Kijk even weg. Asjeblief?

Woensdagavond - Spaghettiavond.
Sinds begin vorig jaar eens in de 3 weken bij Olijf thuis. De andere 2 weken nemen de zussen de taak op zich.

Vroeger - tot bijna eind 2010 - namen de (groot)ouders dat voor hun rekening. Altijd en immer op woensdagavond. Bij hen thuis. Zonder fout.
Sinds papà's vertrek waren we het onmiddellijk eens: de wekelijkse spaghetti gingen we niet laten uitsterven. Al was het maar omdat het zijn moment was om z'n hele kroost en later nageslacht bij elkaar te krijgen.

Goed. Vandaag spaghetti bij Olijf.
En ... met het zomeruur en het lekker weertje kon een apertiefje in de "tuin" er nog net af.
Tijdens hetwelk ik - tussen heen en weer lopen om een drankje en een hapje voor de binnendruppelende familieleden - instant een warm gevoel kreeg.
Neen, geen vapeurekes, gewoon nog es warm. Emo-gewijs.
En ik iedereen vroeg om zich spontaan even onherkenbaar te maken voor het blogverslag.
"Och, Blur ons toch gewoon even uit" zegt de oudste me.... alsof ik niet weet wat blurren is.
"Jààà, kèn ik wel, maar het is zoveel sneller als jullie nu even wegdraaien of je hand voor het gezicht houden" antwoord ik met een air van doe-nu-niet-alsof-ik-van-het-stenen-tijdperk-kom.

Ze doen het. Tot en met de kleinsten.
Behalve de twee mannen. Die horen niet of zitten te diep in het aperitief... geen idee. Er moet nog wat ge-blurred worden vooraleer de foto erop mag.

En hier komt-ie.

Als alles goed gaat, naar logische volgorde (maar soms is het leven niet altijd logisch en zelfs niet chronologisch) zit mamma er vanaf volgende week weer bij. Met een beetje geluk vindt ze het in zich om later opnieuw zelf voor de spaghetti en saus te zorgen. Eens in de vier weken, pakweg.
We zien wel.

Vandaag was een fijne avond. Met zussen, nichten, neven, schoonbroer en ouwe rakker-vriend erbij.
De afwasmachine draait stil, Olijf schrijft een voor u non-event op en sluit binnen enkele minuten moe maar tevreden de dag af.

Nullipaar

"Bent u nullipaar, mevrouw?"
"Neen, ik voel me best lekker, maar dank u dat u het vraagt".... zou een antwoord kunnen zijn.
Of
"Inderdaad, hoe wìst u dat zo meteen?"

Bon... Olijf - zo leerde ik vandaag - is nullipaar.
Ovipaar en Vivipaar kende ik. Ovovivipaar ook (wat ben ik slim...). Nullipaar was nieuw. Maar het moest toch wat met "werpen" te maken hebben. In één of andere vorm. En zo bleek...

Ik heb geen kinderen en heb er ook nooit gehad. Nooit een zwangerschap doorgemaakt zelfs. Of een schijnbeweging in die zin gemaakt.
Wat mij vermoedelijk extréém nullipaar maakt. Na ja... 

Het woordje las ik in een foldertje dat ik had meegekregen van m'n ... ahem... vrouwendokter. Die ik alweer - laat me flou zeggen - "enkele" jaren niet gezien had.
Niet omdat ik dokterfobieën heb of angst voor diagnoses/onderzoeken/ingrepen. Wàt het ook is dat ze moeten doen op het moment van mijn bezoek... ze dòen maar. Ik ga ervan uit dat ze het met kennis van zaken en handelen doen. En voor mijn goed.
Alleen..... ik ben zo LUI als het op afspraken maken aankomt. Het telefoonnummer opzoeken, de agenda erbij én de foon ter hand nemen voor die afspraak.... ik blijf het telkens weer voor me uitschuiven.
Overigens "heb ik zoiets van" (jààààà, ik heb soms ook wel eens iets van :))... als er nix fouts aanvoelt, dan hoef ik het niet te laten onderzoeken.

