Net nu ik beslis m'n leven om te gooien, net nu ik er (ietwat optimistisch) van uitga dat ik m'n eigen toekomst in belangrijke mate zelf bepaal... geeft m'n laptop de geest.
Net nu ik dacht dat het volstond om met een fris gemoed uit bed te springen, de dag dankbaar te begroeten... merk ik dat het de dertiende is.
DONDERDAG de dertiende, het kon erger :)
Misschien, omdat het niet VRIJDAG de 13de is, zegt men mij in de computerwinkel dat ik de gegevens "zeker" niet kwijt zal zijn.
DUS, zeg ik tegen mezelf, alweer iets om dankbaar voor te zijn. De laptop is nog te redden, zei men me, dus ik geloof het. Ik ga ervan uit dat hij (of zij?) redbaar is.
M'n vader bleek gisteren ook nog redbaar. Een vlekje op z'n huid dat hij al maandenlang verwaarloosde, moest plots "nader onderzocht" worden. Eén volle week afwachten wat het verdict zou zijn. Ik weigerde het ergste te vrezen.
En ziedaar... gisteren bleek dat het niet meer en niet minder dan een onschuldig maar weerbarstig haarfolliekeltje was geweest dat destijds had besloten te gaan ontsteken. OEF... we konden weer met z'n allen ontspannen rond de wekelijkse spaghetti-tafel zitten.
Ben ik dankbaar? Jazeker.
Huppel ik daarom alle dagen dartel door het leven? ... Nog even aan werken... maar we doen ons best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten