22 verschil. Of Ajvar.

Hij is 42. Zij 20.
Ze zijn 5 jaar samen.

Go figure.

Ze zijn gelukkig samen, zoveel is duidelijk. Echt duidelijk.
Na 5 jaar kunnen ze elkaar nog steeds niet gerust laten. Voortdurend aait de ene de rug/bips/hals van de andere. Een beetje op het randje van "te" af... maar dat is een opmerking, geworteld in jaloezie/afgunst. Neem het van me aan.

Ze zijn gek op elkaar. En ik begrijp het wel. Zij is jong, slank, mooi, vlot en spontaan.
Hij is rijp, heeft het financieel best voor elkaar en mag er ... ach ja...best wel zijn.
En hij ontfermt zich over haar.
Net wat hij nodig heeft.
Net wat zij nodig heeft.

Geen kwartier gaat voorbij of hij schept op over wat ze allemaal kàn. Alsof het een wonder is.
En dat
is mooi om te aanschouwen. Een man die z'n vrouw "bezingt".
Zelfs al is wat ze kan niet eens spectaculair.
HIJ vindt het spectaculair... en meer moet dat niet zijn.

Zij vindt hem ook fenomenaal. Alles wat uit z'n mond komt, is Bijbel.
Ze noemen elkaar zonder fout "Amore".
"Mi passi il sale, amore?" .....

De mix van stroperige zeemzoeterigheid en ongegeneerde oprechtheid maakt het hele gedoe, hoe onwaarschijnlijk ook....
gewoon
erg
mooi.

En zij, met haar volle 20 jaren levenservaring, houdt zich kranig op een etentje met niets dan late veertigers om zich heen. Ze wil volwassen zijn en slaagt daar op haar heel eigen manier wonderwel in. Beter dan ik het kan/zou kunnen.
Ik vind haar mooi.

In haar jeugdig enthousiasme steekt ze een lofzang af over een specialiteit van zijn tante. In Servië. En dan haalt ze het potje. Van de tante. Uit Servië.
Ze laat me weten hoe schaars het goedje is. Dat ze het niet graag uitdeelt... maar tegelijk ook wèl. Omdat het zo hemels lekker is. En omdat ze het (nog) niet zelf kan bereiden.
We proeven.
En het IS hemels lekker.
en ....
(u hoort me komen)
...
geheel vegetarisch.

"het" heet Aivar. Of Ajvar.
En volgens haar is het recept nergens te vinden.
Eens thuis, Google ik het.... en heb ik geen problemen een recept te vinden. Ik moet zelfs kiezen. Dus ga ik voor het recept dat me het dichtst lijkt aan te leunen bij wat zij - jonge keukendeerne - me ervan vertelde.

Vandaag is het zover.
Strikt genomen mag ik niet teveel in de keuken staan. Om de ZIN IN niet aan te wakkeren.
Strikt genomen zou ik zelfs een heuse vasten mogen inbouwen... maar dan niet alleen en onbegeleid....
dus doet Olijf wat ze het best kan.... achterpoortjes zoeken.

Ik moet het vele kilo's lang volhouden, dus moet het smaken.
En ik mag niet koken.... of niet te vaak... maar het moet smaken.... dus koken we vegetarisch.
En Ajvar.... is vegetarisch.

Ik hoop haar binnen een dag of twee een enthousiaste mail te mogen sturen. Over m'n probeersel. En dat het nog niet helemààl is wat de Servische tante maakte... maar dat het - mits een tiental nieuwe pogingen - vroeg of laat wel fatsoenlijk zal zijn.

rooster

schil

hak

breng op smaak

meng

laat uitlekken... want het ziet er te nat uit

Ooit - ik voel een nood aan blote eerlijkheid opwellen - ooit... hoop ik dat iemand mij bezingt. Al was het maar omdat m'n Ajvar lekker is. Zelfs al ben ik niet Servisch.

Maar al bij al....
wat ik zeggen wilde....
Ze heet Mina.
En ze is mooi. 
Op alle mogelijke manieren.

dieet

de emmer spermatozoïden

Die foto maar even om te beginnen. De voortplantingscellen in een emmer ijs. Nja. Lehti beschikt over een ongeëvenaarde opmerkingszin. Al een geluk :)

Gisteren keek ik niet.... maar vandaag, 2 dagen na de kiek van de giga-ijsblok... is hij niet meer. Zo snel gaat dat dus.

Een foto die verder nix met dit stuk te maken heeft.

Ik sta even stil bij eten. Of sta er net niet bij stil. Of teveel en te vaak. Het is maar hoe je't bekijkt.

Hoe dan ook. Sinds de sigaretten de deur uit zijn, heeft Olijf haar handen vol aan een oude fixatie. Het gewicht.

