Het is niet omdat ik zwijg
dat ik niets te zeggen heb.
Daarom ben ik (soms) blij
dat anderen schrijven (en zingen)
terwijl ik even pauseer....
Ik keer even terug naar Maaike Ouboter
die ik hier gisteren in Link plaatste.
Ik kijk nog eens naar haar jury. Of wat ik dènk dat haar jury is.
De eerste die me "sloeg"
was de jongeman met bril en baardje.
Een jongeman die - eerder bescheiden - huilt.
In een traan - of twee. Of meer - zie ik, simpele ziel, een teken van herkenning.
Als dat van een man komt (alle respect naar het mannelijk deel van onze bevolking maar sommige algemeenheden hebben de gewoonte hardnekkig te blijven bestaan), dan komt dat dubbel hard aan.
De naiëve ziel in mij
wil geloven dat de makers van het programma
er géén tear jerker van wilden maken
(maar dan ben ik waarschijnlijk héél kinderlijk naiëf....)
en dat de tranen van de bebrilde gezichtsbehaarde jongeheer
eerder "toevallig" in beeld werden gebracht.
Maar we weten wel beter.
Hoewel hij
- en dit geloof ik ècht -
ervoor kiest om ze NIET weg te vegen
in de hoop dat ze minder opvallen
maar schittering, lichtreflectie en slimme cameramannen
die kunnen àlles zien (zelfs een traan achter een bril)
en dus faalt hij jammerlijk in zijn poging om niet gezien te worden.
Hoe dan ook
Ik stel vast
dat een man
op relatief jonge (en reproductief interessante dus lees kies- en begeerbare) leeftijd
ontroerd raakt door de melodie en woorden
van een volstrekte vreemde.
hetgeen mij doet vermoeden
dat hij iets herkent
dat een snaar in zijn gevoelig hart wordt geraakt
een herinnering boven komt drijven
die niet noodzakelijk enkel leuk en fijn was.
En dat zij - Maaike Ouboter - perfect of bijna perfect
wist te verwoorden
wat we allemaal vroeg of laat
(en vaak is laat - ondanks onze illusie dat we dan slimmer en ervarener en rijper zijn - nog moeilijker en zwaarder dan vroeg....)
door dezelfde emotionele hel moeten
die pijnlijk en donker en godverdomme veel te lang is.
Maar dat was de bebaarde bebrilde jongeman.
Er zijn er nòg twee.
De bebaarde, grijze, oudere heer
en de sceptisch ogende blondine.
Hij - de grijze meneer - heeft een blik in zijn ogen (mijns inziens) die zegt
"hoe kàn dit meisje nù al weten hoe dat allemaal in elkààr zit??????"
Hij komt er - mijns inziens....- niet uit.
Je ZIET hem denken. Zich afvragen hoe zij dit nù al allemaal kan weten????
en omdat hij zo hard nadenkt,
slaagt hij erin
om z'n emotie te onderdrukken.
Of zoiets.
Ik lees. Ik weet niet.
Zij. De blondine.
Ze heeft wat van
"Zij probeert die mannen hier naast me te verleiden
met haar zeemzoeterige blik en fluwelen stem.
Ik kèn haar soort wel. Onschuldig aan de oppervlakte,
een duivelin onderhuids.
....
Had ik het maar eerder gezien
toen....X...
hoe langer hoe afstandelijker werd.
Ik kèn haar soort. Lieflijk en blond. Onschuldig en jong.
Laat haar maar lonken naar die mannen hier nààst me"
......
Dat lees ik in haar houding.
maar ik kan het fout hebben. Wie ben ik, niewaar?
Maar goed.
Fout of juist, het maakt niet uit.
In ieder van hen,
alle drie
zie ik iets verschillends.
En dat....
met één
en hetzelfde
lied.
maandag 29 juli 2013
Olijf Zoekt
een Vespa.
Minimaal 125 cc (liefst dik hoger)
en handgeschakeld.
Oldtimer is pluspunt
als de prijs
geen minpunt is :)
Sommige mensen zetten me op het kromme pad.
Het Vespad :) :) :)
Minimaal 125 cc (liefst dik hoger)
en handgeschakeld.
Oldtimer is pluspunt
als de prijs
geen minpunt is :)
Sommige mensen zetten me op het kromme pad.
Het Vespad :) :) :)
 |
| deze foto is NIET van mij. Als de foto van mij was.... dan was deze Vespa het ook. En dat issie niet.... NOG niet :) |
zondag 28 juli 2013
In Da Zone....
.... is ongeveer waar ik vandaag niet was. Of misschien net wèl. Het is maar hoe je het bekijkt.
Eerder deze week
"had ik de garagepoort in m'n hand"
Of zo zou je het kunnen stellen.
Na een deugddoende ochtendlijke fietstocht (die van de leuke foto's ;-) )
keerde ik puffend, zwetend en voldaan naar huis. Vol energie en klaar voor de werkdag.
De fiets moest de garage weer in
en het is dààr en dàn dat de garagepoort een "nogal" plots en ongekend geluid maakte.
Het was vroeg en laat tegelijk.
Vroeg in absolute termen
maar laat omdat me nog een douche, haardroogbeurt en klerenkiesmoment wachtte voor ik me naar het werk repte.
Niet echt veel tijd om de poort aan een gedetailleerd onderzoek te onderwerpen. Ik miszag wel wat maar wist niet precies wàt. Ik kon het ding nog sluiten en de fiets stond veilig dus dat was dat. Voorlopig.
De dagen nadien ontdekte ik het euvel: één van de zijdelingse pompen was losgekomen.
Stel u er niet teveel bij voor. Olijf heeft een gerecycleerde garagepoort. Echt. Uit andermans huis gehaald (met diens toestemming natuurlijk) en er bij mij weer in geplaatst.
Làten in plaatsen. Door handige familieleden destijds.
Na twee levens durft zo'n poort al eens gek te gaan doen. En dat had hij (zij?) dus gedaan.
Pompje los.
Daarmee gaat een poort nog wel open en toe maar het vraagt wat extra spierkracht en "open" is relatief. Als halfweg omhoog goed genoeg is, dan had ik technisch gezien een nog werkende poort :)
Maar goed... intussen had ik het losgekomen stuk gevonden dat op een uiterst bizarre plaats was terecht gekomen zonder verder sporen van vernieling achter te laten, hetgeen me verbaasde want zo'n hydraulische pomp... daar zit toch wat vaart achter wanneer het lost.....
maar goed... alle stukken terug in m'n bezit, een paar nieuwe schroeven gezocht (wat is een Kringwinkelmagazijn toch handig :)) en vandaag was dus de dag.
Montage-dag.
....
een hydraulische pomp, zoals ik al zei, daar zit wat kracht achter. Dat houdt een vrouw alleen niet "eventjes" vast terwijl de andere hand de zaak probeert vast te zetten.
Met de poort all the way open kon dat wèl lukken, beredeneerde ik. Maar goed... die wou maar tot halverwege blijven open staan.
Wat doet een alleenstaand vroemensch op een stille zondagnamiddag dan? (lees bij "stil" gewoon "doods en verlaten buurt" waardoor het vragen van een helpende hand bij de buren meteen uitgesloten was).
Een vrouw met een probleem en te weinig handen zoekt dan een hulpmiddel. In mijn geval manifesteerde zich dat in de vorm van een trapladder. Die nèt van de goeie maat bleek om de poort in positie te houden.
En zo geschiedde dat alles weer netjes aan elkaar werd gezet. Een vrouw en haar trapladder.
En haar hydraulische pomp. Of oliegevulde, het zal mij een worst wezen.
En haar hamertje en beiteltje.
En ... haar klein verstand.
Want wat doet een trapladder die op een helling staat
nà dat je het gewicht dat haar op haar plaats hield... weghaalt?
.....
jewèl
....
die valt hééééé?
in dit geval richting auto. De mijne.
Eén ding kon ik nog denken.
Of twee.
Shit
en
fuck.
Méér presteerde ik niet in de nanoseconden van de val.....
Waarna
OEF
nèt
ernààst.
