eindjes breien

Olijf zit vandaag een jaar en een maand voorbij B-day.
Dacht dat ik zou ophouden met tellen, maar soms blijven oude gewoonten steken.

Bon, om die oude gewoonten te onderhouden, gebeurt soms nog wat. Dingen die ik hier niet meer neerschrijf. Maar da's onbelangrijk.

Intussen merk ik dat ik "goed" begin te worden in het breien van eindjes. Oftewel in het openen en daarna weer sluiten van deuren.
En goed worden, dat doet Olijf niet omdat het zo leuk is, maar omdat het een gegeven des levens is.

Mensen komen en gaan.
Sommigen blijven even, en zolang ze er zijn, zijn ze er niet altijd helemààl.
Anderen blijven wat langer maar worden het dan toch beu. Je weet niet waarom dat gebeurt, probeert verward te zoeken naar redenen bij jezelf... en concludeert dan dat het is zoals het is (zelfs al kan het bereiken van dat besef bijzonder lang duren...)
Een enkeling opent en sluit deuren en achterpoortjes dat het een lieve lust is. Soms blijft de deur wel open, maar kijk je naar een donker interieur... zie je niets. Je wil, maar dùrft niet binnen te gaan, hoe nieuwsgierig je ook bent... Af en toe wordt de deur eenvoudigweg loeihard op je tronie dichtgeslagen.

Maar goed. Eindjes breien dus.
Heb dat gisteren nog maar eens gedaan, denk ik.
Niet noodzakelijk uit vrije keuze, maar omdat het beter is zó. Of omdat "such is life" af en toe moet bewezen worden met voorbeelden uit het echte leven (zodat je later op je pad begrijpend kan lezen... ofzo)

Een onverwachte ontmoeting x aantal weken geleden. Een vreemd soort "verwantschap" zonder overdreven sentimenteel te willen doen.
Je ontmoet iemand, neemt de tijd om die "wat" beter te leren kennen en dan grijpt het universum onverwacht in. Alsof om te zeggen: "jij, meid, bent nog niet aan de beurt. Geduld".

Olijf dàcht ook niet echt dat haar tijd gekomen was.
Het overkomt me overigens zelden dat ik dat werkelijk denk. Dikke twee jaar geleden meende ik het grote lot te hebben gewonnen, dat is waar,... tot naderhand bleek dat ik niet alle cijfertjes correct had ingevuld. Ik moest toen m'n "winnend" lot terug inleveren.

Deze keer was het anders.
Bewuster op een manier en zeker terughoudender. Gewoon ànders.
Maar leuk.

En net tóen het leuk begon te worden, riep dat universum weer "HALT! OOOOwh peird!"
....
....
Zo... Effe slikken en weer doorgaan, werd dat, ... weer... maar anders.

"Je begrijpt het toch eh?"
"Tuurlijk begrijp ik dat. Die dingen gebeuren. Spijtig, maar ze gebeuren."
"Goh, tja, een beetje zonde wel."
"Inderdaad ja, maar het is wat het is. En er zijn geen rampen gebeurd."

Bleek dat die Halt voor geen van beiden erg welomlijnd was.
En dat er nog unfinished business af te handelen was.

Die business zijn bij deze sinds gisteren dus afgehandeld.
Een deurtje weer toe.

Vindt Olijf dat leuk?
Nope.
Heeft Olijf daar een keuze in?
Nope.
Gaat Olijf terug naar zak en as?
Nope.
Een mens probeert te leren uit z'n verleden.

Spijtig? Ja.
Bodemloze put? Ik kan het me niet meer permitteren...

Je slikt even en gaat weer verder.
Life.

(plaats van het meest recente breiwerk)