picking up the pieces of my life

Gisteren was ik begonnen met een bericht over mijn vrijdag.
Het afsluiten, het verdriet, de tranen.
Ik plaats het bericht niet.

Over gisterochtend wil ik wel wat kwijt.
Ik had - tegen alle verwachtingen in - lang en diep geslapen. Werd wakker met een bijzonder gevoel. Een raar gevoel.
Ik "voelde" de affectie die m'n oud-lief (ik moet het leren zeggen eh) voelt voor zijn nieuwe vrouw.
Heel raar was dat. Het was alsof ik "hem" was en voelde hoe hij haar ervaart.

Hoezeer ik haar ook veracht (en enkel de ingewijden weten waarom dit is... het is allesbehalve uitsluitend afgunst omdat zij hem wèl heeft en ik niet)... heel even, gedurende een fractie van een seconde was ik gisteren M. die gelukkig was met de vrouw die hij gekozen had...

Ik "begreep" als bij toverslag dat zijn gevoel voor haar even diep lag als mijn gevoel voor hem. En dat zei me dat ik hem moest loslaten. Op dat ogenblik (en alléén op dat ogenblik) deed het even geen pijn.

Het is moeilijk in woorden uit te leggen.


Ondertussen probeer ik mezelf zover te krijgen om weer verder te gaan. Andere activiteiten zoeken om m'n hoofd mee te vullen, zodat ik twee jaar uit m'n leven kan wissen.
Het is nodig om te kunnen wissen, voorlopig.
Later, wanneer ik sterker ben, hoop ik liefdevol te kunnen terugblikken op wat er ooit geweest is. Zonder tranen en zonder een herinnering aan de leegte die er nu nog is.

De zon schijnt buiten. Nu die zon nog "binnen" krijgen.

Exact twee jaar geleden

kreeg mijn leven een nieuwe wending.
Vandaag is begonnen met twee uurtjes slaap, na een gesprek tussen twee mensen om een definitief einde te maken aan twee jaar.

Conclusie: ik moet maar eens verder met m'n leven, en ophouden met als een gefrustreerde vrouw in mijn verleden te leven.

Ik gooi de handdoek in de ring. Mijn tegenstandster won met vlag en wimpel. Via leugens en bedrog, schending van de privacy en emotionele chantage.

Ik besluit: Good girls go to heaven, Bad girls go Everywhere.
Hoe meer je wil geven, hoe minder je krijgt.

Vandaag staat mijn wereld stil.

Om toch een beetje tegengewicht te geven

voor de laatste blog...

een samenraapsel van...
zinnigheden, toegekend aan meerdere auteurs (dus vernoem ik geen enkele van hen)

Work like you don’t need the money,
Love like you’ve never been hurt


Dance as if no one were watching
Sing as if no one were listening




Live like it’s heaven on earth



and
Speak from the heart to be heard

Losse gedachten, weinig gecensureerd

Er is weer een week over gegaan. Nix geblogd, nix te vertellen.
En tòch, denk ik dan, gebeuren er in mijn leven, net als in andermans leven, allerlei kleinigheidjes die je best mag bewaren.
Anderzijds, wie maalt er om wat ik doe? Is het de moeite dat ik het neerschrijf?

Ik schreef een week opzettelijk niets omdat ik schrik heb dat mijn negativiteit gaat doorschijnen, alweer.
Vandaag zei ik nog "Ik ben het beu om grijs te zijn, ik wil weer kleur in m'n leven".

Ik ben, beste lezer, geen opvallend persoon. M'n leven is maar gewoontjes. En toch had ik vroeger het gevoel redelijk kleurrijk te zijn. Waaròm ik dat vond, weet ik niet... misplaatste hoogmoed?
Je zal me nooit in alle ernst horen zeggen "Ik ben een speciàle hoor"... want dat vind ik van mezelf niet. Ik ben een gewone, .... terwijl ik heel soms stil in mezelf durf te denken dat ik een "een beetje speciale gewone" ben.

Ik las onlangs een boek, waarin je dient te oefenen in jezelf graag zien.
Eigenlijk, als ik heel eerlijk moet zijn, heb ik mezelf de laatste jaren best wel graag gezien.

Neenk, ik scheer geen hoge toppen op professioneel vlak. Ik heb bewust gekozen voor een job waarvan ik denk dat ze me ligt. 'k Zou veel meer kunnen, veel hoger kunnen reiken, maar ik doe het niet. 'k Had beter betaalde jobs kunnen ambiëren, maar heb altijd geweigerd iets te doen waar ik me moreel slecht bij voelde. De ambitieuzen onder ons kunnen en mògen daar van mij op neerkijken. Ieder zijn mening. Als IK me maar goed voel bij wat IK doe... geen probleem om mezelf graag te zien op dat vlak.