Maar goed. Enkele weken geleden had ik dus de nodige reeks handelingen doorlopen om een afspraakje te regelen. En dat was dus voor vandaag.
Nu ik officieel het premiddelbare leeftijd stadium gepasseerd ben, mocht de dokter me wel eens vertellen hoe dat zit met die mammografieën en toestanden.

Ik heb een toffe dokter... vind ik.
Zo ééntje die alles to the point maar met zachte hand aanpakt. Geen frulletjes die je ongemakkelijk doen voelen maar ook geen kille koudheid. Nèt goed.

Zo wilde ik ook wel es weten wat er zoal "op de markt" is aan anticonceptie. Naast de pil, dat is.
Die ken ik. En die vergat ik wel eens. Altijd zonder rampzalige gevolgen (... anders zou ik nu niet nullipaar zijn) maar die ellendige rompslomp van dagelijks pilletje slikken, weekje onderbreken en daarna weer tijdig beginnen... het heeft me nooit gelegen. En dus "informeerde" ik.
Eerder had ik al Tinternethuiswerk verricht waardoor m'n vragen al éven to the point waren als de antwoorden van m'n dokter. Geen pil en geen ring want dat mócht ik niet. Gezien m'n leeftijd en m'n ongezonde gewoonte (Olijf rookt, u mag het weten).
"Spiraaltje" klonk het vastberaden. Dat was dus m'n optie. De enige blijkbaar.
Hupsakee foldertje in de hand, beetje extra uitleg over het waar, wanneer en hoe en dat was het dan.

Waarna ik thuis kwam en ontdekte dat ik nullipaar was.
Maar dat zelfs dàn een spiraaltje nog mag.
Oef.
:)

(mààrrrrr.... dat wordt binnenkort OPNIEUW een afspraakje regelen.... verdorie....)

Eindnoot: met Olijf was alles dik in orde. Ik wìst het wel :)

Beker van België

Al een hele week leek iedereen in de weer om alles in de winkel wit-geel-zwart te maken.
Olijf begreep er maar nix van. Voetbal ja. Lokeren ja. ... So what?  dacht ik. Lokeren voetbalt. Kan dat mij wat schelen....
Tot naar het eind van de week duidelijk werd dat de Lokerenaars al een poos aan het broeden waren op een soort van samenhorigheidsgevoel. Voor het eerst sinds 31 jaar was de Waaslandse voetbalploeg nog eens in de bekerfinale van België geraakt. En 31 jaar geleden hadden ze ... verloren......

Vandaag was dus een uitgelezen kans om uit de assen op te rijzen. De "stad" (want ze noemen zichzelf  "stad"...) kreeg de gelegenheid om het blazoen op te poetsen. Door met Kortrijk de vloer aan te vegen.

Wat een drukte zeg...
's middags al stonden groepjes supporters buiten aan een lokaal café druk te doen. Olijf begrijpt zo'n dingen niet... maar goed.... het was druk.

Op weg naar huis viel me zelfs de eer te beurt om in het midden van een colonne bussen terecht te komen. Direction Bruxelles. Nou ja.....
En terwijl ik in die colonne gevangen zat wijdde de radio een stukje aan de supporters. En hun vrouwen. Die ... blijkbaar... al wéken wakker liggen van de uitslag van de wedstrijd die komen moest. WAKKER liggen.... nix overdreven, neem ik aan?
Op de markt, hoorde ik, zouden thuisblijvers na de wedstrijd kunnen feesten.
Of de boel afbreken in een bui van zatte colère ingeval van verlies?
(Nou ja)²....

Intussen is het bijna middernacht. Van de nacht waarin we vrolijkgaweg een uurtje verliezen (maar dat ik met graagte afgeef omdat het zomeruur m'n favoriete uur is :))

Blijkt dat Lokeren gewonnen heeft. Oef. De pas nieuw aangelegde markt in Lokeren zal niet afgebroken worden.
En dinsdag wachten me waarschijnlijk opgewonden heldenverhalen van klanten die er BIJ waren toen Lokeren de beker van België won.

