olijf was de bril en de schittering die occasioneel de studioverlichting weerkaatst.
Olijf heeft òòk zo'n bril gehad. Misschien heb ik 'em nog. Ergens in een doosje in een doos. Op zolder. ofzo.
M'n "Muttes-bril".
Een mens dòet wat in z'n leven..... :) :) :)
Oh Darlin'...
Oh dear ....
Ooit moest het er van komen, dat een X-massong (herleest u dit woord maar tweemaal :)) de blog zou halen... dus mag het er meteen eentje van formaat zijn.
MUD!
Jewèl... Mud. Met Lonely this Christmas (of wat had u gedacht?)
Een hele poos geleden biechtte ik u op dat Olijf in haar ongedwongen kinderjaren danste en lipte op tuinfeestjes op de vrolijke noten van The Rubettes. De post herlezende, zie ik dat m'n geweten nood had aan verlichting, vermits ook "toegegeven" werd dat Mud tot ons playbackrepertoire behoorde....
Vandaag geef ik u het clipje.
Ik sméék u: KIJK ernaar :)
De details zijn fenomenaal.
De houding, het hàndje, het lipwerk, de sokken (de sòkken!), de krullenkop (en z'n oorbel... om het maar niet over z'n onwaarschijnlijke smoel te hebben), de ongeëvenaarde dramatiek, de kerstboom en schommelstoel, en - niet te vergeten - Elvis' stem ....Merry Christmas, Darlin', wherever you are....
Niet slecht geïmiteerd voor een stelletje Londeners :)
Even, héél even, denk ik aan Frans uit Superfans, die Eddy Merckx niet imitéért maar IS.
Dacht Mud's zanger òòk dat hij Elvis was? "Ek singgekik nie glik Elvis. Ek SIEN Elvis. 't Es glik sin stem up mien ooverhekoomen is"...
Glamrock lees ik op Wikipedia. Weer een woordje bijgeleerd. Wist tot zonet niet eens van het bestaan van het muziekgenre af. Maar gezien de glitter op de revers, wil ik het nog geloven :)
Het mooiste detail voor Olijf was de bril en de schittering die occasioneel de studioverlichting weerkaatst.
Olijf heeft òòk zo'n bril gehad. Misschien heb ik 'em nog. Ergens in een doosje in een doos. Op zolder. ofzo.
M'n "Muttes-bril".
Een mens dòet wat in z'n leven..... :) :) :)
Oh Darlin'...
Oh dear ....
23 december
avond.
Spulletjes pakken voor een korte trip.
Kadootjes inpakken voor de kids.
Soepje laten pruttelen omdat ik te lui ben om het vlees in te vriezen.
Praten met meneer G omdat die toevallig online was en zo te zien een even boeiende avond had als Olijf.
Het praatje deed deugd.
Meer "getetterd" online in pakweg een uurtje dan enkele maanden geleden gedurende een hele dag aan boord.
Maar het bleef stil. Tenzij je het kletteren van het toetsenbord meerekent als geluid.
Conversaties met meneer G blijven .... bizar.
... :)
Euhm...
Prettige feesten, luitjes.
xxx
Spulletjes pakken voor een korte trip.
Kadootjes inpakken voor de kids.
Soepje laten pruttelen omdat ik te lui ben om het vlees in te vriezen.
Praten met meneer G omdat die toevallig online was en zo te zien een even boeiende avond had als Olijf.
Het praatje deed deugd.
Meer "getetterd" online in pakweg een uurtje dan enkele maanden geleden gedurende een hele dag aan boord.
Maar het bleef stil. Tenzij je het kletteren van het toetsenbord meerekent als geluid.
Conversaties met meneer G blijven .... bizar.
... :)
Euhm...
Prettige feesten, luitjes.
xxx
donderdag 22 december 2011
Smokie Smiles
Ils heeft zonet haar 30 day song challenge afgemaakt. Voleindigd bedoel ik daarmee ... uiteraard :)
'k Heb het nog anderen zien doen, zo'n song challenge en daarover kan ik enkel zeggen: chapeau.
Dat je jezelf zover krijgt om iedere dag na te denken over dit of geen nummer dat aan welbepaalde herinneringen vasthangt.
Ik heb dat niet. Oftewel: ik kan die herinneringen niet moeiteloos op commando oprakelen. In het beste geval hoor ik toevallig een nummer en roept dat een vergeten gewaand beeld op.
Dus nogmaals: respect voor wie een voldoende geordende persoonlijke muziekdatabank heeft èn de discipline om die virtueel te doorsnuisteren gedurende 30 lange dagen. Ik wou dat ik dat òòk kon :)
Via Ils' day 29/A song from my childhood, beland ik bij Chirpy Chirpy Cheep Cheep van Middle of the Road. Bizar nummer eigenlijk. Ik vond het als kind ook leuk. Hoewel "leuk" bezwaarlijk een goeie omschrijving van het onderwerp is.
Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Little baby Don (Little Baby Don)
Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Far, far away
Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Little baby Don (Little baby Don)
Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Far, far away
Far, far away
Last night, I heard my mama singing a song
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Woke up this morning and my mama was gone
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep, Chirp
Als m'n Engels nog voldoende goed werkt, lijkt me dit een lied over een arm "dutske" dat door beide ouders in de steek werd gelaten. Hardly any reason for Chirpy Chirpy Cheep Cheep.... zou ik denken.
Waar dachten de tekst- en muziekschrijvers aan toen dit nummer werd geschreven? Of luidt de vraag beter: wat hadden ze net gerookt/gedronken/gespoten?
mah goed... ik zong het graag mee in m'n jonge tijd :)
YouTube is altijd zo vriendelijk om suggesties in de kantlijn te plaatsen. Olijf is daar relatief volgzaam in. Zie ik wat herkenbaars, dan kijk ik verder.
In dit geval werd Smokie gesuggereerd.
Van Chris Norman herinner ik me vooràl dat het hem onmogelijk leek om serieus in de camera te kijken. Altijd had hij een ingehouden lachje om de lippen. Zo ééntje van "Ik wéét dat ik nu niet zou mogen lachen maar - godstamebij - het lùkt me niet"... waardoor de lach nog hardnekkiger wordt en het geveinsd serieuze gezicht ongeloofwaardiger.
Ik heb een paar filmpjes bekeken. Voor één keer bleef ik eens ver wèg van Alice maar ging wat zoeken naar nummers die ik niet meteen herkende. En kwam hier terecht.
Mij niet bekend (maar ik ben en blijf een cultuurbarbaar) en - wonder boven wonder - een fragment waarin Chris het niet-lachen wel érg lang volhoudt! Hij kon het dus tòch :)
En daar gààn we dan, strolling down Memory Lane, zelfs al moet ik toegeven dit nummer nooit eerder gehoord te hebben. De Top of the Pops (die - als ik het me goed herinner - pas véél later dan 1975 op onze buis te zien was), stagelights met èchte gloeilampen en vréselijk androgyne haartooien. Het is me een raadsel hoe dat ooit aantrekkelijk is kunnen wezen maar ik let graag op m'n woorden. Ooit zal het opnieuw aantrekkelijk zijn want alles komt terug :)
Bij Chris' droge mond/lippen dacht ik aanvankelijk "Tja, toen bestond Labello nog niet"... waarna de tweede gedachte meteen een stuk minder onschuldig werd: bijverschijnselen van het "toepke" 5 minuten vóór het optreden??? Vraag me niet hoe ik zulks kan weten.....
Wat er ook van zij, ik vond z'n stem wel lekker klinken.
En dank Ils dat haar Chirpy song me een half uurtje bij Smokie deed belanden :)
'k Heb het nog anderen zien doen, zo'n song challenge en daarover kan ik enkel zeggen: chapeau.
Dat je jezelf zover krijgt om iedere dag na te denken over dit of geen nummer dat aan welbepaalde herinneringen vasthangt.
Ik heb dat niet. Oftewel: ik kan die herinneringen niet moeiteloos op commando oprakelen. In het beste geval hoor ik toevallig een nummer en roept dat een vergeten gewaand beeld op.
Dus nogmaals: respect voor wie een voldoende geordende persoonlijke muziekdatabank heeft èn de discipline om die virtueel te doorsnuisteren gedurende 30 lange dagen. Ik wou dat ik dat òòk kon :)
Via Ils' day 29/A song from my childhood, beland ik bij Chirpy Chirpy Cheep Cheep van Middle of the Road. Bizar nummer eigenlijk. Ik vond het als kind ook leuk. Hoewel "leuk" bezwaarlijk een goeie omschrijving van het onderwerp is.
Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Little baby Don (Little Baby Don)
Where’s your mama gone? (Where’s your mama gone?)
Far, far away
Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Little baby Don (Little baby Don)
Where’s your papa gone? (Where’s your papa gone?)
Far, far away
Far, far away
Last night, I heard my mama singing a song
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Woke up this morning and my mama was gone
Ooh-We, Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep
Chirpy, Chirpy, Cheep, Cheep, Chirp
Als m'n Engels nog voldoende goed werkt, lijkt me dit een lied over een arm "dutske" dat door beide ouders in de steek werd gelaten. Hardly any reason for Chirpy Chirpy Cheep Cheep.... zou ik denken.
Waar dachten de tekst- en muziekschrijvers aan toen dit nummer werd geschreven? Of luidt de vraag beter: wat hadden ze net gerookt/gedronken/gespoten?
mah goed... ik zong het graag mee in m'n jonge tijd :)
YouTube is altijd zo vriendelijk om suggesties in de kantlijn te plaatsen. Olijf is daar relatief volgzaam in. Zie ik wat herkenbaars, dan kijk ik verder.
In dit geval werd Smokie gesuggereerd.
Van Chris Norman herinner ik me vooràl dat het hem onmogelijk leek om serieus in de camera te kijken. Altijd had hij een ingehouden lachje om de lippen. Zo ééntje van "Ik wéét dat ik nu niet zou mogen lachen maar - godstamebij - het lùkt me niet"... waardoor de lach nog hardnekkiger wordt en het geveinsd serieuze gezicht ongeloofwaardiger.