Het is nix dramatisch, ik ben me er zèlf zeer erg van bewust. Maar het is een fixatie. En als ieder mens er één mag hebben, dan is deze de mijne.

De rookstop begon met een langzame toename in massa en volume (zo hoor je dat uit te drukken... want we "wegen" niets. We hebben een massa. Die je in Kg uitdrukt... herinnert u zich de lessen Fysica nog???)

Nix om me zorge over te maken, zei de begrijpende tabakoloog. Je zit nog ruim binnen de grenzen van de gemiddelden.

Oooo ... Keeeee......

"gemiddelden"... eigenlijk hou ik sowieso niet van gemiddelden. Uitschieters zijn veel interessanter. Als in.... "beter", "meer" of "hoger". Liefst niet "erger", "slechter" of "minder".

Maar goed... Olijf kreeg wat ze vroeg: meer dan het gemiddelde. Want daar zit ik intussen. Een hogere toename dan de gemiddelde rookstopper mee kampt.

Da's eigenlijk niet zo fijn. Niet in mijn wereld. Waar het gewicht zowat het enige is waar ik absolute controle over wil houden.

Ik heb aanvaard dat al de rest niet of nauwelijks te controleren valt. Het weer, relaties, de lotto-uitslagen. Maar m'n gewicht.... dat kon ik wèl binnen grenzen houden.

En nu is ook dàt laatste beetje houvast de deur uitgevlogen.

Lager metabolisme door het laten van de sigaretten. Het zit wat tegen.

Veranderingen door menopauze.... laat je bloed eens controleren Olijf.

Goed. Fijn. Zal ik doen. Hou ik bij gelegenheid wel eens in het oog. 

Maar ik wil die kilo's weer in het gareel! Met of zonder siggies. Met of zonder hormonen die met me gaan spelen. 

Als Jane Fonda het kan, dan kan Olijf het ook, verdorie....

Ha neen zeker?

...dus neem ik een specialiste onder de arm. Iemand die wat weet over voedsel. En ze ziet er gezond en erg uitgebalanceerd uit dus dat zal wel goed zitten.

Ze weet ook veel, zonder dat ze het laat doorwegen, die kennis. Ik vind haar sympathiek. En ze heeft geduld.

Na alle goede raad van de tabakoloog - ontbijt nooit overslaan... (moet je net zeggen tegen een roker...), veel vezels, groenten en fruit... - en een grandioos intern fiasco ten gevolge daarvan (interpreteer intern maar zo ruim als u wil), is het tijd voor verandering. 

Met uitzondering van een 5dagen durend crashdieet dat me -3,5 kg oplevert, gebeurt er - helaas pindakaas - niet veel spectaculairs. In neerwaartse richting, dat is.

Er blijft allerlei BIJ komen... en voor een gewichtcontrolefreak als Olijf is dat

NIET

GOED.

Daar waar ik aanvankelijk nog mocht eten wat ik wilde, zolang ik bepaalde combinaties maar in het oog hield (geen proteïnen met koolhydraten, geen melkproducten want die hebben wij volwassen westerlingen niet nodig, in wezen... zo weinig mogelijk broden, pasta's, aardappelen en rijstwaren)... volgt bij ieder nieuw bezoek een nieuwe beperking.

Het komt hierop neer...

Groenten en fruit... liefst zoveel mogelijk rauw.

Nou... dat kon ik met ieder ander klassiek dieet ook wel zeggen. Het soort van voedsel dat leuk is voor een tijd, vooral wanneer je in het begin nog vol goeie moed en motivatie zit, maar dat - tenzij je ambities hebt om vegetariër, macrobioot of veganist te worden - niet echt een sustainable way of life te noemen valt.

En daar ging het me net om. Een draagbare - liefst aangename zelfs - nieuwe levenswijze ontwikkelen. Op culinair vlak dan. Want in al de rest blijf ik falen en dat heb ik aanvaard.

Maar ... niets dan fruit tot de middag en niets dan groenten voor de rest van de dag....

Nja, sta me toe.... dat klinkt verdacht veel als "dieet" en bijna per definitie... als een recept voor faling.

Vlees mag nog, een keer of twee per week. En onder normale omstandigheden heb ik daar ab-so-luut geen probleem mee. ... Tot de wortelen, komkommer en sla me de oren uitkomen. Dan wil ik plots veel en smakelijk vlees. 

Of kaas.

Of een lekkere aardappel om alles aan te dikken.

Maar dat is dus te mijden. Zoveel mogelijk.

Zelfs geen banaan want die bevat teveel suikers.