Nix gebeurd. Nix gebeurd! Hoeresjans noemen ze dat.
Of in da zone, er even uit en er daarna weer in. Verdorie.....
Ik wou maar zeggen
geluk ligt in een klein hoekje.
Echt wel :)
Eerder deze week
"had ik de garagepoort in m'n hand"
Of zo zou je het kunnen stellen.
Na een deugddoende ochtendlijke fietstocht (die van de leuke foto's ;-) )
keerde ik puffend, zwetend en voldaan naar huis. Vol energie en klaar voor de werkdag.
De fiets moest de garage weer in
en het is dààr en dàn dat de garagepoort een "nogal" plots en ongekend geluid maakte.
Het was vroeg en laat tegelijk.
Vroeg in absolute termen
maar laat omdat me nog een douche, haardroogbeurt en klerenkiesmoment wachtte voor ik me naar het werk repte.
Niet echt veel tijd om de poort aan een gedetailleerd onderzoek te onderwerpen. Ik miszag wel wat maar wist niet precies wàt. Ik kon het ding nog sluiten en de fiets stond veilig dus dat was dat. Voorlopig.
De dagen nadien ontdekte ik het euvel: één van de zijdelingse pompen was losgekomen.
Stel u er niet teveel bij voor. Olijf heeft een gerecycleerde garagepoort. Echt. Uit andermans huis gehaald (met diens toestemming natuurlijk) en er bij mij weer in geplaatst.
Làten in plaatsen. Door handige familieleden destijds.
Na twee levens durft zo'n poort al eens gek te gaan doen. En dat had hij (zij?) dus gedaan.
Pompje los.
Daarmee gaat een poort nog wel open en toe maar het vraagt wat extra spierkracht en "open" is relatief. Als halfweg omhoog goed genoeg is, dan had ik technisch gezien een nog werkende poort :)
Maar goed... intussen had ik het losgekomen stuk gevonden dat op een uiterst bizarre plaats was terecht gekomen zonder verder sporen van vernieling achter te laten, hetgeen me verbaasde want zo'n hydraulische pomp... daar zit toch wat vaart achter wanneer het lost.....
maar goed... alle stukken terug in m'n bezit, een paar nieuwe schroeven gezocht (wat is een Kringwinkelmagazijn toch handig :)) en vandaag was dus de dag.
Montage-dag.
....
een hydraulische pomp, zoals ik al zei, daar zit wat kracht achter. Dat houdt een vrouw alleen niet "eventjes" vast terwijl de andere hand de zaak probeert vast te zetten.
Met de poort all the way open kon dat wèl lukken, beredeneerde ik. Maar goed... die wou maar tot halverwege blijven open staan.
Wat doet een alleenstaand vroemensch op een stille zondagnamiddag dan? (lees bij "stil" gewoon "doods en verlaten buurt" waardoor het vragen van een helpende hand bij de buren meteen uitgesloten was).
Een vrouw met een probleem en te weinig handen zoekt dan een hulpmiddel. In mijn geval manifesteerde zich dat in de vorm van een trapladder. Die nèt van de goeie maat bleek om de poort in positie te houden.
En zo geschiedde dat alles weer netjes aan elkaar werd gezet. Een vrouw en haar trapladder.
En haar hydraulische pomp. Of oliegevulde, het zal mij een worst wezen.
En haar hamertje en beiteltje.
En ... haar klein verstand.
Want wat doet een trapladder die op een helling staat
nà dat je het gewicht dat haar op haar plaats hield... weghaalt?
.....
jewèl
....
die valt hééééé?
in dit geval richting auto. De mijne.
Eén ding kon ik nog denken.
Of twee.
Shit
en
fuck.
Méér presteerde ik niet in de nanoseconden van de val.....
Waarna
OEF
nèt
ernààst.
Nix gebeurd. Nix gebeurd! Hoeresjans noemen ze dat.
Of in da zone, er even uit en er daarna weer in. Verdorie.....
 |
| vóór (zij het dat dit eigenlijk een nà was, reconstructiegewijs) |
 |
| na. de luttele centimeters die het verschil maken tussen f*ck en thank g*d |
Ik wou maar zeggen
geluk ligt in een klein hoekje.
Echt wel :)
Maaike Ouboter - Dat ik je mis
Omdat er iedere dag mensen zijn
die ergens mee zitten
vers of oudbakken
rauw of bewerkt
Omdat iedereen ooit wel eens ergens door moet
en denkt dat wat hij/zij voelt nooit eerder zo hard werd gevoeld als hier en nu...
en dat dat "dat" niet.... nooit.... in woorden kan uitgedrukt worden
Omdat ik vandaag dit liedje mocht ontdekken
dankzij iemand anders' post
en het me leek
dat déze woorden aardig in de buurt komen
en
Omdat ik met stellige zekerheid weet
dat het enkele snaren zal raken
bij wie wil en ook bij wie niet wil
Omdat mijn herinnering aan al dat gemis
steeds vager wordt
maar ook nooit helemaal verdwijnt
een liedje
van een jong meisje
met een oud hart
die ergens mee zitten
vers of oudbakken
rauw of bewerkt
Omdat iedereen ooit wel eens ergens door moet
en denkt dat wat hij/zij voelt nooit eerder zo hard werd gevoeld als hier en nu...
en dat dat "dat" niet.... nooit.... in woorden kan uitgedrukt worden
Omdat ik vandaag dit liedje mocht ontdekken
dankzij iemand anders' post
en het me leek
dat déze woorden aardig in de buurt komen
en
Omdat ik met stellige zekerheid weet
dat het enkele snaren zal raken
bij wie wil en ook bij wie niet wil
Omdat mijn herinnering aan al dat gemis
steeds vager wordt
maar ook nooit helemaal verdwijnt
een liedje
van een jong meisje
met een oud hart
donderdag 25 juli 2013
Hittegolf
het schijnt officieel te zijn.
Of...
zelfs dit is officialiseerbaar.....
Om van een hittegolf te spreken, heb je nodig....
Ten minste vijf dagen achtereen waarop de maximumtemperatuur 25,0 ºC of meer bedraagt (zomerse dagen); waarbij ten minste op drie dagen de maximumtemperatuur 30,0 ºC of meer bedraagt (tropische dagen). Deze temperaturen worden op anderhalve meter boven het maaiveld gemeten in een zogenaamde weerhut.
... aldus Wikipedia.
Nederland was sneller dan België met het volgen van deze definitie, lees ik. Interesting.
(Wiki, tussen haakjes, geeft voor de volledigheid ook nog een tabelmatige uiteenzetting die moet illustreren wat het verschil is tussen een onechte en een echte hittegolf. Interesting indeed!)
Ga ik te rade bij het KMI, dan lees ik dit.
Het KMI definieert een hittegolf als een erg warme periode met hoge temperaturen, zowel overdag als ’s nachts en dit voor een periode van minimaal één tot drie dagen. De maatstaven die werden vastgelegd om hittegolven te definiëren zijn hieronder verduidelijkt.
Uit de recente hittegolven is immers gebleken dat hoge temperaturen tijdens de dag, gepaard gaande met weinig afkoeling gedurende de daaropvolgende nacht, en dit gedurende enkele dagen (1 à 3 dagen), een direct gevolg heeft op de sterftecijfers, dus op de volksgezondheid, zeker bij oudere personen.
Kijk... dat vind ik dus lekker Belgisch.
"... een erg warme periode met hoge temperaturen"
"... een periode van minimaal één tot drie dagen"
Wees eens lekker wollig en ongedefinieerd, denk ik dan.
erg warm... lijkt me aan de subjectieve kant. Vooral wanneer ik sommige landgenoten al weet zeuren bij alles wat licht boven de om en bij 19° ligt.
Hoge temperaturen... van hetzelfde laken een broek.
En dan die één tot drie dagen ....Nog los van het feit dat ze merkelijk korter zijn dan de officiële 5 dagen waarvan sprake op Wiki èn op ons nationaal nieuws gisteren, vind ik
Of zouden 5 dagen "van dat" dan eerder een hitteTSUNAMI moeten geheten worden?
Goed.