Ik heb een paar filmpjes bekeken. Voor één keer bleef ik eens ver wèg van Alice maar ging wat zoeken naar nummers die ik niet meteen herkende. En kwam hier terecht.
Mij niet bekend (maar ik ben en blijf een cultuurbarbaar) en - wonder boven wonder - een fragment waarin Chris het niet-lachen wel érg lang volhoudt! Hij kon het dus tòch :)
En daar gààn we dan, strolling down Memory Lane, zelfs al moet ik toegeven dit nummer nooit eerder gehoord te hebben. De Top of the Pops (die - als ik het me goed herinner - pas véél later dan 1975 op onze buis te zien was), stagelights met èchte gloeilampen en vréselijk androgyne haartooien. Het is me een raadsel hoe dat ooit aantrekkelijk is kunnen wezen maar ik let graag op m'n woorden. Ooit zal het opnieuw aantrekkelijk zijn want alles komt terug :)
Bij Chris' droge mond/lippen dacht ik aanvankelijk "Tja, toen bestond Labello nog niet"... waarna de tweede gedachte meteen een stuk minder onschuldig werd: bijverschijnselen van het "toepke" 5 minuten vóór het optreden??? Vraag me niet hoe ik zulks kan weten.....
Wat er ook van zij, ik vond z'n stem wel lekker klinken.
En dank Ils dat haar Chirpy song me een half uurtje bij Smokie deed belanden :)
woensdag 21 december 2011
de Seindiek
Vorige week nog zei ik EINDELIJK m'n lidmaatschap op.
Bij de "Seindiek". Het syndicaat. De vakbond.
Eind 2005 had ik me aangesloten omdat ik op het punt stond ontslag te nemen en in dat geval best wat bijstand kon gebruiken.
Sindsdien heb ik er nog 1 keer gebruik van gemaakt. Voor een vraag waarvan ik het antwoord dacht te kennen maar waarvoor ik graag nog even bevestiging vroeg.
Aan bijna €15 per maand x 12 x 6 zijn dat twee érg dure vragen geweest, dacht ik. Dus ik mailde om te vragen wat ik moest doen om m'n lidmaatschap op te zeggen. Geen antwoord.
Of wat dacht u? Als je iets wil opzeggen, zorgen ze er verdomde goed voor dat je uren moet zoeken om een duidelijk antwoord te vinden op de site.
Via mail dachten ze waarschijnlijk ook "als we niet antwoorden, geeft ze de vraag misschien op".
Neen dus. Ik gaf eens NIET op (hoewel opgeven in administratieve zaken m'n persoonlijke specialiteit is).
Naar het eind van de dag maar nog netjes binnen kantooruren nam ik de telefoon ter hand. En kreeg iemand aan de lijn, wonder boven wonder!
Wat ik moest doen,.... dus.
Voor de goeie maat legde ik nog even uit waarom ik niet langer gesyndiceerd wenste te zijn. Twee keer bijstand op zes jaar is een bijzonder laag gemiddelde.... enzo :)
"U weet toch, mevrouw, dat als u uw lidmaastchap opzegt, u geen beroep meer kan doen op onze diensten?"
"Dat weet ik. Net zoals ik tot hiertoe nauwelijks gebruik heb gemaakt van uw diensten. Ik ben zeker van m'n beslissing."
En dat was dat.
Ik was verlost.
Tot ik uiteraard m'n aanvraag tot gedeeltelijke terugbetaling van m'n premies zag. Die ik nog nooit eerder had ingediend.
Eigenlijk..... had een slimmer iemand EERST de terugbetaling gevraagd en pas dàn het lidmaatschap geannuleerd.
Goed.... zo slim en leep is Olijf dan ook weer niet.
Toch voelde ik me verlost.
Holadijee, €15 per maand in "menne zak".
Waarna de Syndique op Belgisch niveau zich nog eens van z'n beste kant laat zien. Ter verduidelijking: de kant die ik het minst kan smaken.
Die van oerdomme, hersenloze, prehistorische oetlul.
"Prehistorisch" omdat een vakbond ooit, ergens in een tijd toen de dieren nog spraken en de kaboutertjes nog dartel en vrij door het bos rondhuppelden, ontstond uit een noodzaak om "de kleine man" te vertegenwoordigen. U weet wel: de man die wel ging arbeiden in het zweet zijns aanschijns maar geen twee woorden na elkaar kon lezen. Die had bescherming nodig. Zoveel begrijp ik óók wel.
Intussen leest en schrijft Piet Snot beter dan de gemiddelde summa cum laude Professor en is hij, samen met Jeanne Klak er ook stukkkkkken mondiger op geworden. Je verkoopt tegenwoordig geen kilo wortelen meer zonder dat meneer Snot je erop wijst dat er een worteltje tussen zit met een bruin vlekje op... en dat je dat maar beter meteen kan vervangen als je hem als klant niet wil verliezen.
"Oerdom, hersenloos" en meteen ook "oetlul" haal ik dan weer uit het volgende.
Pakweg een week geleden liet ik u fijntjes weten dat dit land, en bij uitbreiding de rest van onze aardkloot, naar mijn onderontwikkelde mening gezapig maar gestadig naar de haaien aan't gaan is. Het faillissement loert om de hoek. Zonder ingewikkelde politieke en statistische berekeningen zou het kleinste kind moeten kunnen zien dat het héél eenvoudigweg niet verder kan zoals we al jaren zijn bezig geweest. De après nous le déluge-mentaliteit trèkt het niet meer. Het IS - onder simpele bewoordingen - al après nous.
Diverse leiders trekken dus aan de alarmbel (ik zou bijna zeggen: DURVEN aan de alarmbel te trekken), kondigen een aantal strenge maar helaas noodzakelijke maatregelen aan om de rollercoaster af te remmen en metéén kondigen de vakbonden grootschalige acties aan.
STAKING, olé.
Zò oerdom zijn ze dan ook weer niet als je nagaat dat ze de strategische jobmarkten laten staken. Het openbaar vervoer. Met een beetje geluk krijgen ze de Post ook nog mee. Triple olé.
Krijgen ze een beperkte groep mensen gek genoeg om te staken (want het is ons godgegeven recht om niet te gaan werken en daar tòch nog voor betaald te worden)... dankzij de strategische keuze raken ze meteen ook een hele andere groep die helemààl niet wilde staken maar zich daartoe gedwongen ziet omdat ze niet op de werkplek kunnen arriveren. Die worden dan ook boos... eerst op de stakers en daarna op de leiders die - uiteraard door hùn maatregel - aan de oorzaak liggen van al hun leed.
Vakbonden - ik heb er beroepshalve al enkele keren mee te maken gehad - maken er een potje van.
Zelfs voor de kleinste administratieve handelingen gaan ze keer op keer de mist in. Info die je van hen "krijgt" is één kans op twee verouderd of simpelweg niet correct. Checken en dubbelchecken bij andere instanties is de boodschap.
Waarna ik met plezier m'n pijlen richt op hun openbaar vertoon.
Het gaat hen er al lang niet meer om dat ze opkomen voor "de kleine man". Ze vervullen automatiquement hun rol van tegenstander. Als Piet Snot er niet beter van wordt (en in een samenleving als de onze mag je af en toe veronderstellen dat één van de vele voordelen moeten teruggenomen worden wegens niet langer houdbaar), dan springen ze meteen op de barricades. Of... ze laten ànderen op de barricades springen. De koplopers maken zich enkel moe om met hun lelijke tronie op het nieuws de acties toe te lichten. En keren nadien weer naar hun comfortabele villa terug.
Even luisteren naar de argumenten? Niet echt nodig nee.
Even redeneren of de onpopulaire maatregel kadert in een groter geheel? Ik weet niet... zoiets triviaals als de middellange tot lange toekomst bievoorbeeld? ... Eeeuuhmmm... Nope!
Staken omdat vakbonden dat nu eenmaal doen: staken.
Gezond verstand gebruiken staat nergens in de vakbondstatuten, lijkt me.
En dan denk ik weer: arm land, arme wereld.
Staken uit principe. Gewoon omdat "nee" zeggen het standaardantwoord is.
Pensioenen? Nee!
Lonen? Nee!
Sociale voordelen? Nee!
Werktijden? Nee!
Oh wacht even. Niet werken, wèl betaald worden en na je 50ste genieten van een riant pensioen... Ach kom, nu we tòch op dreef zijn... we maken er meteen 45 van.
Ja? Prima! Dat doen we dan. Zo zal het wel lukken, nietwaar beste heren en dames vakbondsleiders?
Ik heb hen te lang betaald. En daar heb ik immens veel spijt van.
Bij de "Seindiek". Het syndicaat. De vakbond.
Eind 2005 had ik me aangesloten omdat ik op het punt stond ontslag te nemen en in dat geval best wat bijstand kon gebruiken.
Sindsdien heb ik er nog 1 keer gebruik van gemaakt. Voor een vraag waarvan ik het antwoord dacht te kennen maar waarvoor ik graag nog even bevestiging vroeg.
Aan bijna €15 per maand x 12 x 6 zijn dat twee érg dure vragen geweest, dacht ik. Dus ik mailde om te vragen wat ik moest doen om m'n lidmaatschap op te zeggen. Geen antwoord.
Of wat dacht u? Als je iets wil opzeggen, zorgen ze er verdomde goed voor dat je uren moet zoeken om een duidelijk antwoord te vinden op de site.
Via mail dachten ze waarschijnlijk ook "als we niet antwoorden, geeft ze de vraag misschien op".
Neen dus. Ik gaf eens NIET op (hoewel opgeven in administratieve zaken m'n persoonlijke specialiteit is).
Naar het eind van de dag maar nog netjes binnen kantooruren nam ik de telefoon ter hand. En kreeg iemand aan de lijn, wonder boven wonder!
Wat ik moest doen,.... dus.
Voor de goeie maat legde ik nog even uit waarom ik niet langer gesyndiceerd wenste te zijn. Twee keer bijstand op zes jaar is een bijzonder laag gemiddelde.... enzo :)
"U weet toch, mevrouw, dat als u uw lidmaastchap opzegt, u geen beroep meer kan doen op onze diensten?"
"Dat weet ik. Net zoals ik tot hiertoe nauwelijks gebruik heb gemaakt van uw diensten. Ik ben zeker van m'n beslissing."
En dat was dat.
Ik was verlost.
Tot ik uiteraard m'n aanvraag tot gedeeltelijke terugbetaling van m'n premies zag. Die ik nog nooit eerder had ingediend.
Eigenlijk..... had een slimmer iemand EERST de terugbetaling gevraagd en pas dàn het lidmaatschap geannuleerd.
Goed.... zo slim en leep is Olijf dan ook weer niet.
Toch voelde ik me verlost.
Holadijee, €15 per maand in "menne zak".
Waarna de Syndique op Belgisch niveau zich nog eens van z'n beste kant laat zien. Ter verduidelijking: de kant die ik het minst kan smaken.
Die van oerdomme, hersenloze, prehistorische oetlul.
"Prehistorisch" omdat een vakbond ooit, ergens in een tijd toen de dieren nog spraken en de kaboutertjes nog dartel en vrij door het bos rondhuppelden, ontstond uit een noodzaak om "de kleine man" te vertegenwoordigen. U weet wel: de man die wel ging arbeiden in het zweet zijns aanschijns maar geen twee woorden na elkaar kon lezen. Die had bescherming nodig. Zoveel begrijp ik óók wel.
Intussen leest en schrijft Piet Snot beter dan de gemiddelde summa cum laude Professor en is hij, samen met Jeanne Klak er ook stukkkkkken mondiger op geworden. Je verkoopt tegenwoordig geen kilo wortelen meer zonder dat meneer Snot je erop wijst dat er een worteltje tussen zit met een bruin vlekje op... en dat je dat maar beter meteen kan vervangen als je hem als klant niet wil verliezen.
"Oerdom, hersenloos" en meteen ook "oetlul" haal ik dan weer uit het volgende.
Pakweg een week geleden liet ik u fijntjes weten dat dit land, en bij uitbreiding de rest van onze aardkloot, naar mijn onderontwikkelde mening gezapig maar gestadig naar de haaien aan't gaan is. Het faillissement loert om de hoek. Zonder ingewikkelde politieke en statistische berekeningen zou het kleinste kind moeten kunnen zien dat het héél eenvoudigweg niet verder kan zoals we al jaren zijn bezig geweest. De après nous le déluge-mentaliteit trèkt het niet meer. Het IS - onder simpele bewoordingen - al après nous.
Diverse leiders trekken dus aan de alarmbel (ik zou bijna zeggen: DURVEN aan de alarmbel te trekken), kondigen een aantal strenge maar helaas noodzakelijke maatregelen aan om de rollercoaster af te remmen en metéén kondigen de vakbonden grootschalige acties aan.
STAKING, olé.
Zò oerdom zijn ze dan ook weer niet als je nagaat dat ze de strategische jobmarkten laten staken. Het openbaar vervoer. Met een beetje geluk krijgen ze de Post ook nog mee. Triple olé.
Krijgen ze een beperkte groep mensen gek genoeg om te staken (want het is ons godgegeven recht om niet te gaan werken en daar tòch nog voor betaald te worden)... dankzij de strategische keuze raken ze meteen ook een hele andere groep die helemààl niet wilde staken maar zich daartoe gedwongen ziet omdat ze niet op de werkplek kunnen arriveren. Die worden dan ook boos... eerst op de stakers en daarna op de leiders die - uiteraard door hùn maatregel - aan de oorzaak liggen van al hun leed.
Vakbonden - ik heb er beroepshalve al enkele keren mee te maken gehad - maken er een potje van.
Zelfs voor de kleinste administratieve handelingen gaan ze keer op keer de mist in. Info die je van hen "krijgt" is één kans op twee verouderd of simpelweg niet correct. Checken en dubbelchecken bij andere instanties is de boodschap.
Waarna ik met plezier m'n pijlen richt op hun openbaar vertoon.
Het gaat hen er al lang niet meer om dat ze opkomen voor "de kleine man". Ze vervullen automatiquement hun rol van tegenstander. Als Piet Snot er niet beter van wordt (en in een samenleving als de onze mag je af en toe veronderstellen dat één van de vele voordelen moeten teruggenomen worden wegens niet langer houdbaar), dan springen ze meteen op de barricades. Of... ze laten ànderen op de barricades springen. De koplopers maken zich enkel moe om met hun lelijke tronie op het nieuws de acties toe te lichten. En keren nadien weer naar hun comfortabele villa terug.
Even luisteren naar de argumenten? Niet echt nodig nee.
Even redeneren of de onpopulaire maatregel kadert in een groter geheel? Ik weet niet... zoiets triviaals als de middellange tot lange toekomst bievoorbeeld? ... Eeeuuhmmm... Nope!
Staken omdat vakbonden dat nu eenmaal doen: staken.
Gezond verstand gebruiken staat nergens in de vakbondstatuten, lijkt me.
En dan denk ik weer: arm land, arme wereld.
Staken uit principe. Gewoon omdat "nee" zeggen het standaardantwoord is.
Pensioenen? Nee!
Lonen? Nee!
Sociale voordelen? Nee!
Werktijden? Nee!
Oh wacht even. Niet werken, wèl betaald worden en na je 50ste genieten van een riant pensioen... Ach kom, nu we tòch op dreef zijn... we maken er meteen 45 van.
Ja? Prima! Dat doen we dan. Zo zal het wel lukken, nietwaar beste heren en dames vakbondsleiders?
Ik heb hen te lang betaald. En daar heb ik immens veel spijt van.
dinsdag 20 december 2011
NLP
NLP?
Niet Lopen Piekeren?
Nog Liever Patatjes?
Naar Late Practica?
Na Levendig Palaveren?
NLP...
Neuro Linguistic Programming.
Dat stond sinds enkele dagen op Olijf's programma voor vanavond. Een gratis workshop nog wel.
En omdat ik NLP tijdens m'n overpeinzende omzwervingen al enkele keren was tegengekomen
En omdat een gratis workshop waar twee sprekers me zouden komen uitleggen wat ik er in het bedrijfsleven mee kon aanvangen
En omdat het niet ècht ver was (oftewel: voor één keer eens niet aan de andere kant van Antwerpen... lees, de verste kant van Antwerpen)
dacht ik.... mja... ik laat het me graag uitleggen. Waarom niet eh? Het kon misschien een fijne opstap zijn naar nieuw leesvoer.
Vriendin B zou ook komen als ze zich tijdig kon losrukken van andere bezigheden, maar tegen de middag wist ik al dat dat niet ging lukken.
No Worries, Olijf had zich vast voorgenomen om dit evenement sowieso bij te wonen. In gezelschap of alleen.
Het uur lag zelfs schappelijk. Als ik op tijd kon stoppen op het werk (vertaling: geen overuren zou forceren), kon ik zelfs nog voor het ontvangstmoment arriveren. Schitterend. Gratis èn op tijd.
Ik had me zelfs vòòrbereid vanochtend. De reisroute bestudeerd, alle 3 mogelijke varianten PLUS eentje die ik zelf had toegevoegd. Het adres werd nauwkeurig bestudeerd met - jawèl - Google Streetview. Een ochtendgniffel ontsnapte me zelfs wanneer ik zag dat één van de huizen (in een statige buurt overigens) onherkenbaar wazig was gemaakt. Achterdocht in praktijk.
en aldus geschiedde dat Olijf bijna helemaal tijdig ten adresse verscheen. Ik herkende de buurt, ofschoon ik er nooit eerder geweest was. Zelfs ondanks het wazige huis, was de rest perfect herkenbaar.
Edoch... de straat was ongewoon kalm. Wel èrg weinig geparkeerde auto's, vond ik.
Het huis waar ik diende aan te bellen, was gehuld in duisternis... op de benedenverdieping na. Gewapend met het Ledlampje van m'n sleutelhanger kon ik enkele namen op de bel uitpikken die erg NLP-gericht "konden" zijn.
Bel: geen antwoord.
Bel ergens anders: geen antwoord.
Dan voelde Olijf maar eens aan de deur van het woningcomplex. Die was open.
Lichtje in de luxueuze hal ging aan, hetgeen me uitnodigde om alle verdiepingen uit te proberen. Zelfs aan alle deuren aan te bellen of te kloppen. Geen antwoord. Muisstil. Heel duidelijk geen plaats waar een workshop aan de gang was, laat staan een gratis workshop :)
Olijf droop af. Naar de auto. In de war. En een beetje gefrustreerd.
Belde B op om te zien of ze met Tinternet kon helpen. Ze deed haar best, de lieverd, maar het mocht niet baten.
Na Lang Palaveren hadden we beiden door dat het Niet Lonend "P"leek om verder te zoeken.
Hoewel ik een tweede bezoek probeerde na een kwartiertje de buurt te hebben verkend EN her en der wat te hebben stilgestaan.
.... hetgeen resulteerde in een heuse buurtpatrouille.
Net wanneer ik het volledig voor bekeken hield, stopte een wagen achter de mijne. Ze bleven staan.
In een laatste opwelling van hoop dacht ik te maken te hebben met mede-zoekenden. Die weliswaar hopeloos te laat waren maar net als ik zochten naar het juiste adres.
Niets bleek minder waar. Ze maakten zich zorgen. Gisteren was er in het huis rechtover ingebroken.
Mijn "verdacht" gedrag (rondrijden, in- en uitstappen, halt houden zonder duidelijk doel) had hen gealarmeerd.
Maar ik slaagde erin om hen met m'n engelachtige blik te overtuigen van m'n onschuld. M'n "vlot" relaas van m'n tevergeefse reis naar een onbestaande workshop leek hen aannemelijk.
"Gisteren stond het hier vol auto's," wisten ze me te zeggen. "Het zal dan wel gisteren doorgegaan zijn".
Tja... dat zal dan wel.
Ik stond hier nu en de datum had ik, net als het adres, gecheckt en gedubbelcheckt.
Geen telefoonnummer om aanwezigheden te bevestigen of aanwijzingen te vragen.
Dat, vond ik, was een stevig minpunt.
Vooral voor docenten NLP. In bedrijfsvoering.
Ach ja.
