Feesten

M'n oog valt op m'n blog. Gisteren schreef ik berichten nr 200 en 201. Voorwaar reden tot feesten.

mah nee.... daar gaat het niet over! Er zijn feesten op komst, in de érg nabije toekomst.
Lokerse Feesten meer bepaald. 't Is om die reden dat Olijf noodgedwongen nog maar eens vakantie MOET nemen.
Erg? Nee, tuurlijk niet, maar zo'n collectieve sluiting dwingt je toch om dagen op te nemen wanneer je net zo graag wat had opgespaard voor later.

Maar goed, we maken van de nood een deugd en twee dagen vóór het begin van de feesten bekijkt Olijf het programma eens.
Een boel namen die ik hoor te kennen maar waar ik absoluut geen muziekgenre aan kan vastknopen. Dan mogen die muzikanten nog zóóóóó goed zijn... asje niet weet wat ze zingen, ga je niet noodzakelijk kijken. Olijf toch niet...


Eentje valt me wel op.
Maandag 3 augustus: Bart Peeters.
'k Heb de man een aantal jaren geleden gezien toen z'n cd "Het Plaatje van Bart Peeters" uitkwam. Ik was toen verkocht. Mooie, eenvoudige nummertjes, met teksten die alleen een Peeters kan verzinnen.
Ik weet het, er zijn evenveel fervente vóór- als tegenstanders van deze zanger, maar IK vond 'em leuk toen. Zowel de cd als zijn optreden.

Sindsdien zijn nog cd's uitgekomen en Olijf heeft verzuimd om bij te blijven. Met uitzondering van de gekende nummers die de radio haalden, ....geen idee of er nog wat moois tussen zat.

Op die ene oude cd staan dingetjes die om de ene reden of de andere betekenis hebben.

Heist aan Zee om mee te beginnen... wist ik veel dat ik deze KustMetropool ooit vaker zou gezien hebben dan ik voor mogelijk hield. Gek, bedenk ik nu... vooral omdat Olijf's Zee véél zuidelijker "hoorde" te liggen.

In Poolijs haalt Peeters er kinesisten uit Koningshooikt erbij. Had tot dan toe met moeite van het oord gehoord. Intussen ken ik een fijn maatje die zichzelf geen kinesist mag noemen, maar wiens massages ongeëvenaard zijn én die pleegt te surfen (al weet betrokkene het waarschijnlijk zelf niet) via een Koningshooiktse locatie... val nu omver :)

HOE DAN OOK.... (dat sfeervol mijmeren van me zal ik ooit toch eens aan banden moeten leggen)...
Olijf zal dus op de Lokerse Feesten te vinden zijn, minstens één avond. Wie zin heeft om erbij te zijn, hij/zij make zich kenbaar!

Parallel met de Lokerse Feesten lopen de Fonnefeesten, een gratis bedoening met muziek, eten en drank (laatste twee weliswaar tegen betaling). Een pleintje verder.

Ook aldaar vond ik gebeurtenissen die mijn aandacht verdienen.
Zoals daar zijn:

• Zondag 2 augustus, middernacht. Luc Caals zingt André Hazes.
  Olijf heeft de intentie om daar uit volle borst te gaan meekwelen :) (dàt zijn nu nog eens verborgen kantjes, niet?)
• Zaterdag 8 augustus, alweer middernacht. Mazacote & Sonara Cubana... nogal wiedes!
• Zondag 9 augustus, middernacht (hoe raadt u het?). Queen Revival band: een groepje uit Duitsland dat - liet ik me vertellen - de oude Queen Hits voortreffelijk brengt.

Zeg dus niet dat u niet wist waar ik zat. 'k Heb er alvast zin in en wat mij betreft: The More The Merrier!

Toneelspelen

Olijf is een hypocriet, en nog geen klein beetje.

Dat bedacht ik bij mezelf gisteravond toen ik in de achteruitkijkspiegel van m'n auto keek terwijl ik op groene licht wachtte.
Zag een blonde jongedame achter het stuur die "discreet" even de neus richting oksel stak om aldaar de welriekendheid van haar lichaamsdeel te checken.

Wanneer ik zoiets zie, moet ik eens geamuseerd gniffelen.
Het gaat me niet om wat ze deed maar om de onwetendheid van haar zichtbaarheid voor anderen.

