22 verschil. Of Ajvar.

Hij is 42. Zij 20.
Ze zijn 5 jaar samen.

Go figure.

Ze zijn gelukkig samen, zoveel is duidelijk. Echt duidelijk.
Na 5 jaar kunnen ze elkaar nog steeds niet gerust laten. Voortdurend aait de ene de rug/bips/hals van de andere. Een beetje op het randje van "te" af... maar dat is een opmerking, geworteld in jaloezie/afgunst. Neem het van me aan.

Ze zijn gek op elkaar. En ik begrijp het wel. Zij is jong, slank, mooi, vlot en spontaan.
Hij is rijp, heeft het financieel best voor elkaar en mag er ... ach ja...best wel zijn.
En hij ontfermt zich over haar.
Net wat hij nodig heeft.
Net wat zij nodig heeft.

Geen kwartier gaat voorbij of hij schept op over wat ze allemaal kàn. Alsof het een wonder is.
En dat
is mooi om te aanschouwen. Een man die z'n vrouw "bezingt".
Zelfs al is wat ze kan niet eens spectaculair.
HIJ vindt het spectaculair... en meer moet dat niet zijn.

Zij vindt hem ook fenomenaal. Alles wat uit z'n mond komt, is Bijbel.
Ze noemen elkaar zonder fout "Amore".
"Mi passi il sale, amore?" .....

De mix van stroperige zeemzoeterigheid en ongegeneerde oprechtheid maakt het hele gedoe, hoe onwaarschijnlijk ook....
gewoon
erg
mooi.

En zij, met haar volle 20 jaren levenservaring, houdt zich kranig op een etentje met niets dan late veertigers om zich heen. Ze wil volwassen zijn en slaagt daar op haar heel eigen manier wonderwel in. Beter dan ik het kan/zou kunnen.
Ik vind haar mooi.

In haar jeugdig enthousiasme steekt ze een lofzang af over een specialiteit van zijn tante. In Servië. En dan haalt ze het potje. Van de tante. Uit Servië.
Ze laat me weten hoe schaars het goedje is. Dat ze het niet graag uitdeelt... maar tegelijk ook wèl. Omdat het zo hemels lekker is. En omdat ze het (nog) niet zelf kan bereiden.
We proeven.
En het IS hemels lekker.
en ....
(u hoort me komen)
...
geheel vegetarisch.

"het" heet Aivar. Of Ajvar.
En volgens haar is het recept nergens te vinden.
Eens thuis, Google ik het.... en heb ik geen problemen een recept te vinden. Ik moet zelfs kiezen. Dus ga ik voor het recept dat me het dichtst lijkt aan te leunen bij wat zij - jonge keukendeerne - me ervan vertelde.

Vandaag is het zover.
Strikt genomen mag ik niet teveel in de keuken staan. Om de ZIN IN niet aan te wakkeren.
Strikt genomen zou ik zelfs een heuse vasten mogen inbouwen... maar dan niet alleen en onbegeleid....
dus doet Olijf wat ze het best kan.... achterpoortjes zoeken.

Ik moet het vele kilo's lang volhouden, dus moet het smaken.
En ik mag niet koken.... of niet te vaak... maar het moet smaken.... dus koken we vegetarisch.
En Ajvar.... is vegetarisch.

Ik hoop haar binnen een dag of twee een enthousiaste mail te mogen sturen. Over m'n probeersel. En dat het nog niet helemààl is wat de Servische tante maakte... maar dat het - mits een tiental nieuwe pogingen - vroeg of laat wel fatsoenlijk zal zijn.

rooster

schil

hak

breng op smaak

meng

laat uitlekken... want het ziet er te nat uit

Ooit - ik voel een nood aan blote eerlijkheid opwellen - ooit... hoop ik dat iemand mij bezingt. Al was het maar omdat m'n Ajvar lekker is. Zelfs al ben ik niet Servisch.

Maar al bij al....
wat ik zeggen wilde....
Ze heet Mina.
En ze is mooi. 
Op alle mogelijke manieren.