Het gouden randje van een donderwolk

Maandag ontving ik slecht nieuws. En dàt terwijl ik hoopvol telefoneerde om m'n moeder een extra weekje vakantie kado te doen aanstaande zomer. In juli.

"Helaas", zei de vriendelijke nefroloog me aan de andere kant van de lijn, "uw dialysereservatie werd niet bevestigd en we hebben alle beschikbare bedden bezet".

Nix meer vrij in Juli. Nix in Augustus. Geen drie en geen twee weken. Ook niet één week. Zelfs geen dag.
En dat moest ik mijn moeder vertellen. Dat ik, haar dochter, haar eerste vakantie sinds 2009 naar de vaantjes had geholpen door langdurig getwijfel, gepalaver en geplan.

Met de moed der wanhoop begon ik als een bezetene opnieuw te plannen. Ik zou m'n moeder rond de middag zien en wou met alle geweld een nieuw alternatief klaar hebben. Dat nooit éven goed kon zijn als wat ze eerst had gehoopt maar dat beter was dan helemaal niets.
Vakantieschema's van andere collega's uitpluizen, collectief verlof mee in overweging nemen, Juli bekijken, September bekijken. Werk bekijken.... óók werk bekijken, uiteraard.
Zenuwachtig woog ik diverse alternatieven tegen elkaar af, waarna een plan begon te groeien.
Razendsnel.
Wie moest ik daarvoor inschakelen? Ziekenhuis hier, Ziekenhuis ginder, vluchten heen en terug, auto, nodige medicatievoorschriften, minimale voorbereidingstijd.....m'n werkgever....
Zus zou helpen met het ziekenhuis hier. Oef.

Moeder, die mooi op de Pinkstermaandagmiddag binnenwandelde met een zak vol rommelmarktaankopen.... viel even stil toen ik haar het slechte nieuws moest brengen. Je zou van minder... Dochter Olijf probeerde meteen een paar voordelen te verzinnen voor het pas uitgevonden alternatief.
... en dat bleek te helpen...
Enkele uurtjes later leek ze zich vrij goed te hebben aangepast aan de gewijzigde plannen. Oef.

Nog vóór ik dinsdagochtend op het werk arriveerde, had ik al vernomen dat de transfer voor Ziekenhuis België geen probleem zou zijn. Een kwartier later toonde m'n baas zich ook heel begripvol.
Sjongejonge toch... als alles éven vlot bleef verlopen, was er nog hoop.

De rest van de details bespaar ik u. Ik hou het op een schitterende mix van begripvolle samenwerking, massa's positivisme, goed gevoel en nog veel betere hoop.

Waardoor uw Olijf NU kan zeggen dat de tickets geboekt zijn en de ziekenhuizen op de hoogte. Met volle steun van alle betrokken partijen.

Twee weken moeder-dochter-vakantie. Zonder kleinkinderen weliswaar. En zonder toevlucht tot de hulp van de zussen. Maar het was mijn rommel en die moest IK maar opruimen. Terecht.

M'n gouden randje?
Zonder het te weten, maakte ik nòg iemand blij. Op hete kolen blijkt die te zitten. Omdat een weerzien met ruim een maand vervroegd werd.
Nou ja..... ik vind dat leuk :):):)

Knutselen, maar dan ànders

(Deze foto kon er blijkbaar nog nèt bij...... straffen toebak :))

Gentrification

is het nieuwe woord dat ik vandaag van m'n collega mocht horen.

En dat alles te maken heeft met vorige blogpost.

I give you Wikipedia.

Gentrificatie, vaak met het Engelse woord gentrification aangeduid, is een term die gebruikt wordt om de opwaardering van een buurt of stadsdeel op sociaal, cultureel en economisch gebied aan te duiden. De herwaardering van het stadsdeel gaat gepaard met een stijging van de prijzen voor onroerend goed.
Men ziet gentrificatie in een beperkt aantal grote en middelgrote steden. Voorbeelden van steden zijn: Amsterdam met de Jordaan, Antwerpen met het Eilandje en het St. Andries-kwartier en de kaaien, Brussel met de Marollen, Londen met Docklands, Chelsea en Notting Hill, Berlijn met Prenzlauer Berg, Wenen met Spittelberg, Los Angeles met Los Feliz, Moskou met Ostozjenka en New York met Williamsburg en Park Slope.

