Het was 21 november.
Opgestaan met een zwaar gevoel. De avond voordien had ik mijn "king of hearts" gevraagd mij uit zijn leven te zetten omdat ik het zelf niet kon. Lang gesprek, veel gesnotter, maar ik kreeg m'n "zin".
Bezwaard, verlaten en intens bedroefd wachtte ik op m'n bezoek... dat maar niet kwam opdagen.
"Beter zó" dacht ik even, ... wie wil een vrouw van middelbare leeftijd met roodgezwollen ogen gezelschap houden?... Hij kwam dan tóch maar verdween al even snel. Drie kwartiertjes bemoedigende woorden en dito knuffel waren blijkbaar wat me toekwam die avond.
Van slapen kwam die nacht niet veel. Gevolg: op 21/11 (waarom betekent deze datum wat voor me???) kwam er sleur- en trekwerk bij kijken om het bed te verlaten. Deze dag kon ik niet gaan werken. Fysiek zou het lukken maar de geest wou niet meer mee. Dagje ziek gebeld en dat was dat.
En nu? Alweer een dag piekeren-denken-treuren? Het zelfmedelijden komt me onderhand de keel uit, maar hoe ik er ùit moest komen, wist ik niet. En ramp o ramp, 's avonds stond me een fuif te wachten...
Ik moest afscheid nemen en deed het ook, een hele dag lang. Niet écht, maar doen alsof is de best mogelijke benadering die ik ter beschikking heb. Als je lang genoeg alsoft, moet je vroeg of laat je hoofd én hart toch overtuigen?
En dan... de fuif, de gevreesde fuif. Hoe zou ik het overleven?
Overleven? ? ? ?
Met volle teugen heb ik genoten, o-ver-tuigd genoten! Voor het eerst sinds lang zette ik alles van me af, danste en sprong ik alsof m'n leven ervan afhing en dacht ik (bijna) een hele avond NIET aan mijn king of hearts....
Is dit het begin van de rest van m'n leven? Zelfs eenmaal terug thuis stond ik nog steeds op het dak van de wereld. Nog enkele van deze avonden, met goede muziek, gewèldige vrienden en zonder drank... en ik ben weer de oude... denk ik, hoop ik, ... zal ik?
Kàn het, jezelf terugvinden na maanden in een donkere put? Wil ik dat het kan? Want als ik m'n verleden opgeef, geef ik hèm op... m'n o zo nobele liefde voor hèm... en dan ben ik weer een gewone sterveling, met een OK leven, maar ook niet meer dan OK... terwijl ik ooit diep en zalig GELUK heb geproefd...
"Verboden onder de 40" was de ondertitel van de fuif die het OK-gevoel terug bracht.
Ik vraag me af: wat is nog verboden bòven de 40?
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenBergen en dalen, Olijf. De bergtop van nu is het dal van morgen. Eens beneden vraag je je af hoe je in godsnaam ooit bovenop die bergtop geraakt bent. Maar als zekerheid geef ik je mee dat die bergen -als je ze de kans geeft- steeds kleiner worden om te beklimmen.
BeantwoordenVerwijderenMaar ik wens je toch al een platte vers geasfalteerde weg toe. :-)