Airy Fairy

of:
Olijf een beetje uit de doeken.



Oude posts (héél oude posts ...  zelfs ik ben te lui om ze te gaan zoeken) hebben in het verleden "bewezen" dat Olijf ze niet alle vijf heeft. De vijzen, zoals wij Vlamingen dat plegen te zeggen.
Ik had het toen over Aantrekking (en de wet die daarvan aan de grondslag ligt). Kleine dingetjes doken schijnbaar miraculeus op in m'n leven. Dingen die ik mezelf had toegewenst en die er "zomaar" ineens waren.
De wet van aantrekking in de praktijk, zeg maar. Of dat maakte ik ervan.

En... als ik heel eerlijk moet zijn... dat maak ik er vandaag nog steeds van. Hoe onnozel dat ook moge lijken.

Ik herinner me nog levendig m'n Buddha-beeld dat ik, luttele dagen of weken na m'n "wens", op m'n bureau zag verschijnen. Of m'n witte regenjas, mooier dan ik hem ooit had kunnen voorstellen.
Dingen die ik graag had gehad maar waar ik geen slaap voor liet. En die ik kreeg. Out of the blue.

Hoe meer ik losliet, hoe meer ik scheen te ontvangen. En hoe meer ik ontving, hoe luchtiger het leven me scheen.
Fijn. Zo hoort het te zijn. Vond ik.
Lekker luchtig, geen zorgen, geen gepieker. Lekker veel lachen en zwanzen.

Gaandeweg leken ook de grotere dingen des levens hun weg naar mij te vinden. Dacht ik.
En ik werd zo mogelijk nóg luchtiger. Fijn fijn fijn.

Tot ze hun weg weer wèg van me zochten. En ik me weer vragen ging stellen. Over hoe ik het fout had gedaan. Waar ik verdwaald was geraakt. Wat ik te veel of onvoldoende had gegeven om "afgestraft" te worden....

De kans is groot dat er bijzonder weinig "afstraffing" in het spel is. Dat ik - net als iedereen - even onderhevig ben aan de normale gang des levens. Deze waarbij geen enkele groei ongelimiteerd omhoog gaat. Deze waarbij afvlakking en zelfs (tijdelijke) daling onvermijdelijk deel van uitmaakt.

De merde in dit verhaal - mijn verhaal (want het mijne is niet het uwe en waarschijnlijk is dat maar goed ook) - is dat een dipje in de spirit meteen ook een serieuze dip in geloof betekent.
Geloof dat je in je leven kan roepen wat je wil.
Omdat een gedipt mens een geduped mens is. Tijdelijk. Die iedere dag steeds meer dingetjes ziet gebeuren die ze net niet wil. En die a very hard time heeft om dit proces weer om te draaien.
Want daarin zit net de kracht. Om een stevige U-turn te maken wanneer het tegen zit.

Olijf weet dat na regen zonneschijn komt. Weten is echter niet genoeg. Niet altijd. Maar het geeft wel houvast, al was het maar een heel klein beetje.

Wat ik zeggen wil...
telkens wanneer je (= ik) denkt dat je weet waar je mee bezig bent
ondanks de kracht die je put uit het bevestigd zien van je hoopjes en vermoedens
ondanks de liefde die je (noodgedwongen bijna) voor jezelf en énkel voor jezelf ontwikkelt
...
zodra iemand, die "iets" betekende (hoe ongedefinieerd "iets" ook mocht zijn) uit je leven verdwijnt
...
...
valt de theorie als een kaartenhuisje in elkaar.
En moet je jezelf voorhouden dat de moed niet verloren mag gaan.
Dat je de kaarten heel eenvoudig en met veel geduld weer op elkaar gaat moeten stapelen.

Pazienza, zeiden we dit jaar.
Heel vaak.
En al lachend.

Pazienza, hou ik me voor vandaag.
Nog steeds heel vaak. Onverdraaglijk vaak.
Minder lachend.

Maar méér is er niet. Dan Pazienza.