niet de eerste maar wel de dikste sneeuw vandaag

Deze namiddag had ik plannen... ik zou samen met vrienden enkele uurtjes wijnproeven gaan doen in Antwerpen. Kort voor 4 moest ik bij hen zijn en dan zouden we richting 't Stad rijden... NOT!

De rit van bij mij thuis tot bij hen zou zo'n dikke 7 minuten (give or take een minuutje) mogen duren. Deze keer bleek het ruim een half uur te beslaan. Dikke witte droge sneeuw op secundaire (wat zeg ik? Tertiaire!) wegen... m'n maximum snelheid zal zo'n 40km/u geweest zijn, gemiddeld eerder 20... Niet dat ik m'n rijstijl in de sneeuw niet vertrouw... het heeft eerder te maken met de rijcapaciteiten van ànderen :)

Dat ik "wat" te laat was bij de vrienden, was op zich geen probleem. Het vooruitzicht om stapvoets naar Antwerpen te rijden, was er teveel aan, voor iedereen... dus we besloten het gezellig te maken bij hen thuis.

En gezellig is het daar sowieso! Die jongens (Koen en Jeroen) begrijpen wat van sfeermakerij. De juiste belichting, leuk maar niet overheersend muziekje, enkele flesjes lekkere wijn (om te degusteren uiteraard), fabuleuze hapjes (dank u Koen!) en echte oprechte gesprekken.

Niet noodzakelijk voortdurend diepgaand en ernstig, maar wel ... gewoon écht.

Je vergeet te gemakkelijk hoe waardevol mensen als deze jongens zijn. Te lang heb ik m'n vriendschap met hen laten verwateren en ik moet eerlijk zijn: ieder jaar dachten zij zonder mankeren aan mij bij het versturen van hun Nieuwjaarskaartjes. In hun plaats zou ik na 2 keer onbeantwoorde nieuwjaarswensen gedacht hebben "de pot op met dat mens"... maar zij niet dus.

Ik hou van hen, en daar lach ik niet mee. Ze zijn vrolijk (zonder onnozel te zijn), altijd positief, wijs, leuk, gezellig, intelligent, geïnteresseerd en medevoelend, uitbundig, ontvankelijk en verwelkomend. Hen zien is een beetje ... thuiskomen, hoe zeemzoeterig dit ook klinkt.

We zaten daar goed, in hun rond zwartleren salon. De hapjes en wijn waren voortreffelijk, de houtkachel maakte het aangenaam en vanuit hun panoramisch raam konden we mooi naar buiten kijken naar de besneeuwde tuin... Met een héél klein beetje fantasie konden we nog snel de skiboots aanbinden om de pistes op te springen, ware het niet dat het Waasland aan de platte kant is.

Ik had een pracht van een namiddag en daarvoor dank ik met heel m'n hart de jongens, m'n zus én de sneeuw.... ik was bijna vergeten hoe mooi en eenvoudig het leven kan zijn...

Kleine dingetjes...

soms gebeuren er van die dingetjes... zoals waar ik werk.

Eén van de werknemers, die de boeken sorteert, vindt er plezier in om toepasselijke boeken te vinden voor z'n collega's. Soms onthoudt hij iemand's interesses, andere keren kan het eenvoudiger... zoals deze. Gisteren legde hij een boekje op m'n bureau... "Feest bij Sandra"... meer moest dat niet zijn.

Laat het nu nèt de dag zijn nadat ik fijn gefeest had. Het was wel niet BIJ mij, maar feesten had ik zeer zeker gedaan.

Ik vond het lief. Dus schrijven we daarover.

Even enkele zinnetjes van de achterflap citeren (het verhaal zelf - hoewel ik het niet gelezen heb - belooft slapjes te zijn... al was het maar omdat je afgaat op de tekening op de voorpagina van deze paperback). Hoe dan ook...