Neenk, ik heb nooit echt lange of frequente relaties gehad. Lange tijd heb ik daar zelfs niet naar gezocht en voelde me daar OK bij. Wie me wou, zou me moeten nemen zoals ik was, "lock, stock & barrel". Ik zag mezelf graag genoeg om dat overtuigd te geloven.

Tegelijkertijd is Olijf niet het soort meisje dat maar aan relaties begint om "het" eens te proberen. Als en wanneer ik ergens aan begin, dan moet het in volle overtuiging zijn. Tot u schrijft een "meisje" dat niet huppelt of vlindert, zelfs niet in donkere tijden om leegtes op te vullen. Hoe een ander dat aanpakt, veroordeel ik niet (of dat probéér ik toch), maar het is niet mijn ding. Ik moet op z'n minst de spreekwoordelijke vlinders in de buik voelen en eerder begin ik er niet aan.

En toen ontmoette ik die éne die me deed zweven. Vlinders in de buik? Hele zwermen fladderdingen in m'n hele lijf, een stòrm die maar niet ging liggen! Olijf was verloren, Olijf had haar deksel gevonden!
... hoe moet ik hier "fijngevoelig" over doen?
...
het stopte
voor hem, niet voor mij
Overmorgen, 23 januari, zal het precies twee jaar geleden zijn dat onze blikken voor het eerst kruisten.
2 februari zal het precies acht maanden geleden zijn dat hij me vroeg te gaan...
Hoe doe je dat op een elegante manier als die vlinders nog steeds door je lijf razen?

Ik wil...
- terug buiten komen
- mensen ontmoeten
- leuke dingen doen
- weer vrolijk zijn, liefst alle dagen en oprècht ... en niet omdat het zo hoort
- opnieuw graag zien en gezien worden
- het liefst terug naar de dagen dat ik met moeite kon geloven dat het ook mij overkwam, dat gevoel van gelukzaligheid
- begrijpen
- aanvaarden
- kunnen loslaten
- tijd hebben om te lezen, te leren èn te schrijven... de dagen zijn te kort
- wéten
- zijn

Ondertussen heb ik het geluk gehad nieuwe mensen te ontmoeten die veel voor me betekenen. Ik mag hen, ik bewonder en apprecieer hen en ik hou van hen.
En toch (mag je dit luidop uitspreken?) blijft het gemis zo hard aan me knagen dat ik alles zou opgeven om de terugspoelknop van mijn leven te mogen indrukken. Terug naar twee jaar geleden. Er zijn van die dingen waar je alles voor zou doen, zelfs je ziel verkopen....

Door een zieke speling van het lot zijn mijn bondgenoten inmiddels lotgenoten geworden. Wie zich de ene dag toevallig het best voelt, probeert de andere een hart onder de riem te steken. "Een geluk" denk ik dan "dat we mekaar gevonden hebben".

...
ik kijk om me heen
en vraag me soms af
in welke tijden leven wij?

Ergens, in een liefdevol parallel universum loopt mijn roestvrij stalen/gehard glazen alter ego rond, die daar niet thuishoort, net zo min als ik thuishoor in deze kille wereld...

Ik wist het... dit zou een donkere blog worden.

E-tiquette

u krijgt een vervolg op het afspraak-verhaal.
Niet omdat het zo interessant is, maar omdat ik hedendaagse e-tiquette even aan de schandpaal wil nagelen.

U mag weten, het wordt een Harry Potter avond voor mij. Ik hoef even geen romantische komedie waar de hoofdpersonages mekaar zuchtend en smachtend in de armen vallen op het eind van de prent.
Even overwoog ik een Disney-filmpje. Helaas heb ik enkel Doornroosje, De Klokkenluider van de Nôtre Dame en de Aristokatten. Stuk voor stuk doorspekt met onderliggende love-stories.

Harry Potter lijkt me in dit geval een redelijk veilige keuze, hoewel ik niet voldoende onderlegd ben om volledig te vatten wat de precieze relatie is tussen Harry en Hermione... Ik waag het er op.

Het vervolg op de afspraak-saga dus.

Om 19uur had ik ergens op een parking kunnen staan, niet echt geweldig maar het had gekund, ware het niet dat ik lak heb aan halve afspraken.
Ik ging dus niet... en hield er een licht ongemakkelijk gevoel aan over (ik typeer het als aangekweekt schuldgevoel)... ik gaf er niet aan toe. Ik heb me laten wijsmaken dat ik op me moet laten jagen. Ergens in het donker wachten op een onbekende valt bezwaarlijk onder deze noemer. Dus ik bleef thuis.

Toch dat stemmetje dat in me fluisterde... misschien staat hij daar nu... Wat voor indruk moet dat niet geven???

