Doe (toch nog) Maar (eens)

Een jaar of 10 geleden (het kunnen er ook 12-13 geweest zijn) besloten ze om nog eens samen te komen.
De enige groep waarmee ik als tiener zwaar dweepte. Schaamteloos zwaar. Geen Joepie was veilig voor me als Jansz erin voorkwam. Ernst voor de vrienden. Collega van Vrienten, Henny.
Jewèl..... die van Doe Maar.

Dus goed. Tòen zag ik hen met gepaste blijdschap en anticipatie terug, zelfs al was hun concert minstens deels aan een nieuw album gewijd. Eentje waar ik, inmiddels stevige dertiger, geen voeling meer mee had. Niet omdat het me niet interesseerde, nee. Eerder omdat m'n dweepneigingen en de daarmee gepaard gaande noodzaak om alle nummers meteen uit het hoofd te kennen, wat afgezwakt waren.
"Klaar" mocht dan nòg zo mooi zijn.... ik had er nix mee. Of toch weinig. Maar dat is bijzaak.
Destijds (ik Wiki hen even en lees dat dat ergens in 2000 moet geweest zijn) leefde ik maanden naar het concert toe... om er uiteindelijk maar deels van te genieten, om nu maar even overdramatisch te gaan doen. Omwille van Klaar  dus :)

Deze keer wist ik pakweg een klein jaar lang dat ze zouden terugkeren, leefde ik mooi nergens naartoe (bestelde de kaarten zelfs pas donderdagavond...) en trok er samen met één van m'n zusjes zonder verwachtingen heen.
....
Bleek dat we hen wat onderschat hadden.
Daar waar we in het verre 2000 nog ruim plaats en goed zicht hadden.... was dat deze keer helemààl niet het geval. Zo goed als bomvol. En wij arriveerden maar nèt op tijd. Nèt. De deuren sloten nog niet goed achter onze respectievelijke ruggen ....
.... of de noten van Doe maar net alsof (je neus bloedt) vullen de zaal.
Hoe vertrouwd. Alsof er geen dag was voorbij gegaan sinds de jaren '80....

ou
 
deze plukte ik van YouTube. Een luxueuse versie. Met volledige strijkband. Maar dit zijn ze. Doe Maar.

Ik was net 18 toen het "vreselijke" nieuws me bereikte. Dat Doe Maar in een moment van volle glorie ermee stopte. Ik vernam het - het is 1 van de weinige dingen die me klaar voor de geest staan - op de bus naar school. Geloofde er geen snars van. Kwam half overstuur op school aan en kreeg ook daar bevestiging van klasvriendinnetjes dat ..... "het definitief gedaan was".

Nu ja. Een mens overleeft één en ander. Zo ook de split van een razend populaire band.
De grootste Nederlandse band aller tijden tot hiertoe, als ik Wiki moet geloven. En in mijn hoofd zullen ze dat altijd blijven. Wie of wat er ook na hen komt.
Doe Maar zette Nederlandstalige hedendaagse muziek op de kaart. Punt. Mij maak je nix anders wijs (dus probeer maar niet.... het zou een lange discussie kunnen worden) :)

Een paar dingen vielen me op gisteren, naast het onmiskenbare feit dat de Lotto Arena afgeladen vol was.

1. Ik dacht/hoopte om bij uitzondering (tegenwoordig is dat zo) nog eens bij de jongsten van de meute te horen. Niets was minder waar. Een indrukwekkende verzameling "jonk goed" stond daar niet alleen te staan maar gilde alle nummers feilloos mee. Alsof ze nooit anders gedaan hadden....
   Ik dacht "Jullie lééfden nog niet in de hoogtijden van Doe Maar" (en het feit aleen al dat die gedachte überhaupt het onsmakelijk idee had gehad om door m'n hoofd te flitsen, vulde me tijdelijk met een acute aanval van tijdelijke depressie....) ... waarna ik me realiseerde dat ik óók kan meezingen met The Beatles, terwijl ik bezwaarlijk volwassen kon genoemd worden tijdens hùn heyday.
   Dus ik legde m'n gedachten snel het zwijgen op en luisterde en keek verder.
2. (net geen) 30 jaren sinds hun split... en Olijf zingt alle nummers nog mee alsof ik hun LP's nog dagelijks draai. Jawèl... LP's. Ik heb hun muziek (nog) niet op cd, mp3 of I-tunes. Gewóón op vinyl heb ik ze. Maar ik draai ze niet meer. En daarom vond ik het - in het licht van Alzheimer en het gebrek daaraan - fijn om vast te stellen dat er twee dingen zijn in het leven die ik niet vergeet.
   Het verloop van een misviering (en alle teksten die daarin opgedreund worden).
   De nummers van m'n favoriete band (en alle rare geluidjes die ze daarbij maakten om zichzelf van achtergrond te voorzien)
   
   Het weze duidelijk: aan het huidig tempo ziet het ernaar uit dat Olijf vaker een Doe Maar-concert zal bijwonen dan een misviering... maar het leven zit wat tegen. Overlijdens plegen steeds vaker voor te vallen en een uitvaart is een van de weinige kerkbezoeken die ik niet kan weigeren...
   