Ik voel me terug gekatapulteerd naar m'n late tienerjaren. Toen ik bij een norse diëtiste zat. Die me grosso modo voorschreef wat me nu wordt gesuggereerd.

En ik voel me weer helemaal op strafkamp. Dieethel.

Maar "we" gaan het doen. Dit malcontentement mag zich oplossen. En de enige weg om dat te bereiken.... is via de weegschaal en dalende cijfers.

Ik maak me wijs dat alles dan weer beter zal gaan, al weet ik dat dat kwatsj is. 

Op z'n minst zal ik me weer beter voelen over (1 aspect van) mezelf. En dat is veel.

tomaat avocado artisjok lenteui kappertjes feta
de feta - u raadt het - is er teveel aan

het allemaal een beetje beu

* als de kleerkastdeur het vertikt om nog te blijven hangen
* als twee toiletten (ja, allebei) met een verschil van enkele dagen beslissen om "in continu" te gaan. Eentje laat zich temmen. De andere, met ingebouwde sjasbak doet lastiger, zelfs nà aankoop en montage van een nieuwe vlotter... Als het doe-het-zelven, met andere woorden, ondanks een flinke dosis goede wil en een klein beetje technisch inzicht maar niet wil lukken.
* als de gootsteen in de keuken om halfacht in de ochtend van een gewone werkweek een statement wil maken en toont hoe "geconstipeerd" er uit ziet... om halfacht in de ochtend van een gewone werkweek
* als een geheugenkaart van m'n fotoapparasie plots onleesbaar blijkt ... tenzij ik formatteer (maar dan ben je wel alles kwijt)... en ik prijs mezelf gelukkig dat ik toevallig DEZE kaart gisteren nog backupte (het moet niet alles kommer en kwel zijn)
* als ook de laptop op een maandagochtend 5 heropstartpogingen nodig heeft vooraleer hij eraan begint (en m'n hartslag evenredig stijgt met het aantal pogingen)

* als tenslotte het gesprek met de experte over voeding me de druppel geeft om mijn emmer te laten overlopen..... lees "wat ik ook doe, het lukt niet en dat maakt me voorlopig """lichtjes""" ongelukkig en nu wellen er tegen wil en dank weer een paar oude zeren op"....

dan ben ik het een beetje beu.

Vooral wanneer ik dààrbovenop moet merken dat m'n blog sinds een paar weken bevuild wordt door spamreacties van anonieme bots.
Ik heb een hekel aan anoniem. En nog meer aan bots.

Maar ik ga het euvel oplossen met vruchten- en groentensapjes. Of dat is minstens de bedoeling.Voor het gewichtsprobleem dat is. Een bot krijg je daarmee niet weg.

Maar ooit moet ik hier tòch plaats ruimen... dan krijgen de bots mijn blog en verhuis ik. Virtueel.

Doe (toch nog) Maar (eens)

Een jaar of 10 geleden (het kunnen er ook 12-13 geweest zijn) besloten ze om nog eens samen te komen.
De enige groep waarmee ik als tiener zwaar dweepte. Schaamteloos zwaar. Geen Joepie was veilig voor me als Jansz erin voorkwam. Ernst voor de vrienden. Collega van Vrienten, Henny.
Jewèl..... die van Doe Maar.

Dus goed. Tòen zag ik hen met gepaste blijdschap en anticipatie terug, zelfs al was hun concert minstens deels aan een nieuw album gewijd. Eentje waar ik, inmiddels stevige dertiger, geen voeling meer mee had. Niet omdat het me niet interesseerde, nee. Eerder omdat m'n dweepneigingen en de daarmee gepaard gaande noodzaak om alle nummers meteen uit het hoofd te kennen, wat afgezwakt waren.
"Klaar" mocht dan nòg zo mooi zijn.... ik had er nix mee. Of toch weinig. Maar dat is bijzaak.
Destijds (ik Wiki hen even en lees dat dat ergens in 2000 moet geweest zijn) leefde ik maanden naar het concert toe... om er uiteindelijk maar deels van te genieten, om nu maar even overdramatisch te gaan doen. Omwille van Klaar  dus :)

Deze keer wist ik pakweg een klein jaar lang dat ze zouden terugkeren, leefde ik mooi nergens naartoe (bestelde de kaarten zelfs pas donderdagavond...) en trok er samen met één van m'n zusjes zonder verwachtingen heen.
....
Bleek dat we hen wat onderschat hadden.
Daar waar we in het verre 2000 nog ruim plaats en goed zicht hadden.... was dat deze keer helemààl niet het geval. Zo goed als bomvol. En wij arriveerden maar nèt op tijd. Nèt. De deuren sloten nog niet goed achter onze respectievelijke ruggen ....
.... of de noten van Doe maar net alsof (je neus bloedt) vullen de zaal.
Hoe vertrouwd. Alsof er geen dag was voorbij gegaan sinds de jaren '80....

ou
 
deze plukte ik van YouTube. Een luxueuse versie. Met volledige strijkband. Maar dit zijn ze. Doe Maar.