19u36...
"Hey"
"Ben net thuis"
....
weinig meer uitleg dan dat.
Ik doe m'n uiterste best om niet de verbolgen dame te spelen, dus hou het kort maar duidelijk (denk ik)

Chat-ruzie is m'n ding niet, dus ik laat me er niet toe verleiden. Wel even vermelden dat halve afspraken niet tot mijn favorieten behoren.
Ik krijg "uitleg".
Communicatie is het probleem, zo blijkt, zonder m'n telefoonnummer kon hij me niet op de hoogte houden.
Dat de modern-day-gentleman gister enkele uren online rondhing zonder verder aandacht te besteden aan de details van de afspraak, deed er blijkbaar niet toe.

Ik maakte er niet veel woorden aan vuil. Een vrouw wordt al snel getypeerd als bezitterige zeur als ze een punt wil maken. Dus ik zweeg zo goed als.
Gaf hem enkele kansen om eenvoudigweg "sorry" te zeggen... (ben ik veeleisend?)... maar dat kwam niet bij hem op, zoveel was duidelijk.

De heer in kwestie getroostte zich zelfs niet de moeite om even te checken of ik al dan niet de reis naar de rendez-vous had ondernomen....

We hebben elkaar nog een fijne avond gewenst en dat was dat.
U mag het weten, ik heb hem geblokkeerd.
Dit is het soort van "heer" dat ik kan missen als kiespijn.

Ik geef het toe... ik ben ouderwets. E-tiquette hou ik nog even vast.

en nu...
Harry Potter

(Ik noteer dat Bridget Jones' Diary net begint op TV... vroeger kon ik daar hartelijk om lachen. Nu is het net niet genoeg ver-van-mijn-bed.)

Er is meer dan één de ware

... zegt Ils me net.

ik denk na.
Is dat zo?

Al maanden vraag ik me af: nadat je jouw "ware" hebt gevonden... en alweer verloren... hoe zet je dat gevoel dan weer opzij?
Hoe stel je je open voor een nieuwe ware?

Gisteren begon ik met het maken van een afspraakje met een nieuw persoon. Een weekje of wat gechat en ik hield me aan m'n belofte: geen eindeloos lijntje-houden op de chat.
Als de gesprekken leuk verliepen, moest daar maar eens een koffietje van komen.
Nee hoor, geen zoektocht naar de ware… niet nu. Het zou voor niemand eerlijk zijn. Gewoon een babbeltje “irl” zoals men pleegt te zeggen.

Dus vatte ik de koe bij de horens. Hoe zat het? Zouden we eens een drankje wagen?
De andere kant deed relatief enthousiast, dus ik zette door.
Donderdagavond kon voor beiden, dus goed.... waar dan? Halfweg tussen beide woonplaatsen leek geschikt.

Vóór we de afspraak konden finaliseren, had hij nog een klusje af te maken. Hij zou nadien wel laten weten hoe we de vork precies aan de steel zouden steken.
Geen probleem, Olijf heeft geduld, ik zou het wel horen.
NIET dus...
Hij kwam wel weer online, maar vond het blijkbaar niet nodig om de afspraak concreter te maken dan hij tot dan toe geworden was. Olijf, een beetje in een poging om te leren uit haar fouten, vertikte het om alweer als eerste het gesprek te hervatten.

Helaas, pindakaas... m'n opvoeding haalde het weer van m'n voornemens: vanavond stuurde ik dan maar een mailtje (telefoonnummers had ik niet gegeven). "Spijtig dat de afspraak gisteren niet werd afgemaakt.... zonder tegenbericht zou ik niet naar de marktplaats komen om daar wat doelloos rond te draaien"

Ik kreeg geen tegenbericht.
NU, op dit moment, ben ik officieel 3 minuten te laat. Ik zit hier te bloggen i.p.v. te staan waar ik had kunnen staan indien ik de halfbakken afspraak had geëerd.
Ik weet niet waar hij is.
Ook thuis, zich hetzelfde afvragend als ik?
Of op de net-niet-afgesproken rendez-vous... teleurgesteld of boos omdat het chat-meisje niet kwam opdagen...

Ik zou daar kunnen van wakker liggen, maar daarvoor is de eeltlaag op m'n zieltje nog te dik.
Het zal nog wel een tijdje duren voor ik openhartig en met de nodige overgave een man toesta om me te "raken".

Vorige week kreeg ik de "wijze" raad om mezelf "volgende keer" niet meer zo voluit te geven. "Hij" (lees: je volgende vlam) zal je des te meer appreciëren omdat je je inhoudt.... Ik kan niet volgen. Dat is mijn ding niet...
Ik vraag hulp om het te begrijpen.
Als je iemand leuk vindt, moet je dan vooral niet tonen dat hij belangrijk is in je leven????
Heeft deze strategie al iemand iets duurzaams opgeleverd?
En hoe voelde de strateeg zich bij dit spelletje?

Want een spelletje, dat lijkt het wel te zijn...