 

De term gentrificatie is van Engelse oorsprong en verwijst naar het begrip ‘gentry’, de aanduiding voor niet-aristocratische Engelse grondbezitters (‘people of good social position next below the nobility’ vgl. Oxford Advanced Learner’s Dictionary of Current English). In engere zin heeft gentrificatie betrekking op het weer naar de stad terugkeren van midden- en hogere welstandsklassen. Zeker in Nederland komt dat slechts in een beperkt aantal gevallen voor. Gentrificatie heeft dus doorgaans ook betrekking op binnenstedelijk verhuisgedrag van hogere welstandsklassen waarbij tevens sprake is van een revitalisering van buurten.

Anwerps Eilandje en St. Andrieskwartier staan er al in.
Bij de volgende Wiki-update ook Antwerpen-Noord?

Ach ja... ik leerde een nieuw woord.
En ga dat vanaf vandaag bij wijze van inoefening proberen te verweven in een dagelijkse conversatie....   :D

Ontbijt eens "op" een ander

Ik dàcht nog "Zou ze er niet zijn?" maar deed er verder niets mee.
Bleek dat ze er is geweest, nu ik lees, maar vermoedelijk op een ander moment. Ons Ils. In de namiddag. Terwijl ik er 's ochtends was.
Nou jàààààà.... "ochtend".... iets voor tienen. Voor ontbijt met mama. In Park Spoor Noord.

Ergens vorig jaar (of zelfs het jaar dààrvoor???) had ik mezelf voorgenomen om hier "eens" te komen ontbijten. Het liefst in gezelschap.
Maatje D vond dat een fijn idee en we zouden het "eens" doen.
Omstandigheden - zoals daar zijn: stomweg plat vergeten - hadden het tot nu toe verhinderd maar gisterenavond nam ik de foon ter hand en belde hem op. Met m'n schitterend idee. Terwijl hij in Spanje zat, zo bleek.... en het eerder moeilijk werd om vanochtend mee te komen ontbijten.

Niet getreurd, m'n moeder zou dat best wel fijn vinden, dacht ik. En zo geschiedde dat we vanochtend éven na negenen richting Antwerpen reden om te gaan ontbijten.
Noem het gerust brunchen, want de zaak opent pas om 10u. Aangekondigd door de fonteinen die dan plots gaan spuiten. Waardoor de - gelukkig nog niet àl te talrijke - klanten massaal naar de bar spurten om hun bestelling te plaatsen.

Een mens moet de plaatselijke gebruiken altijd even leren kennen en zo ontdekten we dat aankomst rond halftien op een zonnige Pinksterochtend preciés goed was. Tijd om rustig een plaatsje te kiezen uit alle (nog lege) strandzeteltjes.... die pakweg een kwartier later allemaal druk bezet waren door gezinnetjes met kleine kindjes, strandspeelgoed, badlakens en picniczakken.
Wij - met niet veel meer dan een luchtige zomeroutfit, zonnenbril en sakòsj - waren duidelijk niet voorzien van de adequate uitrusting.
Zoals ik al zei: een mens moet de plaatselijke gebruiken leren kennen. Dat kan volgende keer beter :)

aankomst: weinig volk

sommigen vinden zelfs het handvol mensen aan de hangar te veel en zoeken een rustiger plekje op

Het is nog geen 10u. Droge waterpartijen

Ik hou van deze kleuren......

de koks bereiden het ontbijt voor

de fonteinen buiten spuiten: teken dat we mogen gaan bestellen

Ontbijt voor twee (let op de waterpartijen op de achtergrond :))

steeds meer mensen nemen plaats...

peuters en kleuters hollen rond een bank

Na een poosje luieren beslissen we om een wandelingetje te maken (de anderen zullen de vrijgekomen zetels beslist op prijs stellen) en stilaan naar huis te rijden.

Ik hou ècht van deze kleuren...

zelfs van deze :)

een pràcht van een hangar, vind ik

binnen loopt een tentoonstelling of iets van dien aard. Lijkt wel een eindwerk van kunstige studenten...

de dame (die échte) valt qua kleur niet eens vreselijk uit de toon

zijn we beland op het middagmaal van graaf Dracul???

Dracul's aanverwanten

M'n Kringwinkel-alter ego steekt weer even de kop op...

moeder en Olijf maken de voeten ook even nat. Lekker fris!

multicultureel.... nòg een bonus, me dunkt

wel zééééér multicultureel.....

de kwaliteit van de graffiti blijft me verbazen...

...net zoals de energie van de "ietwat oudere" man op skateboard (zwart hoedje). Hij bleef heus niet aan de kant staan!

... wat bij deze hopelijk bewezen is

Het hele Park Spoor Noord-gedoe is ontstaan uit een nood om een dichtbevolkte (grotendeels allochtone) buurt een ontspanningsplaats te geven. Her en der zie ik nog werken in het park. Volgens de website worden er nog wat sportterreinen voorzien.

Maar - en ik vraag me af of het een gunstige ontwikkeling is - net als op het Zuid wordt het in de omgeving duidelijk dat oude huizen, die vroeger "goed genoeg" moesten zijn voor de minder kapitaalkrachtigen van onze samenleving, nu aan sneltempo worden opgedirkt.

Het Zuid is niet langer het arme, verloederde kwartier van Antwerpen. Integendeel. Zonder een vette bankrekening vind je daar zelfs geen studio meer.
Ik geloof dat hetzelfde proces aan de gang is in de buurt van Park Spoor Noord.
Van sloppenwijk naar chique coté.
Of het goed is....????




Dienstmededeling:
Hier wilde ik nog enkele foto's plaatsen, maar Olijf heeft haar 1GB limiet bereikt en mag niet meer verder.... Ils maakte dit eerder ook al mee.
Even kijken hoe we dit oplossen..........

Nog wat radio: prisencol....

Voor de verandering gaan we eens van start met een clipje.
Vandaag op de radio. Zegt de presentator wat in de trant van "en voor de Italofielen onder ons - en ik beschouw mezelf ook als één van hen - Adriano Celentano met Prisencolinensinainciusol. Een klassieker"

De titel zei me niets. Maar zodra het deuntje begon, klonk het me vreemd bekend in de oren.
Dat ik het niet meteen kon méézingen, laat zich vandaag plotsklaps verklaren.

1. Het nummer dateert van begin jaren '70... toen uw Olijf volop bezig was met de overgang van kleuter- naar lagere school. M'n talenkennis was nog in volle ontwikkeling (en per definitie volkomen onvolmaakt :)).
2. Het KLINKT very American... maar daar blijft het ook bij.

Eens thuis wil ik het nummer nog even opzoeken maar weet niet waar te beginnen. Prisencol.... was intussen weer uit m'n hoofd verdwenen. Maar All right was wel blijven hangen.
Met meneer Celentano's naam + All Right vond YouTube moeiteloos het gezochte nummer.
Dat u hierboven ziet. Mét Engelse ondertiteling. Die al even gibberish  is als de originele tekst.

Wiki schrijft:
In an interview, Celentano explains that the song is about incommunicability in modern times. He added that the only word we need is "prisencolinensinainciusol", which is supposed to stand for "universal love".
De Nederlandstalige Wiki voegt er nog aan toe:
Het nummer, dat hij zingt in het Celentanesca, een zelfbedacht pseudo-Engels, verovert de hele wereld. Het komt in de Amerikaanse hitparade binnen op nummer 70 nog voordat het in Italië in de hitlijsten staat, iets wat voor een Italiaans nummer tamelijk uitzonderlijk is.

Tot zover de "feiten".
Universele liefde dus.
Een half uurtje of zo heb ik gezocht naar de teksten (en gevonden) terwijl ik stiekem hoopte ergens een paar lijntjes te vinden over de wàre betekenis van de tekst (zoektocht gefaald).
Want Olijf hoort er nog wat in.
Prisencol... presa per culo.... of - opgekuist geparafraseerd - bij de neus genomen.
... Het zal m'n zieke geest wel zijn....zal ik maar denken. Hoewel Celentano z'n publiek wel vaker bij het edel reukorgaan placht te nemen.

Zoals YouTube dan weer pleegt te doen, verschijnen in de rechterkolom een boel suggesties om verder te kijken.
Eén daarvan is deze. Die ik u niet wil onthouden.

Maakt u zich geen zorgen.  Het is normààl. Dat u er nix van begrijpt.

Maar het hoeft niet persé allemaal in het Engels. Bewijs daarvan hierna. M'n absolute favoriet.