Algemene conclusie: hoewel een hittegolf aanvankelijk officialiseer- en kwantificeerbaar léék... is ze dat in werkelijkheid nog niet. Maar we dènken graag dat dat zo is. Want meten is weten en wij weten graag alles.
Mijn hittegolf uit zich als volgt.
Dat is MIJN hittegolf. En hij mag nog even blijven. Zelfs al zou ik hem liever meemaken bij zout water en/of op een boot. Met verse zeevruchten in de ene en een glas frisse Leffe in de andere hand. Of prosecco. Of Campari-Gin.
Maar goed.... de vijver in het Waasland will do for the time being. In the hittegolf.
Ook al omdat de boot, waarop ik af en toe nog virtueel en eerder halfslachtig word uitgenodigd, me voor een poos geen optie meer lijkt. Althans DIE boot niet.
Maar een rijpe Olijf
sluit àndere (en betere?) boten
niet uit.
Neh.
Van hieruit, beste lezer, gaat het richting bed. Mèt ouderwetse ventilator (al meer dan 5 nachten op rij....)
Want ik wil graag het ochtendgloren aanschouwen morgen
Op de fiets.
Vóór ik naar het werk trek.
Het enige obstakel in dat voornemen, is mijn ogenblikkelijke bereidheid tot opstaan wanneer de wekker afgaat... om 6uur in de ochtend.
So pray with me... dat het me morgen lukt.
Want eigenlijk feitelijk
vind ik die ochtenduitjes onwaarschijnlijk leuk. Ik herinner het me alleen zo slecht wanneer ik nog knus en vredig neerlig terwijl de wekker genadeloos OPSTAAAAAAAAAAAAAAAAAAAN schalt.... :-)
hieronder:
Here's an early summer morning I prepared earlier :)
Mag ik u
oprecht ende welgemeend
een fijne verderzetting van uw persoonlijke hittegolf wensen?
Al was het maar
omdat ze zóveel leuker zijn
dan een koudefront.
Dixit
The Old Olive-woman.
Of...
zelfs dit is officialiseerbaar.....
Om van een hittegolf te spreken, heb je nodig....
Ten minste vijf dagen achtereen waarop de maximumtemperatuur 25,0 ºC of meer bedraagt (zomerse dagen); waarbij ten minste op drie dagen de maximumtemperatuur 30,0 ºC of meer bedraagt (tropische dagen). Deze temperaturen worden op anderhalve meter boven het maaiveld gemeten in een zogenaamde weerhut.
... aldus Wikipedia.
Nederland was sneller dan België met het volgen van deze definitie, lees ik. Interesting.
(Wiki, tussen haakjes, geeft voor de volledigheid ook nog een tabelmatige uiteenzetting die moet illustreren wat het verschil is tussen een onechte en een echte hittegolf. Interesting indeed!)
Ga ik te rade bij het KMI, dan lees ik dit.
Het KMI definieert een hittegolf als een erg warme periode met hoge temperaturen, zowel overdag als ’s nachts en dit voor een periode van minimaal één tot drie dagen. De maatstaven die werden vastgelegd om hittegolven te definiëren zijn hieronder verduidelijkt.
Uit de recente hittegolven is immers gebleken dat hoge temperaturen tijdens de dag, gepaard gaande met weinig afkoeling gedurende de daaropvolgende nacht, en dit gedurende enkele dagen (1 à 3 dagen), een direct gevolg heeft op de sterftecijfers, dus op de volksgezondheid, zeker bij oudere personen.
Kijk... dat vind ik dus lekker Belgisch.
"... een erg warme periode met hoge temperaturen"
"... een periode van minimaal één tot drie dagen"
Wees eens lekker wollig en ongedefinieerd, denk ik dan.
erg warm... lijkt me aan de subjectieve kant. Vooral wanneer ik sommige landgenoten al weet zeuren bij alles wat licht boven de om en bij 19° ligt.
Hoge temperaturen... van hetzelfde laken een broek.
En dan die één tot drie dagen ....Nog los van het feit dat ze merkelijk korter zijn dan de officiële 5 dagen waarvan sprake op Wiki èn op ons nationaal nieuws gisteren, vind ik
- één dag
- erg warm
- met hoge temperaturen
Of zouden 5 dagen "van dat" dan eerder een hitteTSUNAMI moeten geheten worden?
Goed.
Algemene conclusie: hoewel een hittegolf aanvankelijk officialiseer- en kwantificeerbaar léék... is ze dat in werkelijkheid nog niet. Maar we dènken graag dat dat zo is. Want meten is weten en wij weten graag alles.
Mijn hittegolf uit zich als volgt.
- drie liter water drinken en slechts 1 keer een plasje moeten doen.
- af en toe iets geïrriteerder dan normaal reageren op eindeloos gezeur (is dat nu nódig, ja? Bij dit weer????)
- bij gebrek aan zee in de buurt, voeten in het water steken van zusje's zwemvijver. Alwaar jongskes rondzwemmen van de 3 oudjes (yep, they did it!!!!).
- en na enig aandringen en nadenken, badspullen aantrekken om er snel even in te duiken. Vóór het eten en vóór de dansavond.
Dat is MIJN hittegolf. En hij mag nog even blijven. Zelfs al zou ik hem liever meemaken bij zout water en/of op een boot. Met verse zeevruchten in de ene en een glas frisse Leffe in de andere hand. Of prosecco. Of Campari-Gin.
Maar goed.... de vijver in het Waasland will do for the time being. In the hittegolf.
Ook al omdat de boot, waarop ik af en toe nog virtueel en eerder halfslachtig word uitgenodigd, me voor een poos geen optie meer lijkt. Althans DIE boot niet.
Maar een rijpe Olijf
sluit àndere (en betere?) boten
niet uit.
Neh.
Van hieruit, beste lezer, gaat het richting bed. Mèt ouderwetse ventilator (al meer dan 5 nachten op rij....)
Want ik wil graag het ochtendgloren aanschouwen morgen
Op de fiets.
Vóór ik naar het werk trek.
Het enige obstakel in dat voornemen, is mijn ogenblikkelijke bereidheid tot opstaan wanneer de wekker afgaat... om 6uur in de ochtend.
So pray with me... dat het me morgen lukt.
Want eigenlijk feitelijk
vind ik die ochtenduitjes onwaarschijnlijk leuk. Ik herinner het me alleen zo slecht wanneer ik nog knus en vredig neerlig terwijl de wekker genadeloos OPSTAAAAAAAAAAAAAAAAAAAN schalt.... :-)
hieronder:
Here's an early summer morning I prepared earlier :)
Mag ik u
oprecht ende welgemeend
een fijne verderzetting van uw persoonlijke hittegolf wensen?
Al was het maar
omdat ze zóveel leuker zijn
dan een koudefront.
Dixit
The Old Olive-woman.
Lui zijn, dat ziet er zó uit
nja... ik overdrijf lichtjes.
Of zwaar zelfs.
ik mag de laatste tijd ECHT niet zeggen dat ik lui ben.
Breng zaken in orde die al jaren lagen te wachten. Eindelijk. Allemaal in één forse trek.
Trek weer onkruid uit met ongezien ongeduld (ipv naar de onkruidverdelger te grijpen) .... van 7uur in de avond tot donker.
Plant vanallesennogwat in de tuin en snoei het wanneer het plusminus nodig is (of een dag of wat later)
sta extra vroeg op om te gaan lopen of fietsen
....
ECHT lui ben ik niet
In DOEN
maar in schrijven dan weer wel.
En dan beperk ik me tot algemeenheden
en andermans spitsvondigheden.
Zoals daar zijn (en hier geloof ik écht wel in...)
Moet ik af en toe (maar steeds minder vaak, godzijdank) onthouden.
A la bonheur :)
Of zwaar zelfs.
ik mag de laatste tijd ECHT niet zeggen dat ik lui ben.
Breng zaken in orde die al jaren lagen te wachten. Eindelijk. Allemaal in één forse trek.
Trek weer onkruid uit met ongezien ongeduld (ipv naar de onkruidverdelger te grijpen) .... van 7uur in de avond tot donker.