"Sandra staat vaak lichtelijk onthutst tegenover veel vreemds in het leven maar haar onbevangenheid en toewijding helpen haar er door. Het hoogtepunt is haar verjaardag, wanneer alle misverstanden zich oplossen"

't Is niet het juiste moment om mezelf te analyseren... "onbevangen"...het typeert me niet echt, geloof ik .

Maar ik kijk alvast uit naar m'n verjaardag...

Anderzijds hoop ik dat m'n leven zich niet zal laten samenvatten als een goedkoop stationsromannetje :)

Soirée Barque à Jack - Verboden onder de 40

Het was 21 november.

Opgestaan met een zwaar gevoel. De avond voordien had ik mijn "king of hearts" gevraagd mij uit zijn leven te zetten omdat ik het zelf niet kon. Lang gesprek, veel gesnotter, maar ik kreeg m'n "zin".

Bezwaard, verlaten en intens bedroefd wachtte ik op m'n bezoek... dat maar niet kwam opdagen.

"Beter zó" dacht ik even, ... wie wil een vrouw van middelbare leeftijd met roodgezwollen ogen gezelschap houden?... Hij kwam dan tóch maar verdween al even snel. Drie kwartiertjes bemoedigende woorden en dito knuffel waren blijkbaar wat me toekwam die avond.

Van slapen kwam die nacht niet veel. Gevolg: op 21/11 (waarom betekent deze datum wat voor me???) kwam er sleur- en trekwerk bij kijken om het bed te verlaten. Deze dag kon ik niet gaan werken. Fysiek zou het lukken maar de geest wou niet meer mee. Dagje ziek gebeld en dat was dat.

En nu? Alweer een dag piekeren-denken-treuren? Het zelfmedelijden komt me onderhand de keel uit, maar hoe ik er ùit moest komen, wist ik niet. En ramp o ramp, 's avonds stond me een fuif te wachten...

Ik moest afscheid nemen en deed het ook, een hele dag lang. Niet écht, maar doen alsof is de best mogelijke benadering die ik ter beschikking heb. Als je lang genoeg alsoft, moet je vroeg of laat je hoofd én hart toch overtuigen?

En dan... de fuif, de gevreesde fuif. Hoe zou ik het overleven?

Overleven? ? ? ?

Met volle teugen heb ik genoten, o-ver-tuigd genoten! Voor het eerst sinds lang zette ik alles van me af, danste en sprong ik alsof m'n leven ervan afhing en dacht ik (bijna) een hele avond NIET aan mijn king of hearts....

Is dit het begin van de rest van m'n leven? Zelfs eenmaal terug thuis stond ik nog steeds op het dak van de wereld. Nog enkele van deze avonden, met goede muziek, gewèldige vrienden en zonder drank... en ik ben weer de oude... denk ik, hoop ik, ... zal ik?

Kàn het, jezelf terugvinden na maanden in een donkere put? Wil ik dat het kan? Want als ik m'n verleden opgeef, geef ik hèm op... m'n o zo nobele liefde voor hèm... en dan ben ik weer een gewone sterveling, met een OK leven, maar ook niet meer dan OK... terwijl ik ooit diep en zalig GELUK heb geproefd...

"Verboden onder de 40" was de ondertitel van de fuif die het OK-gevoel terug bracht.

Ik vraag me af: wat is nog verboden bòven de 40?

alle dagen zijn verschillend

Ik probeer me eraan te houden, aan dat dagelijks schrijven. Ook op dagen dat ik niet meteen weet wat ik zal vertellen... of zelfs niet meteen zin heb om weer een stukje van mezelf openbaar te maken.

trouwens, zo openbaar ben ik dan ook weer niet.
Enkel m'n meest fervente internet-maatjes kennen m'n blog... degenen die het meest van me weten en soms goed- of afkeuren wat ik doe....(maar eerlijk is eerlijk: die vaak gewoon geduldig luisteren naar m'n allerleitjes)

Voor wie het nog niet weet... of eróver las in de vorige bijdragen: ik doe m'n best om iedere dag dankbaar te zijn voor dingetjes die in m'n leven zíjn.
Melig? Absoluut!
Moet je ermee akkoord gaan? Nope...
Helpt het me? ....... soms.....hopelijk.... het moet....

Ik wijd uit.
De theorie is, dat als je erin slaagt om dagelijks dingen in je leven te zien waar je dankbaar om kan zijn, je je terug beter gaat voelen over jezelf en je leven...
Klinkt vreselijk esotherisch, ik weet het... maar da's de theorie... en wie doe ik er kwaad mee?

maar goed, een mens doet wattie moet doen... of denkt te moeten doen om dit aardse bestaan aangenaam te maken...
Ik doe dat dus zó.
Maar omdat ik nieuw ben in die dankbare status, laat ik me wat gemakkelijk uit m'n lood slaan.
En dan wordt de dag weer grijs, daar waar ie blauw begonnen was.
De "anciens" in dit veld zouden er dag na dag weer in slagen om het mooie te zien, tegenslagen of niet, regen of zonneschijn... alles is potentiële dankbaarheidsmaterie.

Dus Olijf blijft oefenen, oefenen, oefenen.

Vandaag bedenk ik, ondanks de dichtgetrokken hemel boven m'n hoofd, dat ik het potverdorie wel getroffen heb.

Onlangs ontmoette ik I. (vandaag enkel initialen), een witte raaf, een meiske uit de duizend. Eén en al hart voor haar vrienden. Haar bedank ik, gewoon omdat ze in mijn leven is gekomen.
H., goh man.... dezelfde reden PLUS het feit dattie al bijna twee jaar m'n online psych is... dat pintje komt eraan.
En M.... (slik) ... gewoon omdàt.... :)
en dan heb ik het nog niet over A., S., M. en Z. die er sinds kort allen voor kozen om af en toe virtueel aanwezig te zijn in mijn leven. Geen van hen beseft ten volle wat het voor mij betekent.

Ik had dus nix te schrijven vandaag... en wat doe ik? Stroperig worden!
Misschien een uitgelezen moment (of had ik dat beter aan het begin van dit bericht vermeld?) om mijn oprechte excuses aan te bieden aan alle onschuldige lezers van de huidige bijdrage.
Bekijk het anderzijds zó... het mag dan wel melig zijn... negatief mag je dit niet noemen... of wel?

Ondertussen bekijk ik de horloge (0u33): ik heb vandaag (lees gisteren) effectief NIET geschreven. Het is al morgen (lees vandaag) geworden.
Wat die wolken betreft, kan ik nu oprecht zeggen dat ik niet weet of ze er (nog) zijn.
Vandaag is een nieuwe dag. Nu is het nog donker, maar straks komt de zon op.

Ben ik geïnspireerd vandaag?

Niet echt... heeft er waarschijnlijk mee te maken dat ik vandaag een bord VOL pasta heb gegeten... nog eens écht doorgegeten. Was al lang geleden.
Mensen vinden dat ik dringend wat kilootjes mag bijverdienen... dus ik AT.

Zo'n vol bord pasta maakt je loom, niet alleen lichamelijk... nee, ook de geest valt stil.

Ben er nog net in geslaagd om de afwas volledig te doen (keuken nog steeds een bouwsite), twee kasten versleurd en dan met laptop richting slaapkamer, m'n nest, m'n cocoon.

Nu zit ik hier, met m'n beste mailvriendin online, na te denken over welk onderwerp ik deze keer zal aansnijden zonder al te veel van mezelf bloot te geven...


Nog maar eens in het kader van de dankbaarheid.

De belangrijkste persoon in mijn leven - nu geen deel daarvan uitmakend maar desalniettemin nog steeds de belangrijkste - heeft me de voorbije 24 uur aangenaam verrast. Het gebeurde "maar" op msn, het had niet veel om het lijf... een offline berichtje waar ik al zolang op gehoopt had...

