Yasmine NIET achterna, voorlopig

Vijf dagen sinds het slechte nieuws omtrent meisje werknemer.
Tot vanochtend bange dagen beleefd. Hoe kwam ze de dagen door? Wie was bij haar? Waarom weigerde ze alle hulp?

Iedereen op de werkvloer was er voortdurend mee bezig. "Hoe is het met T? Nog wat gehoord?"
Over en weer bellen, smssen, langsgaan, begeleiders allerhande contacteren.

Gisteren werd ze nog maar eens opgenomen. Dik tegen haar zin, maar ik verneem nu dat ze morgen weer naar huis "mag".
Intussen sprak ik zelf ook met haar. Ze klonk beter vanochtend. Ze gaat hulp aanvaarden om dingen te verwerken. Ze gaat geen domme dingen meer doen.... zegt ze. "Geen man is het waard om je eigen leven voor op te geven"... dat zei ze.
Of ze zélf helemaal overtuigd is van wat ze zegt, weet ik niet. Maar ben al blij dat ze het luidop zegt.

En nu dus timmeren aan de weg. Hopen dat ze morgen nog weet wat ze zich vandaag heeft voorgenomen. En de dag erna... en de dag dààrna.

Morgen ga ik langs bij haar. Ze is even oud als ik, T. En een supermeid. Grenzen werkgever-werknemer vervagen een beetje, maar het kan me gene ene reet schelen.
Dit is een waardevol meisje en verdient alle steun die ze kan krijgen. Hopelijk brengt het wat op. Zou haar niet willen verliezen, in geen enkele hoedanigheid.

Zondag vertrek ik, zal haar dan twee weken niet horen. Maar ik heb alle vertrouwen in m'n collega die net als ik T is gaan beschouwen als net dat ietsje méér dan een doorsnee-werknemer.

De hele week hield het ons bezig. En ben zeker dat het nog een tijdje zal naslepen.

Ontdekte vandaag dat ook Olijf soms nog worstelt met oude pijnen (u bent toch niet verbaasd???).
Haar pijn en wanhoop vóelen ipv gewoon begrijpen... ik moest enkele keren diep ademen vandaag om niet in een hoekje te gaan zitten grienen. Kon het nog nét allemaal tegenhouden. Het stààt zo lullig, huilen op de werkplek.

Gisteravond, in een zwaar sentimentele bui "overliep" ik de mensen-koppels die ik ken(de).
Hoe weinigen onder hen openlijk blijk geven van hun besef het winnend lot vast te houden.

't Is allemaal zo normààl, zo gewoontjes.
Kibbelen om nietsmendalletjes. Naast elkaar leven. Ontevreden zijn. Toelaten dat dagelijkse beslommeringen het hele leven overnemen. Vééls te weinig tijd nemen om van elkaar te genieten. Zeuren over hoe ànderen het zoveel beter voor mekaar hebben (wat weten zíj daarvan???)

Er wordt zo vaak gezegd: Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt.
Mij werd "het" gewoon ontnomen. Ik had daar geen zeggenschap in. Terwijl ik nog op het dak van de wereld danste van ongegeneerde blijheid m'n andere helft te hebben gevonden, trok diezelfde helft het tapijt met een ruk van onder m'n voeten....
Het heeft lang geduurd voor ik terug in staat was in te zien dat er nog andere dingen in het leven zijn behalve dàt.
Maar, lieve lezers, niets VERVANGT dàt...
Andere geneugten kunnen er misschien nààst staan, in hun eenvoudige kleinheid, maar vervangen? No way in hell.

Dan denk ik, bij het aanschouwen van andermans ongenoegen om zijn/haar andere helft: zet je eens even neer en probeer je eens voor te stellen waar je het béter gaat hebben, met wie, en waarom? Dénk potverdorie, Dénk...
Want het leed dat je een ander (en jezelf misschien?) aandoet omdat het gras aan de overkant kortstondig zoveel groener leek.... het is met geen woorden te omschrijven.
Sommigen grijpen dan naar de ultieme wanhoopsdaad. Verkeerd... misschien.
Maar Olijf begrijpt dat, ... helaas.

Voor mezelf hoop ik dat ik volgende keer (er wordt me gezegd dat mijn tijd nog komt...) even kinderlijk blij zal zijn om die éne als vorige keer, zonder angst dat ook deze keer de grond zich genadeloos onder m'n voeten zal openen om me te verzwelgen.
't Is een oprechte hoop... omdat het niet gemakkelijk is niets mee te nemen uit het verleden.
Angst is een slechte raadgever en een oneindig abominabel levensgezel.

En nu... pàkken. De vakantie roept.

(Olijf, twee jaar en tien kilo geleden)