   Nou ja... ik ken de teksten... en da's ook handig (waarvòòr precies weet ik niet, maar het lijkt me handig)
3. Ernst's haardos wordt alsmaar dunner. En dat is menselijk. Maar tegelijk voor een popster een beetje .... tja... dunnetjes :)
4. De heren - gisteren rekende ik nog snel wat uit met m'n zus maar vandaag stond het zwart op wit op m'n pc-scherm - zijn pensioengerechtigd of bijna. Jan Hendriks is nog een jaartje te jong om met pensioen te gaan volgens het oude (Belgische) stelsel ... maar het is toch een ontnuchterend bewijs van Time Flies When You're Having Fun.Of ook Time stops for no one. Zelfs niet voor razend populaire popsterren.
5. De opstelling van de band is nog steeds dezelfde als vroeger. En - wat mij betreft - nog steeds even bizar. Jan Hendriks... die stond en staat nog steeds in het midden.
   Jààààà, hij is zeker en vast en zeker volwaardig lid van de band... maar hij was wel de stilste en minst opvallende. Eigenlijk wist/hoorde/vernam niemand ooit wat van hem. Behalve dat hij gitarist/songschrijver was bij Doe Maar. En zelfs dàt wist je maar door proefondervindelijke waarneming....
   Uitgerekend Jan stond en staat steeds in het midden van het podium. Met Ernst zoals altijd links en Henny... hoofdzakelijk rechts, maar hij wandelt :)
   Ik blijf Jan in het midden bizar vinden, maar het is een keuze waarbij de heren zich overduidelijk zeer goed voelen :)
   De andere Jan (Pijnenburg)... die is er niet meer.
   Bij.
   Hij IS er nog wel, maar Wiki zegt dat hij in Spanje woont. En dat is wat ver om een paar concertjes te komen doen. Of hij heeft andere bezigheden die hem verhinderen. Dus Jan P was er niet bij.
6. Nederwiet doet het nog steeds goed. Schitterend zelfs. Wellicht béter dan vroeger, met de vrije markt en diverse vormen van gedoogbeleid.
   Gedoogbeleid was er overigens gisteren ook. Olijf en zus werden bijna high van de luchtjes in de buurt.... en "we" vergeten daarbij niet dat het hier een afgesloten publieke ruimte betrof... alwaar in België niet mag gerookt worden...
   Je houdt dat niet tegen eh... een massa van enkele duizenden mensen. Vooral niet als handenvolle groepjes stomdronken zijn. Of een beetje "leutig". Of beide.
   Die laat je "dus" maar binnen roken. Wiet als het moet. Wiedewiedewiet.
   Toepasselijk :)
   

deze is van Olijf. Met een heheuhenkaart die op het punt stond vol te raken.... 


7.  Zin voor uithouding en doorzetting zijn relatieve begrippen. Als je een heel concert lang uit evenwicht op het randje van een dranghek zit en je jezelf vastklemt aan de tribune boven je om er maar niet af te vallen.... Maar het zit hoog. Hoger dan de mensen vóór je en je wil wat zien. Want verder naar voren lopen is geen optie. En je wil zien.
   Ik wou zien. En zus ook. Dus kweekten we allebei een setje arm- en buikspieren om de evenwichtsoefening vol te houden. Met verve. En pijn. Die het waard was.
8. Deze keer enkel en alleen liedjes uit de oude doos. Waarvoor dank.

En nu....
een fotootje of twee. Genomen vanuit m'n wankele positie.

Ernst

allemaal :)

Henny

Ernst en Jan

Joost

 

(fluit fluit fluit).... Is dit alles?

Jan. DE Jan. In het midden.
:)

interludium: iets met lampjes vervangen...

maar Olijf begreep er de b*llen van...

buigen. 't Is bijna gedaan.

Olijf klemt zich vast. Radeloo-ho-hooos :)

De Doe Maar Hoofdbandjes. ... wie had daar nog aan gedacht???

Restjes van een avondje stappen...

Het was de moeite waard, het optreden van Doe Maar. Zelfs (of misschien net omdàt) ik er deze keer nix van had verwacht. Of eenvoudiger nog... nix verwachten is de term niet. Van Doe Maar "verwacht" ik d'office niets dan kwaliteit. Olijf en bij uitbreiding Zus waren niet voorbereid op een concert. Helemaal niet. Zelfs niet vestimentair.
Hetgeen m'n verwilderde blik in onderstaande foto misschien kan verduidelijken.
Ik onderstreep met graagte nog één keer m'n wapenfeit van gisteravond.

1 vrouw van middelbare leeftijd + 1 ongemakkelijk dranghek + 1 bovenliggende tribune + winterse kledij (wegens wandeling van tram naar LA op bitter koude avond) + 1 warmeluchtblazer... net waar wij zaten.... een mens zou van minder wat "ongemakkelijk" kijken :) :) :)

Dus
Doe maar net alsof je neus bloedt
Doe maar net alsof... je neus bloedt
Doe maar net alsOF je neus blooooeeeeeeedt

:)