alle dagen zijn verschillend

Ik probeer me eraan te houden, aan dat dagelijks schrijven. Ook op dagen dat ik niet meteen weet wat ik zal vertellen... of zelfs niet meteen zin heb om weer een stukje van mezelf openbaar te maken.

trouwens, zo openbaar ben ik dan ook weer niet.
Enkel m'n meest fervente internet-maatjes kennen m'n blog... degenen die het meest van me weten en soms goed- of afkeuren wat ik doe....(maar eerlijk is eerlijk: die vaak gewoon geduldig luisteren naar m'n allerleitjes)

Voor wie het nog niet weet... of eróver las in de vorige bijdragen: ik doe m'n best om iedere dag dankbaar te zijn voor dingetjes die in m'n leven zíjn.
Melig? Absoluut!
Moet je ermee akkoord gaan? Nope...
Helpt het me? ....... soms.....hopelijk.... het moet....

Ik wijd uit.
De theorie is, dat als je erin slaagt om dagelijks dingen in je leven te zien waar je dankbaar om kan zijn, je je terug beter gaat voelen over jezelf en je leven...
Klinkt vreselijk esotherisch, ik weet het... maar da's de theorie... en wie doe ik er kwaad mee?

maar goed, een mens doet wattie moet doen... of denkt te moeten doen om dit aardse bestaan aangenaam te maken...
Ik doe dat dus zó.
Maar omdat ik nieuw ben in die dankbare status, laat ik me wat gemakkelijk uit m'n lood slaan.
En dan wordt de dag weer grijs, daar waar ie blauw begonnen was.
De "anciens" in dit veld zouden er dag na dag weer in slagen om het mooie te zien, tegenslagen of niet, regen of zonneschijn... alles is potentiële dankbaarheidsmaterie.

Dus Olijf blijft oefenen, oefenen, oefenen.

Vandaag bedenk ik, ondanks de dichtgetrokken hemel boven m'n hoofd, dat ik het potverdorie wel getroffen heb.

Onlangs ontmoette ik I. (vandaag enkel initialen), een witte raaf, een meiske uit de duizend. Eén en al hart voor haar vrienden. Haar bedank ik, gewoon omdat ze in mijn leven is gekomen.
H., goh man.... dezelfde reden PLUS het feit dattie al bijna twee jaar m'n online psych is... dat pintje komt eraan.
En M.... (slik) ... gewoon omdàt.... :)
en dan heb ik het nog niet over A., S., M. en Z. die er sinds kort allen voor kozen om af en toe virtueel aanwezig te zijn in mijn leven. Geen van hen beseft ten volle wat het voor mij betekent.

Ik had dus nix te schrijven vandaag... en wat doe ik? Stroperig worden!
Misschien een uitgelezen moment (of had ik dat beter aan het begin van dit bericht vermeld?) om mijn oprechte excuses aan te bieden aan alle onschuldige lezers van de huidige bijdrage.
Bekijk het anderzijds zó... het mag dan wel melig zijn... negatief mag je dit niet noemen... of wel?

Ondertussen bekijk ik de horloge (0u33): ik heb vandaag (lees gisteren) effectief NIET geschreven. Het is al morgen (lees vandaag) geworden.
Wat die wolken betreft, kan ik nu oprecht zeggen dat ik niet weet of ze er (nog) zijn.
Vandaag is een nieuwe dag. Nu is het nog donker, maar straks komt de zon op.