Wat de juffrouw daar deed - komààn, laat ons eerlijk zijn - is niemand vreemd. We doen het allemaal allicht wel eens.
Een aantal onder ons doen dat in de beslotenheid van hun huis of andere privé-ruimte. Sommigen echter beschouwen ook de auto als een ondoorzichtig privé-vertrek, blissfully unaware van het feit dat de ruiten in de meeste standaard auto's geen eenrichtingsglas zijn....

En dan komt de voyeur in Olijf boven.
Kijken naar mensen die

• ongegeneerd geeuwen, wijdmonds, zonder het beleefdheidshandje voor de gapende schuur
  
• het reukorgaan aan een grondige onderhoudsbeurt onderwerpen. In het ergste geval de zaak ledigen en het eindproduct (EIKES BEIKES!!!!) in de mond stoppen...
• een pukkel, met bijna schele blik in het maquillagespiegeltje, genadeloos uitknijpen
• de okselgeur controleren en desgevallend met ontevreden gelaatsuitdrukking constateren dat er wat aan de hygiëne moet gedaan worden

Ik hou daarvan. Het is grappig. Het is het dagelijks leven onder een vergrootglas.
Net als en plein public een jeukje wegkrabben aan je zitvlak zonder te beseffen dat àchter je evenveel mensen lopen als vóór je... ;)


Olijf probeert de schijn hoog te houden, tenminste in de auto, wachtend op het groene licht...

touche

Olijf moet nog niet wanhopen, zo bleek vandaag.
'k had touche.
Weliswaar op het eind van de werkdag, zelfs al op weg naar huis maar touche is touche.

Had vanochtend in een moedige bui besloten de motorfiets nog eens van stal te halen. Het was al een poosje geleden, de vakantie had er tussen gezeten en dààr had ik alleen een paar keer een stokoude vespa bereden.

Merkte vanochtend al snel dat m'n motorbeest allesbehalve een vespaatje is. Zo licht als de Piaggio scooter me leek bij het begin van de vakantie, zo gewichtig zat de motor onder m'n ... euhm... zitvlak vandaag. Bochtjes - sowieso al niet Olijf's forte - vielen me zwaarder dan gewoonlijk en 'k was blij toen ik heelhuids op het werk arriveerde.

Niet getreurd, de terugtocht zou wel vlotter verlopen, hoopte ik. En dat wàs ook zo met als gevolg dat ik redelijk trefzeker aan het benzinestation wist te stoppen zonder al te onnozel over te komen.

Aan de pomp stond nóg een motor geparkeerd, met enkele kakelende mannen (jaaaaaaaaa, die bestaan óók !)
Ik hou er niet van om te tanken (of wat dan ook stilstaands uit te voeren) met de helm op, dus ik zette het ding van m'n hoofd, zwaaide nét niet te uitvoerig met m'n wuivende haren en begaf me naar het bancomat-ding.
Ik onthou u het gesprek dat daarop volgde niet.

M(otard): Aaaah, dag madammeke!
O(lijf): ne goeienavond (vriendelijk doch verlegen glimlach. Voor zover ik weet moet de erecode onder motorrijders geëerd worden. U wordt gegroet, u groet terug, zelfs al ziet uw vreemde gesprekspartner eruit als een soft-versie van een Hells Angel)
M: rijde gij ook graag met de moto?
O: ja zele, maar ik ben nie zo goed.
M: aaaah, maar dan moete maar es mé mij gaan rijen, kzallekIKket u wel leren (voorspelbare reactie en ik had er zo goed als om gevraagd :))
O: wreed bedankt, maar laat mij nog maar wa alleen oefenen, dan bennik meest op mijn gemak.

(even stilte)

M: En ... wa vindt uwe vriend daarvan, daggij met de moto rijdt?
O (niet van gisteren zijnde, kent de truuc van met-de-leugen-aan-de-waarheid-komen en vond een wederleugentje van harentwege bijgevolg geoorloofd): Moh! Die rijdt met ne veel snellere moto dan ik en die wilt nie met mij rijden. 't is daarmee da'k oefen eh.

(verdorie, denkt motard.... weer even stilte)

M: Kennek uwe vriend?
O: Nee, kdenk et nie, hij is nie van hier.
M: Ma gij zijt van Stekene.
O: ... Nee, 'k ben ook nie van hier :)

(weer stilte, truucje voor de tweede keer niet gelukt. Olijf is - buiten haar blog - schaars met info)

De mannen kakelen wat verder onder elkaar, over het feit dat vrouwen op de moto "tegenwoordig" niet meer zo'n vreemd zicht is. Vroeger, VROEGER was dat wel minder algemeen...
Olijf heeft intussen gedaan met tanken. De mannen brabbelen nog een hoopje binnensmonds Wachtebeeks uit, waarna de motorman z'n beest in gang zet.
BROOOOM BROM BROMMELOMMELOM (luide, wérkelijke luide motor).... Coole wuif ende wég (heb-je-me-gezien-op-mn-blinkend-masjien-attitude... gehóórd heb ik hem zéker!)