Een offline berichtje zegt me: " ik heb aan je gedacht, zelfs al was je er niet"... en wàt in dat berichtje staat, is dan niet eens zo belangrijk... ik "lees" woorden die NIET geschreven werden.

Ik verwacht van velen de opmerking: pas op met wat je tussen de regels leest, het ìs er misschien helemaal niet.

Vandaag luister ik enkel naar mezelf en wat mijn gevoel me zegt.... En ik, ik léés wat ik wil. Op, onder én tussen de regels :)

(zie je óók het vlindertje bij de msn-mannetjes?)

;)

ik schreef al eens vandaag... misschien om het gemiste schrijven van gisteren goed te maken, voelde ik de drang om HET vandaag twee keer te doen.
So here goes...

Vandaag, stel ik vast, is het de 17de... nog enkele maanden (ingewijden weten precies hoevéél) en ik word er 43.
Niet dat het een belangrijke leeftijd is... ik heb zelfs nooit echt getreurd om de kaap van 40. Ik stelde het gewoon vast.

Nog enkele maanden en er mag weer een kaarsje bij.

M'n jongste zusje werd onlangs 40. Ik had het van haar helemaal niet verwacht, maar de dag vóór het evennement, bleek ze in zak en as te zitten. Het trof haar.
Gek toch, hoe zo'n getalletje je geest in de war brengt.
En dat meisje, mijn zusje, heeft verder zo goed als alles wat haar hartje begeert. Een liefhebbende echtgenoot, 3 schatten van kinders, huisje, tuintje en (bejaarde) kat.
Akkoord, ook zij heeft haar zorgen, niet alles loopt van een leien dakje, maar ze heeft liefde. Liefde te geven en liefde te krijgen.
En in mijn boekje is dat alles wat telt.
Wat maakt het dan uit, denk ik wellicht naïef, dat je 40 wordt?

Yours truly wordt er 43. Ik begin nu alvast eens terug te blikken op wat m'n leven me al gebracht heeft.
Dankbaar mag ik vaststellen dat ik tot nu toe van grote drama's werd bespaard, zoals daar zijn sterfte, ongevallen e.d.
M'n eigen persoonlijk dramaatje heb ik dit jaar wel beleefd, maar dan zeg ik tegen mezelf: je bent niet de eerste en zeker niet de laatste die erdoor moet.
Dus al bij al is dankbaarheid zeker aan de orde. Bij volgend dipje zal ik deze tekst zelf even herlezen om me aan m'n eigen wijsheden te herinneren.

Dus ja... ik mag niet klagen.

Ondertussen denk ik eraan dat ik nu nog 42 ben en dat het hoog tijd is om de laatste maanden daarvan bewuster te gaan beleven. Vooruit met de geit!

met een dagje ertussen

Gisteren schreef ik niet. Het ging effe niet.
Vandaag wil ik het goed maken, maar dan écht goed.
Niet zeuren, niet zagen, gewoon lekker positief doen (en zo kan jij meteen volgen wanneer ik m'n goede en mindere dagen heb...)

Deze dag was weer maar eens gewijd aan "changes".
Werkjes in de keuken, opknapwerken om de toekomstige nieuwe keukenmeubelen (nee, nog niet besteld!) te verwelkomen.
Gelijktijdig "nieuwe" kastjes naar boven gesleurd om het ook daar hopelijk wat gezelliger te maken. Ooit verwacht ik gasten, wanneer weet ik nog niet, maar ALS of WANNEER ze komen, wil ik hen "gemoedelijk" kunnen ontvangen.
De enkelen die er reeds geslapen hebben (in de zogenaamde logeerkamer), wilden wel vriendelijk zijn, maar ik zag de milde ontgoocheling op hun gezicht, ondanks mijn verwoede pogingen om het opblaasbed lekker leuk en de verlichting gezellig te maken...
Ik wil m'n leven dus beteren, niet enkel voor mezelf, maar ook voor alle logees die ik nog hoop te mogen te slapen leggen.