Ik was net 18 toen het "vreselijke" nieuws me bereikte. Dat Doe Maar in een moment van volle glorie ermee stopte. Ik vernam het - het is 1 van de weinige dingen die me klaar voor de geest staan - op de bus naar school. Geloofde er geen snars van. Kwam half overstuur op school aan en kreeg ook daar bevestiging van klasvriendinnetjes dat ..... "het definitief gedaan was".

Nu ja. Een mens overleeft één en ander. Zo ook de split van een razend populaire band.
De grootste Nederlandse band aller tijden tot hiertoe, als ik Wiki moet geloven. En in mijn hoofd zullen ze dat altijd blijven. Wie of wat er ook na hen komt.
Doe Maar zette Nederlandstalige hedendaagse muziek op de kaart. Punt. Mij maak je nix anders wijs (dus probeer maar niet.... het zou een lange discussie kunnen worden) :)

Een paar dingen vielen me op gisteren, naast het onmiskenbare feit dat de Lotto Arena afgeladen vol was.

1. Ik dacht/hoopte om bij uitzondering (tegenwoordig is dat zo) nog eens bij de jongsten van de meute te horen. Niets was minder waar. Een indrukwekkende verzameling "jonk goed" stond daar niet alleen te staan maar gilde alle nummers feilloos mee. Alsof ze nooit anders gedaan hadden....
   Ik dacht "Jullie lééfden nog niet in de hoogtijden van Doe Maar" (en het feit aleen al dat die gedachte überhaupt het onsmakelijk idee had gehad om door m'n hoofd te flitsen, vulde me tijdelijk met een acute aanval van tijdelijke depressie....) ... waarna ik me realiseerde dat ik óók kan meezingen met The Beatles, terwijl ik bezwaarlijk volwassen kon genoemd worden tijdens hùn heyday.
   Dus ik legde m'n gedachten snel het zwijgen op en luisterde en keek verder.
2. (net geen) 30 jaren sinds hun split... en Olijf zingt alle nummers nog mee alsof ik hun LP's nog dagelijks draai. Jawèl... LP's. Ik heb hun muziek (nog) niet op cd, mp3 of I-tunes. Gewóón op vinyl heb ik ze. Maar ik draai ze niet meer. En daarom vond ik het - in het licht van Alzheimer en het gebrek daaraan - fijn om vast te stellen dat er twee dingen zijn in het leven die ik niet vergeet.
   Het verloop van een misviering (en alle teksten die daarin opgedreund worden).
   De nummers van m'n favoriete band (en alle rare geluidjes die ze daarbij maakten om zichzelf van achtergrond te voorzien)
   
   Het weze duidelijk: aan het huidig tempo ziet het ernaar uit dat Olijf vaker een Doe Maar-concert zal bijwonen dan een misviering... maar het leven zit wat tegen. Overlijdens plegen steeds vaker voor te vallen en een uitvaart is een van de weinige kerkbezoeken die ik niet kan weigeren...
   
   Nou ja... ik ken de teksten... en da's ook handig (waarvòòr precies weet ik niet, maar het lijkt me handig)
3. Ernst's haardos wordt alsmaar dunner. En dat is menselijk. Maar tegelijk voor een popster een beetje .... tja... dunnetjes :)
4. De heren - gisteren rekende ik nog snel wat uit met m'n zus maar vandaag stond het zwart op wit op m'n pc-scherm - zijn pensioengerechtigd of bijna. Jan Hendriks is nog een jaartje te jong om met pensioen te gaan volgens het oude (Belgische) stelsel ... maar het is toch een ontnuchterend bewijs van Time Flies When You're Having Fun.Of ook Time stops for no one. Zelfs niet voor razend populaire popsterren.
5. De opstelling van de band is nog steeds dezelfde als vroeger. En - wat mij betreft - nog steeds even bizar. Jan Hendriks... die stond en staat nog steeds in het midden.
   Jààààà, hij is zeker en vast en zeker volwaardig lid van de band... maar hij was wel de stilste en minst opvallende. Eigenlijk wist/hoorde/vernam niemand ooit wat van hem. Behalve dat hij gitarist/songschrijver was bij Doe Maar. En zelfs dàt wist je maar door proefondervindelijke waarneming....
   Uitgerekend Jan stond en staat steeds in het midden van het podium. Met Ernst zoals altijd links en Henny... hoofdzakelijk rechts, maar hij wandelt :)
   Ik blijf Jan in het midden bizar vinden, maar het is een keuze waarbij de heren zich overduidelijk zeer goed voelen :)
   De andere Jan (Pijnenburg)... die is er niet meer.
   Bij.
   Hij IS er nog wel, maar Wiki zegt dat hij in Spanje woont. En dat is wat ver om een paar concertjes te komen doen. Of hij heeft andere bezigheden die hem verhinderen. Dus Jan P was er niet bij.
6. Nederwiet doet het nog steeds goed. Schitterend zelfs. Wellicht béter dan vroeger, met de vrije markt en diverse vormen van gedoogbeleid.
   Gedoogbeleid was er overigens gisteren ook. Olijf en zus werden bijna high van de luchtjes in de buurt.... en "we" vergeten daarbij niet dat het hier een afgesloten publieke ruimte betrof... alwaar in België niet mag gerookt worden...
   Je houdt dat niet tegen eh... een massa van enkele duizenden mensen. Vooral niet als handenvolle groepjes stomdronken zijn. Of een beetje "leutig". Of beide.
   Die laat je "dus" maar binnen roken. Wiet als het moet. Wiedewiedewiet.
   Toepasselijk :)
   

