niet de eerste maar wel de dikste sneeuw vandaag

Deze namiddag had ik plannen... ik zou samen met vrienden enkele uurtjes wijnproeven gaan doen in Antwerpen. Kort voor 4 moest ik bij hen zijn en dan zouden we richting 't Stad rijden... NOT!

De rit van bij mij thuis tot bij hen zou zo'n dikke 7 minuten (give or take een minuutje) mogen duren. Deze keer bleek het ruim een half uur te beslaan. Dikke witte droge sneeuw op secundaire (wat zeg ik? Tertiaire!) wegen... m'n maximum snelheid zal zo'n 40km/u geweest zijn, gemiddeld eerder 20... Niet dat ik m'n rijstijl in de sneeuw niet vertrouw... het heeft eerder te maken met de rijcapaciteiten van ànderen :)

Dat ik "wat" te laat was bij de vrienden, was op zich geen probleem. Het vooruitzicht om stapvoets naar Antwerpen te rijden, was er teveel aan, voor iedereen... dus we besloten het gezellig te maken bij hen thuis.

En gezellig is het daar sowieso! Die jongens (Koen en Jeroen) begrijpen wat van sfeermakerij. De juiste belichting, leuk maar niet overheersend muziekje, enkele flesjes lekkere wijn (om te degusteren uiteraard), fabuleuze hapjes (dank u Koen!) en echte oprechte gesprekken.

Niet noodzakelijk voortdurend diepgaand en ernstig, maar wel ... gewoon écht.

Je vergeet te gemakkelijk hoe waardevol mensen als deze jongens zijn. Te lang heb ik m'n vriendschap met hen laten verwateren en ik moet eerlijk zijn: ieder jaar dachten zij zonder mankeren aan mij bij het versturen van hun Nieuwjaarskaartjes. In hun plaats zou ik na 2 keer onbeantwoorde nieuwjaarswensen gedacht hebben "de pot op met dat mens"... maar zij niet dus.

Ik hou van hen, en daar lach ik niet mee. Ze zijn vrolijk (zonder onnozel te zijn), altijd positief, wijs, leuk, gezellig, intelligent, geïnteresseerd en medevoelend, uitbundig, ontvankelijk en verwelkomend. Hen zien is een beetje ... thuiskomen, hoe zeemzoeterig dit ook klinkt.

We zaten daar goed, in hun rond zwartleren salon. De hapjes en wijn waren voortreffelijk, de houtkachel maakte het aangenaam en vanuit hun panoramisch raam konden we mooi naar buiten kijken naar de besneeuwde tuin... Met een héél klein beetje fantasie konden we nog snel de skiboots aanbinden om de pistes op te springen, ware het niet dat het Waasland aan de platte kant is.

Ik had een pracht van een namiddag en daarvoor dank ik met heel m'n hart de jongens, m'n zus én de sneeuw.... ik was bijna vergeten hoe mooi en eenvoudig het leven kan zijn...