Eén van de overblijvende "heren" - te oordelen aan het aantal vetvlekken op z'n shirt, de eigenaar van het pompstation - zegt me bij m'n vertrek:
' Kzal uw plàk seffes es intikken se, dan weten we direct waar dagge woont! (brede smile)

Olijf smilet terug, zet helm weer op en tracht zo gracieus mogelijk weer weg te rijden... het lukt :)

Da's dus touche bij motards denk ik :)... of wat daarvoor moet doorgaan.

De luide motorrijder zat mijns inziens een eindje voorbij de 50, was kaal mét grijze baard en had z'n bolronde buik in een strak T-shirt verpakt. Z'n motorfiets was, een beetje zoals de mijne, eentje met wat chromé bling bling maar had een stoere lange voorvork (of hoe noemt men zoiets?)

De dag komt wellicht nog dat Olijf zich gelukkig mag prijzen dit soort aandacht te krijgen....

(bovenstaand exemplaar plukte ik gewoon van het internet. Een kale bebaarde vijftiger vond ik niet zo meteen... maar het beeld geeft plusminus weer welke viriliteit ik vandaag mocht aanschouwen)

ouderwetse gezelligheid

Soms moet het niet veel zijn. Gewoon wat gezellig doen is één van die dingen.
Schoonouders van zusje hebben een bootje aan de kust. Vandaag waren we met z'n allen uitgenodigd om langs te komen.

Zoiets laat Olijf zich geen twee keer zeggen. Waar water is, in casu ZEEwater, is Olijf graag in de buurt. En als daar dan nog wat samenzijn met ouw vertrouwden bij komt, is het plaatje wat mij betreft al compleet.

Kort na de middag hup de auto in.
Bij mij thuis scheen het zonnetje sinds een uur en het leek erop dat we richting slechter weer reden.
Maar het zat ons nog best mee. Hier en daar brak de zon door de wolken en vanaf het moment van aankomst voelden we ons allemaal thuis.
De boot is niet enorm groot. Als je daar met z'n tienen op zit, wordt het zelfs een beetje krap.
Maar krap gaat ook.
En we waren met z'n allen vol lof over het nieuwe kleurtje dat het interieur sinds m'n laatste bezoek (jaaaaaaaaren geleden) had gekregen.

Zo'n boot met compact keukentje en al even bemeten slaapplaatsen heeft iets caravannigs. 't Heeft iets vakantie-achtigs. Voor Olijf die nog maar net terug is uit vakantie, was het simpelweg een fijne bonus.

De kids trokken zich terug met een boek of een speeltje, we voeren wat rond, sommigen waagden zich aan een poging tot waterskieën én we hadden patékes meegebracht uit het binnenland voor het vieruurtje.
Naar de avond toe stopten we franse broden in het mini-oventje en maakte ieder z'n eigen smoske.
Tussendoor tweemaal de afwas doen onder spartaanse omstandigheden... ik genoot er met volle teugen van.

Zo'n ongecompliceerde namiddag... eigenlijk heb ik daar geen woorden voor. 't Is stil genieten zonder meer. Kijken, praten, luisteren, doen, zijn.

Graag nog méér van dat :)

(verse geirnoars op het achterdek)

(drijfzandje springen op de zandbank. Tante Nanna doet mee)

(neefje bootsman)

(fruit achter de ruit)

(de moedigsten op het water)

(na-effecten van waterskigolven)

(fokkie zetten the oldfashioned way)

(Vieruurtje op het water: patéke in tweeën snijden voor de kleinsten)

(net vóór de rit terug naar huis... zucht...)

Intelligentia in de solden

Vakantieverhaaltjes moeten nog "even" wachten. Olijf heeft te doen.

Te doen, het klinkt me gewichtig in de oren. Alsof ik wat belangrijks te doen heb.
Ik heb te doen, met volk dat me graag zag terugkeren en mijn narcistische kantje vindt dat leuk.
Ja zég, mensen. Olijf is óók maar een mens, niewaar? Het ego laat zich af en toe nog es graag strelen.