Niet Langer Piekeren en rechtsomkeer maken leek de beste oplossing.
Zelfs Na Lokale Paniek omwille van het dievegge-voorval.
Klagen en zeuren is niet zo fijn. Maar een mailtje om de gemiste afspraak te melden, ga ik tòch in elkaar flansen. Al was het maar om te suggereren dat een contactnummer wèl zo handig was geweest....
enneuh...
No Laughing, Peeps! ;-)
Niet Lopen Piekeren?
Nog Liever Patatjes?
Naar Late Practica?
Na Levendig Palaveren?
NLP...
Neuro Linguistic Programming.
Dat stond sinds enkele dagen op Olijf's programma voor vanavond. Een gratis workshop nog wel.
En omdat ik NLP tijdens m'n overpeinzende omzwervingen al enkele keren was tegengekomen
En omdat een gratis workshop waar twee sprekers me zouden komen uitleggen wat ik er in het bedrijfsleven mee kon aanvangen
En omdat het niet ècht ver was (oftewel: voor één keer eens niet aan de andere kant van Antwerpen... lees, de verste kant van Antwerpen)
dacht ik.... mja... ik laat het me graag uitleggen. Waarom niet eh? Het kon misschien een fijne opstap zijn naar nieuw leesvoer.
Vriendin B zou ook komen als ze zich tijdig kon losrukken van andere bezigheden, maar tegen de middag wist ik al dat dat niet ging lukken.
No Worries, Olijf had zich vast voorgenomen om dit evenement sowieso bij te wonen. In gezelschap of alleen.
Het uur lag zelfs schappelijk. Als ik op tijd kon stoppen op het werk (vertaling: geen overuren zou forceren), kon ik zelfs nog voor het ontvangstmoment arriveren. Schitterend. Gratis èn op tijd.
Ik had me zelfs vòòrbereid vanochtend. De reisroute bestudeerd, alle 3 mogelijke varianten PLUS eentje die ik zelf had toegevoegd. Het adres werd nauwkeurig bestudeerd met - jawèl - Google Streetview. Een ochtendgniffel ontsnapte me zelfs wanneer ik zag dat één van de huizen (in een statige buurt overigens) onherkenbaar wazig was gemaakt. Achterdocht in praktijk.
en aldus geschiedde dat Olijf bijna helemaal tijdig ten adresse verscheen. Ik herkende de buurt, ofschoon ik er nooit eerder geweest was. Zelfs ondanks het wazige huis, was de rest perfect herkenbaar.
Edoch... de straat was ongewoon kalm. Wel èrg weinig geparkeerde auto's, vond ik.
Het huis waar ik diende aan te bellen, was gehuld in duisternis... op de benedenverdieping na. Gewapend met het Ledlampje van m'n sleutelhanger kon ik enkele namen op de bel uitpikken die erg NLP-gericht "konden" zijn.
Bel: geen antwoord.
Bel ergens anders: geen antwoord.
Dan voelde Olijf maar eens aan de deur van het woningcomplex. Die was open.
Lichtje in de luxueuze hal ging aan, hetgeen me uitnodigde om alle verdiepingen uit te proberen. Zelfs aan alle deuren aan te bellen of te kloppen. Geen antwoord. Muisstil. Heel duidelijk geen plaats waar een workshop aan de gang was, laat staan een gratis workshop :)
Olijf droop af. Naar de auto. In de war. En een beetje gefrustreerd.
Belde B op om te zien of ze met Tinternet kon helpen. Ze deed haar best, de lieverd, maar het mocht niet baten.
Na Lang Palaveren hadden we beiden door dat het Niet Lonend "P"leek om verder te zoeken.
Hoewel ik een tweede bezoek probeerde na een kwartiertje de buurt te hebben verkend EN her en der wat te hebben stilgestaan.
.... hetgeen resulteerde in een heuse buurtpatrouille.
Net wanneer ik het volledig voor bekeken hield, stopte een wagen achter de mijne. Ze bleven staan.
In een laatste opwelling van hoop dacht ik te maken te hebben met mede-zoekenden. Die weliswaar hopeloos te laat waren maar net als ik zochten naar het juiste adres.
Niets bleek minder waar. Ze maakten zich zorgen. Gisteren was er in het huis rechtover ingebroken.
Mijn "verdacht" gedrag (rondrijden, in- en uitstappen, halt houden zonder duidelijk doel) had hen gealarmeerd.
Maar ik slaagde erin om hen met m'n engelachtige blik te overtuigen van m'n onschuld. M'n "vlot" relaas van m'n tevergeefse reis naar een onbestaande workshop leek hen aannemelijk.
"Gisteren stond het hier vol auto's," wisten ze me te zeggen. "Het zal dan wel gisteren doorgegaan zijn".
Tja... dat zal dan wel.
Ik stond hier nu en de datum had ik, net als het adres, gecheckt en gedubbelcheckt.
Geen telefoonnummer om aanwezigheden te bevestigen of aanwijzingen te vragen.
Dat, vond ik, was een stevig minpunt.
Vooral voor docenten NLP. In bedrijfsvoering.
Ach ja.
Niet Langer Piekeren en rechtsomkeer maken leek de beste oplossing.
Zelfs Na Lokale Paniek omwille van het dievegge-voorval.
Klagen en zeuren is niet zo fijn. Maar een mailtje om de gemiste afspraak te melden, ga ik tòch in elkaar flansen. Al was het maar om te suggereren dat een contactnummer wèl zo handig was geweest....
enneuh...
No Laughing, Peeps! ;-)
donderdag 15 december 2011
Het begin van mijn fortuin....
De dag moest komen... dat "de commerce" het wilde overnemen.
Nu ja... de dag moest niet noodzàkelijk komen, maar dat deed hij wel.
Vandaag. Laat in de avond.
Via mail.
Hello Dear, we saw your blog at http://olijfolijf.blogspot.com and wanted to get in touch with you. We like your blog and would like to offer you a cooperation. Here is a Coupon with a 5% discount on all orders at our fashion online store http://huppeldepup.com (coupon: blogspot2011). You may use it for your personal use or make a article about http://huppeldepup.com at your blog. I hope you like our offer. Yours Huppeldepup.com
Zo.
Verrassing.
Huppeldepup - voor de aandachtige en misschien geïnteresseerde lezer - is Olijf's manier om het commerciële aanbod nog even rustig te overschouwen. Geen zin om gratis-gaweg namen te noemen die me hiervoor zouden moeten betalen.
Bon, ik lieg. Ik ga er niet op in.
Want Olijf is geen oen. De links in zo'n mail ga je niet meteen volgen zonder de nodige voorzichtigheid.
Dus googlede ik hun naam en zocht een review-tje op.
Het gaat om een webshop die wholesale clothing verkoopt. En die verscheept. Tegen betaling. En met de verschepingskosten (zo blijkt uit de review) meteen je eerdere zogenaamde besparing naar de maan schiet.
Want ze verschepen vanuit.... China.
Confectie, gemaakt door onderbetaalde chinese kinderhandjes waarschijnlijk.
Effe nadenken......
NOPE!
doe ik niet aan mee.
Verbaast u dat?
Zou niet mogen nochtans...(hoewel m'n Chinese-brol-gsm-avontuur wellicht tegen me pleit...)
Voorlopig blijft de blog zoals ie is. Zonder reclame.
Maar ik wacht geduldig op aantrekkelijke aanbiedingen :):):)
Nu ja... de dag moest niet noodzàkelijk komen, maar dat deed hij wel.
Vandaag. Laat in de avond.
Via mail.
Hello Dear, we saw your blog at http://olijfolijf.blogspot.com and wanted to get in touch with you. We like your blog and would like to offer you a cooperation. Here is a Coupon with a 5% discount on all orders at our fashion online store http://huppeldepup.com (coupon: blogspot2011). You may use it for your personal use or make a article about http://huppeldepup.com at your blog. I hope you like our offer. Yours Huppeldepup.com
Zo.
Verrassing.
Huppeldepup - voor de aandachtige en misschien geïnteresseerde lezer - is Olijf's manier om het commerciële aanbod nog even rustig te overschouwen. Geen zin om gratis-gaweg namen te noemen die me hiervoor zouden moeten betalen.
Bon, ik lieg. Ik ga er niet op in.
Want Olijf is geen oen. De links in zo'n mail ga je niet meteen volgen zonder de nodige voorzichtigheid.
Dus googlede ik hun naam en zocht een review-tje op.
Het gaat om een webshop die wholesale clothing verkoopt. En die verscheept. Tegen betaling. En met de verschepingskosten (zo blijkt uit de review) meteen je eerdere zogenaamde besparing naar de maan schiet.
Want ze verschepen vanuit.... China.
Confectie, gemaakt door onderbetaalde chinese kinderhandjes waarschijnlijk.
Effe nadenken......
NOPE!
doe ik niet aan mee.
Verbaast u dat?
Zou niet mogen nochtans...(hoewel m'n Chinese-brol-gsm-avontuur wellicht tegen me pleit...)
Voorlopig blijft de blog zoals ie is. Zonder reclame.
Maar ik wacht geduldig op aantrekkelijke aanbiedingen :):):)
dinsdag 13 december 2011
Verandering
Er verandert weer één en ander in Olijf's leven.
Ik zou u graag vertellen wat dat is, maar ik weet het zelf niet. Echt.
De blog, u merkt het ook, vertraagt.
Op het werk wind ik me op om niets.
Op de blog ook....
In tegenstelling tot vroeger (héél vroeger) betekent "vroeg in bed" niet eens meer dat de laptop meegaat om nog lekker bij te schrijven. Of een fotootje te plaatsen links en rechts.
Op FB vergaat me de zin om nog wat mee te delen en het gezeur en gemekker van anderen maakt me alleen maar viesgezind.
Waardoor ik zèlf ook in gezeur verval.
Voorwaar geen mooie evolutie.
Daartegenover staat dat het met mamma de laatste weken stilaan beter gaat. Stapje voor stapje lijkt het erop dat we "er" gaan komen. Wààr "er" ook moge zijn.
Het "hoe" kunnen we ook niet voorspellen. Mogelijk begin van dementie, zeggen de experts ons, maar het is met geen ènkele wetenschappelijke test uit te sluiten.