In m'n eigen kamer is een (naar mijn gevoel) pràchtige ladenkast gekomen. Beetje groot en beetje donker maar zéér zéér mooi :)
Wie in deze kamer mag komen, mag meteen z'n eerlijke mening geven...

Zaterdag kreeg ik ook alvast een verrassinkje om dankbaar om te zijn. Ivan, een "mannetje" uit m'n verleden, kwam me even snel tussendoor op m'n werk bezoeken. Niet velen hebben het hem voorgedaan, en ik ben hem daar bijzonder dankbaar voor, al was het maar een half uurtje koetjes-en-kalfjes-praten...

Nu - met al die dankbaarheid die door m'n aderen stroomt - nog even vegen, stofzuigen en aanverwanten, zodat alvast IK vanavond m'n hoofd rustig te slapen kan leggen.

Een fijne dag nog aan iedereen.

eerste lichtjes...

...Kerstmis is in't land...

Ik dacht het te kunnen negeren, ondanks alle slingers, ballen en flikkerende kerstmannen op rendieren die me tegemoet komen in de winkels... maar nééén... één van de verre buren heeft het in zijn/haar hoofd gehaald nù al lichtende kerstprullaria rond de voordeur te draperen.

't Is niet kwaad bedoeld van me... maar toch... het lijkt me ieder jaar vroeger te komen.

Ik wijt het aan de "commerce", mijn groeiende afkeer voor all things festive... Kerstmis begint net na Allerzielen en Sinterklaas, die brave man, is nog niet langsgeweest... hij mag zich wel hààsten. Oudjaar - godzijdank - wordt nog steeds op Oudjaar gevierd. Op één of andere manier hebben de trendsetters nog geen truucje bedacht om het alvast te vervroegen.

Net uitgerust van de Nieuwjaarsroes, gaan we weer vrolijk doen over Valentijn, periode met rode hartjes, beertjes met hartjes, slingers met hartjes, kaartjes met hartjes...

Wat volgt? Carnaval... Ach ja... het lijkt me er nog redelijk rechttoe rechtaan aan toe te gaan, lekker verborgen achter maskers en zotte kledij om één keer eens te doen wat je anders nooit zou durven... enkel omdat je niet herkenbaar bent.

Na Carnaval halen we gezwind onze Paasboom boven. De Paasboom, een takje kurkwilg met paaseitjes en andere prullaria, die na enkele dagen meteen beslist om uitbundig in het bot te schieten. Pasen, net als Sinterklaas en Kerst... onverbrekelijk verbonden met Chocolade-figuurtjes, want ook de warme bakker wil zijn duit verdienen.

Moederdag en Vaderdag... geen kwaad woord daarover. Onze ouders verdienen hun dagje in het zonnetje en de (klein)kinderen amuseren zich rot met het maken van vertederend mooie maar verder relatief nutteloze dingetjes... het doet me smelten.

Ik tracht te bedenken wat er in de zomer gebeurt... misschien is het een idee om ook de Midzomernachtfeesten eens een commerciële boost te geven?

Oktober... Haloween (de Amerikanen hebben ons duchtig weten te assimileren) en we zitten alweer bij Allerzielen...

Bovenstaande herlezende, merk ik dat ik een oude zaag geworden ben. Ach wat... dat is dan maar zo. De meeste van die dagen doorsta ik glansrijk... maar 't zijn de eindejaarsfeesten, op korte donkere dagen waarbij je het liefst rustig in je zetel gaat zitten met een boek of een filmpje... terwijl iedereen verwacht dat je vrolijk gaat zingen over Kinneke Jesus op zijn strobaal... die doen me de das om.

Dit jaar heb ik geen plannen gemaakt. Noch voor de Kerstdagen, noch voor Oudejaar. We zien wel wat het wordt...

Lichtjes waar ik wél van hou, zielsveel van hou... en kinderlijk blij om ben, is luidknallend spetterend vuurwerk ........ OOOOOooooooooooooooooooooh!