Ik wou dat ik het kon, gibberish spreken. Maar zonder voldoende oefening in het land van oorsprong... vrees ik..... juist ja :)

den tantiest

Gisteren was het nog eens tijd voor een bezoek aan "den tantiest".
Voor de niet-Vlamingen: de tandarts.
Die toevallig ook een vriend is.
En.... tja.... nouja.... tot nader order aan zee woont.
Daar waar ik (effe Lehti lenen) "in een vorig leven" het gros van m'n vrije en minder vrije tijd doorbracht.

Olijf rijdt op weg heen en terug langs de... laat het me woning noemen... van  de mens, voordien gekend als mijn lief.
Een leugen.
Zou het zijn als ik beweerde dat het me helemaal niets meer deed.
Maar dat deed het wèl. Een beetje.
Niet in de zin van boehoehoe, ik moet en zal terug (want terug wil deze Olijf nooit meer), maar ... nja... zelfs deze blogmadam heeft gevoelens. En die sprongen heel even - een paar seconden maar... net de tijd van het voorbijrijden - terug naar tijden dat alles mooi en leuk en fijn en plezierig was.
Een paar seconden en 't was weer achter de rug.

Waarna Olijf gefolterd werd. M weet perfect waarover het gaat. En zal nu zitten gniffelen in z'n stoel....
Het weze je gegund, M... tot ik je eens te grazen kan nemen :)

Op de weg terug, een handvol kilometers voorbij dm,vgaml, weerklonk op de radio volgend nummer.
Lees "nummer" want de kunstliefhebbers onder u zullen het bezwaarlijk muziek noemen.... (wat houden we weer rekening met onze naasten, zeg :)).

Vond ik op dat ogenblik - sereen naar huis rijdend met niet méér dan een gevoel van "goh ja... het hàd wel wat, toen" (en verdomde pijnlijk tandvlees maar dat lag dan weer aan den tantiest) - licht toepasselijk.

Ontdek ik, vlak na deze clip, dat er nòg eentje werd gemaakt. De US-versie. Kijkt u zelf.

Of wat een muts en een beetje jeans zoal vermogen. Image building.
Over dit onderwerp in verband met bovenstaande zou ik nog een potje kunnen lullen
maar het is het me niet meer waard.
I'm walking awaa-hay
tralaliere Lielalaaaaa :)





(Epiloogje)
Op FB postte ene Gregg Braden volgende pic. Sprak me wel aan.
Net zoals één van de comments die daarbij gepost werden.
Ik citeer.
"Fokus op die pad vorentoe-die water wat onder die brug geloop het kan die meul nie weer laat maal nie. Maklik is dit nie maar is dit beslis moontlik."

Méér moet dat toch niet zijn, eh ;-)

x

"Het was weer zeer aangenaam. Zoals altijd"
"Leuk. We horen ons later nog. Tot heel binnenkort"

Smiley. Kruisje kruisje kruisje.

En dan de woorden die je niet uitspreekt.
Omdat méér teveel zou zijn.

Nja, en daar doe je het mee.
Omdat méér teveel zou zijn.



Kruisje.

Doghe

Net wanneer een mens begint te denken een taal min of meer onder de knie te hebben - of althans voldoende om voor redelijk dagelijks gebruiker door te gaan - komt een woord op de proppen dat een heel geloofssysteem overhoop haalt. Het mijne toch :)

"Lattenbodem"
Ik voelde de nood om het woord in een andere taal te bezigen. En slaagde er niet in.
Zelfs m'n noodhulpje - een online vertaalprogramma - bracht geen soelaas. De reden: geen rechtstreekse vertaling vanuit m'n oude vertrouwde Vlaams. Wel van en naar Engels. En zelfs in Engels wilde Lattenbodem niet lukken :)

Met een beetje vindingrijkheid (een heel klein beetje maar), werd het woord gevonden.
Omweg, voor de nieuwsgierigen onder u, via de Zweedse Meubelgigant. wereldwijdweb.zweedesemeubelgigant punto it. Lukte :)

base a doghe bleek de gezochte term te zijn.
Waarmee ik iets nieuws bijleerde vandaag. En ik mezelf weer vrij kon uitdrukken. Oef.
:)



Oh ja... u besefte het wellicht niet meteen, maar u kreeg zonet een hint :)

1 down, 156 more to go...

Er steeg er eentje ten hemel vandaag. Lang geleden.
Olijf zette zichzelf ook enkele treden dichter bij den hemel. Gedurende een dik half uur letterlijk en dààrna urenlang geestelijk.

