zomerziekte?

Op weg terug naar huis stuur ik snel een smsje naar vriend, waarvan ooit in een eerdere blog sprake.

Relatie met dame is voor de tweede keer afgesprongen zo'n week geleden en Olijf had helaas geen tijd om hem persoonlijk te ontvangen.
Het bleef noodgedwongen tot een paar lange telefoontjes.

Vandaag dus effe checken hoe het met hem gaat. Communicatie verloopt moeizaam wegens telkens te laat bij gsm, maar na een tijdje krijg ik hem te pakken.
Hij zit aan zee, met twee maten.
"Goed zo", zeg ik. "Goede beslissing.
En hoe is het?"
"Beter dan eerst" antwoordt hij.

Ik ga ervan uit dat hij dus beter is dan pakweg een week geleden toen ik hem nog hoorde.
Edoch...
foute conclusie.
"Ik heb ver gezeten", zegt hij "ze hebben me moeten opnemen, ik had het proberen beëindigen"

Olijf zou van haar stoel gevallen zijn, mocht ze gezeten zijn geweest.
Nummer TWEE deze week, nummer DRIE met onze net uitgevaren BV erbij.

Ik vraag me af... is dat nu de tijd van het jaar?
Worden mensen niet verondersteld vrolijker te zijn in de zomer met de zon? Of is net het contrast tussen donkerte van het eigen leven en stralendheid van het seizoen ondraaglijk?

Ik stel vast dat een boel relaties sneuvelen in de zomerperiode. Of mensen slaan plots aan het twijfelen... Zicht op schaarsgeklede dames/heren die aan je neus voorbij zouden gaan indien je bij je huidige partner zou blijven? Zin om op ander weiden te gaan grazen? Overmoed?
Pfffff.... ik weet het niet.

Weet ook niet of het beter is uit elkaar te gaan in de zomer versus de winter.
Treuren terwijl iedereen vrolijk aan de dijk flaneert of alleen grienen op een donkere winteravond? Grote contrasten of gevoel van winterslaap?
Wie zal het zeggen?

Mijn relatie viel ook in duigen aan het begin van de zomer, een àndere zomer. Dat zal ik nooit vergeten.
Olijf wenste ook maandenlang dat ze in een eeuwige slaap zou verdwijnen. Maar die laatste beslissende stap nam ik nooit, deed daar zelfs geen poging toe.
Soms oefende een betonnen tunnelmuur een vreemde aantrekkingskracht uit op me. Maar nooit sloeg ik het stuur van m'n wagen om.
Ik verdoofde m'n verdriet af en toe met een groter glas wijn dan ik normaliter zou nemen. Haalde het zelfs nooit tot "zat", gewoon netjes verdoofd.
Voldoende om in slaap te vallen en om klokslag 4 uur in de ochtend steevast wakker te worden.
Oók dom, zeg dat wel. Maar aan de pillen of scheermesjes kwam ik nooit, stond nooit op het dak van een flatgebouw en raakte zelfs geen vlieg met de auto.

Dus ja... ben ik dan slim of dom geweest? Moedig of juist laf? Emotioneler of rationeler dan wie naar de laatste uitweg grijpt?

Ik zei het al: ik BEGRIJP hun radeloosheid. De meesten onder ons die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt, herinneren het zich nog erg levendig. Het is een wonde die best wel lelijke littekens achterlaat... een beetje als een geheelde derdegraadsverbranding... dik en wild vlees, weinig flexibel en een blijvende herinnering aan wat ooit gebeurde...

Toch: een kind hebben (T. van het werk en I., voornoemde vriend, zijn beiden ouders) en evengoed beslissen dat de koter dan maar moeder- of vaderloos door het leven moet...

Het pakt me... meer hoef ik daar eigenlijk niet over te zeggen.
Het pakt me op allerlei manieren.

Links en rechts vallen dan nog verzuchtingen/bedenkingen/overpeinzingen van andere mensen in m'n leven.
Opstoten van verdriet om lang verloren liefdes. Twijfels over het al dan niet in een relatie blijven. Relatiehoppen soms ook...
(Dan waren de vakantieliefdetjes van vroeger écht wel kinderspel...)
Het is zomer... een seizoen dat ik hoe langer hoe meer als erg gevaarlijk begin te beschouwen.

Of zou het allemaal gewoon toeval zijn?