Afspreken links en rechts dus... gaat ten koste van het schrijven.

Maar déze wil ik graag snel kwijt.

Gisteravond besloot Olijf vrij plots om een snelle soldenaankoop te proberen "forceren". Het ís bijna eind Juli, heb nog nix van die solden gezien (akkoord, wegens niet in het land...) en ik had iets "nodig".
Vrouwen hebben altijd iets nodig - ik wéét dat - zelfs wanneer onze kleerkasten uitpuilen van de verouderde, lang niet meer gedragen prullen... en tóch laat íets zich weer nodig hebben.

Uiteraard, wanneer je shopt (zelfs al is dat in de vlucht), dan loop je hier en daar ook es een àndere winkel binnen.... snuisteren heet dat dan.
Al snuisterend in parfumerie ving ik volgende "conversatie" op, tussen klant en verkoopster

K: Wà is et goedkoopste?
V: ... (stem verkoopster nauwelijks hoorbaar)
K: en wà is het beste?
V: ... (alweer meer wijzen dan praten vermoed ik, want ik hoorde het antwoord alwéér niet)
K: Ok, 'k zal 't anders zegge. Wà is het goedkoopste van uw beste?
V: Dit is veruit het goedkoopste maar het verkoopt enorm goed. Het verkoopt zelfs beter dan Lancôme.
K: Ah! Allez, goe dan. Dan pak ik die. Ja goh zeg, 't is maar lipgloss eh. Da moet nie duur zijn voor die paar keren da'k da maar gebruik.

Redelijk banaal gesprek. Geen probleem daarmee.
Het feit dat de juffrouw het beste voor de goedkoopste prijs zocht, vind ik op zich ook niet schandalig. Proberen we niet allemaal zoveel mogelijk waar (al dan niet van kwaliteit) voor zo weinig mogelijk geld te krijgen?
De meest welstellenden onder ons denken misschien "Money is no object" en dat kan voor hén misschien een waarheid als een koe zijn, maar voor mij is money wel degelijk een object. Briefjes en munten om meer precies te zijn. Objecten die niet altijd even voorradig zijn...
Maar goed, ik wijk af.

Hetgeen me trof aan het gesprek, was de stem, de intonatie en de articulatie van de betreffende juffrouw. Weet niet of ik het goed zal kunnen omschrijven, maar ik probeer.

Stem: diep, bijna als van uit het graf. Rokersstem zeer vermoedelijk, uitgaandersstem.
Intonatie: plat en monotoon. Geen hoogtes, geen laagtes.
Articulatie: Sterke nadruk op de Essen en de Dee's. Moeilijk te omschrijven eh, maar ik hoorde zware, dik doorslaande D's en lange platte (let op: politiek incorrecte uitspraak op komst!) homofiel klinkende Ss'en. U weet misschien wel wat ik bedoel....

Het geheel zorgde ervoor dat ik - tot dàn toe helemaal zonder kijken - geen fors intelligente indruk kreeg van de juffrouw. Na enkele minuten kon ik het niet laten, ik móest opkijken. Hoe zag deze deerne eruit?
Nee, Olijf was gewapend met foto-apparasie maar dorst het ding niet boven te halen....
Geloof me op m'n woord.

De juffrouw kwam tegemoet aan en overtrof zelfs m'n bevooroordeelde mening die ik me in die 5 minuten van haar had gevormd.
Slank in de taille, J-Lo derrière, valse plaknagels, superspannende jeans, perfect gecoiffeerd doch hopeloos uitgedroogd blond halflang haar mét zwarte mèches in de nekstreek en mét schoothondje in de vorm van een goed uitziende doch equally stupid looking boyfriend.

Hmmm.... hoor ik u denken. Olijf is een elitair snobist. Vindt zichzelf beter dan anderen...
Antwoord ik ja of nee?
Moeilijk.

Nee, ik voel me niet beter dan de juffrouw waarvan hierboven sprake, maar ook niet slechter.
Kwa uiterlijk voorkomen is zij ongetwijfeld mijn meerdere. De juffrouw had ook haar prille leeftijd mee, hetgeen voor menig man een bepalende factor kan zijn. De hersenpan was dan weer minder rijkelijk bedeeld.
Als het op overleven van de soort aankomt, is de kans overigens bijzonder groot dat zij zich vele keren beter voortplant dan ikzelf. En voor het menselijk ras is dat niet onbelangrijk.
Dat het Einstein-aandeel in de toekomstige genepool enkel in dalende lijn zal gaan, is een zorg waar ik me niet meer echt mee hoef bezig te houden. Al was het maar omdat ikzelf óók niet pretendeer een genie ter wereld te kunnen brengen. Straffer nog: al was het maar omdat ik het zelfs niet geprobéérd heb...

En dus: Olijf was en is geen haar beter dan de SoldenBlondie (maar het net zo goed een brunette kunnen zijn, hoor I.)

Uiteindelijk was ik gewoon geamuseerd door het tafereeltje en wou ik dat "overbrengen".
Ben er redelijk gerust op dat de juffrouw dit stukje niet komt lezen en vrees dus niet voor vertrappelde gevoelens.

Noemt u me gerust afgunstig als dat de indruk is die ik gewekt heb ;)

(Oh ja, en ik heb gevonden wat ik "nodig" had!)

And.... she's back, folks!

een half uurtje thuis, en wat denk je? Direct dat internet aan!
effe kijken wat er zich zoal in m'n mailbox bevindt.

Niet erg veel, naast de gewoonlijke brol.
Maar wel enkele fijne reacties van m'n lezertjes. Doet me dik deugd.

Dank u daarvoor :)

Ook heel erg bedankt aan degenen die me smsten en/of belden terwijl ik ginder zat.
Het is mooi geweest. Vooral heel veel nix gedaan eigenlijk :)

Olijf heeft geblogd, maar dan in een schrift, bij gebrek aan internet.
In de volgende dagen, zodra ik tijd heb, komt het hier allemaal mondjesmaat op (hoop ik... als ik intussen niet ga beginnen editen wegens intussen oud nieuws).

't Was fijn dus, maar ben ook blij om weer lekker thuis te zijn. Kijk ernaar uit om af te spreken met jan en alleman die ik gemist heb.

See ya's :)


(voilà, dit deed Olijf vanochtend om 7u54... en nu weer thuis... straf toch eh)

alla prossima

Zo peeps,

Olijf is ermee weg.

België een paar weken uit m'n hoofd zetten enzo.

Houdu :)

val nu omver...

Heb niet veel zin om te vertrekken, hoewel best wel toe aan wat vakantie.

Weet waar het zoal aan ligt, maar permitteer me niet meer om dat hier in 't lang en in 't breed te noteren.

Morgen, eens daar aangekomen, zal het wel beteren.

Wish me luck :)



Maar ook ik wens jullie één en ander.

I. Veel mooie, zonnige dagen met evenveel aangename mensen. Die ene speciale als het kan, maar zéker, hoe dan ook met fijn volk. Veel lachen en genieten.
H. - Meneer Haveel. Goed vliegweer en geen onverwachte windstoten. Ook een goei vakantie in La Douce France (als ik me nie vergis)
N. Hopelijk twee goed gevulde weken met je zoon. Ik stuur je een klein mirakel, zodat hij plots zin krijgt om vanalles met z'n pa te doen.
N. - Mistsluier. Veel terrasjes met bekenden van nu en het verleden. Je bent daar goed in. En wie weet nog een onverklaarbaar fenomeentje hier en daar.
L. - LighthouseGirl. Een mooi huis, groot en ruim, een geweldige tuin en dat alles maar voor een prikje! En tussendoor ... een goeie lay als het effe kan ;)
X. - Rafale. Juist genoeg zeebries om te surfen langs de stranden van Belgique en France (of waar je ook heen wil). Lekkere wijn en een goei bord kaas ;)
M. - HK. Een drukke zomer, veel inkomsten en een helder hoofd. Zou fijn zijn voor iedereen, vroeg of laat :). Pak de moto es om er ene te gaan pakken met Z of ander goe volk. Dan komt da beest ook nog es buiten.
En Lies... nieuwe volger (ik heb je opgemerkt hoor :)). Ik ken je (nog) niet... of toch? Sowieso een fijne zomer toegewenst.
Aan iederéén trouwens :)

'k zal jullie allemaal missen.
en terug kort na de nationale feestdag!

bacio a tutti
x

brol van een ander

Olijf kocht gisteren nog maar eens brol van een ander.
Ik noem het lekker retro, maar ik wéét met stellige zekerheid dat anderen dit gewoon tweedehandse boecht vinden.
Ei-gen-lijk... kan dat me geen barst schelen.
Ik zag het, ik vond het leuk en het kost zo goed als niets.
Dus als morgen dat zeil scheurt.... dan zijn dat geen rampen.