Plant vanallesennogwat in de tuin en snoei het wanneer het plusminus nodig is (of een dag of wat later)
sta extra vroeg op om te gaan lopen of fietsen
....
ECHT lui ben ik niet
In DOEN
maar in schrijven dan weer wel.
En dan beperk ik me tot algemeenheden
en andermans spitsvondigheden.
Zoals daar zijn (en hier geloof ik écht wel in...)
Moet ik af en toe (maar steeds minder vaak, godzijdank) onthouden.
A la bonheur :)
donderdag 18 juli 2013
Diep adem halen en verder gaan
Soms wil je't gewoon niet weten. Het "hoe" en "waarom".
Het "waar" en "wanneer".
Er *zijn* hier en daar nummers die wat met me doen.
Vooral wanneer ik moe ben
en het laat is
en ik al lang had moeten slapen
maar misschien een lange dag had
en een slaapmutsje nam
U weet wel....
wanneer de geest niet meer
perfect
helemaal
SCHERP
staat
Zo zijn er ....
....
"dus"
....
van die nummers
die me af en toe (en meestal herhaaldelijk)
bij de keel grijpen
omwille van hun inhoud
hoe eenvoudig (lees: simplischtisch) ook
(ik hou wel van eenvoudig)
en dan krijgt een OlijfOlijf het
"eerder"
moeilijk
(open de haakjes, sluit de haakjes)
en post "ze" een link
naar het nummer
dat
"het"
dééd
In de perfècte wetenschap
dat degene voor wie
dit nummer
bedoeld was
het
met stellige zekerheid
nooit beluistert.
(en indien wèl.....
het nooit ofte nimmer
begrijpt)
Het "waar" en "wanneer".
Er *zijn* hier en daar nummers die wat met me doen.
Vooral wanneer ik moe ben
en het laat is
en ik al lang had moeten slapen
maar misschien een lange dag had
en een slaapmutsje nam
U weet wel....
wanneer de geest niet meer
perfect
helemaal
SCHERP
staat
Zo zijn er ....
....
"dus"
....
van die nummers
die me af en toe (en meestal herhaaldelijk)
bij de keel grijpen
omwille van hun inhoud
hoe eenvoudig (lees: simplischtisch) ook
(ik hou wel van eenvoudig)
en dan krijgt een OlijfOlijf het
"eerder"
moeilijk
(open de haakjes, sluit de haakjes)
en post "ze" een link
naar het nummer
dat
"het"
dééd
In de perfècte wetenschap
dat degene voor wie
dit nummer
bedoeld was
het
met stellige zekerheid
nooit beluistert.
(en indien wèl.....
het nooit ofte nimmer
begrijpt)
Un amore facile, che il giorno dopo non ricordo la faccia
Terug van een blij weerzien met een dik handvol ex-collega's
vrolijk, leuk, met momenten hilarisch
egostrelend ook, toen bleek dat ze nog wisten wie Olijf was.
en voldoende retrospectief
om één en ander in PERspectief te plaatsen.
helaas niet van het opgewekte soort. Het zij zo.
Dat niet alles leuk en fijn en vrolijk is. Niet altijd en niet alles.
En dat vergeten worden niet eens zo moeilijk is
...
"onder de juiste omstandigheden"
en verder wil/kan/zal ik er hier niet op in gaan
om niet te zondigen tegen eigen principes.
Het is niet zo gek moeilijk om vergeetbaar te zijn
lijkt me
vrolijk, leuk, met momenten hilarisch
egostrelend ook, toen bleek dat ze nog wisten wie Olijf was.
en voldoende retrospectief
om één en ander in PERspectief te plaatsen.
helaas niet van het opgewekte soort. Het zij zo.
Dat niet alles leuk en fijn en vrolijk is. Niet altijd en niet alles.
En dat vergeten worden niet eens zo moeilijk is
...
"onder de juiste omstandigheden"
en verder wil/kan/zal ik er hier niet op in gaan
om niet te zondigen tegen eigen principes.
Het is niet zo gek moeilijk om vergeetbaar te zijn
lijkt me
dinsdag 16 juli 2013
Disordine - Wanorde
deze vond ik leuk.
Omdat ik diep van binnen
maar ook aan de oppervlakte
op alle mogelijke manieren
in tijd en ruimte
wanordelijk ben.
Ongeorganiseerd.
maar héél soms
lijkt het leuk te kunnen zijn.
*mannetje* : Je hebt links en rechts aanbidders! Weet je wat dat betekent???
*vrouwtje*: Dat ik wanordelijk ben?
Dit soort dingen vind ik grappig.
Op het hilarische af.
voilà. Om u maar te zeggen dat - alle zelfreflectie en dergelijke ten spijt - lachen nog steeds deel uitmaakt van m'n dagelijks bestaan.
Anders stond ik hier niet. En schreef ik niet meer.
Olé :)
Omdat ik diep van binnen
maar ook aan de oppervlakte
op alle mogelijke manieren
in tijd en ruimte
wanordelijk ben.
Ongeorganiseerd.
maar héél soms
lijkt het leuk te kunnen zijn.
*mannetje* : Je hebt links en rechts aanbidders! Weet je wat dat betekent???
*vrouwtje*: Dat ik wanordelijk ben?
Dit soort dingen vind ik grappig.
Op het hilarische af.
voilà. Om u maar te zeggen dat - alle zelfreflectie en dergelijke ten spijt - lachen nog steeds deel uitmaakt van m'n dagelijks bestaan.
Anders stond ik hier niet. En schreef ik niet meer.
Olé :)
maandag 15 juli 2013
Note to Self
terwijl ik voor iemand (ik mag nog niets verklappen, zelfs niet hier)
foto's bij elkaar zoek
die een verleden samenvatten
doorloop ik de nodige (digitale) fotomappen.
De meeste "delicate" weet ik te ontwijken
wegens niets te maken met de persoon in kwestie
en alles met een leven dat ik niet persé wil vergeten
maar dat ik nu niet meer heb
en dat - alles bij elkaar genomen - niet veel méér was dan een hoop schone schijn.
En vooral een klassevoorbeeld van hoe iedereen, ook Olijf (die dacht een mensenkenner te zijn), zich bij de neus kan laten nemen of bij de neus nemen kan.
Om die reden, nog steeds, ontwijk ik sommige albi.
(ja sla me dood, ik wéét dat het anders moet maar ik vind dit woord leuker klinken)
Goed dus. Professioneel worden bepaalde mappen zeer bewust niet geopend, al was het maar omdat het in de speurtocht naar het juiste fotomateriaal een niet te verwaarlozen tijdverspilling is.
In sommige mappen - helaas pindakaas - dagen foto's op
die ik vandaag liever niet had gezien
maar die desondanks hun "nut" bewijzen.
Zoals daar is - heel specifiek vandaag en het liefst met donderende weerklank voor de rest van m'n aards bestaan - de boodschap:
"nooit ofte nooit, wàt er ook gebeurt, hoe slecht en rot je je ook voelt... Nooit ofte Nimmer probeer je een zieke relatie nog op het "rechte" spoor te krijgen"
De blik van de persoon in kwestie
na het einde van "wat was"
maar in een zoveelste verwoede poging om de liefde/passie/aantrekkingskracht terug te vinden
die hij was kwijtgespeeld
en op één of andere bizarre manier - deels gewild en deels geheel tegen zijn zin - probeert terug te vinden
is ronduit
pathetisch. Pijnlijk zelfs.
Als "ontvangend" of "wachtend" sujet
wil je dàt soort blik
nooit meer zien.
En uitgerekend dàt soort foto
kruiste vandaag m'n gezichtsveld.
Daarom dus
hoop ik
ondanks alle factoren die tégen me spelen
(maar met voldoende verve en eigenzinnigheid om fluks verder te lopen in het leven)
me te herinneren tot het eind mijner dagen
dat ik Nooit ofte Nimmer
nog een poging zal ondernemen
om te solliciteren naar de aandacht en liefde
van een man
die z'n passie voor me verloren heeft.
De blik in z'n ogen wanneer hij - wie weet... misschien wel heel hard - probéért maar het niet lukt
is walgelijk.
Dan nog liever oud, gebroken en alleen.
Maar NIET, wàt er ook gebeurt, met iemand die ik gijzel met valse emoties.
Ik vind het vies, het maakt me triest. Voor hem èn voor mij.
Ach ja...
foto's en herinneringen....
ze brengen wat teweeg.
foto's bij elkaar zoek
die een verleden samenvatten
doorloop ik de nodige (digitale) fotomappen.
De meeste "delicate" weet ik te ontwijken
wegens niets te maken met de persoon in kwestie
en alles met een leven dat ik niet persé wil vergeten
maar dat ik nu niet meer heb
en dat - alles bij elkaar genomen - niet veel méér was dan een hoop schone schijn.
En vooral een klassevoorbeeld van hoe iedereen, ook Olijf (die dacht een mensenkenner te zijn), zich bij de neus kan laten nemen of bij de neus nemen kan.
Om die reden, nog steeds, ontwijk ik sommige albi.
(ja sla me dood, ik wéét dat het anders moet maar ik vind dit woord leuker klinken)
Goed dus. Professioneel worden bepaalde mappen zeer bewust niet geopend, al was het maar omdat het in de speurtocht naar het juiste fotomateriaal een niet te verwaarlozen tijdverspilling is.
In sommige mappen - helaas pindakaas - dagen foto's op
die ik vandaag liever niet had gezien
maar die desondanks hun "nut" bewijzen.
Zoals daar is - heel specifiek vandaag en het liefst met donderende weerklank voor de rest van m'n aards bestaan - de boodschap:
"nooit ofte nooit, wàt er ook gebeurt, hoe slecht en rot je je ook voelt... Nooit ofte Nimmer probeer je een zieke relatie nog op het "rechte" spoor te krijgen"
De blik van de persoon in kwestie
na het einde van "wat was"
maar in een zoveelste verwoede poging om de liefde/passie/aantrekkingskracht terug te vinden
die hij was kwijtgespeeld
en op één of andere bizarre manier - deels gewild en deels geheel tegen zijn zin - probeert terug te vinden
is ronduit
pathetisch. Pijnlijk zelfs.
Als "ontvangend" of "wachtend" sujet
wil je dàt soort blik
nooit meer zien.
En uitgerekend dàt soort foto
kruiste vandaag m'n gezichtsveld.
Daarom dus
hoop ik
ondanks alle factoren die tégen me spelen
(maar met voldoende verve en eigenzinnigheid om fluks verder te lopen in het leven)
me te herinneren tot het eind mijner dagen
dat ik Nooit ofte Nimmer
nog een poging zal ondernemen
om te solliciteren naar de aandacht en liefde
van een man
die z'n passie voor me verloren heeft.
De blik in z'n ogen wanneer hij - wie weet... misschien wel heel hard - probéért maar het niet lukt
is walgelijk.
Dan nog liever oud, gebroken en alleen.
Maar NIET, wàt er ook gebeurt, met iemand die ik gijzel met valse emoties.
Ik vind het vies, het maakt me triest. Voor hem èn voor mij.
Ach ja...
foto's en herinneringen....
ze brengen wat teweeg.
 |
| u kent m'n principe. Niemand komt hier herkenbaar op. Tenzij met expliciete toestemming. U heeft aan "de uitdrukking op z'n gezicht" niets. Ik wilde u de foto tonen die deze post deed ontstaan. méér niet. |
zondag 14 juli 2013
The Best Is Yet To Come
... zo schrijft een (gewaardeerd) medelezer me in een reactie op een postje van een paar dagen geleden.
Dat is mooi. En welgemeend. Ongetwijfeld.
Het is een zin waarvan ik me met graagte in een opwelling van medemenselijke motivationele roes ook bedien. Vroeger, Nu en hoogstwaarschijnlijk ook In De Toekomst.
We - en met "We" bedoel ik mezelf en alle anderen.... de hele wereld dus (hoe ruimdenkend van me) - hebben met zekere regelmaat behoefte aan een bemoedigend woordje.
Het spreekwoordelijk Hart onder de Riem.
En de Titelzin is daarbij zonder twijfel een zeer bruikbare.
Begrijp me niet verkeerd (vooral Bentenge)..... met deze post wordt niemands hulp/bemoedigende ondersteuning/welgemeende motivatie door de modder gehaald. Absoluut niet.
Het gaat me vooràl om de realiteit des levens.
Die harder wordt naarmate de tijd vordert.
En hoe vordert de tijd precies?
Kan/moet/zal/hoeft een deskundige als Einstein hierbij te worden geraadpleegd? Relativiteitsgewijs?
Neen.
Einstein hebben we niet nodig. Maar de vordering is wel degelijk relatief.
In de zin van.... de tijd vordert... vanuit het standpunt van de beschouwer.
In casu... Olijf.
De tijd vordert ... DUS.
Wanneer je slechts luttele jaren verwijderd bent van de 50,
dan ga je je een paar vragen stellen.
Waarbij TIJD geen onbelangrijke rol speelt.
En dan kijk ik
heel toevallig
via vrienden van vrienden
naar een profiel van een meisje
dat - net als ik - een vollédig vreemde naam heeft. (sla me dood, zelfs vollédig Italiaans).
Een meisje dat - net als ik - niet superknap maar ook niet spuuglelijk is.
Eentje dat - net als ik - volslank tot rond mag genoemd worden.
en die - ik hou nù al van haar - een niet onknappe vriend heeft die blijkbaar smoor is op zijn vriendin...
maar
NIET zoals ik, gedacht heeft dat ze alle tijd van de wereld had en die vriend in haar armen houdt op een leeftijd waarvan ik vermoed dat die zweeft tussen de 25 en de 30
dan is Tijd plots weer heel Relatief.
Of net niet.
Zonder hooggeleerde Fysici.
Dat ik destijds slimmer had moeten zijn
en niet had moeten denken dat tijd eindeloos lang duurde.
En - klein detail - niet had moeten pretenderen dat
opleidingsniveau geen obstakel was.
Want tussen
Kinderverzorgster en Licentiaat Wetenschappen (zelfs al ben je er slecht in)....
dààr zit wèl een wezenlijk verschil.
In aanvaarding
of aanvaardbaarheid.
Relatief, dat allemaal wèl en zeer zeker.
Maar je wil niet - echt niet! - hoger opgeleid zijn dan je potentiële partner.
Het sluit één en ander uit. Of je dat nu leuk vindt of niet.
Er zijn - ik weet dat met stellige zekerheid - paren waarbij de vrouw OF hoger opgeleid is dan haar partner OF meer verdient. Eén van de twee. En waarbij de man daar (minstens ogenschijnlijk) geen ènkel probeem mee heeft. Maar die zijn - laat ons eerlijk wezen - zeer zeldzaam.
Een paar waarbij de man minstens evenveel (maar liever méér) op tafel legt dan zijn partner of een hogere opleiding heeft genoten (lees: zij mag hoogstens niveau Kinderverzorgster hebben gehaald of liefst nog "gestudeerd" hebben voor fotomodel (zelfs al hééft ze geen ènkele fotoshoot gedaan die het vernoemen waard was)).... die zijn in de overweldigende meerderheid.
En dan denk ik
Ik kan mezelf smaller maken. Indien niet op natuurlijke, dan tenminste op medische wijze.
Ik kan mezelf jonger maken. Enkel en alléén op medische wijze, dat spreekt voor zich.
Ik kan m'n centen weggeven en mezelf minder vermogend maken (en dat klinkt alsof ik welstellend ben terwijl Olijf een doordeweeks mens is)
maar ik kan .... en WIL.... mezelf niet dommer voordoen dan ik ben.
Zelfs wanneer ik van harte probéér om aan de oppervlakte te blijven
dan nòg....
worstelt m'n binnenste om naar boven te komen.
ADEM halen en NIET doen alsof make-up en nagels het enige zijn wat me aanbelangt....
en daarmee is gezegd
dat Olijf naar de haaien is
want dàt
in combinatie met een
minder dan productieve leeftijd (tenzij om stilaan oma te gaan spelen voor kinderen van een ander)
maken dat de aantrekkelijkheid
significant daalt.