Alsof het me wat kan schelen :)

0-1 werd het.
Niet dat ik erom geef. Maar soms mag een verhaal WEL een begin, midden en einde hebben.
En volledigheid is wél zo leuk :)



Epiloog
Zonet het laatavondnieuws gezien. Waarin nog wat "nuances" verschaft werden.
Een speler die een rode kaart kreeg verklaart doodleuk dat de ref hem z'n mooiste moment uit z'n carrière heeft ontnomen. En dattie hem dat nooit vergeeft. Hij wil die ref  maar liever niet te vaak tegenkomen want (and I quote) "dit pik ik niet".
Wat pikt u niet, meneer? Dat u een grove fout beging en daarvoor gesnapt en gestraft werd?
Nou nou..... Stichtend, voorwaar.

De trainer van Lokeren gooit het over de relativerende boeg. De medelevende en altruïstische zelfs.
"Ik ben van Lommel en heb deze week wel andere taferelen gezien. Ik draag deze overwinning op aan alle slachtoffers uit Lommel".
Ik stel me spontaan een paar vragen bij die stelling.... maar hou ze liever voor mezelf. 

Eu só vou gostar...

De hoje em diante
Eu vou modificar
O meu modo de vida
Naquele instante
Em que você partiu
Destruiu nosso amor
Agora não vou mais chorar
Cansei de esperar
De esperar enfim
E prá começar
Eu só vou gostar
De quem gosta de mim...

Não quero com isso
Dizer que o amor
Não é bom sentimento
A vida é tão bela
Quando a gente ama
E tem um amor
Por isso é que eu vou mudar
Não quero ficar
Chorando até o fim
E prá não chorar
Eu só vou gostar
De quem gosta de mim...

Não vai ser fácil
Eu bem sei
Eu já procurei
Não encontrei meu bem

A vida é assim
Eu falo por mim
Pois eu vivo sem ninguém...

De hoje em diante
Eu vou modificar
O meu modo de vida
Naquele instante
Em que você partiu
Destruiu nosso amor
Agora não vou mais chorar
Cansei de esperar
De esperar enfim
E prá começar
Eu só vou gostar
De quem gosta de mim...


Na het werk gaat Olijf langs bij een collega/vriendin. Lang geleden.
Bij avondeten, koffie, wijn en hapjes (waaronder ongetwijfeld alweer een paar suikerzonden...) lossen we alle wereldproblemen vlotjes op.
Zonder dralen pakken we het begrotingstekort aan, vertellen we aan niet aanwezige koppeltjes hoe wij hun relatieperikelen zouden oplossen en bedanken onszelf en ons sterk ontwikkeld Belgisch minderwaardigheidsgevoel voor onze noodgedwongen meertaligheid.

Wanneer ik thuis kom, heb ik geen slaap. Youtube gaat op. Denk plots terug aan Braziliaanse zangers die ik lange tijd geleden "aankocht". Om m'n Portugees te verfijnen.(Ooit zou ik Brazilie bezoeken.... en wacht nog steeds op het "goede" moment om dat te doen, you see....)
Caetano Veloso was één van m'n favorietjes en na een rondje op Youtube weet ik meteen weer waarom dat was. Een engelenstem als ik m'n bescheiden mening mag geven.

En laat hem nu een nummertje gezongen hebben dat Olijf niet kent en dat verwoordt wat al een poos in m'n hoofd ronddwaalt.
Ziezo..... meer zeg ik daar niet over. Een verhaal moet NIET altijd een begin, midden en einde hebben :)

LENTEeeeeuuuuuhhhhh!

Zit Olijf te wachten op 21 maart om Lentefris uit de hoek te komen...
en hoor ik her en der dat GISTEREN, 20 maart, de astronomische lente begon.

Hoe dat allemaal in elkaar zit, weet ik "vooralsnog" niet.
Iemand liet weten dat het te maken heeft met het schrikkeljaar, maar dat lijkt me sterk. Het schrikkeljaar werd toch "uitgevonden" om het jaarlijks kwartje dag extra om de vier jaar in te halen?