Ik denk aan een volgende "ware", als die al bestaat. Ik stel me voor, niet zonder enig ongeloof, dat een warm gevoel in me opborrelt (ondanks de nodige weerstand wegens angst voor een nieuw gebroken hart)... en dat ik er dan in slaag om die warmte voor mezelf te houden. Vooral niet toegeven dat hij er toe doet...
I wonder...WIE precies zal zich hierbij BETER voelen???

Drie dagen gesport

Ik ben er dus drie dagen tussenuit geweest. Ik ging – vrij onverwacht – enkele dagen op de sneeuw doorbrengen.

Het deed me deugd, om allerlei redenen.

De sport, ik had vorig jaar een beurtje overgeslagen.

Het gezelschap, enkele oude bekende gezichten en enkele nieuwe. Allen even aangenaam gezelschap.

De sneeuw was meer dan behoorlijk, de zon liet zich van haar beste kant zien en ook de temperaturen werkten goed mee.

Zelfs ons hotelletje… een “auberge de la jeunesse”…. het viel méér dan mee.

Een klein kamertje, dat wel, maar net genoeg voor twee nachtjes slapen.

En iedereen behandelde de ander met het nodige respect, waardoor (althans) ik geen enkel moment het gevoel had “over” iemand te lopen.

Er werd gesnowboard, geskied, een beetje gegeten en een heel heel klein beetje gedronken. Eén après-skitje maar… en tegen halfnegen moest Olijf haar bedje al opzoeken.

Ik heb zelfs m'n eerste én tweede Geocache meegemaakt. De eerste - ik toonde me van m'n beste kant - vond ik.... :)

Het was mooi.

En toch ontbrak er wat.

Ik kan het niet zeggen, vandaag is het me te persoonlijk.

De emotionele achtbaan van de voorbije maanden wordt me soms wat te veel. Dan lijdt het bloggen eronder, dan sluit ik me af en probeer niemand lastig te vallen.

Dan vlucht ik in nadenken en filosoferen… of probeer ik er opnieuw wat van te maken, van dat puin dat ik rond me vind.

Een snoepreisje kan helpen, het laat me niet onverschillig, verre van.

Maar niets vervangt wat ik mis.

Met dank aan het leuk gezelschap het voorbije weekend. Het was fijn.

Weg

Ik ben weg.
Drie dagen er tussen uit.

sporten en herbronnen

en ondertussen, proberen niemand te missen

Kwantiteit / Kwaliteit

Ik zie je graag.

Ik zie je eigenlijk wel graag.

Ik zie je verschrikkelijk graag.




welke hoort u het liefst????

MAN MAN MAN

Woensdag 7 januari 2009, voorwaar een historische dag.
Na jaren twijfelen en “erover praten”, zou ik eens een initiatielesje SALSA volgen. Geheel gratis, dus risicoloos.
Meteen het aangename aan het aangename koppelend werd het plan opgevat om er een meidenavond van te maken. Twee kenden elkaar al in levende (o)lijve, het derde meisje zou de andere twee eindelijk, na weken chatten en wederzijds bloggen, ontmoeten.

Alle drie content om die blijde ontmoeting (wild guess).

Picture this: 3 meiden zònder (fysiek aanwezige man) naar een salsa-les. Alle drie “wijs” genoeg om zich niet om dat kleine detail te bekommeren. Moest kunnen, het zou leuk worden.
En we waren niet de enigen. Nog andere vrouwen boden zich schaamteloos alleen aan, wat meteen het typische dansles-fenomeen opleverde: manifest méér vrouwen dan mannen PLUS de aanwezige mannen waren uiteraard gekoppeld (lees: onder zachte dwang op sleeptouw genomen door hun respectievelijke andere helften).

Resultaat: enkele (uiteraard single) vrouwen mochten chinese-vrijwilligers-gewijs de rol van man op zich nemen. Hup, gezwind naar de overkant!
Eén van de drie hoofdrolspeelsters van dit verhaal liep òòk moedig over en werd voor de gelegenheid even “van het sterke geslacht”.

Basisstapjes leren, slechts 3 van de 4 maten stappen, lichtjes wiegen met de heupen en losjes zwaaien met de armen, NIET huppelen aub en oefenen, oefenen, oefenen.
Eerst alleen, dat wilde nog wel lukken.
Daarna (oh jeeezes!) gekoppeld.
In een dubbele cirkel graag, mannen aan de buitenkant, dames aan de binnenkant.
Enkelen, met duidelijke last van een acute identiteitscrisis, kozen resoluut voor de verkeerde cirkel….Néén, het waren niet de tijdelijke man-vrouwen (zij wisten exact waar de buitencirkel was).
Eens de commotie geluwd, mochten we eraan beginnen. Niet op mekaars tenen trappen graag, niet naar de grond kijken!