deze is van Olijf. Met een heheuhenkaart die op het punt stond vol te raken.... 


7.  Zin voor uithouding en doorzetting zijn relatieve begrippen. Als je een heel concert lang uit evenwicht op het randje van een dranghek zit en je jezelf vastklemt aan de tribune boven je om er maar niet af te vallen.... Maar het zit hoog. Hoger dan de mensen vóór je en je wil wat zien. Want verder naar voren lopen is geen optie. En je wil zien.
   Ik wou zien. En zus ook. Dus kweekten we allebei een setje arm- en buikspieren om de evenwichtsoefening vol te houden. Met verve. En pijn. Die het waard was.
8. Deze keer enkel en alleen liedjes uit de oude doos. Waarvoor dank.

En nu....
een fotootje of twee. Genomen vanuit m'n wankele positie.

Ernst

allemaal :)

Henny

Ernst en Jan

Joost

 

(fluit fluit fluit).... Is dit alles?

Jan. DE Jan. In het midden.
:)

interludium: iets met lampjes vervangen...

maar Olijf begreep er de b*llen van...

buigen. 't Is bijna gedaan.

Olijf klemt zich vast. Radeloo-ho-hooos :)

De Doe Maar Hoofdbandjes. ... wie had daar nog aan gedacht???

Restjes van een avondje stappen...

Het was de moeite waard, het optreden van Doe Maar. Zelfs (of misschien net omdàt) ik er deze keer nix van had verwacht. Of eenvoudiger nog... nix verwachten is de term niet. Van Doe Maar "verwacht" ik d'office niets dan kwaliteit. Olijf en bij uitbreiding Zus waren niet voorbereid op een concert. Helemaal niet. Zelfs niet vestimentair.
Hetgeen m'n verwilderde blik in onderstaande foto misschien kan verduidelijken.
Ik onderstreep met graagte nog één keer m'n wapenfeit van gisteravond.

1 vrouw van middelbare leeftijd + 1 ongemakkelijk dranghek + 1 bovenliggende tribune + winterse kledij (wegens wandeling van tram naar LA op bitter koude avond) + 1 warmeluchtblazer... net waar wij zaten.... een mens zou van minder wat "ongemakkelijk" kijken :) :) :)

Dus
Doe maar net alsof je neus bloedt
Doe maar net alsof... je neus bloedt
Doe maar net alsOF je neus blooooeeeeeeedt

:)

Winter

't is koud.... niet?

een mens, single als Olijf, zou worden verondersteld - indien niet "uit" om zich mateloos te amuseren, te socializen of te netwerken - minsten schrijfwaardig spul neer te planten op iets wat een paar jaar geleden een erg productieve blog leek te zijn.

Nja...
Olijf gaat niet zo vaak meer uit, socialiseert en netwerkt schrikwekkend weinig en.... laat het bloggen ook voor wat het was.