Nu,
de aandachtige lezer weet dat Olijf al een ligzetel had.
Waarom een tweede?

Ewel.... omdat het leuk zou zijn, mocht iemand ooit eens van mijn zonnetje willen komen genieten, dat hij of zij ook een ligplaatsje heeft.
En ik - de gentlewoman die ik ben - zou de gast in kwestie terstond de keuze aanbieden: SM of LR? Strak Modern of Lekker Retro?
(ben bijna zeker dat Olijf onveranderd op de retro zetel zou terechtkomen....which is fine by me)

Maar dus.
Gisteren gekocht maar met motorfiets onvervoerbaar.
Vandaag met auto huiswaarts gebracht en uitgeprobeerd.
Zit goed :)

Nu de gast nog!

zomerziekte?

Op weg terug naar huis stuur ik snel een smsje naar vriend, waarvan ooit in een eerdere blog sprake.

Relatie met dame is voor de tweede keer afgesprongen zo'n week geleden en Olijf had helaas geen tijd om hem persoonlijk te ontvangen.
Het bleef noodgedwongen tot een paar lange telefoontjes.

Vandaag dus effe checken hoe het met hem gaat. Communicatie verloopt moeizaam wegens telkens te laat bij gsm, maar na een tijdje krijg ik hem te pakken.
Hij zit aan zee, met twee maten.
"Goed zo", zeg ik. "Goede beslissing.
En hoe is het?"
"Beter dan eerst" antwoordt hij.

Ik ga ervan uit dat hij dus beter is dan pakweg een week geleden toen ik hem nog hoorde.
Edoch...
foute conclusie.
"Ik heb ver gezeten", zegt hij "ze hebben me moeten opnemen, ik had het proberen beëindigen"

Olijf zou van haar stoel gevallen zijn, mocht ze gezeten zijn geweest.
Nummer TWEE deze week, nummer DRIE met onze net uitgevaren BV erbij.

Ik vraag me af... is dat nu de tijd van het jaar?
Worden mensen niet verondersteld vrolijker te zijn in de zomer met de zon? Of is net het contrast tussen donkerte van het eigen leven en stralendheid van het seizoen ondraaglijk?

Ik stel vast dat een boel relaties sneuvelen in de zomerperiode. Of mensen slaan plots aan het twijfelen... Zicht op schaarsgeklede dames/heren die aan je neus voorbij zouden gaan indien je bij je huidige partner zou blijven? Zin om op ander weiden te gaan grazen? Overmoed?
Pfffff.... ik weet het niet.

Weet ook niet of het beter is uit elkaar te gaan in de zomer versus de winter.
Treuren terwijl iedereen vrolijk aan de dijk flaneert of alleen grienen op een donkere winteravond? Grote contrasten of gevoel van winterslaap?
Wie zal het zeggen?

Mijn relatie viel ook in duigen aan het begin van de zomer, een àndere zomer. Dat zal ik nooit vergeten.
Olijf wenste ook maandenlang dat ze in een eeuwige slaap zou verdwijnen. Maar die laatste beslissende stap nam ik nooit, deed daar zelfs geen poging toe.
Soms oefende een betonnen tunnelmuur een vreemde aantrekkingskracht uit op me. Maar nooit sloeg ik het stuur van m'n wagen om.
Ik verdoofde m'n verdriet af en toe met een groter glas wijn dan ik normaliter zou nemen. Haalde het zelfs nooit tot "zat", gewoon netjes verdoofd.
Voldoende om in slaap te vallen en om klokslag 4 uur in de ochtend steevast wakker te worden.
Oók dom, zeg dat wel. Maar aan de pillen of scheermesjes kwam ik nooit, stond nooit op het dak van een flatgebouw en raakte zelfs geen vlieg met de auto.

Dus ja... ben ik dan slim of dom geweest? Moedig of juist laf? Emotioneler of rationeler dan wie naar de laatste uitweg grijpt?

Ik zei het al: ik BEGRIJP hun radeloosheid. De meesten onder ons die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt, herinneren het zich nog erg levendig. Het is een wonde die best wel lelijke littekens achterlaat... een beetje als een geheelde derdegraadsverbranding... dik en wild vlees, weinig flexibel en een blijvende herinnering aan wat ooit gebeurde...

Toch: een kind hebben (T. van het werk en I., voornoemde vriend, zijn beiden ouders) en evengoed beslissen dat de koter dan maar moeder- of vaderloos door het leven moet...

