Een beetje beu

Geen idee of het u opvalt (en dat hoeft ook niet)
Wellicht ligt u er niet wakker van (en dat houdt u beter ook zo)

uw Olijf is minder schrijfgraag geworden.
Schrijfbereid is misschien een beter woord.

Eén en ander heeft te maken met een ontevredenheid die varieert van heel algemeen tot zeer specifiek. En met de (persoonlijke) overtuiging dat klagen nergens toe leidt.
Integendeel: het geeft je enkel méér van dat waarover je klaagt.

Dus eigenlijk moet het hiermee duidelijk zijn: Olijf klaagt de laatste tijd veel. Intern dan.

Maar goed. Soms moet het er even uit. Al was het maar blogsgewijs.

Over nakende verkiezingen en de totale onwil om nog voor iemand te kiezen. Omdat het ogenschijnlijk één pot nat is. Zakkenvullende politici die iedereen behalve zichzelf laten besparen.

Over programma's op TV die steevast over angsten gaan. Ik refereer naar het nieuws op alle zenders en reportages op NatGeo specifiek. Series die families in de spotlight zetten terwijl ze zich voorbereiden op doomsday,  de dag dat de wereld er financieel aan ten onder gaat. TONNEN (werkelijk TONNEN) voedsel slaan ze in, samen met strategisch verstopte vuurwapens om zich te beschermen tegen de indringers die op doomsday zonder enige twijfel hun huis zullen willen komen plunderen. Die gaan ze dan neerschieten, veronderstel ik. Of op z'n minst ernstig verwonden zodat ze er volgende bij de volgende poging wel twee keer over zullen nadenken om het walhalla van food and drink te bestormen.

Ik erger me ook aan m'n oversten op het werk die zich de afgelopen maanden "lieten kennen" door een ernstig vergrijp in de doofpot te stoppen om hun eigen hachje te redden en daarbij de "medewerking" van alle collega's veronderstelden. Met iedere nieuwe dag heb ik het moeilijker om hen het nodige respect te tonen maar ik doe het wèl want hun hand voedt mijn mond... Vermoedelijk erger ik me méér aan m'n eigen hypocrisie dan aan hun gesjoemel.

Het zit me dwars dat ik me al enkele weken ernstig afvraag of m'n oude droom nog de moeite waard is om na te streven. De economische crisis zit daar voor iets tussen maar ook... tja... ik moet het maar zeggen (als je gaat schrijven, moet je ook voluit eerlijk willen/durven zijn)... een onbegrijpelijke houding van een persoon (in meer wereldse termen ook gekend als "man") die zich plots onbereikbaar opstelt. Zomaar... out of the blue... zonder duidelijke aanleiding.
Waarna - Olijf Olijf zijnde - ik in mezelf kruip en de reden snel bij mezelf ga zoeken en die - godsamme! - ook vind!

Want... wat je uitstraalt, trek je aan. Dus hier ga ik weer: als iemand me afstoot, dan heb ik dat zelf zo tot stand gebracht. En dubbel en dik verdiend waarschijnlijk. Of iets in die aard.
Goh ja... ik loop daar wat ambetant van. U mag dat weten.
Vooral omdat ik verdòmd zal wezen als ik wat van m'n lastigheid laat merken aan het individu in kwestie.

Omdat ik het wel welletjes vond met m'n geweeklaag en schijnbaar niet veel beters kon verzinnen om hier neer te schrijven, zweeg ik.
Tot vandaag.
Want soms moet het er even uit. Zelfs al is het minstens ten dele cryptisch want (een nieuwtje dat een oudje is...) (on)genoegens oppotten vréét wel energie.


Ik herlees bovenstaande en kom tot een niet onbelangrijke conclusie.
Het gebrek aan een duidelijk DOEL maakt me ontevreden. Met mezelf.

Voorlopig loop ik even op automatische piloot. Met de gedachte dat alles wel weer goed komt, op welke manier dat ook moge wezen.
Maar goed... intussen zijn Doelloos, Ontheemd en Ontwricht enkele van de sleutelwoorden.
Tot er weer mooiere op de proppen komen.

Ik onthoud me (voorlopig) van verdere details.
Voorlopig hoop ik alleen - enkel en alleen dus - dat ik m'n droompje niet opgeef. Anders zouden m'n onrealistische doch gerichte aankopen om een nieuw gezellig nestje te bouwen... nja... zeer tevergeefs zijn.

deze zit er gewoon bij voor de ietwat lichtere noot. Om u niet te verontrusten.