Zelfs het netbookje ging niet mee op vakantie. Nix geen ideetjes neerschrijven of alvast stukjes klaarzetten voor de terugkeer.
De fotoo's pas bekeken een volle 48uren na terugkeer... ik hoop er enkele hier te kleven.
Ik moet toch IEmand jaloers maken? (ach wat..... :) :) :) )

Luiheid. Laat het me bij extreme luiheid houden. Dat ik nog wel denk maar geen zin meer heb om het te noteren, laat staan te delen. Omdat ik nix denk dat een ander al niet vóór mij dacht en wellicht veel welsprekender verwoordde dan ikzelf.
En omdat ik niet geloof dat u op mijn "spitsvondigheden" zit te wachten. Wat prima is, overigens :)

Er komt nog wel wat fotomateriaal. Maar eerst moet ik nog
- van energieleverancier veranderen
- wat aan m'n digitale TV doen (of het gebrek eraan)
- een deur gaan kopen
- de klusjesman bellen
- een vriend(in) of twee uitnodigen voor een dag of avondje samen
- denken aan de soep die nu nog op het vuur staat maar straks beter "af" gaat wanneer ik het bed opzoek.
- lekker onder de dekens kruipen... want -12°C is toch niet zo warm :-)

Druk druk druk.
Of het excuus van druk.
Which ever one you choose

Contropeso

om het vorige bericht toch maar wat tegengewicht te geven
de zaak in balans te houden, zeg maar
plak ik hier graag een Snoopy-tje bij.
Geplukt en gedeeld van FB.

Ik kan er nog mee lachen, dankzij de onschuld van de hond.
U hopelijk ook?

Liefste,
Ik kan je niet zeggen hoeveel ik van je houd
Dus zeg ik het je maar niet.

Slib

Het
De
Olijfblog
slibt dicht. Zoveel is duidelijk

Er verschijnt niet gek veel meer.

Gebeurt er weinig?
Of gebeurt er veel maar zie ik het niet?
Of gebeurt het, zie ik het maar heb ik er geen mening over?
Of gebeurt het, zie ik het en heb ik er een mening over maar weinig zin om te schrijven? Of tijd?

ik geef u geen antwoord want ik weet het niet.

Net zo min als ik weet of een vertrek morgen een goed idee was. Of nuttig. Of voorbereid. Of heilzaam.
Maar ik ben wel weer even weg.
En vertrek met harde woorden. Aan een adres dat niet weerbaar is. Dus zat ik fout. Gegarandeerd.
En kan ik de gevolgen van m'n woorden niet meer overzien. Dikke fout.

ik concludeer... halfweg m'n laatste handvol zinnen
dat zwijgen
beter was geweest.
Zowel dààr
als hier

een kaarsje voor papà

Omdat vandaag, 2 jaar geleden, de laatste dag en uren waren dat ik hem levend zag.
En zelfs dàt was relatief.

Mocht er keuze bestaan
en andere mogelijkheden om ermee te stoppen
dan zou ik aanraden
Blijf weg van Morfine.
Want eens je begint met die rommel,
is het eind niet ver uit de buurt.
En de persoon die je liefhad in al z'n vormen en gedaanten,
die is allang iemand anders, eens de Morfine het heeft overgenomen.


OK
sombere gedachte.
Het is niet anders.

Decadent :)

NOOOOOIIIIIT eerder is dit gebeurd.
De kans dat het ooit NÓG eens gebeurt, lijkt me aan de eerder kleine kant.
Maar GOED... vandaag geschiedde dat....

Olijf op jacht ging. Met een zeer duidelijke doel voor ogen. Vastberaden het doel te bereiken. En voorbereid....

*met onheilspellende grafstem* ........................DE SOLDEN

Olijf is - hier en daar is het al eens gevallen - geen geboren shopper. Ik hou er niet specifiek van. Zal niet zeggen dat ik er een blote hekel aan heb maar er zijn dingen die ik leuker vind.
Stijlgoeroe's met eigen TV-programma's zouden geen dankbaar onderwerp hebben aan Olijf.
Gisteren nog zag ik een flard televisie waarin expert Jani twee dames ter hulp schoot die - "Lieve Help!" - al - "stel je voor!" - twééééé jàààààààr niet geshopt hadden (en toch oogden beide jonge mama's zeer mooi en up-to-date, dus geschikte voorbeelden van wat er met je gebeurt als je - Lieve Help! - twee jaar niet shopt, waren ze niet :) ).
Ik wijk af. Zelf kon ik enkel bedenken "Arme Jani, je zou een floeren geraaktheid krijgen als je wist hoe lang het geleden is sinds Olijf nog eens een Meirtje deed" :)


Maar ik wijk nog steeds af.
Ondanks de lichte shop-aversie heeft Olijf sinds kort een favoriet kledingmerk. Niet echt iets exclusiefs of zo, maar ik hou er wel van. Nogal veel zelfs.
En enkele weken geleden wist een collega me te vertellen dat er een winkelpunt was niet ver uit m'n buurt, in het winkelcentrum. Waarna ik, ruim vóór de solden, eens op verkenning vertrok. En vond wat ik zocht. In alle rust en ruimte... iets wat je niet kan zeggen van soldenshopping.
De prijzen lagen me net iets te hoog naar m'n zin en ik besloot - niet zonder enige winkelangst - te wachten op de soldenperiode.