Het verhaal van het druivenrek.

Tien, Elf jaar geleden, toen Olijf haar hebben en houden verkaste naar haar nieuwe woonst, verhuisde de plant mee. De druivenplant. Ooit gekregen als verjaardagskadootje van een dierbare collega en zonder uitzondering het meest succesvolle plantenverhaal uit Olijf's geschiedenis.
Een Boskoop Glory-druif (notéér als u graag een zonder-zorgen-druif wil planten).
Ik zocht hem even voor u op en ontdekte dat ik toevallig alles juist deed... geheel zonder het te weten.
Zuidgevel, kalk uit de muur, compost... allez... m'n plantje bedankt me jaarlijks voor de goede zorgen (zelfs al waren ze niet intentioneel).

De verhuizing destijds moet een ware nachtmerrie zijn geweest voor m'n druivenplantje dat op dat ogenblik al een jaar of vijf-zes-zeven moet geweest zijn. Olijf snoeide het hele boeltje maar weg tot de hoofdstam, haalde een zo groot mogelijke wortelkluit uit de grond.... en liet hem dan enkele weken tot maanden (m'n geheugen laat me in de steek)... met blote wortels tegen de muur staan.
En toch overleefde hij het. Straffen toebak. Een plant met een sterke wil.

Ergens in 2008 (me dunkt), midden in een persoonlijke crisis, wilde ik een druivenrek. Eentje dat in de hoogte hing, geen poten had (het oud betonnetje in de tuin moet nog steeds weg en met een vastgecementeerde pootsteun wordt dat een nieuw horrorverhaal) en - als het effe kon - géén stukken van mensen zou kosten.
Op een goede dag vond ik m'n frames. Van te recycleren materiaal. Ze gingen mee naar huis. Kostprijs: € 2,00.
En daar bleven ze staan... een jaartje of wat.
Waarna ze een lik verf kregen. Met antiroest. In meerdere lagen. Kostprijs: die van 0,75l Hamerite.
En toen bleven ze nog wat staan. Laat ons zeggen... boh... een jaartje of wat. Misschien wel twee.
Waarna Olijf haar meetlat en boormachine ter hand nam en gaten ging boren. En staalkabels spannen. En schroeven, ogen en plugs ging kopen.
Dat was vorige zomer. Een jaartje of wat geleden dus.... Kostprijs: ik weet het niet meer.
Alles tezamen voor de hele ijzerhandel schat ik zo'n 30 à 40 €. Werkuren niet inbegrepen :)

Na twee wel erg productieve weken in het buitenland vond ik onderhand dat m'n werkniveau hier thuis lichtjes omhoog mocht. Na enkele (vrije) dagen broeden op het optimaalste werkschema (en de ontdekking dat het deze keer ècht niet op m'n eentje ging lukken) "ontbood" ik hulp.
Nou ja... ik vroeg er vriendelijk naar.. en ging die krijgen.
Op Jezuke Klimop. Vandaag dus.

En dit, dames, heren, is het resultaat waar Olijf (hopelijk terecht) zeer trots op is. Vier jaar nà het oorspronkelijk idee... I give you... tadàààààààààààà..... het druivenrek!

Schoonbroer en neef monteren. Zus ondersteunt.

Olijf checkt (geen flatteuze foto... niet te verwarren met flatulent :))

niet alleen de mannen stonden op ladders. Maar het rokje kroop wat ver omhoog... vandaar het kadertje :)

...en ze zagen dat het goed was...

vóór

na

de kabels :)

Het idee van ophangkabels in plaats van ondersteunende driehoeken was nog een suggestie van papà... die bij deze eeuwig in m'n tuin aanwezig zal zijn... tot iemand het weer weghaalt...

Eén klusje geklaard, nog 156 te gaan.


Méér hoefde vandaag niet te gebeuren. Het was per slot van rekening een rustdag.
En zelfs dàn kwam extra hulp ongevraagd opdagen. Online. Over andere kwesties. Dingen waar ik zelf niets van begrijp maar waar anderen wel "even" naar willen kijken.
Schitterend toch?

Olijf was/is supercontent met het resultaat, àlle resultaten. En dankbaar om de hulp. De hemel te rijk :)


Och ja.... ziet ù wat de frames in een ander leven waren?