Het feit ook dat je "stabiel" lijkt, schijnt een contra-indicatie te zijn.
Liever Jong, Dom, Arm en Onvoorspelbaar as hell. ... de Magische Combinatie.
Nou ja.
Het klinkt donker. En wellicht is het dat ook.
Maar ik verberg me achter "dat is de spijtige realiteit".
En daarmee doe ik het even.
Intussen lijkt het er sterk op
dat ik m'n leven met kleine stapjes tegelijk
terug op een georganiseerd en eerbaar spoor krijg.
Helemaal alleen.
En dat is fijn.
Maar hoogst onaantrekkelijk. Want dat veronderstelt
Geen Nood Aan Hulp.
Ainsi soit-il.
Dat is mooi. En welgemeend. Ongetwijfeld.
Het is een zin waarvan ik me met graagte in een opwelling van medemenselijke motivationele roes ook bedien. Vroeger, Nu en hoogstwaarschijnlijk ook In De Toekomst.
We - en met "We" bedoel ik mezelf en alle anderen.... de hele wereld dus (hoe ruimdenkend van me) - hebben met zekere regelmaat behoefte aan een bemoedigend woordje.
Het spreekwoordelijk Hart onder de Riem.
En de Titelzin is daarbij zonder twijfel een zeer bruikbare.
Begrijp me niet verkeerd (vooral Bentenge)..... met deze post wordt niemands hulp/bemoedigende ondersteuning/welgemeende motivatie door de modder gehaald. Absoluut niet.
Het gaat me vooràl om de realiteit des levens.
Die harder wordt naarmate de tijd vordert.
En hoe vordert de tijd precies?
Kan/moet/zal/hoeft een deskundige als Einstein hierbij te worden geraadpleegd? Relativiteitsgewijs?
Neen.
Einstein hebben we niet nodig. Maar de vordering is wel degelijk relatief.
In de zin van.... de tijd vordert... vanuit het standpunt van de beschouwer.
In casu... Olijf.
De tijd vordert ... DUS.
Wanneer je slechts luttele jaren verwijderd bent van de 50,
- een relatief aimabele persoonlijkheid hebt weten te ontwikkelen
- met enige aandacht de fysieke persoon in het oog hebt gehouden
- èn tegelijkertijd meerdere bewuste pogingen hebt ondernomen om niet tè radicaal te zijn in de meeste van de standpunten/principes die je persoonlijk aanbelangen (daarbij vaak voorbij gaand aan de eigen nood om een aantal idealistische doelstellingen te verdedigen... maar kom... we leven in een wereld met 7 miljard inwoners... er zullen en moeten compromissen gesloten worden)
dan ga je je een paar vragen stellen.
Waarbij TIJD geen onbelangrijke rol speelt.
En dan kijk ik
heel toevallig
via vrienden van vrienden
naar een profiel van een meisje
dat - net als ik - een vollédig vreemde naam heeft. (sla me dood, zelfs vollédig Italiaans).
Een meisje dat - net als ik - niet superknap maar ook niet spuuglelijk is.
Eentje dat - net als ik - volslank tot rond mag genoemd worden.
en die - ik hou nù al van haar - een niet onknappe vriend heeft die blijkbaar smoor is op zijn vriendin...
maar
NIET zoals ik, gedacht heeft dat ze alle tijd van de wereld had en die vriend in haar armen houdt op een leeftijd waarvan ik vermoed dat die zweeft tussen de 25 en de 30
dan is Tijd plots weer heel Relatief.
Of net niet.
Zonder hooggeleerde Fysici.
Dat ik destijds slimmer had moeten zijn
en niet had moeten denken dat tijd eindeloos lang duurde.
En - klein detail - niet had moeten pretenderen dat
opleidingsniveau geen obstakel was.
Want tussen
Kinderverzorgster en Licentiaat Wetenschappen (zelfs al ben je er slecht in)....
dààr zit wèl een wezenlijk verschil.
In aanvaarding
of aanvaardbaarheid.
Relatief, dat allemaal wèl en zeer zeker.
Maar je wil niet - echt niet! - hoger opgeleid zijn dan je potentiële partner.
Het sluit één en ander uit. Of je dat nu leuk vindt of niet.
Er zijn - ik weet dat met stellige zekerheid - paren waarbij de vrouw OF hoger opgeleid is dan haar partner OF meer verdient. Eén van de twee. En waarbij de man daar (minstens ogenschijnlijk) geen ènkel probeem mee heeft. Maar die zijn - laat ons eerlijk wezen - zeer zeldzaam.
Een paar waarbij de man minstens evenveel (maar liever méér) op tafel legt dan zijn partner of een hogere opleiding heeft genoten (lees: zij mag hoogstens niveau Kinderverzorgster hebben gehaald of liefst nog "gestudeerd" hebben voor fotomodel (zelfs al hééft ze geen ènkele fotoshoot gedaan die het vernoemen waard was)).... die zijn in de overweldigende meerderheid.
En dan denk ik
Ik kan mezelf smaller maken. Indien niet op natuurlijke, dan tenminste op medische wijze.
Ik kan mezelf jonger maken. Enkel en alléén op medische wijze, dat spreekt voor zich.
Ik kan m'n centen weggeven en mezelf minder vermogend maken (en dat klinkt alsof ik welstellend ben terwijl Olijf een doordeweeks mens is)
maar ik kan .... en WIL.... mezelf niet dommer voordoen dan ik ben.
Zelfs wanneer ik van harte probéér om aan de oppervlakte te blijven
dan nòg....
worstelt m'n binnenste om naar boven te komen.
ADEM halen en NIET doen alsof make-up en nagels het enige zijn wat me aanbelangt....
en daarmee is gezegd
dat Olijf naar de haaien is
want dàt
in combinatie met een
minder dan productieve leeftijd (tenzij om stilaan oma te gaan spelen voor kinderen van een ander)
maken dat de aantrekkelijkheid
significant daalt.
Het feit ook dat je "stabiel" lijkt, schijnt een contra-indicatie te zijn.
Liever Jong, Dom, Arm en Onvoorspelbaar as hell. ... de Magische Combinatie.
Nou ja.
Het klinkt donker. En wellicht is het dat ook.
Maar ik verberg me achter "dat is de spijtige realiteit".
En daarmee doe ik het even.
Intussen lijkt het er sterk op
dat ik m'n leven met kleine stapjes tegelijk
terug op een georganiseerd en eerbaar spoor krijg.
Helemaal alleen.
En dat is fijn.
Maar hoogst onaantrekkelijk. Want dat veronderstelt
Geen Nood Aan Hulp.
Ainsi soit-il.
maandag 8 juli 2013
fluit fluit fluit (in een lange donkere gang)
soms,
zelfs na een schitterende zaterdag in nog schitterender gezelschap
dansend en lachend onder een blakende zomerzon
gebeurt het dat ik het me afvraag.
Of dit alles is.
Of het fair is dat ik hoop dat er nog méér voor me in het verschiet ligt.
Is het fair?
Geen idee. En toch WILLEN....tja.
zelfs na een schitterende zaterdag in nog schitterender gezelschap
dansend en lachend onder een blakende zomerzon
gebeurt het dat ik het me afvraag.
Of dit alles is.
Of het fair is dat ik hoop dat er nog méér voor me in het verschiet ligt.
Is het fair?
Geen idee. En toch WILLEN....tja.
woensdag 3 juli 2013
de koning roert
me.
Ik moest er "me" aan toevoegen.
"Moest" omdat ik het niet graag toegeef. Dat een kwestie als de koning me roert.
Zelfs al is het omdat hij gaat aftreden. En zelfs al roept iedere vezel in m'n lichaam dat het nonsens is dat een koning (en zijn hele uitgebreide familie) logistiek en financieel riant in leven wordt gehouden terwijl de wereld in crisis is. Terwijl ontelbare families onder de armoegrens leven.