Ik hoor het graag van béter wetende lezers. Misschien hebt u een meer dan normale interesse voor astronomie, hebt u persoonlijk contact met één van onze weermensen of bent u geboren met alle kennis omtrent seizoenen, planten en weersverschijnselen.
Pleur het hier reactiegewijs op, ik leer graag bij!

en intussen...
DUS...
is het LENTEeeeeuuuuhhhhhhh :) :) :) :)

Mag ik u allen een gelukkige lente toewensen?

Ik vierde - zonder het te weten - mijn begin alvast met "mijn" Ils. Op restaurant. Mét dessert.... dus ik zondigde.... alweer :)

Reisverhaal in retrospect: Donderdag 1 maart - Le poste Italiane

Olijf schrijft met vertraging. Please bear with me :)

Nog geen week vóór m'n vertrek moest ik rijtjes schuiven bij de Post. Onze Belgische B-Post.
Vandaag doe ik hetzelfde bij .... de Post. De I-Post zeg maar.
Weer een leuk excuus voor people watching want dat is ongeveer alles wat je te doen staat in de wachtrij. En een wachtrij krijg ik ... al weet ik dat nog niet op het ogenblik dat ik vol goede moed de voordeur van m'n tantelijk huis achter me sluit.

Om iets na achten (jaaaaa, in de ochtend :) ) wandel ik richting Piazza. Het postkantoor ligt maar op enkele minuutjes stappen van thuis en het is alweer een schitterende dag dus stàppen is de boodschap.
Tot m'n verbazing zie ik zo'n 30 mensen aan de voordeur staan...... en het kantoor opent pas om 8u30. De vrouw vóór me wist ook nergens van, slaat nog een babbeltje met me... en Olijf is er vandoor. Geen zin in lange wachttijden. Ik zal wel naar Chiesanuova  rijden. Kleinere gemeente, minder volk, hoop ik.

In Chiesanuova staat niemand buiten... YESSSS.... goed gegokt.... denk ik.
Binnen zitten en staan al een tiental mensen. En er is 1 loket. En... het kantoor is officieel nog niet open.
Nou goed... ik moet wat betalen en dat zal vandaag gebeuren. Rustig wachten dus.

Daar waar de Belg een nummertje trekt en aan de hand van een scherm perfect weet waar hij moet zijn en wanneer (alles uiteraard in absolute stilte) komt de doorsnee Italian - nou ja... "doorsnee"... weinigen zijn jonger dan pakweg 55...- binnen met een "Buongiorno" en een "Chi è l'ultimo?". Wie is de laatste?

Waarom die vraag?
Omdat nummertjes trekken nog niet overal is ingevoerd. Rijtje schuiven evenmin. En ook geen stilte.
Hetgeen betekent dat de laatst binnengekomenen net zo goed ergens in de buurt van het loket kunnen staan. Bezig met palaveren met een dorpsgenoot. Politiek, religie, de krant, de levensduurte, het overlijden van deze, de affaire van gene... ALLES wordt luidop in groepjes besproken met het gebruikelijk gegesticuleer, gewieg en getoon.
"Io lo leggo, il giornale. Ogni giorno... quindi so!" roept een sjofel uitziende man met een gebit dat duidelijk al jàren geen tandarts heeft gezien. "Ik lees de krant, elke dag... dus ik wéét!"
Een variant op "Je pense donc je suis" neem ik aan :)

Ik hou van de Poste Italiane en vandaag krijg ik uitgebreid de tijd om er rond te hangen.
Niet omwille van de wachttijden, want zelfs al kom je vóór de opening, dan nòg sta je een uurtje dralend te wachten. Het is één van die plaatsen waar je Gianni met de Pet nog es ziet.
Vandaag 1 maart zie ik dat het uitbetalingsdag is.... van de pensioenen (waarmee meteen de hoge gemiddelde leeftijd èn de enorme wachtrijen verklaard zijn).
Hier wordt niet gelachen met pensioenen. Niet in crisistijd. En dus komt iedereen ze halen. Niet een beetje, niet de helft maar meteen het volle bedrag.
Ik vraag me af of ze alles meteen nodig hebben ofwel gewoon de Post niet vertrouwen. Of kortweg.... niemand anders dan zichzelf vertrouwen....