"Petite"

Ik vind het grappig, het keertje per jaar dat ik (op TV doorgaans) hoor: "She's sooooo petite".
Het kan gebeuren de frequentie lager ligt, van dat horen. Vooral omdat Olijf hoe langer hoe minder TV kijkt. Zéker als de BBC - naar ik deze week vernam - van het analoge net zal verdwijnen en nog enkel digitaal bekijkbaar zal zijn.
Olijf gaat niet digitaal. Toch niet met de televisie.....

Maar goed. Petite dus.
Niet noodzakelijk klein maar wel fijn. In de zin van smal, slank, ... misschien zelfs op het magere af.

Vandaag (nou ja... gisteren) kon ik niet anders dan proefondervindelijk vaststellen dat Olijf sinds kort als petite mag worden gedefinieerd.
Dat komt niet van mij maar van een kledingfabrikant.
En dat gebeurde zó.

Middagpauze op het werk. Olijf heeft honger en is slechts in het bezit van twee potjes yoghurt die onder normale omstandigheden (en in het bijzonder op spaghettidag) meer dan voldoende zijn. Heeft wat te maken met de combinatie van een zeldzame vorm van zelfdiscipline (die me in de rest van m'n chaotisch leven totààl ontbreekt) en de wetenschap dat er 's avonds kans is op volumineuze uitspattingen op culinair vlak. Lees: een véél te groot bord pasta in gezelschap van m'n familie.
Vooruitziend als ik ben (en als u dat niet gelooft, maak ik u wat anders wijs :)) luncht Olijf op spaghettidag graag licht.
...
Gisteren was dat niet het geval. Honger in combinatie met "veel te koud voor de tijd van het jaar" en de daarmee gepaard gaande licht depressieve bui stuurden me naar buiten. Naar de winkel. Om iets van enige substantie te kopen dat m'n honger- en depressiegevoel zou verjagen (hetgeen tussen haakjes prima lukte, zo bleek naderhand :)).

De dichtstbijzijnde winkel is van het discount-type .. en dat stoort me niet. Lekker vlug (wegens beperkte keuze) en economisch haalbaar... in deze tijden van crisis niet eens zo'n slecht idee.
Nadeel: dit type winkel verkoopt vanàlles. Bij tijd en wijlen ook kledij.
En zo viel m'n alziend oog op een goedkoop slaapkleedje.
Gezien de prijs en m'n maanden oude wens om een nieuw slaapniemendalletje te kopen, volgde een weloverwogen aankoop. Maatje 38 zou nog net kunnen, dacht ik.
Nu ja... het blijft een gok, maar je mag ruilen... dus een maatje groter halen later op de dag leek me niet uitgesloten.

...
tot ik (nog steeds tijdens m'n middagpauze) vaststelde dat dat achtendertigje wel èrg ruim zat.
En ik 's avonds na het werk tijdens de wisselpoging (de winkeldames waren akkoord) de verpakking mocht openen om een nieuw kleedje te kiezen.
...
Bleek het kleinste - geheel op zicht want passen in de winkel kan niet - de beste keuze te zijn.
...

Laat ons wel wezen. Olijf hééft geen maatje 32. Het behoort niet tot m'n ambities. Lijkt me anorexisch zelfs.
Ik geef de "schuld" aan de voedingsindustrie. U leest het goed. De VOEDINGSindustrie, niet (enkel) de TEXTIEL.
Prop bereide maaltijden vol vet en suiker, verkoop ze aan de weinig kritische klant (die tussen haakjes z'n eigen verantwoordelijkheid draagt maar dit argument zou me te ver leiden), creëer een ongezonde voedselverslaving en dito omvang... en pas dan de kledingmaten aan.
Wat vroeger een maatje 38 was, is nu 32. Et voilà, abracadabra boterham!... we voelen ons weer goed. Want maatje 48 is meegeëvolueerd naar 42. Holadijee!