Olijf mocht met haar man-vriendin dansen… fijn, lekker veel lachen :)

MAARRRRR… plots, geheel onverwacht gebeurde het. Halfweg een zwoel latino-nummer riep onze blonde lerares: “wissel van partner! Alle dames verplaatsen zich één partner naar rechts”. Ook daar weer commotie. Zòveel vrouwen met èvenveel verwarring omtrent Links-Rechts… het was een aandoenlijk zicht.

Olijf kwam bij een èchte man terecht. Geheel in het zwart gekleed, hemd “cool” met enkele knoopjes los èn met heus zweetdoekje in de achterzak.
Onze lerares had kort voordien nog duidelijk getoond hoe beide partijen de armen en handen dienden te positioneren. Deze man bleek echter al een doorgewinterd salsa-expert te zijn “want” hij veegde vierkant zijn edele voeten aan de standaardhouding.
In plaats van eerbiedig mijn rechterhand vast te nemen op de gebruikelijke manier (gezien mijn vriendelijke “goedenavond” vond ik dat ik dat verdiende), knèèp hij m’n rechterhand tussen zijn wijs- en middenvinger vast, richtte de arm naar beneden (naar boven moet-ie, naar boven!... dacht ik stil), schudde eens met zijn (en bijgevolg mijn) armen, keek me autoritair in de ogen en zei (helaas niet zwoel): relaxen, relàxen!

Vreemd genoeg had ik me tot op dat eigenste ogenblik volkomen relaxed gevoeld. Ik hoefde daar zelfs niet bij na te denken. Relax was het sleutelwoord die avond…. Tot op het ogenblik dat hij me gebòòd te relaxen. Poef! Weg… niet meer relaxed… :)

Ik wou graag één van z’n ogen uitsteken, de knie strategisch heffen of iets van die strekking… maar ik lachte vriendelijk en zei nix terug. Wat mijn èchte man betrof, was ik nu superrelaxed… dankzij hem (een kinderhand is gauw gevuld, vindt u ook niet?).
Hij vond duidelijk dat hij er wat van kon… en eerlijk is eerlijk… hij deed het niet slecht.
Helaas, door zijn aanmatigende houding, had ik een instant-hekel aan hem gekregen.

Geen nood, we mochten al snel weer van partner wisselen. Oef…
Meneer nummer twee deed het niet slecht, naar mijn gevoel. In semi-rastafari outfit weliswaar met alwéér neerwaarts gerichte en wild zwierende armen, maar ik vond hem “best” vriendelijk en het ritmegevoel was er duidelijk. Ook niet onbelangrijk (ik vind van mezelf tussen haakjes dat ik best een goede “volger” ben…): hij gaf zeer duidelijk aan wat hij wilde en waar hij naartoe wilde… danstechnisch gezien dan. Dank u, meneer rastafari :)

Meneer nummer drie… verschrikking der verschrikkingen! Een kapsel dat overduidelijk al zes maanden geen kappersschaar had gezien (laat staan een flesje shampoo), iets gelijkaardigs kon gezegd worden van z’n sjofele trui. Laat me mild blijven… hij gaf duidelijk niet om lekkere geurtjes of frisse kleurtjes.
Oogcontact duidelijk zoek, net als zijn ruimtelijke oriëntatie.
Daar waar iedereen mooi in de cirkel bleef dansen, had nummer drie blijkbaar voor zichzelf beslist dat “schrijlings” dansen mooier was. Is het u, dierbare lezer, ooit opgevallen dat een hond in volle “galop” niet echt rechtdoor maar lichtjes schuin loopt? Of dat krabben op het strand niet vooruit maar zijdelings rennen?....
De dansstijl van deze meneer moest mijns inziens dè aanschouwelijke voorstelling zijn van een kruising tussen hond en krab… schrijlings!
Tot mijn spijt, olfactorisch gezien dan, hief deze heer zijn armen wèl in de lucht…

Even later, hup naar mijn vierde heer. (Er zat nog een man-vrouw tussen, die zich vol overgave van haar mannelijke rol kweet… ze deed het goed, was vrolijk en open… ze deed haar best, waardoor ik me niet geroepen voel haar uitvoerig te bespreken…).
De vierde danspartner was de huppelaar. Erger, hij was de huppelaar met een auditieve handicap. Dat denk ik toch… want hij danste overduidelijk op de tonen van een ander lied. Ik kon zijn ritme niet herkennen in die van het nummer dat uit de geluidsboxen weerklonk. Toch geef ik hem graag een verdienstelijke 5/10 voor toewijding. Hij deed zijn best, ondanks zijn ritme-achterstand. Ook mezelf geef ik hier een 5/10 omdat ik er minstens de helft van de tijd in geslaagd ben zijn ritme te volgen, professioneel het geluid van het èchte lied negerend…