Nooit eerder zag ik zoveel mensen met zùkke smakken geld geld buiten wandelen... met medeweten van alle anderen... want de briefjes van 100 worden luidop geteld....
Vandaag valt me ook op hoe de - overigens zeer bekwame en bedrijvige loketmeneer - jongleert met papier en stempels. Eénzelfde document passeert minstens 5 keer door de printer/onder de stempel. Indrukwekkend...
Reken gerust 5 minuten per klant. Minimum.
Met 10 wachtenden vóór je.... kun je nagaan... :)

"Che Dio ci benedica" (Moge God ons zegenen) denkt een man luidop. Ik weet "begot" niet wat God hiermee te maken heeft....
Om 9u36 wandelt Olijf buiten. Een uur goed gespendeerd... :)


Na de Post ga ik een bergkastje kopen. Voor m'n opruimwoede (die niet vaak voorkomt :) )
In de namiddag passeer ik langs het huis waarvan ik hoop dat het ooit het mijne wordt.
En kijk ik naar de tuin.

En naar restanten van m'n voorvaders.
Brommer en damigiane van nonno.
Een schroevendraaier op een stoel die waarschijnlijk het laatst door m'n vader werden aangeraakt. Ik wil er (nog even) niet aan komen...

Later heb ik een afspraakje. Voor pizza, denk ik. Maar ik hoor dat het avondmaal voor mij zal worden klaargemaakt als ik dat leuk vind. Ik vind het leuk.
Naar de vismarkt voor verse mosselen.
Op weg daarheen zie ik iets wat me nooit eerder was opgevallen. Groepjes mensen bij de vissersboten. Blijkt een dagelijkse gebeurtenis te zijn tussen 17 en 18u. De vissers mogen een deel van hun vangst rechtstreeks aan de klant verkopen.
"Gebeurt dit elke dag?" vraag ik.
"Yep"
"Oók in de zomer?"
"Ook in de zomer"

....
Ik sta versteld. Dat ik dat niet wist. M'n moeder (hoor ik weken later, wanneer ik het haar vertel) wist dat wèl. Waarom wij in 's hemelsnaam nooit verse vangst gingen kopen bij de vissers.... geen idee.
Misschien omdat de prijs verandert naarmate het accent van de klant minder lokaal klinkt....
"Altijd goed luisteren en opletten" vertrouwt meneer G me toe. "Eérst horen welke prijs de locals krijgen en pas dàn zelf kopen". Goeie tip, denk ik. Volgende zomer kom ik m'n vis hier kopen! Met open ogen en oren :)

Vóór het avondeten en de boodschappen wandelen we nog even op de muren van Gallipoli. Het is bijna zonsondergang. Dat laat je hier niet aan je voorbijgaan. Althans... Olijf kan de zee niet de rug toekeren nèt wanneer de zon erin wil zakken.
Heeft weinig of nix met romantische gedachten te maken. Gewoon kijken in stilte. Kan ik :)

smal parkeren :)

En dààrna rijden we richting supermarkt. Met de mosselen in de auto.
Waarna, voor het eerst sinds lang, een man eten klaarmaakt voor Olijf. Ik laat het me welgevallen.
Het kàn erger :)

Guilty :)

Dat suikerloze ging me goed af. Al weken.
Kleine onderbreking tijdens m'n week in Italië. "Morele" verplichting om een stukje taart te proeven die tantes en nichtjes speciaal voor Olijf hadden gebakken. Ik hield het stukje klein (telkens weer opnieuw....:)) en om te tonen dat het suikerloze me verder ernstig was, kocht ik heel demonstratief een suikervervanger voor in de caffè en zette die bij tante in de kast.

Olijf kan véél maar een Italiaanse espresso drinken zonder zoetstof hoort niet tot mijn kwaliteiten... net zo min als helemaal géén espresso's drinken in het land van de beste koffie van Europa (zei ze bescheiden....).

Eens terug thuis werd ik weer helemaal streng voor mezelf. Zelfs wanneer ik de laatste dagen weer last kreeg van voormiddagsneukelzin. Zelfs wanneer ik in de eetruimte op het werk telkens weer voorbij de schaal paaseitjes wandelde.
"Overal afblijven" dacht ik bij mezelf... en dat hield ik vol. Pluim op m'n hoed.