Neen.... ik gà niet op de bres staan voor alle dutskes in Belgenland die het financieel on-breed hebben. Voor sommige wil ik dat misschien nog wel doen, maar niet voor allemaal. Want ik ziè meer dan een handvol van die sukkeltjes iedere dag aan m'n toonbank passeren. Klaar om mij(n werkgever) een kl**t af te draaien wanneer er even niet gekeken wordt. Aan de telefoon nog vóór een officiëel sollicitatiegesprek heeft plaatsgevonden om nù alvast te informeren of de werkuren voor hem/haar niet kunnen aangepast worden "want de bus rijdt niet op dat uur". "Neem de bus dan desnoods een uur eerder" denk ik in mijn arrogantie en vraag me oprecht af hoe onpartijdig ik deze persoon nog ga beoordelen tijdens het live-gesprek.....
Euhm... ik werd even diep sarcastisch. Vergeef me. Soms gebeurt het. Dat ik sarcsastisch word. Zelfs een week ofzo nadat ik me liet ontroeren door een Panorama-uitzending over Vlaamse kinderen onder de armoedegrens. Ik liet me ontroeren en schaam me daar niet voor. Maar ik dacht óók (en moet me daar hoogstwaarschijnlijk wèl en zeer diep over schamen): voor uw in armoede geboren moeder (en/of vader), komen er ergens tussen de 3 en 6 nieuwe in armoede geboren kindjes bij. En de cirkel wordt niet doorbroken... dat denk ik ook.
Plus - shoot me, should you feel the need - het is intussen algemeen bekend (zoniet wetenschappelijk bewezen maar ik zocht het niet op) dat het gros van de zich zèlf financieel in stand houdende volwassenen, twee tot tien keer nadenken voor ze nóg een koter op de wereld zetten. Kunnen ze het onderhouden? Kunnen ze het opvoeden? Kunnen ze het een toekomst bieden?
Dergelijke duidelijk zwaar overbòdige vragen lijken in "sommige" kringen veel minder vaak te worden gesteld, laat staan beantwoord.
Maar daar ging ik weer.
Bitter en sarcastisch. Hautain en elitair ook. Om nog te zwijgen van arrogant. Ik ben me daarvan bewust.
Gek dat ik mezelf niet echt bij één of andere politieke klasse vind horen..... maar dat doe ik écht niet. Te sociaal voor de ene, te radicaal voor de andere.
Goed.
De Koning dus. Den Albert. Hij doorkruist de plannen van menig man die vandaag eindelijk eens hoopte naar de Tour De France te kijken door zijn abdicatie aan te kondigen.
Op 21 juli, onze Nationale Feestdag, geeft De Vader z'n ambt door aan Filip, De Zoon. (Alleen de Heilige Geest ontbreekt nog)
En de regering moet dat aanvaarden (of een nieuwe crisis ontketenen)... dus doen ze dat ook.
In de auto op weg naar huis hoor ik de toespraak van den Bèir. In 't Nederlands. Met schuifelende papieren vellen. Voor Di Rupo's verklaring moet ik - om praktische redenen - wachten tot ik thuis arriveer.
Thuis gaat de televisie meteen aan. En begint het poppenspel.
Onze journalisten zijn blij vandaag. Een hoogdag. Nog eens heel veel leeg filmen en nutteloos praten en veelvuldig overschakelen van Studio 1 naar het Koninklijk Paleis en weer terug. Soms ook eens naar Studio 2 en nog eens terug.
Praten met ministers, vice-dinges, Jan en Miet Metdepet in diverse steden, professoren emiriti en juristen allerhande. Lekker diep analyseren wat niet analyseerbaar is.
Het is een waar gedóe.
Temidden van alle gedachten en - alwéér sarcastisch getinte - interne overpeinzingen, bemerk ik bij mezelf momenten van ontroering. Zie ik de koning - hoe overbodig ik zijn ambt ook moge vinden - als man en mens. Die ermee wil kappen. Om redenen die zijn wat hij zègt (leeftijd en gezondheid) of misschien ook niet (gewoon beu, moe van buitenechtelijke dochters die hem maar niet gerust laten, ....). Hij roert me, den Albert.
Ik vind het gek. Maar bedenk dan ook dat ik tegenwoordig een traan wegpink voor een bloempje dat wegkwijnt tussen betontegels in een stad of een verlaten hondje op FB dat een nieuw baasje zoekt. Dus tja.... ligt het aan de man Albert of aan de vrouw Olijf, die geen blijf meer weet met haar al dan niet premenopauzale emoties?
Omdat te veel emotie in een leeg huis en zonder troostende armen not acceptable is, neig ik naar relativeren. En stort me niet zonder graagte op dingen waar ik kritiek op kan spuien.
Zoals daar zijn:
Epiloog.
Nu ik eraan denk, terwijl een glorieus overzicht van Albert's leven wordt uitgezonden op de televisie.... Niets zo afdoend tegen negatieve aandacht als een een goed in elkaar gestoken lofzang over je leven en carrière (zelfs al hèb je niet gek veel gepresteerd naast het dragen van het zware koninklijk juk)
Geniaal. Écht.... géniaal :)
Ik moest er "me" aan toevoegen.
"Moest" omdat ik het niet graag toegeef. Dat een kwestie als de koning me roert.
Zelfs al is het omdat hij gaat aftreden. En zelfs al roept iedere vezel in m'n lichaam dat het nonsens is dat een koning (en zijn hele uitgebreide familie) logistiek en financieel riant in leven wordt gehouden terwijl de wereld in crisis is. Terwijl ontelbare families onder de armoegrens leven.
Neen.... ik gà niet op de bres staan voor alle dutskes in Belgenland die het financieel on-breed hebben. Voor sommige wil ik dat misschien nog wel doen, maar niet voor allemaal. Want ik ziè meer dan een handvol van die sukkeltjes iedere dag aan m'n toonbank passeren. Klaar om mij(n werkgever) een kl**t af te draaien wanneer er even niet gekeken wordt. Aan de telefoon nog vóór een officiëel sollicitatiegesprek heeft plaatsgevonden om nù alvast te informeren of de werkuren voor hem/haar niet kunnen aangepast worden "want de bus rijdt niet op dat uur". "Neem de bus dan desnoods een uur eerder" denk ik in mijn arrogantie en vraag me oprecht af hoe onpartijdig ik deze persoon nog ga beoordelen tijdens het live-gesprek.....
Euhm... ik werd even diep sarcastisch. Vergeef me. Soms gebeurt het. Dat ik sarcsastisch word. Zelfs een week ofzo nadat ik me liet ontroeren door een Panorama-uitzending over Vlaamse kinderen onder de armoedegrens. Ik liet me ontroeren en schaam me daar niet voor. Maar ik dacht óók (en moet me daar hoogstwaarschijnlijk wèl en zeer diep over schamen): voor uw in armoede geboren moeder (en/of vader), komen er ergens tussen de 3 en 6 nieuwe in armoede geboren kindjes bij. En de cirkel wordt niet doorbroken... dat denk ik ook.
Plus - shoot me, should you feel the need - het is intussen algemeen bekend (zoniet wetenschappelijk bewezen maar ik zocht het niet op) dat het gros van de zich zèlf financieel in stand houdende volwassenen, twee tot tien keer nadenken voor ze nóg een koter op de wereld zetten. Kunnen ze het onderhouden? Kunnen ze het opvoeden? Kunnen ze het een toekomst bieden?
Dergelijke duidelijk zwaar overbòdige vragen lijken in "sommige" kringen veel minder vaak te worden gesteld, laat staan beantwoord.
Maar daar ging ik weer.
Bitter en sarcastisch. Hautain en elitair ook. Om nog te zwijgen van arrogant. Ik ben me daarvan bewust.
Gek dat ik mezelf niet echt bij één of andere politieke klasse vind horen..... maar dat doe ik écht niet. Te sociaal voor de ene, te radicaal voor de andere.
Goed.
De Koning dus. Den Albert. Hij doorkruist de plannen van menig man die vandaag eindelijk eens hoopte naar de Tour De France te kijken door zijn abdicatie aan te kondigen.
Op 21 juli, onze Nationale Feestdag, geeft De Vader z'n ambt door aan Filip, De Zoon. (Alleen de Heilige Geest ontbreekt nog)
En de regering moet dat aanvaarden (of een nieuwe crisis ontketenen)... dus doen ze dat ook.