Dus pakken we ieder weekend zoals het komt. En wachten we nog even het passeren van de feestdagen en .... tja... 4 januari 2012. Dan zal het een jaar geleden zijn. Dat ik naar huis belde om te zeggen wat er gebeurd was.
Maar wat mamma betreft, heb ik stilaan weer goede hoop.
Wat de rest betreft... we zullen zien, zei de blinde.
Mijn gezeur mag in alle geval weer ophouden. Vooraleer ik een hekel aan mezelf ontwikkel.
Gaan lopen van anderen wil nog meevallen. Maar weglopen van jezelf is... na ja.... redelijk ondoenbaar :)
Ik zou u graag vertellen wat dat is, maar ik weet het zelf niet. Echt.
De blog, u merkt het ook, vertraagt.
Op het werk wind ik me op om niets.
Op de blog ook....
In tegenstelling tot vroeger (héél vroeger) betekent "vroeg in bed" niet eens meer dat de laptop meegaat om nog lekker bij te schrijven. Of een fotootje te plaatsen links en rechts.
Op FB vergaat me de zin om nog wat mee te delen en het gezeur en gemekker van anderen maakt me alleen maar viesgezind.
Waardoor ik zèlf ook in gezeur verval.
Voorwaar geen mooie evolutie.
Daartegenover staat dat het met mamma de laatste weken stilaan beter gaat. Stapje voor stapje lijkt het erop dat we "er" gaan komen. Wààr "er" ook moge zijn.
Het "hoe" kunnen we ook niet voorspellen. Mogelijk begin van dementie, zeggen de experts ons, maar het is met geen ènkele wetenschappelijke test uit te sluiten.
Dus pakken we ieder weekend zoals het komt. En wachten we nog even het passeren van de feestdagen en .... tja... 4 januari 2012. Dan zal het een jaar geleden zijn. Dat ik naar huis belde om te zeggen wat er gebeurd was.
Maar wat mamma betreft, heb ik stilaan weer goede hoop.
Wat de rest betreft... we zullen zien, zei de blinde.
Mijn gezeur mag in alle geval weer ophouden. Vooraleer ik een hekel aan mezelf ontwikkel.
Gaan lopen van anderen wil nog meevallen. Maar weglopen van jezelf is... na ja.... redelijk ondoenbaar :)
maandag 12 december 2011
Woelige tijden - of een verhaal van politiek...
...waarvan ik de eerste ben om toe te geven dat ik er NIETS van begrijp.
Politiek is altijd aan mij voorbij gegaan. Ik ben geen strategisch denker en dat is precies een kwaliteit die in onze "moderne" samenleving mijns inziens op de eerste rij staat als het erop aankomt om je in politieke waters te begeven.
Ik corrigeer mezelf. Iederéén (lees Jan, Piet en Klaas, Jeanneke, Marieke en Flavie) kan in de politiek stappen. Het hoofd boven water houden, is een ander paar mouwen.
Dàt vereist vriendjes hebben. En vriendjes, spijtig maar waar, maak je door vriendendienstjes te bewijzen... of je dat nu leuk vindt of niet. Strategischgaweg bepaal je wie jou kan helpen om je mannetje te staan, om geen grond te verliezen (of erger nog... de grond onder je voeten te zien wegzinken).
Hoewel ik al lang m'n best doe om over zowat alles "positief" te klinken, slaag ik daar niet in als het op politiek aankomt.
Vriendjes maken en behouden noemen we tegenwoordig "netwerken". Dat klinkt een pak fraaier. En onschuldiger ook.
Maar goed. Ik wijk af.
De maatschappij houdt me tot op zekere hoogte bezig. De maatschappij in mijn onmiddellijke omgeving, omdat ik een kleine vis ben en niet de kunde, de wil OF de intentie heb om op grotere schaal te werken. Omwille van bovenstaande. Zelfprostitutie enzo. Onder andere. Neen dankje.
Maar dus, die maatschappij. Een vreedzame en harmonieuze als het effe kan. Een liefdevolle en behulpzame.
Hoewel... niet op het onnozele af. Misschien kom ik hier later op terug.
Intussen veroorloof ik me nog wat losse bedenkingen. Die voor u al dan niet steek houden.
België is in crisis.
Wat zeg ik?
Europa is in crisis.
Wat zeg ik?
De wereld is in crisis.
Niemand schijnt het echt te kunnen oplossen. Of WILLEN oplossen... think about it...
Na een slordige 540 ennogwat dagen zijn onze heren politici erin geslaagd een regering te vormen. Bloed zweet en tranen-bedoening. De Vlamingen die denken dat ze gemolken worden. De Walen die denken dat ze uit de financiële boot gesmeten worden. De Faciliteitengemeenten die moord en brand schreeuwen om een woordje dit of een woordje dat.
Niemand kwam eruit. Vijfhonderdhuppeldepup dagen lang. Ook meneer NVA De Wever niet. Hij zou het land veranderen maar slaagde er niet in om de partijen op enigerlei wijze te verzoenen. En hij was niet de enige....
Of, hoe en waarom het Di Rupo wèl gelukt is, weet ik niet. Ik denk dat vermoeidheid en - goh, wie weet - eerlijke schaamte (?) bij alle bertrokken partijen een biezonder grote rol heeft gespeeld.... Wat er ook van zij: er is een regering gekomen.
Dat die niet beter of niet slechter is dan de vorige(n) is zowat àlles wat we daar aan zinnige praat over kunnen verkopen, lijkt me.
Ons land is een voorschoot groot maar tòch mogen we ons "beroepen" op een waanzinnig aantal partijen en datzelfde aantal tot de tiende macht aan politiekbeoefenaars. Het scheelt niet veel of er zijn even veel partijen als Belgische inwoners.... Stof tot nadenken...
En met zoveel mensen en partijen mag je wat gekibbel verwachten.... wegens evenveel diverse meningen.
Iedereen weet het beter. Olijf ook. Ik weet het ook beter... op sommige punten waar ik dagelijks mee geconfronteerd word.
Maarrrrrr... de beste stuurlui staan naar goede gewoonte aan wal en schreeuwen en roepen dat àlles fout is. Dat Di Rupo er nix van bakt. De sukkel heeft nog geen tijd gehad om te regeren en hij wordt al langs alle kanten belaagd.
Niet dat ik er medelijden mee heb... maar KOMÀÀN zeg... laat ons toch even proberen om hem z'n job te laten doen.... Kan U het beter misschien? Onder de gegeven omstandigheden????
De zaak is in werkelijkheid eenvoudig. En hier spring ik gemakshalve even over naar Europa en bij uitbreiding naar de Wereld.
We hebben generaties lang boven onze stand geleefd. Alsof de schatkist onuitputtelijk was. Alsof de (buitenlandse) schulden niet hoefden afbetaald geworden. Willekeurig schiet me te binnen dat we onze wereld niet hebben beheerd als een goede huisvader.... zou het????
Terwijl we met smaak kijken naar programma's als Rekening in het Rood en we ons - niet gespeend van enig leedvermaak - afvragen hoe die huishoudens het zóóóóver konden laten komen... is de realiteit dat de hele wereld zo geleefd heeft. Alsof de bronnen onuitputtelijk waren en er nooit rekenschap zou hoeven gegeven te worden.
Nu de "nieuwe" politici pogingen moeten doen om een slordige honderd jaren aan wanbeleid recht te trekken, gaat iedereen op z'n achterpoten staan. Géén besparingen! Niet raken aan onze pensioenleeftijd. Niet raken aan onze lonen! Niet raken aan onze werklozensteun! Niet raken aan de Ocmw's! Niet raken aan het immigratiebeleid!
Dus...
als ik het goed begrijp... willen we allemaal het liefst blijven verder leven zoals we bezig waren: met ooglappen op maar ogen wijd open recht de afgrond in?????
In Italië is het al niet veel beter. Monti moet binnen het jaar ervoor zorgen dat de mispeuteringen van de regering Berlusconi "in orde" worden gebracht. Iedereen moet opofferingen doen. "Akkoord" zegt de burger... "maar aan MIJN voordelen raak je niet. Pak die van een ànder maar aan."
"Het is de schuld van de Euro", verkondigt een oude dame in de overdekte markt van Lecce. Ze praat alsof ze er iets van weet... en - ondanks m'n pogingen tot respect voor haar geverfde grijze haren - ik kan niet anders dan denken..... "KWATSJ". (in een moment van nostalgische terugblik laat ze overigens weten dat het beter was in Mussolini's tijd..... go figure).
Het is de schuld van het volk dat bleef volhouden om een volslagen gek als Silvio steeds opnieuw te verkiezen, hem de macht te geven die hij zo graag had... en waarmee hij in een handomdraai z'n hele land het faillissement injoeg.
Liever dan toe te geven dat Italië in veel opzichten niet veel beter is dan Syrië, Libië of elk ander mismeesterd land, wijzen ze nu met graagte naar Monti. Hij is nu het zwarte schaap omdat hij met onpopulaire maatregelen komt aandraven.
Ik heb een grondige hekel aan mensen die alle verantwoordelijkheid afschuiven op anderen. IK heb niets gedaan, roepen ze graag. Vlot voorbijgaand aan de politieke keuzes die ze EIGENHANDIG in de stembus stopten....
Zoals ik het zie... en ik weet NIX van politiek... moeten we met z'n allen inleveren. Hopelijk op een faire manier.
Maar verder gaan zoals het wàs? Je hoeft geen Einstein te zijn om te beseffen dat dat nergens toe leidt... tenzij naar de afgrond.
Dus eindig ik met een vriendelijk verzoek.
Stop met zeuren en kappen asjeblief.
Geef de heren en dames politici - al vindt u ze nòg zo bizar verkozen - heel even de kans om wat te veranderen.
Of doe het zelf... maar laat u dan eerst verkiezen. Zo werkt dat hier. En niet anders.
Politiek is altijd aan mij voorbij gegaan. Ik ben geen strategisch denker en dat is precies een kwaliteit die in onze "moderne" samenleving mijns inziens op de eerste rij staat als het erop aankomt om je in politieke waters te begeven.