(foto geplukt van internet)

m'n nieuwe bril

Voilà, bijna vergeten. Reeds twee dagen ben ik de trotse bezitster van een nieuwe ECHTE leesbril... Niet zo'n goedkoop prulletje waar ik al maanden lang mee zeul... neehee.. een bril van echte opticiens...

jaaaaaaaah, de jaren vorderen ook bij mij.

Ik probeer er gelukkig om te zijn. Niet een zoveelste teken van ouderdom, maar gewoon... een extra accessoire om mee te pronken.

Pronken doe ik de laatste tijd niet zo vaak... of niet écht, niet met m'n hart en ziel...

Dat heeft dan weer met andere dingen te maken...

Ik tràcht te pronken, omdat ik niet wil toegeven aan de rest van de wereld wat er onderhuids gebeurt.

... en door te doen alsof, hoop ik ook mezelf te overtuigen dat alles gewéldig verloopt...

Ik heb een nieuwe bril :)

nog even donderdag de 13de

Direct na het werk naar Ikea gereden... Ils was zo vriendelijk m'n tweede paar ogen te zijn. Ik zou mijn "droomkeuken - version économique" gaan kiezen.
Helaas... wat ik vroeger in gedachten had gekozen, is niet meer.
De keuze vond ik ontstellend egaal, enkel een glanzend wit exemplaar kon m'n aandacht trekken.
Geen zware beslissingen zijn gevallen.

Eigenlijk wacht ik stilletjes nog op een andere mening, maar die is voor onbepaalde tijd incommunicado.

Vandaag beëindig ik de tweede dag van de rest van m'n leven.
Ging ik mezelf wat bewijzen met het kiezen van een nieuwe keuken? Misschien, misschien ook niet.
M'n nieuwe, luchtige benadering van het leven kende vandaag enkel ups en downs... te enthousiast van start gegaan gisteren?
Ziedaar enkele vragen die me aan het denken zetten.

Ondertussen zit ik aan pagina 93 van het BOEK dat me moet helpen. Amerikaans van inslag, overdreven optimistisch en simplistisch bij tijd en wijlen maar toch een soort houvast voor me... iets wat me erdóór gaat trekken...

In toepassing van het BOEK, leg ik m'n hoofd te rusten in de stellige overtuiging dat de laptop, die al jaren m'n virtuele levenslijn is met internet-maatjes, morgen levenslustig als weleer terug met mij verenigd zal zijn!

Wie hoopt met me mee? (alvast dank)

de dertiende

Net nu ik beslis m'n leven om te gooien, net nu ik er (ietwat optimistisch) van uitga dat ik m'n eigen toekomst in belangrijke mate zelf bepaal... geeft m'n laptop de geest.
Net nu ik dacht dat het volstond om met een fris gemoed uit bed te springen, de dag dankbaar te begroeten... merk ik dat het de dertiende is.
DONDERDAG de dertiende, het kon erger :)

Misschien, omdat het niet VRIJDAG de 13de is, zegt men mij in de computerwinkel dat ik de gegevens "zeker" niet kwijt zal zijn.

DUS, zeg ik tegen mezelf, alweer iets om dankbaar voor te zijn. De laptop is nog te redden, zei men me, dus ik geloof het. Ik ga ervan uit dat hij (of zij?) redbaar is.

M'n vader bleek gisteren ook nog redbaar. Een vlekje op z'n huid dat hij al maandenlang verwaarloosde, moest plots "nader onderzocht" worden. Eén volle week afwachten wat het verdict zou zijn. Ik weigerde het ergste te vrezen.
En ziedaar... gisteren bleek dat het niet meer en niet minder dan een onschuldig maar weerbarstig haarfolliekeltje was geweest dat destijds had besloten te gaan ontsteken. OEF... we konden weer met z'n allen ontspannen rond de wekelijkse spaghetti-tafel zitten.