Vandaag was - wat mij betreft - een onmogelijke opgave.
Had de naaste familie uitgenodigd voor koffie en gebak voor m'n 46ste. Groenten met gezonde dipsaus leek me niet echt feestelijk genoeg. Dus werd het taart. En Bubbels. En at en dronk ik mee.....
Tijdens de boodschappen vanmiddag trakteerde ik mezelf op m'n allereerste doosje Stevia.
Da's óók valsspelen, hoor ik u denken.
Tja... de regels zijn flexibel, meende ik te lezen ... en ik wil IETS in m'n caffè.  Sla me dus dood ...:)

m'n zondes uitvergroot ... hieronder.

Taart Saint-Honoré :)

 

 

Voordeurverrassing van vannacht... Ik ZEI toch dat het lief was?

Een blitsbezoek van een ouwe bekende van 't zeetje maakte m'n dag compleet. En hij is nog niet gedaan...
Alweer een pracht van een dag (zelfs al bracht ik hem grotendeels poetsend door... zou Olijf dan tóch bezig zijn met "volwassen" worden???)

Is dit mogelijk?

Voor het eerst in mijn leven (voor zover ik me kan herinneren) ga ik uit met m'n twee zussen.
ZONDER aanwezigheid van ouders, kinderen, andere helften of bijkomende vrienden.
We gaan naar Freek de Jonge kijken. In Sint-Niklaas.

Drie zussen, waarvan Olijf de oudste en niet meer dan 2,5 jaar verschil met de jongste.
Alle drie met last van "frutsel" bij te lang stilzitten (restless legs... voor de ongeïnformeerde lezer:) ).

Na Freek "doen" we nog een drankje en praten we over vanalles.
Dingen die zij zich nog herinneren en ik niet. Of die ik me herinner en zij niet.
Dingen waar ik nooit wat van af geweten heb. Liefjes van adolescente kinderen intussen.....
Zò oud zijn we inmiddels geworden... dat de liefjes van de kinderen worden besproken....
En zeggen dat het de eerste keer is in m'n leven dat we "gewoon" met z'n drietjes erop uit trokken. En bijpraatten.....

Deugd.....


Thuiskomen een beetje voor énen en - wat is gewoonte een raar beest - even FB openzetten.
Ontdekken dat iemand een verrassing wou bezorgen voor iemand anders maar voor een gesloten deur stond en "dus" de verrassing maar aan de voordeur achterliet.
Gaan kijken aan de voordeur en merken dat de verrassing bij mij stond... Lief :)

Eindigen met een gelukkige verjaardag aan een FB-kennis die ik nog nooit ontmoet heb maar die precies even oud is als Olijf.
Wij tweeën zouden "ergens in februari" afspreken. Het is nu ergens in maart en dat is nog niet gebeurd.
Make mental note: dringend afspreken.
Want de tijd vliegt.

Fijne dag gehad. In alle mogelijke opzichten.

dit is niet wat ik doe....

België is in rouw. Een tragisch ongeval waarbij tientallen kinderen het leven lieten. Op weg naar huis. Van skivakantie.
Tientallen ouders en eens zoveel familieleden die een week geleden hun kind voor het laatst omhelsden.

Het is wreed.

"De wereld rouwt mee" zegt men op het nieuws. En ik vraag me af of dat zo is.
Tot ik een FB-post zie van m'n neefje. Nou ja... de zoon van m'n neef. 2000 km verder. Met een foto van kaarsjes die ik al eerder zag vandaag.
"In memoria dei 22 bambini morti nell incidente in Belgio..."
Dan dringt het tot me door dat 22 verloren jonge levens iederéén raken. Zelfs het hart van een adolescente jongen in een ander land die bèst wel andere zorgen om z'n hoofd heeft dan 22 onbekenden.

Het is immens wreed.....
En meer wil ik daar niet over kwijt.

einde winter. Puglia :)

 

 

en men zegt me

dat het in april

nòg mooier is.

Tja... dat MOET ik gaan zien :)