Ik corrigeer mezelf. Iederéén (lees Jan, Piet en Klaas, Jeanneke, Marieke en Flavie) kan in de politiek stappen. Het hoofd boven water houden, is een ander paar mouwen.
Dàt vereist vriendjes hebben. En vriendjes, spijtig maar waar, maak je door vriendendienstjes te bewijzen... of je dat nu leuk vindt of niet. Strategischgaweg bepaal je wie jou kan helpen om je mannetje te staan, om geen grond te verliezen (of erger nog... de grond onder je voeten te zien wegzinken).
Hoewel ik al lang m'n best doe om over zowat alles "positief" te klinken, slaag ik daar niet in als het op politiek aankomt.
Vriendjes maken en behouden noemen we tegenwoordig "netwerken". Dat klinkt een pak fraaier. En onschuldiger ook.
Maar goed. Ik wijk af.
De maatschappij houdt me tot op zekere hoogte bezig. De maatschappij in mijn onmiddellijke omgeving, omdat ik een kleine vis ben en niet de kunde, de wil OF de intentie heb om op grotere schaal te werken. Omwille van bovenstaande. Zelfprostitutie enzo. Onder andere. Neen dankje.
Maar dus, die maatschappij. Een vreedzame en harmonieuze als het effe kan. Een liefdevolle en behulpzame.
Hoewel... niet op het onnozele af. Misschien kom ik hier later op terug.
Intussen veroorloof ik me nog wat losse bedenkingen. Die voor u al dan niet steek houden.
België is in crisis.
Wat zeg ik?
Europa is in crisis.
Wat zeg ik?
De wereld is in crisis.
Niemand schijnt het echt te kunnen oplossen. Of WILLEN oplossen... think about it...
Na een slordige 540 ennogwat dagen zijn onze heren politici erin geslaagd een regering te vormen. Bloed zweet en tranen-bedoening. De Vlamingen die denken dat ze gemolken worden. De Walen die denken dat ze uit de financiële boot gesmeten worden. De Faciliteitengemeenten die moord en brand schreeuwen om een woordje dit of een woordje dat.
Niemand kwam eruit. Vijfhonderdhuppeldepup dagen lang. Ook meneer NVA De Wever niet. Hij zou het land veranderen maar slaagde er niet in om de partijen op enigerlei wijze te verzoenen. En hij was niet de enige....
Of, hoe en waarom het Di Rupo wèl gelukt is, weet ik niet. Ik denk dat vermoeidheid en - goh, wie weet - eerlijke schaamte (?) bij alle bertrokken partijen een biezonder grote rol heeft gespeeld.... Wat er ook van zij: er is een regering gekomen.
Dat die niet beter of niet slechter is dan de vorige(n) is zowat àlles wat we daar aan zinnige praat over kunnen verkopen, lijkt me.
Ons land is een voorschoot groot maar tòch mogen we ons "beroepen" op een waanzinnig aantal partijen en datzelfde aantal tot de tiende macht aan politiekbeoefenaars. Het scheelt niet veel of er zijn even veel partijen als Belgische inwoners.... Stof tot nadenken...
En met zoveel mensen en partijen mag je wat gekibbel verwachten.... wegens evenveel diverse meningen.
Iedereen weet het beter. Olijf ook. Ik weet het ook beter... op sommige punten waar ik dagelijks mee geconfronteerd word.
Maarrrrrr... de beste stuurlui staan naar goede gewoonte aan wal en schreeuwen en roepen dat àlles fout is. Dat Di Rupo er nix van bakt. De sukkel heeft nog geen tijd gehad om te regeren en hij wordt al langs alle kanten belaagd.
Niet dat ik er medelijden mee heb... maar KOMÀÀN zeg... laat ons toch even proberen om hem z'n job te laten doen.... Kan U het beter misschien? Onder de gegeven omstandigheden????
De zaak is in werkelijkheid eenvoudig. En hier spring ik gemakshalve even over naar Europa en bij uitbreiding naar de Wereld.
We hebben generaties lang boven onze stand geleefd. Alsof de schatkist onuitputtelijk was. Alsof de (buitenlandse) schulden niet hoefden afbetaald geworden. Willekeurig schiet me te binnen dat we onze wereld niet hebben beheerd als een goede huisvader.... zou het????
Terwijl we met smaak kijken naar programma's als Rekening in het Rood en we ons - niet gespeend van enig leedvermaak - afvragen hoe die huishoudens het zóóóóver konden laten komen... is de realiteit dat de hele wereld zo geleefd heeft. Alsof de bronnen onuitputtelijk waren en er nooit rekenschap zou hoeven gegeven te worden.
Nu de "nieuwe" politici pogingen moeten doen om een slordige honderd jaren aan wanbeleid recht te trekken, gaat iedereen op z'n achterpoten staan. Géén besparingen! Niet raken aan onze pensioenleeftijd. Niet raken aan onze lonen! Niet raken aan onze werklozensteun! Niet raken aan de Ocmw's! Niet raken aan het immigratiebeleid!
Dus...
als ik het goed begrijp... willen we allemaal het liefst blijven verder leven zoals we bezig waren: met ooglappen op maar ogen wijd open recht de afgrond in?????
In Italië is het al niet veel beter. Monti moet binnen het jaar ervoor zorgen dat de mispeuteringen van de regering Berlusconi "in orde" worden gebracht. Iedereen moet opofferingen doen. "Akkoord" zegt de burger... "maar aan MIJN voordelen raak je niet. Pak die van een ànder maar aan."
"Het is de schuld van de Euro", verkondigt een oude dame in de overdekte markt van Lecce. Ze praat alsof ze er iets van weet... en - ondanks m'n pogingen tot respect voor haar geverfde grijze haren - ik kan niet anders dan denken..... "KWATSJ". (in een moment van nostalgische terugblik laat ze overigens weten dat het beter was in Mussolini's tijd..... go figure).
Het is de schuld van het volk dat bleef volhouden om een volslagen gek als Silvio steeds opnieuw te verkiezen, hem de macht te geven die hij zo graag had... en waarmee hij in een handomdraai z'n hele land het faillissement injoeg.
Liever dan toe te geven dat Italië in veel opzichten niet veel beter is dan Syrië, Libië of elk ander mismeesterd land, wijzen ze nu met graagte naar Monti. Hij is nu het zwarte schaap omdat hij met onpopulaire maatregelen komt aandraven.
Ik heb een grondige hekel aan mensen die alle verantwoordelijkheid afschuiven op anderen. IK heb niets gedaan, roepen ze graag. Vlot voorbijgaand aan de politieke keuzes die ze EIGENHANDIG in de stembus stopten....
Zoals ik het zie... en ik weet NIX van politiek... moeten we met z'n allen inleveren. Hopelijk op een faire manier.
Maar verder gaan zoals het wàs? Je hoeft geen Einstein te zijn om te beseffen dat dat nergens toe leidt... tenzij naar de afgrond.
Dus eindig ik met een vriendelijk verzoek.
Stop met zeuren en kappen asjeblief.
Geef de heren en dames politici - al vindt u ze nòg zo bizar verkozen - heel even de kans om wat te veranderen.
Of doe het zelf... maar laat u dan eerst verkiezen. Zo werkt dat hier. En niet anders.
donderdag 8 december 2011
Waarom alweer?
Terwijl Olijf voorlopig non-stop doorwerkt in winkel en magazijn - tja, het kàn even niet anders - kijk ik uit nieuwsgierigheid wat ik liet staan in het verre Zuiden.
iGoogle helpt daarbij. Met gadgets die je naar believen kan toevoegen.
Bij mij is dat de buienradar voor België en het weerbericht van Puglia.
Buiten waait de wind.... en nog geen klein beetje.
Ginds.... is het een ander verhaal.
Ze vragen zich af of de zomer terug op komst is. Wèrkelijk.
Bijna 23u en ze hebben daar 12°C...
De bedoeling was dat Olijf begin december een weekje terug ging. Een regelmaat van eens in de twee maanden leek me haalbaar.
Tot bleek dat onze eerste Kerstmarkt uitgerekend op mijn geplande vertrekdag voorzien werd. En ik zelf vond dat ik het niet kon màken om uitgerekend dan te vertrekken.
2 december werd een werkdag van 12 uren in plaats van een reisdag. Nog eens 12 uren later openden we de winkeldeuren opnieuw ... met minimale personeelsbezetting. Bon goed... best te overleven. Dinsdag zou het beter worden, troostte ik mezelf.
En toen kwam dinsdag.
Met een handvol nieuwe zieken terwijl de oude zieken nog thuis waren. En blijvende minimale bezetting... en de noodzaak om volgende zaterdag (m'n vrije) op te geven. Het was komen werken of de winkel sluiten... en dat - vind ik - kan ik niet maken. Andere collega's "kunnen" niet komen werken op hun vrije dag....
Verdorie.
Dan ga ik kijken naar het weer 2000 km verderop. En zie wat ik heb laten staan... om een of andere bizarre vorm van plichtsbesef.
Soms vraag ik me éérlijk af..... Waaròm doe ik dit alweer?
Alles dient èrgens toe, blijf ik mezelf voorhouden. Dat m'n inzet op het werk (en het druk druk druk weekendleven van collega's, dat blijkbaar nooit ruimte voor overuren laat) minder overtuigd is dan vroeger, moet iets betekenen. Een lampje gaat zowaar branden.
Maar Olijf overhaast nix. Alles op z'n tijd.
Alles op z'n tijd.
iGoogle helpt daarbij. Met gadgets die je naar believen kan toevoegen.
Bij mij is dat de buienradar voor België en het weerbericht van Puglia.
Buiten waait de wind.... en nog geen klein beetje.
Ginds.... is het een ander verhaal.
Ze vragen zich af of de zomer terug op komst is. Wèrkelijk.
Bijna 23u en ze hebben daar 12°C...
De bedoeling was dat Olijf begin december een weekje terug ging. Een regelmaat van eens in de twee maanden leek me haalbaar.
Tot bleek dat onze eerste Kerstmarkt uitgerekend op mijn geplande vertrekdag voorzien werd. En ik zelf vond dat ik het niet kon màken om uitgerekend dan te vertrekken.