De solden, die doe ik doorgaans ergens op de laatste of allerlaatste dag. Uit nieuwsgierigheid enerzijds en een beetje omdat ik vind dat ik het vrouwdom zóveel verschuldigd ben dat ik ten mìnste 1 keer m'n neus in de afgeprijsde kledingstukken moet steken. Als het meezit, kom ik thuis met iets dat spotgoedkoop was, dat ik helemaal niet zocht of "nodig" had en dat binnen de kortste keren weer vergeten wordt.
Conclusie: zelfs die laatste soldendag overslaan ware waarschijnlijk verstandiger geweest.

Dit jaar had ik wederom niets "nodig". Maar dit jaar WILDE ik wel iets. Een jurkje, een rokje en een tuniekje van "mijn" merk.
"Dus", dacht ik gisteravond na het werk, "als beloning voor de totaal zinloze maar schitterend uitgevoerde inventaristelling op het werk, zou ik eens langs het winkelcentrum rijden... voor het begin van de solden".
Gisteren.
Avond.

Ik vónd het al bijzonder rustig voor zo'n eerste dag. En dra ontdekte ik dat de reden hiervoor even eenvoudig als ontstellend was: de solden begonnen pas vandaag, DRIE januari :)
En de winkeljuffrouwen waren niet te vermurwen. "Morgen om 9u, mevrouw".
Geen fluistersolden dus.

Onderweg naar huis - ik geef toe, ik was een beetje beteuterd - rijpte een snood plan.
En als ik eens lekker vroeg naar het winkelcentrum zou rijden? Lekker vóór alle anderen? Lekker dicht bij de hoofdingang parkeren? Met een boek in de hand en het ontbijt op de passagierszetel?... Als ik dat eens deed?

Ik liet alles aan het toeval over. Oftewel aan wat er nog zou overblijven van m'n zin om een uur of wat in de auto door te brengen op een parking nadat ik er een nachtje over geslapen had.
...
Vreemd genoeg was ik vanochtend nog éven vastberaden als gisteravond. Dus deed ik wat ik moest doen.
Verwachtte me aan files om 8 uur in de ochtend maar die waren er niet.
Getoeter en geduw op de parking maar ik was bijna alleen.
Gedrum aan de ingang van de winkel maar daar was iedereen beschaafd (en opvallend onaanwezig).

Resultaat: binnen en buiten in enkele minuten. Wat centjes lichter maar onvoorstèlbaar content. Omdat ik gedaan had wat ik wou doen. En alles vlotter verliep dan ik gevreesd had.

Superleuk detail: op het werk werd me in de loop van de dag een jasje getoond dat "wel eens mooi kon staan op dat nieuwe jurkje". En dat dééd het.
Dàt vind ik dus kostelijk. Een jurk die eigenlijk feitelijk duurder is dan wat ik ervoor wil geven (behalve in de solden) en een jas van enkele euro's... een geen KAT (voor de NL'ers: geen HOND) die nadien kan zeggen wat nieuw en wat tweedehands was.
(Tenzij jullie, mochten jullie me op een dag tegen het lijf lopen met voornoemde jurk en jas.
Op voorwaarde dat ik NU in detail zou beschrijven hoe die eruit zien.
Hetgeen ik niet doe. For obvious reasons :) )

Dan geniet ik vijfhonderd procent :)

geparkeerd aan het zebrapad van de hoofdingang. Dichterbij KON bijna niet :)

Ook leuk bijverschijnsel: door de wachttijd in de auto had ik eindelijk de kans om een flink stuk door een boek ter geraken waar ik doorgaans enkel flardjes van een kwartier-lezen uit haal.
NIETS dan voordelen vandaag. Is dat niet schitterend????

Genieën

Ik moet het kort houden. Omdat ieder woord hierover wat mij betreft eigenlijk er één teveel is. Maar het moet me even van het hart: sommige mensen zijn genieën en dat vind ik simpelweg fantastisch.

Het genie van mijn keuze is doorgaans het komisch genie. De mannen en vrouwen die met een kritisch oog naar onze wereld kijken en ons (mij?) met een goedgevonden kwinkslag over dat wereldje ons aan het lachen krijgen.
Al lachend zegt de zot de waarheid, zegt men. En ... daar lijkt het wel op.

Vanavond bekeek ik 2 uren aan een stuk Benigni. U kent hem wel. De man van La Vita è Bella.
Benigni heeft wel wat méér in z'n mars dan alleen die alom gekende film maar het is niet meer dan normaal dat ieder land z'n plaatselijke bekendheden heeft.
Bedoeling van m'n YouTubeSessie: wat schaven aan dat Italiaans van me. Want dat mag een beetje beter.
En lachen ook, dacht ik. Laat me wat lachen, dat is zo ... amusant :)

Ik neem aan dat niet iedereen deze link zal volgen maar voor de volledigheid en de geïnteresseerde geef ik hem graag mee. 4 dagen voor het aangekondigd eind van de wereld licht Roberto Benigni de Italiaanse Grondwet toe.