Danspartner nummer vijf was groot, erg groot. Geen expert salsa-danser maar best wel te doen. En gewoon eerlijk vrolijk. Niet mijn type, maar ik kwam gisteravond om te dansen, jawel… om te dansen ;)

Een laatste keer werd ons gevraagd een stapje naar rechts te zetten. Enkele dames moeten er de pest in gehad hebben, want ze bleven resoluut staan, waardoor ik plots een halve cirkel verder op zoek moest gaan naar een “beschikbare” heer. Gelukkig vond ik hem nog tijdig.
Aanvankelijk dacht ik dat deze heer, ondanks zijn mini-pasjes, relatief “normaal” overkwam. Tot de leidingsfoutjes gaandeweg duidelijker werden. Als een echte lady verontschuldigde ik mezelf voortdurend voor mijn gebrek aan volgerschap (in mijn hoofd kruiste ik m’n vingers achter m’n rug terwijl ik de schuld grootmoedig op me nam). Mijn onderdanige houding moet voor hem het teken geweest zijn om me “dan maar” op de hoogte te brengen van de “afspraken”. Hand naar voor duwen was signaal voor basisstap 1, hand omlaag voor basisstap 3, hand zijdelings uitgestoken was basistap 2. Dit was gecodeerd dansen…

Het uur was om. We hadden genoeg geleerd voor één keer, vond de lerares. Ik kon niet anders dan haar gelijk geven. Ik had bijzonder veel geleerd.

Ik leerde dat een grijze trainingsbroek en dito T-shirt tegenwoordig ook als uitgangskledij gelden (op de dansvloer!).
Ik leerde dat weinig mannen een natuurlijke aanleg hebben om zachtjes met de heupen te wiegen.
Ik leerde dat nog minder mannen zichzelf kritisch bekijken in de spiegel om zich van tijd tot tijd af te vragen… zijn mijn “gewoontetjes” wel zo gewoontjes? Ben ik niet licht excentriek… en zo ja, is dat aantrekkelijk?
Ik leerde bovenal dat veelzeggende blikken tussen de drie single vriendinnen die avond méér zeiden dan alle woorden die ik vandaag intikte.

En dat lachen (zelfs al ìs het een beetje uitlachen….) LEUK is!

Ik ben nog niet “zeker” of ik deze danservaring wekelijks en tegen betaling wil herhalen… maar ik laat het u bij gelegenheid weten :)

geen tweede beurt op het ijs

Het kwam er niet meer van, die tweede keer op het ijs vandaag.
De gasten van m'n zusje vertrokken later èn (vernam ik aan de telefoon) de politie had iedereen van het ijs gehaald ergens in de loop van de dag.

We konden dus niet meer terug.

Ach ja, één keertje hebben we dan toch gehad.

Het enige èchte minpunt aan dat alles was dat ik weer een hele namiddag thuis zat, alleen met m'n gedachten.
Enerzijds wil ik me eraan overgeven, om alles te beleven zoals het in me opkomt.
Anderzijds wil ik er UIT. Het is tijd. Tijd om verder te gaan, in hoop en leven.

De reden waarom dat erUIT gaan niet echt wil lukken? Waarschijnlijk omdat m'n hoofd te veel in het verleden zit met die eeuwige waaroms. Of wanhopig uitkijkt naar een toekomst die - per definitie - ongekend is en dus onzeker.
"Onzeker", hoe opwindend het onder andere omstandigheden ook moge klinken, is niet iets waar een bezwaard hart mee kan werken.

Het kan dus nog even duren, dat eruit komen.

Weten dat je er in de eerste plaats alléén uit moet, zonder je vast te haken aan een ander... het is helaas niet hetzelfde als het daadwerkelijk dòen...
Het is - geloof ik - wel de enige duurzame manier. De theorie is voldoende gekend. Nu de praktijk nog.

Zondag 4 januari – de schaatsen aanbinden!

Het had vannacht niet meer gevroren… zouden we het nog wel riskeren?
Ach ja, waarom niet? Zo erg kon het toch niet zijn?

Met de oudjes en m’n zus met haar kinderen het ijs op gegaan. Ik bleek uiteindelijk de enige te zijn die haar schaatsen had teruggevonden. De rest zou wel “schuiven” en sleeën.

Gisteren had ik al gecheckt waar we met ons hebben en houden de oevers konden bereiken zonder iemands grond te moeten betreden Wanneer je met een trossel kinderen, twee semi-bejaarde ouders en een enkele thermossen chocomel op stap wil gaan, moet je voorbereid zijn.
Gelukkig was er nog wel zo’n doorwegje te vinden.