2 december werd een werkdag van 12 uren in plaats van een reisdag. Nog eens 12 uren later openden we de winkeldeuren opnieuw ... met minimale personeelsbezetting. Bon goed... best te overleven. Dinsdag zou het beter worden, troostte ik mezelf.
En toen kwam dinsdag.
Met een handvol nieuwe zieken terwijl de oude zieken nog thuis waren. En blijvende minimale bezetting... en de noodzaak om volgende zaterdag (m'n vrije) op te geven. Het was komen werken of de winkel sluiten... en dat - vind ik - kan ik niet maken. Andere collega's "kunnen" niet komen werken op hun vrije dag....
Verdorie.
Dan ga ik kijken naar het weer 2000 km verderop. En zie wat ik heb laten staan... om een of andere bizarre vorm van plichtsbesef.
Soms vraag ik me éérlijk af..... Waaròm doe ik dit alweer?
Alles dient èrgens toe, blijf ik mezelf voorhouden. Dat m'n inzet op het werk (en het druk druk druk weekendleven van collega's, dat blijkbaar nooit ruimte voor overuren laat) minder overtuigd is dan vroeger, moet iets betekenen. Een lampje gaat zowaar branden.
Maar Olijf overhaast nix. Alles op z'n tijd.
Alles op z'n tijd.
Voor één keer eens ècht
Druk druk druk. Modewoord... de laatste jaren.
"Had geen tijd om te bellen, wegens te druk druk druk".
"Kon niet naar je feestje komen. Druk druk druk, weetjewel?"
Onzin natuurlijk. Voor een telefoontje kan je altijd even tijd maken. Al was het maar 2 minuten.
Een feestje op verplaatsing vraagt - toegegeven - al iets meer tijd en inspanning. In een druk familiaal leven kan het moeilijk worden.
Maar goed.
Druk druk druk maakt zelden deel uit van Olijf's leven.
Behalve wanneer de helft van het personeel nogal voorspelbaar ziek valt in de eindejaarsperiode.
Ook hier: toegegeven... in het najaar vieren de bacteriën, virussen en andere vieze microben hoogtij. Maar het zwakke gestel van "sommigen" blijft me mateloos verbazen.
Hoe een snotverkoudheid je keer op keer wekenlang kan vellen... het is me een raadsel (enkele chronische long- of andere ademhalingsstelsellijders daar gelaten). Aan huis en bed gebonden kan niemand de werkvloer nog betreden. Sinds het begin van m'n tewerkstelling, nu bijna 6 jaar geleden, vond ik (en m'n huisarts) het één keer aangeraden om 4 dagen afwezig te zijn. Griep.... je.
Maar goed. Ik wijk af.
Er zijn dus mensen die met een zekere regelmaat en vooràl vlak vóór of vlak nà het weekend en ook ongeveer rond de feestdagen besmettelijk ziek worden. Soms doen ze dat met trosjes tegelijk. De ene wordt ziek. De andere, die deels het werk van de eerste mee opving, wordt de week nadien ook ziek... terwijl de eerste nog steeds aan de bedstede gebonden is.
Dan krijg je superopvangtoestanden zoals gisteren en vandaag. En heel hard hopen dat de rest ook niet ziek wordt van oververmoeidheid.
Spijtig. Olijf wordt daar niet onwel van. Maar wel .... druk druk druk :)
Voor één keer eens ècht.
Vooral wanneer vriend S drie avonden op rij langskomt om de keuken te vervolledigen. Een gegeven waarvoor ik - voor alle duidelijkheid - biezonder dankbaar ben.
Maar het maakt de dagen lang. Nix aan te doen. De keuken mag ooit eens àf geraken. En dat is ze nog steeds niet... maar we geraken er wel... stilaan :)
Vanavond werd er (een heel klein beetje) geschuurd en een beetje meer geöilied. Eerste laag. Morgen mag ik - geheel alleen nog wel - de tweede olielaag aanbrengen. Hetgeen betekent dat er morgen wel werk wordt verzet maar de dag iets vroeger zal kunnen eindigen.
Koken deed Olijf ook voor S. De sukkel racete iedere dag recht na het werk hierheen. Een bordje warm verdiende hij wel :)
Gelukkig helpt de vaatwasser tegenwoordig bij de huishoudelijke nà-taken. Niet of nauwelijks afwassen met de hand.... ik dacht nooit dat ik het zou zeggen, maar..... hééééérlijk. Olive's in household heaven :)
Morgen staat Olijf een kwartiertje eerder op. Om S wakker te bellen. Omdat hij zich maar blijft overslapen met al dat extra werk.
He scratches my back, I scratch his.... of iets van dien aard.
Misschien draai ik me nog een kwartiertje om na de word-maar-wakker-oproep. Of ik sta op. Om m'n meterstanden te noteren. --> Energiescan, deel II !!!
Maar nu... is het kwart voor één. Tijd voor rust.
"Had geen tijd om te bellen, wegens te druk druk druk".
"Kon niet naar je feestje komen. Druk druk druk, weetjewel?"
Onzin natuurlijk. Voor een telefoontje kan je altijd even tijd maken. Al was het maar 2 minuten.
Een feestje op verplaatsing vraagt - toegegeven - al iets meer tijd en inspanning. In een druk familiaal leven kan het moeilijk worden.
Maar goed.
Druk druk druk maakt zelden deel uit van Olijf's leven.
Behalve wanneer de helft van het personeel nogal voorspelbaar ziek valt in de eindejaarsperiode.
Ook hier: toegegeven... in het najaar vieren de bacteriën, virussen en andere vieze microben hoogtij. Maar het zwakke gestel van "sommigen" blijft me mateloos verbazen.
Hoe een snotverkoudheid je keer op keer wekenlang kan vellen... het is me een raadsel (enkele chronische long- of andere ademhalingsstelsellijders daar gelaten). Aan huis en bed gebonden kan niemand de werkvloer nog betreden. Sinds het begin van m'n tewerkstelling, nu bijna 6 jaar geleden, vond ik (en m'n huisarts) het één keer aangeraden om 4 dagen afwezig te zijn. Griep.... je.
Maar goed. Ik wijk af.
Er zijn dus mensen die met een zekere regelmaat en vooràl vlak vóór of vlak nà het weekend en ook ongeveer rond de feestdagen besmettelijk ziek worden. Soms doen ze dat met trosjes tegelijk. De ene wordt ziek. De andere, die deels het werk van de eerste mee opving, wordt de week nadien ook ziek... terwijl de eerste nog steeds aan de bedstede gebonden is.
Dan krijg je superopvangtoestanden zoals gisteren en vandaag. En heel hard hopen dat de rest ook niet ziek wordt van oververmoeidheid.
Spijtig. Olijf wordt daar niet onwel van. Maar wel .... druk druk druk :)
Voor één keer eens ècht.
Vooral wanneer vriend S drie avonden op rij langskomt om de keuken te vervolledigen. Een gegeven waarvoor ik - voor alle duidelijkheid - biezonder dankbaar ben.
Maar het maakt de dagen lang. Nix aan te doen. De keuken mag ooit eens àf geraken. En dat is ze nog steeds niet... maar we geraken er wel... stilaan :)
Vanavond werd er (een heel klein beetje) geschuurd en een beetje meer geöilied. Eerste laag. Morgen mag ik - geheel alleen nog wel - de tweede olielaag aanbrengen. Hetgeen betekent dat er morgen wel werk wordt verzet maar de dag iets vroeger zal kunnen eindigen.
Koken deed Olijf ook voor S. De sukkel racete iedere dag recht na het werk hierheen. Een bordje warm verdiende hij wel :)
Gelukkig helpt de vaatwasser tegenwoordig bij de huishoudelijke nà-taken. Niet of nauwelijks afwassen met de hand.... ik dacht nooit dat ik het zou zeggen, maar..... hééééérlijk. Olive's in household heaven :)
 |
| Nog heel even wachten tot de huishoudapparaten terug op hun plaats mogen. |
 |
| een nieuw schermpje om naar te kijken :) |
He scratches my back, I scratch his.... of iets van dien aard.
Misschien draai ik me nog een kwartiertje om na de word-maar-wakker-oproep. Of ik sta op. Om m'n meterstanden te noteren. --> Energiescan, deel II !!!
Maar nu... is het kwart voor één. Tijd voor rust.
dinsdag 6 december 2011
Eindelijk
Ik weet niet wat ik het leukst vind.
Dat België na 500+ dagen een nieuwe regering heeft
of dat Olijf na 90+ dagen een keukenwerkblad heeft.
Het is nog niet helemaal af. Het blad.
Vandaag werd deel twee geplaatst en gekleefd.
Morgen wordt er nog wat geschuurd en geolied.
De pompbak moet een centimeter en een half naar links en drie centimeter naar voor... en dat vraagt weer wat creatief denken. Een geluk dat vriend S z'n nachten gebruikt om na te denken over Olijf's pompbak...:)
Goed, bij nader inzien ben ik het blij-st met het keukenwerkblad.
Iets zegt me dat het langer zal meegaan dan de nieuwe regering. Al was het maar omdat wij een land zijn geworden van tegenstanders.
Wie het ook wordt, het is nooit goed. Altijd zit er wel iemand te zeuren en te "schennen".
Di Rupo dit. De Croo dat.
Inderdaad, de kans is groot dat ook deze regering en deze akkoorden nergens op lijken, maar ik dènk gewoon even bij mezelf... zou ik het béter kunnen?
Persoonlijke ideetjes genoeg, daar niet van. Meningen ook. Maar de kracht en het doorzettingsvermogen om die ook ten uitvoer te brengen? Ik nodig iedere criticaster uit...
Vergeet niet, dames en heren beste stuurlui, dat een idee - hoe goed het ook moge zijn - een hele resem partijen, ministers, parlementariërs en staatssecretarissen (wat dóen die precies, kan iemand me dat uitleggen?) moet passeren vooraleer het é-ven-tu-éél aanvaard wordt. En aanvaarding in ons land - dat zouden we intussen ook mogen weten - staat niet noodzakelijk gelijk met uitvoeren. Tussen geboorte en volwassenheid kan het ideeënkindje nog een stille dood sterven. Omdat de regering valt bievoorbeeld. Over een splitsing ofzo.