Wat "men" doet met voedingsaankopen is verder niet Olijf's probleem... nogmaals... ieder z'n ding.
Wat ik zeggen wilde
is dat ik krimp
en dat
bij tijd en wijlen
amusant vind :)

Hoeveel je om haar geeft.

maandag 7 mei. Rond de middag.
Olijf staat op het perron van het station in Mechelen te wachten op de aansluiting met de laatste trein die me weer "thuis" zal brengen. Met een nostalgische blik op ongeveer oneindig, de reiskoffer in de ene hand en iets wat moet doorgaan voor een cappuccino (in kartonnen beker) in de andere hand.
Met m'n derde hand grijp ik naar het foto-apparasie. Want iets valt me in het oog. Figuurlijk, gelukkig. Ware het letterlijk geweest, dan was Olijf nu blind. In beide ogen.
Maar ik draag een zonnebril, hetgeen dus meevalt. Ook om die oneindig nostalgische blik te verdoezelen.

Dit is wat ik zie.

Reclame van Western Union.

Voor wie niet geheel vertrouwd is met het "medium": Western Union biedt u (en mij) de mogelijkheid om geld te versjassen van het ene land naar het andere.
Olijf kent het want het afgelopen jaar moest ik me meermaals naar een WU-loket reppen met m'n moeder om buitenlandse fondsen in ontvangst te nemen. Dit in tijden van IBAN- en BIC-codes.... maar dat terzijde.
De "andere partij" was niet zeker van m'n moeders status (levend of niet levend om het even cru te zeggen) en wenste dus het WU-pad te volgen.
Nu... een eerste keer begrijp ik dat. Dat je als stortende partij wil weten of de centen correct ter plekke komen.
Wanneer de ontvangende partij vervolgens via brief èn mail laat weten dat de volgende betalingen op de hedendaagse manier mogen plaatsvinden (telefonisch bleek onmogelijk, ondanks het groene internationale nummer)... wegens inderdààd nog in leven.... dan verwàcht een modern mens dat daar gevolg aan zal worden gegeven.
Edoch..... keer na keer bleven uitnodigingen volgen om ons tot een WU-loket te wenden. Met de nog steeds in leven zijnde moeder en haar ID-kaart, hetgeen in die periode niet evident was.
Maar nogmaals.... dit geheel terzijde :)
Dit was niet wat ik u wilde vertellen... eigenlijk :)

Leest u even mee.
"Verras haar met een money transfer"
So far so good.  Hoewel het mij - Olijf - persoonlijk een raadsel is waarom je een vrouw precies met een overschrijving van centen zou verrassen (er bestààn romantischer gebaren die bovendien veel minder duur kunnen zijn).

Dan komt de shock.
"Vanaf € 4,90"
...
Nou nou....
Een echte Rockefeller is dat, die storter :)
Surprise, Honey. I sent you some money!!!!!
...

Aan € 2,90 per cappuccino in kartonnen bekertje haal ik daar net geen twee consumpties mee... denk ik dan heel materialistisch...

Maar kijk... hoe nostalgisch Olijf op het moment van waarneming ook moge zijn (zie reflectie in foto hierboven... ja ja, daar staat een droeve Olijf) .... een vleugje sarcasme is me nooit helemaal vreemd.

In de poserende deerne ontwaar ik eerder Oosteuropese trekken. Op het ietwat Russische af, als ik me zo precies mag uitdrukken. Land van melk en honing... als je toevallig een ongehuwde ??plusser bent die graag nog een huwelijk wil forceren voor z'n pensioen of desgewenst kort daarna.
Nou ja... geen (echte) kritiek hoor.
Ieder
z'n meug
en doet wat ie kan/wil
enzo....

maar de poster bezorgt me flashbacks aan een fragment uit Exotisch Liefdes. Een zéééééér interessant programma over lange-afstands-bruiden (en gommen). En Tinternet, Skype, Visums en Ambassades.
Géén Western Union voor zover ik me herinner. Maar ik zag niet het héle programma.
€ 4,90 lijkt me overigens aan de goedkope kant. Zelfs naar Russische normen, maar goed.... wie ben ik om daarover te oordelen?

In alle geval....
mocht u zich afvragen wat een terugkerende reiziger op weg naar huis zoal bedenkt.... nu weet u het.
Brol :)
(de treinen reden overigens op tijd... op zich óók nieuws naar het schijnt)

Uitstel. Hopelijk geen afstel

8 dagen sinds m'n terugkeer.
En losse gedachten die in en uit m'n hoofd schieten
maar die de blog nèt niet halen.

Het precieze waaròm kan ik u niet geven.
Om en bij .. wèl.