Het schaatsen ging me niet meer zo goed af. Verkrampte voeten en dito benen om maar niet te vallen. Beetje lollen met de kids en tussendoor wat kiekjes maken.
Zo blijft het me verbazen hoe luchtbelletjes in het ijs vereeuwigd geraken. Ik kan er niet van over. Die dingen bevriezen naarmate ze naar de oppervlakte stijgen. De natuur op z’n best…
Vandaag was er geen zonnetje te zien, het begon zowaar zelfs even te sneeuwen, poedersneeuw heet dat dan. De kids gingen voor ons vertrek nog even sneeuwengeltjes maken op het ijs, op zijn Amerikaans is dat, geloof ik?
Ergens tijdens ons verblijf op het ijs, kraakte het onder onze voeten, terwijl we IN HET MIDDEN van de Schelde stonden…. KRAK! Even bang. Snel wegwezen daar…
We hebben ons geamuseerd, tot de oudjes verkleumde voeten kregen en m’n zusje naar huis moest om gasten te ontvangen.

Was dit een dag vol gebeurtenissen? Neen. Maar wel goed ouderwets plezier maken, zonder tv en zonder computerspelletjes. Gewoon spelen zoals vroeger. En de warme chocomel smààkte!

Aaaahhh, the good ol’ days :)

(straks keer ik misschien nog een laatste keer terug naar het ijs... wie weet hoeveel jaren het weer duurt vooraleer we er nog eens op mogen?)

Zaterdag 3 januari – op prospectie

Terwijl de meeste (?) Vlaamse vrouwen op koopjesjacht waren, besloot ik voor de verandering thuis te blijven.

Of nee… een namiddag-wandeling misschien?
Hup, met m’n mama dan maar eens naar de “Oude Schelde” in Bornem. We zouden eens gaan kijken hoe het met het ijs gesteld was. Na een weekje vrieskou zou daar toch wat moeten te beleven zijn.

De Oude Schelde is precies dàt: een oude Schelde-arm die destijds, bij het rechttrekken onzer Vlaamse rivieren gelaten werd voor wat hij was. Nu dus een soort veredelde vissersput, eigendom van één of andere illustere graaf, die zijn oevers verhuurt aan fervente vissers.
Toen ik kind was, konden we bijna jaarlijks (of zo lijkt het in mijn wollige herinnering) in de winter onze schaatsen aantrekken om aldaar de buurt onveilig te maken.
In die tijd stond de Ouw Schelde vol met schaatsers, compleet met geïmproviseerde Glühwein- en jeneverkraampjes. Toen mochten zelfs de kinderen even mee sippen van de warme wijn… ach wat… waarom ook niet?
Rond die kraampjes werd het ook zo druk, dat het ijs er altijd net iets sneller smolt. Spannend!

Gisteren zag ik geen kraampjes, zelfs niet veel schaatsers (schuld van de eerste koopjesdag misschien?). Maar er wàren er wel enkele.
In tegenstelling tot de “goede ouwe tijd”, konden we niet zomaar overal de oever bereiken. De vooruitgang – samen met gezond wantrouwen – heeft ook hier zijn ingang gevonden. Alle vissershuisjes professioneel omheind met allerlei soorten draad, paaltjes, hekjes enz…

Na enig zoeken vonden we een poortje open en in de verte een groepje mensen dat er best gemoedelijk uitzag. Even “tresspassen” en vragen of we via hun lapje grond de Schelde mochten opwandelen. Dat mocht.

Geen schaatsen bij, maar toch even voelen of het kraakte of niet. Het zag er stevig uit.

Het was een zonnige en tegelijk ietwat nevelige dag: perfect recept voor een uurtje sfeervol mijmeren terwijl we voortdurende pogingen deden om niet te vallen op het bijna perfect gladde ijs.

Het was er mooi. Ik slaagde er zelfs in m’n anders woelige gedachten even stil te zetten. Leuke bonus.

Het leverde alvast enkele fotootjes op.

Omdat er geen kraampjes meer te zien zijn, vatte ik meteen de idee op om zondag met de familie hiernaartoe te keren en zèlf voor de warme drankjes te zorgen. Uiensoep voor de “groten” en warme chocomelk voor de kleintjes.

Helaas kon/wou niet iedereen de zondagnamiddag doorbrengen op het ijs. De soep was ondertussen al gemaakt maar goed…
…
Waarom dan niet zondagochtend?
Yep, goed idee! Zondagochtend! Doen! (zie volgende blog)

Schoon schip

Op de laatste dag van het jaar maakte ik schoon schip… of dat dacht ik toch.
M’n verdriet en frustratie van 2008 moesten eindigen en welke dag beter dan de laatste dag van het jaar om dat te doen?

Ik spuide m’n frustraties onder het mom van eerlijkheid (en méénde dat ook op dat ogenblik) om mezelf te “bevrijden”. De mail (bij gebrek aan de mogelijkheid tot directer contact) verstuurde ik deze keer zonder verder nadenken. Ik wìlde niet meer nadenken, geen pro’s en contra’s afwegen, niet meer overwegen wat goed of slecht was. Deze keer moest ik gewoon dòen. Dus ik dééd.
Een dag later begon ik me – uiteraard – af te vragen of ik wel goed had gedaan. Voelde ik me beter, nu ik eindelijk, na een jaar zelf de grond in geboord te zijn, klein gemaakt, verliefd en weer on-verliefd….zèlf m’n ongezouten mening had “gegeven”?