Voor het weinige dat een Olijf als ik van politiek begrijpt, vind ik het verder onbegrijpelijk dat de grootste winnaar uit de vorige verkiezingen (en als ik de berichten mag geloven, is ze intussen alleen maar geGROEID in aanhangers de afgelopen 500+ dagen...) NIET tot de huidige regering behoort...
Zònder u te zeggen voor wie ik wél heb gestemd anderhalf jaar geleden (en dat was, geloof ik destijds te hebben gezegd, sowieso geen overtuigde keuze meer): de NVA was niet de partij van m'n keuze. Hoewel ik af en toe, de weinige keren dat ik mezelf ertoe kan brengen om een politiek debat te volgen in de media, moet toegeven dat de heren NVA-ers nagels met koppen slaan. Zeggen wat anderen veel liever onder de mat vegen.
Los van right or wrong snap ik niet dat de grootste partij in de oppositie is beland.
Dat zegt wat over zin en onzin van stemplicht.
Vind ik.
En verder kan ik maar beter zwijgen. Vind ik.
Een andere mijlpaal werd bereikt op deze Sinterklaasdag. Een jongen op de werkvloer... een op eerste zicht best wel aaibare jongen (in de zin van lieftallig en doorgaans beleefd) is er vandaag in geslaagd om Olijf over haar toeren te krijgen. Details zijn hier absoluut niet op hun plaats. Maar feit is dat Olijf om onverklaarbare redenen met tegenzin naar het werk vertrok, een eerste ochtendkritiek met onnodig veel animo verwierp en enkele uren later de werkvloer in een Franse colère verliet omdat een 20-jarige kerel de wereld op z'n kop ziet.
Eérst wil hij respect krijgen en dààrna zal hij er eens over nadenken of hij hoe hij dat respect verdienen zal.
Voor Olijf was vandaag de maat vol. Zomaar. Om onverklaarbare redenen.
Ik vertrouw erop dat de storm in mij morgen weer zal geluwd zijn. Omdat dat iets is wat ik doe. Uitbarsten als de Vesuvius op 12-12-2012 en dan tot rust komen. Blijft een werkpunt. Zes jaar nonsens slikken en kalm blijven om me uiteindelijk door een snotneus te laten vangen.
Voor één keer beroep ik me op hormonenspiegels. Of PMS.
Gewoon. Omdat ik een vrouw ben en dat dus kàn :)
Dat België na 500+ dagen een nieuwe regering heeft
of dat Olijf na 90+ dagen een keukenwerkblad heeft.
Het is nog niet helemaal af. Het blad.
Vandaag werd deel twee geplaatst en gekleefd.
Morgen wordt er nog wat geschuurd en geolied.
De pompbak moet een centimeter en een half naar links en drie centimeter naar voor... en dat vraagt weer wat creatief denken. Een geluk dat vriend S z'n nachten gebruikt om na te denken over Olijf's pompbak...:)
Goed, bij nader inzien ben ik het blij-st met het keukenwerkblad.
Iets zegt me dat het langer zal meegaan dan de nieuwe regering. Al was het maar omdat wij een land zijn geworden van tegenstanders.
Wie het ook wordt, het is nooit goed. Altijd zit er wel iemand te zeuren en te "schennen".
Di Rupo dit. De Croo dat.
Inderdaad, de kans is groot dat ook deze regering en deze akkoorden nergens op lijken, maar ik dènk gewoon even bij mezelf... zou ik het béter kunnen?
Persoonlijke ideetjes genoeg, daar niet van. Meningen ook. Maar de kracht en het doorzettingsvermogen om die ook ten uitvoer te brengen? Ik nodig iedere criticaster uit...
Vergeet niet, dames en heren beste stuurlui, dat een idee - hoe goed het ook moge zijn - een hele resem partijen, ministers, parlementariërs en staatssecretarissen (wat dóen die precies, kan iemand me dat uitleggen?) moet passeren vooraleer het é-ven-tu-éél aanvaard wordt. En aanvaarding in ons land - dat zouden we intussen ook mogen weten - staat niet noodzakelijk gelijk met uitvoeren. Tussen geboorte en volwassenheid kan het ideeënkindje nog een stille dood sterven. Omdat de regering valt bievoorbeeld. Over een splitsing ofzo.
Voor het weinige dat een Olijf als ik van politiek begrijpt, vind ik het verder onbegrijpelijk dat de grootste winnaar uit de vorige verkiezingen (en als ik de berichten mag geloven, is ze intussen alleen maar geGROEID in aanhangers de afgelopen 500+ dagen...) NIET tot de huidige regering behoort...
Zònder u te zeggen voor wie ik wél heb gestemd anderhalf jaar geleden (en dat was, geloof ik destijds te hebben gezegd, sowieso geen overtuigde keuze meer): de NVA was niet de partij van m'n keuze. Hoewel ik af en toe, de weinige keren dat ik mezelf ertoe kan brengen om een politiek debat te volgen in de media, moet toegeven dat de heren NVA-ers nagels met koppen slaan. Zeggen wat anderen veel liever onder de mat vegen.
Los van right or wrong snap ik niet dat de grootste partij in de oppositie is beland.
Dat zegt wat over zin en onzin van stemplicht.
Vind ik.
En verder kan ik maar beter zwijgen. Vind ik.
Een andere mijlpaal werd bereikt op deze Sinterklaasdag. Een jongen op de werkvloer... een op eerste zicht best wel aaibare jongen (in de zin van lieftallig en doorgaans beleefd) is er vandaag in geslaagd om Olijf over haar toeren te krijgen. Details zijn hier absoluut niet op hun plaats. Maar feit is dat Olijf om onverklaarbare redenen met tegenzin naar het werk vertrok, een eerste ochtendkritiek met onnodig veel animo verwierp en enkele uren later de werkvloer in een Franse colère verliet omdat een 20-jarige kerel de wereld op z'n kop ziet.
Eérst wil hij respect krijgen en dààrna zal hij er eens over nadenken of hij hoe hij dat respect verdienen zal.
Voor Olijf was vandaag de maat vol. Zomaar. Om onverklaarbare redenen.
Ik vertrouw erop dat de storm in mij morgen weer zal geluwd zijn. Omdat dat iets is wat ik doe. Uitbarsten als de Vesuvius op 12-12-2012 en dan tot rust komen. Blijft een werkpunt. Zes jaar nonsens slikken en kalm blijven om me uiteindelijk door een snotneus te laten vangen.
Voor één keer beroep ik me op hormonenspiegels. Of PMS.
Gewoon. Omdat ik een vrouw ben en dat dus kàn :)
maandag 5 december 2011
Keuken, deel X
Gisteren werd het "blad" gebracht, nagemeten en terug meegenomen. Vandaag, zo vernam ik enkele minuten geleden, komt het definitief op z'n plaats.
Uit dankbaarheid voor deze alweer kleine vooruitgang, zette ik mezelf aan het werk. De rolluikkast moest winddicht. Verbazingwekkend hoeveel koude lucht via de rolluikkast z'n weg naar binnen vindt.
Een uurtje of wat later was het ding min of meer winddicht. Afwerking volgt.
Intussen spaart Olijf alweer een beetje op energie.
Net op tijd, want sinds vorige week heb ik me ingeschreven in een Energiescanplan. Met de werkplaats. Om ons allen energiebewuster te maken. En omdat Olijf daarin erg laks is, vond ik het een goed "excuus" om maar eens te beginnen met wekelijks metertjes lezen.
Hopelijk helpt de rolluikkast een handje :)
Terwijl het werkblad - dat nu nog geen werkblad is maar het straks zal worden - vrij moest, haalde ik wat spullen weg. Ook uit de keukenkasten.
Onder andere oude koffie"mokken" die al lang wegmochten maar die uit nostalgie telkens weer in de kast belandden.
De bescheiden collectie werd geboren ergens in m'n studentenjaren, bij wijze van verjaardagsattentie. Het jaar nadien volgde nòg zo'n mok. Eentje kocht ik zelf, op de ferry naar Hull en de vierde.... geen idee :)
Vier zijn het er geworden en m'n zelfgekocht exemplaar kreeg ooit een duwtje, met een gebroken (en weer gelijmd) oor tot gevolg.
Maar morgen verlaten ze m'n huis. Voor altijd. Neh.
dus deed Olijf wat ze zo vaak doet met dingen die voor altijd verdwijnen. Er een fotootje van maken.
Uit dankbaarheid voor deze alweer kleine vooruitgang, zette ik mezelf aan het werk. De rolluikkast moest winddicht. Verbazingwekkend hoeveel koude lucht via de rolluikkast z'n weg naar binnen vindt.
Een uurtje of wat later was het ding min of meer winddicht. Afwerking volgt.
Intussen spaart Olijf alweer een beetje op energie.
Net op tijd, want sinds vorige week heb ik me ingeschreven in een Energiescanplan. Met de werkplaats. Om ons allen energiebewuster te maken. En omdat Olijf daarin erg laks is, vond ik het een goed "excuus" om maar eens te beginnen met wekelijks metertjes lezen.
Hopelijk helpt de rolluikkast een handje :)
Terwijl het werkblad - dat nu nog geen werkblad is maar het straks zal worden - vrij moest, haalde ik wat spullen weg. Ook uit de keukenkasten.
Onder andere oude koffie"mokken" die al lang wegmochten maar die uit nostalgie telkens weer in de kast belandden.
De bescheiden collectie werd geboren ergens in m'n studentenjaren, bij wijze van verjaardagsattentie. Het jaar nadien volgde nòg zo'n mok. Eentje kocht ik zelf, op de ferry naar Hull en de vierde.... geen idee :)
Vier zijn het er geworden en m'n zelfgekocht exemplaar kreeg ooit een duwtje, met een gebroken (en weer gelijmd) oor tot gevolg.
Maar morgen verlaten ze m'n huis. Voor altijd. Neh.
dus deed Olijf wat ze zo vaak doet met dingen die voor altijd verdwijnen. Er een fotootje van maken.
Abonneren op:
Posts (Atom)