Olijf is bezig met plannen. Wàrrig plannen, dat wel, maar desalniettemin plannen.
En dromen.
En af en toe praten. Met deze en gene. Maar wel (nogal) vaak met deze :)

Waardoor bloggen inboet.
Maar er zullen foto's komen. Geen spectaculaire. Geen wereldschokkende. Eerder gewone waarschijnlijk. Al was het maar omdat Olijf's hoofd niet echt naar fotograferen stond tijdens deze klusvakantie.

alvast enkele losse pix.

u ziet Sannicola, vlak vóór een boemeltrein heen EN weer rijdt.....

 

De eenzame visser

de onbeweeglijke hond

de eeuwige show-werf. Deze boot moet er al jààààààren liggen....

Verder dan dit gaat Olijf vandaag niet.
Slecht nieuws uit Griekenland - en hopelijk NIET bij uitbreiding uit Italië.... maar ook ginder ziet het er alsmaar slechter uit - stemt me niet alle dagen even vrolijk.
M'n ego wilde even bewijzen dat de trip wel dégelijk had plaatsgevonden. 

Via.... A day with Dr. Wayne Dyer and Caroline Myss

Meneer Wayne Dyer is 72 geworden, lees ik op FB.
Ik ben "fan" van hem. Op FB.
Dat hoeft geen geheim te zijn. Ik schaam me er niet voor. De man heeft één en ander te vertellen, vind ik (u hoeft het er niet mee eens te zijn, tussen haakjes).

Ter gelegenheid van z'n verjaardag krijgen al z'n FB-fans gedurende een beperkte periode (wat is "beperkt"?.....60 of 90 dagen, ik wil ervan af zijn... in alle geval lang genoeg om te kijken) toegang tot "A day with Dr. Wayne Dyer and Caroline Myss".

Van hem steel ik vandaag het volgende.
What if you slept ... van Samuel Taylor Coleridge

What if you slept
And what if
In your sleep
You dreamed
And what if
In your dream
You went to heaven
And there plucked a strange and beautiful flower
And what if
When you awoke
You had that flower in your hand
Ah, what then?

Mooie vraag.

.... Zo... en nu heb ik nog 1 uur en drie kwartier van video nr 1 te gaan (uit reeks van 3). Gezien het avondlijk uur... ga ik opnieuw zwijgen :)

Vita Spericolata

Het ritme komt er terug in. En hòe.
Met taken proberen afkrijgen terwijl de telefoon voortdurend rinkelt (en die taken dus niet kunnen afwerken).
Met vergaderingen waarin zoals altijd niets wordt beslist of eerdere (moeizaam genomen) beslissingen worden herroepen. Of waarin het lijkt alsof je tegen de muren praat. Dovemansoren.
...
En waarna ik nòg maar eens denk...
Dit
is
niet
wat
ik
wil.

...

Ik doe m'n werk graag. Doorgaans. Tot iedere vergaderingssessie opnieuw onderstreept dat er niets verandert en niets vooruit gaat. Of spijtiger nog... dat perfect logische argumenten niet alleen niet aanvaard worden (alles staat open voor discussie, vind ik, zelfs goeie argumenten... the name of the game wat mij betreft) maar klaarblijkelijk zelfs niet gehòòrd worden.
Praten is in mijn boekje alleen nuttig wanneer de indruk bestaat dat de andere partijen op z'n minst luisteren. Langs elkaar heen praten getuigt - in Olijf's wereld althans - van ongelooflijk manke communicatie.
En met slechte communicatie heb ik een probleem. Dan zwijg ik nog liever. Hetgeen ik vandaag na een moeizaam betoog uiteindelijk dééd.
Zwijgen en denken "Dit wil ik niet meer".

Dus zal er wat moeten veranderen.
Niet morgen en naar alle waarschijnlijkheid niet eens volgende week. Maar snel genoeg... wat dat ook moge betekenen.

Hetgeen me YouTube-gewijs hierheen bracht.

en nu zwijg ik weer.

Olijf is terug

.... alweer vol plannen en enkele oude en nieuwe vragen.
Met veel zin tot schrijven maar nog heel even weinig energie.

Aanpassen. Alweer en opnieuw.

in afwachting van nieuwe posts... enkele beeldjes.
Lecce, donderdag 26 april. Tijd doden. In schoonheid.



Basilica di Santa Croce



ergens een straatje...



Amfiteatro Lecce. Puik idee, die petjes



Piazza del Duomo

 



Porta Napoli

 



wel érg beperkend....