Voorheen had ik me steeds ingehouden omdat ik ervan overtuigd ben dat je kwaad niet met kwaad kan bestrijden. Ik zie er het nut niet van in om je medemens opzettelijk te kwetsen, eenvoudigweg omdat je een kleine imperfectie ziet.
Hoewel ik niet kon begrijpen dat “men” mij wèl met enig zichtbaar plezier kwetste, speelde ik het spel zelf niet mee. Het is te zeggen… ik liet toe dat de kritiek aan mijn adres me pijn deed èn na enige weerstand werkte ik aan mezelf… om de kritiek weg te werken. Ik paste me aan. Maar zèlf met gratuite opmerkingen komen aan andermans adres, dat was mijn ding niet.

En ziehier… op de laatste dag van het jaar knapte ik. En ik deed mee. Alles wat me het voorbije jaar had gestoord ging op papier, virtueel dan toch. Gedaan met “liefke, verschillen zijn er om opgelost te worden”. Nee, het kwam er allemaal uit. Compleet mèt gemene natrap.

Niet mooi vind ik zelf. Het bewijst maar eens te meer dat ik geen haar beter ben dan mijn wrede medemens.
En terwijl ik het niet mooi vind, vraag ik me af of ik oprecht spijt heb van mijn laatste “actie”. Met spijt zou ik m’n blazoen nog een beetje kunnen opkuisen. Maar helaas, driewerf helaas… oprecht berouw heb ik niet.

Het maakt van mij maar een doorsnee-mens, besef ik. Maar het moest er uit. Twee jaar lang had ik mijn medemens opgehemeld, alle minpuntjes vakkundig onder het tapijt geveegd… om maar niet te moeten zeggen dat ik zoveel dingen verre van perfect vond.
Als tegenprestatie ontving en absorbeerde ik ongecensureerde kritiek met als enige reactie van mezelf… aanpassen, veranderen, hopen dat mijn veranderingen opgemerkt en geapprecieerd zouden worden.
Omdat die appreciatie uitbleef, veranderde ik op 31 december (na nog wat emotioneel geduw en getrek) in een wild beest, om me heen slaand, schoppend en bijtend. En vooral met de expliciete bedoeling om te kwetsen.

Ik voel me er niet beter door… maar ook niet slechter.
Ik heb deuren gesloten die voorheen met de regelmaat van de klok op een kier werden gezet… met geen enkel zichtbaar doel.

Nu is het weer tijd om na te denken. Liefst niet meer over het verleden of over een onbestemde toekomst, maar over vandaag. Hoe ik vandaag doorbreng in de toestand die zich vandaag aanbiedt.

Het is niet gemakkelijk.

Een mens is geneigd zich vragen te stellen over het waarom der dingen. Waarom gebeurde dit? Waarom deed men mij dat aan en waarom liet ik het toe? Waarom, met alle liefde die in me voel en die ik zo graag wil weggeven, ontmoet ik niet iemand die dit graag wil ontvangen, no questions asked? (uiteraard, beste lezer, moet die persoon ook iemand zijn aan wie ik het met plezier wil geven… ik doe daar niet hypocriet over… lang niet iedereen draagt mijn “goedkeuring” weg). Waarom lopen er mensen rond op deze aardkloot die achteloos met zulke gevoelens omspringen? Waarom, wanneer je het goed meent met je medemensen, staan sommigen erop om je kapot te maken? Vooral die mensen waarvan je het gevoel hebt dat je je leven voor hen zou geven?

Waarom?
Er is geen zinnig antwoord op te verzinnen.
Er is maar één weg… en die is vooruit, goed- of kwaadschiks. Hopend dat je mens genoeg bent om “met liefde” te leren uit je fouten, zonder toekomstigen te straffen met nieuwe, domme vooroordelen die je uit je verleden meende te moeten distilleren.

En dàt allemaal in één persoon concentreren, verdriet, verlies èn liefde voor de toekomst, … dàt is verdomde moeilijk.

Maar ik ga proberen. Voor een poos allicht nog alleen… maar hopelijk niet door heel 2009.

Ik wens iedereen, en ik bedoel echt iedereen, een jaar toe met zoveel mogelijk vreugde, genot en liefde, veel pure en ongebreidelde liefde.... want zonder liefde (en het maakt me niet uit wie dit melig vindt) is er NIETS.

2 januari 2009

m'n hart en ogen tranen
omdat de liefde
die ik ben

geen weerklank vindt
in jou