Ben ik dankbaar? Jazeker.
Huppel ik daarom alle dagen dartel door het leven? ... Nog even aan werken... maar we doen ons best.

de eerste dag van de rest van m'n leven

't is een mode aan 't worden: Bloggen. En omdat ik niet "achter" mag blijven, omdat bijleren bijblijven is, doe ik mee. Hoe lang ik het volhoud? Geen idee. Niet lang waarschijnlijk.
Het is allemaal ILS haar schuld. Ze schrijft zo aanstekelijk, inspireert mij en vermoedelijk vele anderen met haar optimisme, levenslust en nieuwsgierigheid... dat het begon te kriebelen.
En in plaats van een eigen dagboek bij te houden, waarvan ik hoop dat het nooit door iemand zal worden gelezen, dacht ik therapie-gewijs, dat dit wel eens leuk zou kunnen worden.
Wees gewaarschuwd... dit kan de eerste én meteen laatste bijdrage worden. Mijn talenten liggen niet op de eerste plaats op literair gebied... maar ik wil proberen.

Vandaag is de eerste dag van de rest van m'n leven, meteen een mooie om mee te beginnen.
Na maanden treuren om iets wat ik niet kon hebben (u raadt het!), stond ik vanochtend op met een "inzicht". Gedaan ermee! Zelfmedelijden aan de kant zetten en vooruit met de geit!
... het zonnetje vanochtend zal wel geholpen hebben... maar zelfs met de dichttrekkende lucht deze namiddag slaagde ik erin dat gevoel vast te houden... ook wanneer het donker werd.
Goed, de eerste dag zit er bijna op, maar so far so good.
Op dode momenten vandaag surfte ik met trefzin "kracht van positief denken" zwierig door allerhande websites ... de ene al dubieuzer dan de andere.
Valt het u ook op dat de lifecoaches de laatste jaren als paddestoelen uit de grond schieten en meteen hun goedbedoelde raad aan "democratische" prijzen aanbieden? Of boek na boek produceren (een minder flatteus werkwoord schoot me te binnen, maar ik wil mezelf nog niet van de eerste keer helemààl laten kennen) met titels die net één woord van het vorige verschillen ofwel heel origineel in deel 1, 2, 3 én 4 worden aangeboden....
Ze vonden allen door hun nieuw ontdekte "geheimen" succes en rijkdom... nix te maken met de betaalde raad die ze aan nietsvermoedende maar wanhopig zoekende zielen verpatsen...

Maar goed, ook dàt kon mijn enthousiasme niet smoren. IK? Ik trok 's middags naar de boekhandel. Op zoek naar m'n eigen "waarheid voor een prijsje".
Ik heb wat gevonden.
't Was meer de omslag die me aantrok, want ik vermoed dat de inhoud naar nuchter-europese normen te zweverig zal zijn. De titel verklap ik nog niet. Eerst kijken wat het voor me doet vooraleer ik me onsterfelijk belachelijk maak :)
ALS het me wat doet, laat ik het weten.

Maar wat telt, is dat ik een bladzijde heb omgeslagen. Wat ik wil, zal ik eerder bereiken door blij naar de mensen te kijken dan door met rode huilogen door het leven te slenteren... OOOoooh... hoe mooi gezegd!

NIEUW NIEUW NIEUW is vandaag mijn motto... Nieuw kopen is eenvoudig, nieuw ontmoeten leuk en nieuw ontdekken... is een blog...

En wat gebeurde? 's Avonds een telefoontje ... met het bericht dat m'n eerste echte leesbril klààr was. Hop, auto in en het ding gaan halen. Wel, het staat me bééldig :)
En met die nieuwe, net niet roze bril, ga ik morgen nog wat werken aan m'n toekomst.
Ils wil keukentjes met me gaan kiezen.
Ik kijk ernaar uit!
en de rest?... die volgt, hoop ik, vanzelf.

(net als het nieuwe boek dat ik dankzij de net ontdekte blogmanie vanavond NIET gelezen heb)