ik schreef al eens vandaag... misschien om het gemiste schrijven van gisteren goed te maken, voelde ik de drang om HET vandaag twee keer te doen.
So here goes...

Vandaag, stel ik vast, is het de 17de... nog enkele maanden (ingewijden weten precies hoevéél) en ik word er 43.
Niet dat het een belangrijke leeftijd is... ik heb zelfs nooit echt getreurd om de kaap van 40. Ik stelde het gewoon vast.

Nog enkele maanden en er mag weer een kaarsje bij.

M'n jongste zusje werd onlangs 40. Ik had het van haar helemaal niet verwacht, maar de dag vóór het evennement, bleek ze in zak en as te zitten. Het trof haar.
Gek toch, hoe zo'n getalletje je geest in de war brengt.
En dat meisje, mijn zusje, heeft verder zo goed als alles wat haar hartje begeert. Een liefhebbende echtgenoot, 3 schatten van kinders, huisje, tuintje en (bejaarde) kat.
Akkoord, ook zij heeft haar zorgen, niet alles loopt van een leien dakje, maar ze heeft liefde. Liefde te geven en liefde te krijgen.
En in mijn boekje is dat alles wat telt.
Wat maakt het dan uit, denk ik wellicht naïef, dat je 40 wordt?

Yours truly wordt er 43. Ik begin nu alvast eens terug te blikken op wat m'n leven me al gebracht heeft.
Dankbaar mag ik vaststellen dat ik tot nu toe van grote drama's werd bespaard, zoals daar zijn sterfte, ongevallen e.d.
M'n eigen persoonlijk dramaatje heb ik dit jaar wel beleefd, maar dan zeg ik tegen mezelf: je bent niet de eerste en zeker niet de laatste die erdoor moet.
Dus al bij al is dankbaarheid zeker aan de orde. Bij volgend dipje zal ik deze tekst zelf even herlezen om me aan m'n eigen wijsheden te herinneren.

Dus ja... ik mag niet klagen.

Ondertussen denk ik eraan dat ik nu nog 42 ben en dat het hoog tijd is om de laatste maanden daarvan bewuster te gaan beleven. Vooruit met de geit!