Het pakt me... meer hoef ik daar eigenlijk niet over te zeggen.
Het pakt me op allerlei manieren.

Links en rechts vallen dan nog verzuchtingen/bedenkingen/overpeinzingen van andere mensen in m'n leven.
Opstoten van verdriet om lang verloren liefdes. Twijfels over het al dan niet in een relatie blijven. Relatiehoppen soms ook...
(Dan waren de vakantieliefdetjes van vroeger écht wel kinderspel...)
Het is zomer... een seizoen dat ik hoe langer hoe meer als erg gevaarlijk begin te beschouwen.

Of zou het allemaal gewoon toeval zijn?

Yasmine NIET achterna, voorlopig

Vijf dagen sinds het slechte nieuws omtrent meisje werknemer.
Tot vanochtend bange dagen beleefd. Hoe kwam ze de dagen door? Wie was bij haar? Waarom weigerde ze alle hulp?

Iedereen op de werkvloer was er voortdurend mee bezig. "Hoe is het met T? Nog wat gehoord?"
Over en weer bellen, smssen, langsgaan, begeleiders allerhande contacteren.

Gisteren werd ze nog maar eens opgenomen. Dik tegen haar zin, maar ik verneem nu dat ze morgen weer naar huis "mag".
Intussen sprak ik zelf ook met haar. Ze klonk beter vanochtend. Ze gaat hulp aanvaarden om dingen te verwerken. Ze gaat geen domme dingen meer doen.... zegt ze. "Geen man is het waard om je eigen leven voor op te geven"... dat zei ze.
Of ze zélf helemaal overtuigd is van wat ze zegt, weet ik niet. Maar ben al blij dat ze het luidop zegt.

En nu dus timmeren aan de weg. Hopen dat ze morgen nog weet wat ze zich vandaag heeft voorgenomen. En de dag erna... en de dag dààrna.

Morgen ga ik langs bij haar. Ze is even oud als ik, T. En een supermeid. Grenzen werkgever-werknemer vervagen een beetje, maar het kan me gene ene reet schelen.
Dit is een waardevol meisje en verdient alle steun die ze kan krijgen. Hopelijk brengt het wat op. Zou haar niet willen verliezen, in geen enkele hoedanigheid.

Zondag vertrek ik, zal haar dan twee weken niet horen. Maar ik heb alle vertrouwen in m'n collega die net als ik T is gaan beschouwen als net dat ietsje méér dan een doorsnee-werknemer.

De hele week hield het ons bezig. En ben zeker dat het nog een tijdje zal naslepen.

Ontdekte vandaag dat ook Olijf soms nog worstelt met oude pijnen (u bent toch niet verbaasd???).
Haar pijn en wanhoop vóelen ipv gewoon begrijpen... ik moest enkele keren diep ademen vandaag om niet in een hoekje te gaan zitten grienen. Kon het nog nét allemaal tegenhouden. Het stààt zo lullig, huilen op de werkplek.

Gisteravond, in een zwaar sentimentele bui "overliep" ik de mensen-koppels die ik ken(de).
Hoe weinigen onder hen openlijk blijk geven van hun besef het winnend lot vast te houden.

't Is allemaal zo normààl, zo gewoontjes.
Kibbelen om nietsmendalletjes. Naast elkaar leven. Ontevreden zijn. Toelaten dat dagelijkse beslommeringen het hele leven overnemen. Vééls te weinig tijd nemen om van elkaar te genieten. Zeuren over hoe ànderen het zoveel beter voor mekaar hebben (wat weten zíj daarvan???)

Er wordt zo vaak gezegd: Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt.
Mij werd "het" gewoon ontnomen. Ik had daar geen zeggenschap in. Terwijl ik nog op het dak van de wereld danste van ongegeneerde blijheid m'n andere helft te hebben gevonden, trok diezelfde helft het tapijt met een ruk van onder m'n voeten....
Het heeft lang geduurd voor ik terug in staat was in te zien dat er nog andere dingen in het leven zijn behalve dàt.
Maar, lieve lezers, niets VERVANGT dàt...
Andere geneugten kunnen er misschien nààst staan, in hun eenvoudige kleinheid, maar vervangen? No way in hell.

Dan denk ik, bij het aanschouwen van andermans ongenoegen om zijn/haar andere helft: zet je eens even neer en probeer je eens voor te stellen waar je het béter gaat hebben, met wie, en waarom? Dénk potverdorie, Dénk...
Want het leed dat je een ander (en jezelf misschien?) aandoet omdat het gras aan de overkant kortstondig zoveel groener leek.... het is met geen woorden te omschrijven.
Sommigen grijpen dan naar de ultieme wanhoopsdaad. Verkeerd... misschien.
Maar Olijf begrijpt dat, ... helaas.

Voor mezelf hoop ik dat ik volgende keer (er wordt me gezegd dat mijn tijd nog komt...) even kinderlijk blij zal zijn om die éne als vorige keer, zonder angst dat ook deze keer de grond zich genadeloos onder m'n voeten zal openen om me te verzwelgen.
't Is een oprechte hoop... omdat het niet gemakkelijk is niets mee te nemen uit het verleden.
Angst is een slechte raadgever en een oneindig abominabel levensgezel.

En nu... pàkken. De vakantie roept.

(Olijf, twee jaar en tien kilo geleden)

eindjes breien

Olijf zit vandaag een jaar en een maand voorbij B-day.
Dacht dat ik zou ophouden met tellen, maar soms blijven oude gewoonten steken.

Bon, om die oude gewoonten te onderhouden, gebeurt soms nog wat. Dingen die ik hier niet meer neerschrijf. Maar da's onbelangrijk.

Intussen merk ik dat ik "goed" begin te worden in het breien van eindjes. Oftewel in het openen en daarna weer sluiten van deuren.
En goed worden, dat doet Olijf niet omdat het zo leuk is, maar omdat het een gegeven des levens is.

Mensen komen en gaan.
Sommigen blijven even, en zolang ze er zijn, zijn ze er niet altijd helemààl.
Anderen blijven wat langer maar worden het dan toch beu. Je weet niet waarom dat gebeurt, probeert verward te zoeken naar redenen bij jezelf... en concludeert dan dat het is zoals het is (zelfs al kan het bereiken van dat besef bijzonder lang duren...)
Een enkeling opent en sluit deuren en achterpoortjes dat het een lieve lust is. Soms blijft de deur wel open, maar kijk je naar een donker interieur... zie je niets. Je wil, maar dùrft niet binnen te gaan, hoe nieuwsgierig je ook bent... Af en toe wordt de deur eenvoudigweg loeihard op je tronie dichtgeslagen.

Maar goed. Eindjes breien dus.
Heb dat gisteren nog maar eens gedaan, denk ik.
Niet noodzakelijk uit vrije keuze, maar omdat het beter is zó. Of omdat "such is life" af en toe moet bewezen worden met voorbeelden uit het echte leven (zodat je later op je pad begrijpend kan lezen... ofzo)

Een onverwachte ontmoeting x aantal weken geleden. Een vreemd soort "verwantschap" zonder overdreven sentimenteel te willen doen.
Je ontmoet iemand, neemt de tijd om die "wat" beter te leren kennen en dan grijpt het universum onverwacht in. Alsof om te zeggen: "jij, meid, bent nog niet aan de beurt. Geduld".

Olijf dàcht ook niet echt dat haar tijd gekomen was.
Het overkomt me overigens zelden dat ik dat werkelijk denk. Dikke twee jaar geleden meende ik het grote lot te hebben gewonnen, dat is waar,... tot naderhand bleek dat ik niet alle cijfertjes correct had ingevuld. Ik moest toen m'n "winnend" lot terug inleveren.

Deze keer was het anders.
Bewuster op een manier en zeker terughoudender. Gewoon ànders.
Maar leuk.

En net tóen het leuk begon te worden, riep dat universum weer "HALT! OOOOwh peird!"
....
....
Zo... Effe slikken en weer doorgaan, werd dat, ... weer... maar anders.

"Je begrijpt het toch eh?"
"Tuurlijk begrijp ik dat. Die dingen gebeuren. Spijtig, maar ze gebeuren."
"Goh, tja, een beetje zonde wel."
"Inderdaad ja, maar het is wat het is. En er zijn geen rampen gebeurd."

Bleek dat die Halt voor geen van beiden erg welomlijnd was.
En dat er nog unfinished business af te handelen was.

Die business zijn bij deze sinds gisteren dus afgehandeld.
Een deurtje weer toe.

Vindt Olijf dat leuk?
Nope.
Heeft Olijf daar een keuze in?
Nope.
Gaat Olijf terug naar zak en as?
Nope.
Een mens probeert te leren uit z'n verleden.

Spijtig? Ja.
Bodemloze put? Ik kan het me niet meer permitteren...

Je slikt even en gaat weer verder.
Life.

(plaats van het meest recente breiwerk)