Ik beloofde niet te veel woorden omtrent genieën en dus moet ik me eraan houden. Ze pakken me, de heren en dames comici die niet minne onderwerpen aan een vlijmscherpe analyse onderwerpen en dat doen op een manier die voor gewone stervelingen als Olijf niet alleen vatbaar maar ook amusant is. Dan blijft het wat langer hangen. En ik hou er wel van, als een spitsvondigheid, zelfs de grote, langer blijven hangen :)

Bekijk, als u wil de laatste minuten van het filmpje. Waar Benigni niet meer praat, enkel nog de staande ovatie in ontvangst neemt en een beetje gek rondloopt. "Een clown" dacht ik bij die eindbeelden. Maar wèl een clown die oneindig veel slimmer is dan een handvol olijven tezamen.

Al lachend zegt de zot de waarheid. Niet?

door puur toeval: het antwoord

deze verscheen zonet op de FB-pagina van Human Calendar.
Merk op dat 2007 twee gezichten had. Destijds bleken de ambities nog hoog te liggen. Tot de makers ontdekten hoeveel werk er in in zo'n speledingetje kroop. En ze het eenvoudiger hielden. Eéntje per jaartal vanaf 2008.
Dat weten we dan ook weer.

Dit, dames en heren lezers was - of u het nu wilde of niet - mijn eerste feit van mijnentwege naar uwentwege voor 2013. De start is gegeven. Van volstrekt onnodige informatie voor een verloren avond in de week.

Je vous en prie    :)

Prontiiiiiii? ........ Via!

Het is alweer 1 januari. Het scheelt niet veel of het is 1 januari geweest.
Tweeduizendentwaalf heeft gevlogen, merkte ik. Het was leuk en soms ook niet. Maar vooral leuk dus daar doe ik het mee.
Maar het mocht wat minder vliegen. Dus dat wens ik voor het jaar dat vandaag begon. Een beetje trager graag.
Zelf heb ik me weer (meer) gestort op slow food en hoop daarmee het trager tempo mee te bevorderen maar verder dan dit reikt m'n fantasie niet.
De laatste weken van dit jaar leek het wel alsof m'n werkdagen in duur gehalveerd waren want ik kreeg maar niet gedaan wat ik doen wilde. Tijd tijd tijd... tekort.
Als een gek ging ik op de zondag vóór eindejaar naar een (uitzonderlijk) open winkelcentrum... om nieuwjaarskadootjes. Tijd tijd tijd tekort... maar het lukte.

Vandaag "deden" we nog eens nieuwjaar bij mamma thuis. Met nieuwjaarsbrieven. De meisjes doen dat nog even. Tot ze de lagere school verlaten en dan is ook dat gedaan. En ook hùn tijd vliegt want ze groeien razendsnel op.

Voor het eerst sinds jaren aten we opnieuw zondagse pistolé-kes. Op z'n vlaams.
Het zondags servies uitgehaald, veel te veel toespijs gekocht EN taart nadien. Voor een Olijf die op culinair gebied al enkele weken slim probeert te combineren, zijn dagen als deze een kleine ramp. Maar het was gezellig en ik speelde mee. Met twee pistolé-kes en een smal spieke bisquit. Met slagroom :)

Enkele kadootjes wisselden ook van hand. De pas gekochte van tante Nanna, alias Olijf en de vers gemaakte van nichtje G.
Erg, èr-rug leuk.
G. poseert een keertje mèt gezicht en een keertje zonder. De eerste voor de herinnering, de tweede voor de blog. Zonder gezicht mag ze erop, zegt ze (nadat ze nog eens gecheckt heeft met mamma... slimme meid :))

naam ook onherkenbaar gemaakt, ... nog net op tijd :)

verliefd op haar ingrediënten :)

En zo kabbelt de eerste dag van 2013 langzaam richting middernacht. Voor de overgang naar de tweede. En binnenkort stoppen we weer met tellen en wordt alles weer heel normaal en gewoon. Zoals dat hoort :)

Hieronder nog snel een liedje dat ik niet kende maar dat gisteren per ongeluk op m'n pc terecht kwam. Ik hou wel van Gilbert O' Sullivan, maar dit nummer kende ik niet. Vond het een heel klein beetje toepasselijk voor het eind van het oude en het begin van het nieuwe jaar. Waardoor ik het hier gewoon in plak.
Dear dream :)