In de auto op weg naar huis hoor ik de toespraak van den Bèir. In 't Nederlands. Met schuifelende papieren vellen. Voor Di Rupo's verklaring moet ik - om praktische redenen - wachten tot ik thuis arriveer.
Thuis gaat de televisie meteen aan. En begint het poppenspel.
Onze journalisten zijn blij vandaag. Een hoogdag. Nog eens heel veel leeg filmen en nutteloos praten en veelvuldig overschakelen van Studio 1 naar het Koninklijk Paleis en weer terug. Soms ook eens naar Studio 2 en nog eens terug.
Praten met ministers, vice-dinges, Jan en Miet Metdepet in diverse steden, professoren emiriti en juristen allerhande. Lekker diep analyseren wat niet analyseerbaar is.
Het is een waar gedóe.
Temidden van alle gedachten en - alwéér sarcastisch getinte - interne overpeinzingen, bemerk ik bij mezelf momenten van ontroering. Zie ik de koning - hoe overbodig ik zijn ambt ook moge vinden - als man en mens. Die ermee wil kappen. Om redenen die zijn wat hij zègt (leeftijd en gezondheid) of misschien ook niet (gewoon beu, moe van buitenechtelijke dochters die hem maar niet gerust laten, ....). Hij roert me, den Albert.
Ik vind het gek. Maar bedenk dan ook dat ik tegenwoordig een traan wegpink voor een bloempje dat wegkwijnt tussen betontegels in een stad of een verlaten hondje op FB dat een nieuw baasje zoekt. Dus tja.... ligt het aan de man Albert of aan de vrouw Olijf, die geen blijf meer weet met haar al dan niet premenopauzale emoties?
Omdat te veel emotie in een leeg huis en zonder troostende armen not acceptable is, neig ik naar relativeren. En stort me niet zonder graagte op dingen waar ik kritiek op kan spuien.
Zoals daar zijn:
- Een toch wel 5 minuten lange bespreking over wààr de koning precies stond (stond en niet zàt nota bene), met het portret van Leopold I volledig in beeld (op uitdrukkelijk verzoek van de Vorst), het geschuifel van de velletjes (en niet het gebruik van de autocue, hetgeen het geheel duidelijk veel persoonlijker maakte) en blablabla...
- De gesprekken in studio twee met een paar ministers of vice-dinges of staatssecretarissen (sla me dood, ik weet niet eens wat al die functies betékenen, laat staan dat ik ze uit elkaar kan houden. Ze rijven allemaal bàkken geld binnen, dat weet ik wèl... en dan riskeer ik weer over wereldcrisissen te gaan lullen, dus ik zwijg) over de voorbereidingen van deze wel zéér speciale 21ste juli die van àlles gaat zijn - feestelijk ook - maar vooral pokkeduur maar daar zegt niemand wat over. Dus ik zwijg.
- De Jannen en Mieten Metdepet, soms ook met kinderen, die sinds deze namiddag ergens in Brussel zijn opgedaagd met vlaggen en jassen en sjaals in de Belgische driekleur. De kids hebben allemaal een zwartgeelrode opblaasbare kroon op hun hoofd en ik vraag me stomverbaasd af waar ze diè zo snel vandaan hebben gehaald. Of hadden ze al die patriotische brol alvast ergens in huis rondslingeren for days just like this one?.....
- het lof richting Albert en Filip en bewezen diensten en nabijheid bij het volk en andere onzin van dat soort.
Dicht bij het volk? Pe-lease! Hoe dicht kan je bij je volk staan van achter geblindeerde ruiten, kilometers lange hekken en overdreven koninklijke donaties? Royaal wordt niet voor niets gebruikt in de betekenis van heel erg (zoniet overdreven) genereus..... - de onvoorstelbare arrogantie waarmee een buitenechtelijke dochter niet alleen niet erkend wordt maar al jaren platweg genegeerd en de zaak wordt afgedaan met "deze zware crisisperiode ligt ver achter ons en behoort tot ons privé-leven". Begrijp me niet verkeerd; ik heb geen eieren liggen onder de juffrouw in kwestie. Verre van zelfs. Haar kunst (maar dat is een kwestie van gustibus et coloribus) ligt me niet meteen, ofschoon ze daar al een flinke duit mee heeft weten te verdienen. Haar werk interesseert me niet, zelfs al zou het een goede investering kunnen zijn, nu de waters woelig worden en de koning aftreedt. Maar goed. D. mag zijn wie ze wil, ze mag NIET zijn wie ze wil als u begrijpt wat ik bedoel. Op papier wil ze vooral een erkende dochter zijn en dat is ze nu niet. Sterker nog, men doet alsof men die vraag niet eens hóórt en dat is niet alleen een trieste en respectloze zaak, ik stel me voor dat zùk'n houding stevig op de zenuwen gaat werken. Dus daagt ze nu de rits koninklijken voor het gerecht... en mag dat niet. Want....
- de koning, die nu nog koning is maar waarvan we nu nog niet weten of hij na 21/7 terug prins wordt of voor de rest van z'n dagen koning zal worden genoemd, is "onverantwoordelijk" naar het schijnt. Dat zou een juridische term zijn. Die op één of andere hoogst bizarre manier moet aangeven dat een koning niet voor het gerecht kan worden gesleept. Je kan hem eenvoudigweg niet vervolgen. Hetgeen ik best wel een comfortabele positie vind om je in te "bevinden". Terwijl je je ambt "bekleedt".
"Onverantwoordelijk" ben je dus. Je kan niet ter verantwoording worden geroepen. .... En dàt is dus het soort mens - zelfs al ontroerde hij me even - die een "goede vader en leider" is geweest van ons land. HIJ (of zij, ooit) die nooit ofte nimmer ter verantwoording kan worden geroepen voor zijn of haar daden.
Déze simpele medeburger vindt dat straffe koek. Ik krijg plots zin om iemand pootjelap te zetten en me dan te verbergen achter onverantwoordelijkheid.Gèk hee.... in MIJN opvoeding had dat woord een héél andere betekenis. Maar daar had geld en de (verantwoorde) omgang ermee óók een andere betekenis. Dus ik zal maar ophouden met mezelf te verbazen over discrepanties tussen de "gewone" landgenoot en de "buitengewone" landgenoot.
Want vooral dàt viel me op.
Dat de koning het (al lang) niet meer heeft over "onderdanen"
maar "medeburgers" en "landgenoten". Allemaal op gelijke voet. Zo ongeveer.
Zij het dat de ene het verantwoord en de andere het onverantwoord mag doen.
De koning roerde me. En dat noteer ik voor vandaag.
Al de rest was niets meer of minder dan het wegschrijven van een onverwachte emotionele gewaarwording. En vermijden dat ik het ga hebben over écht belangrijke dingen. Of ga denken aan eten.
 |
| onine-bron: Nieuwsblad.be via FB. |
Epiloog.
Nu ik eraan denk, terwijl een glorieus overzicht van Albert's leven wordt uitgezonden op de televisie.... Niets zo afdoend tegen negatieve aandacht als een een goed in elkaar gestoken lofzang over je leven en carrière (zelfs al hèb je niet gek veel gepresteerd naast het dragen van het zware koninklijk juk)
Geniaal. Écht.... géniaal :)
maandag 1 juli 2013
1 juli
Maandag 1 juli.
een uitgelezen dag
om met dieet nummer X te beginnen.
Het is hoog tijd.
De dag zit er bijna op
en Olijf
voelt zich wat slapjes.
het weze genoteerd.
Ook zin in vakantie
en niet veel in het vooruitzicht
Ach ja.
We gaan door. Altijd maar door.
een uitgelezen dag
om met dieet nummer X te beginnen.
Het is hoog tijd.
De dag zit er bijna op
en Olijf
voelt zich wat slapjes.
het weze genoteerd.
Ook zin in vakantie
en niet veel in het vooruitzicht
Ach ja.
We gaan door. Altijd maar door.
Abonneren op:
Posts (Atom)