Over einde en (her)begin

Vandaag nam ik afscheid van een heel bijzondere vriendin.
Dat is niet mijn mening.
Het is te zeggen.... dat is niet énkel MIJN mening.
Vele anderen dachten daar precies hetzelfde over.
Zoveel merkte ik afgelopen week, in aanloop naar de uitvaart. En vandaag.

Olijf had tijd. Ik zit thuis. Met een rug die schijnbaar herstellende is maar nog niet helemaal doet wat ie moet doen. Maar goed. Thuis zitten en veel rusten = tijd hebben.
Dus schreef ik alle salsa-vrienden aan met de vraag of ze wat zagen in een gemeenschappelijk afscheidsboeket. Dat zagen ze. Of ze zagen er wat in. Want bijna iedereen antwoordde, bracht nog wat extra contacten aan (waarvan ik geen contactgegevens had) en vonden het een leuk initiatief. Met dank.
Die dank hoefde niet.Ik had en heb nog steeds tijd. Geen kunst dus om een paar mailtjes te sturen en een bloemist te organiseren.
En - ik zei het al - het was een bijzondere vriendin. Van een uitzonderlijk ontwerp, deze vrouw. Een exemplaar waarvan er maar ééntje gemaakt werd en waarbij "men" na haar creatie de mal had vernietigd. Onnavolgbaar. Neem het van me aan.



"Gaat het met je?" vroeg ze me ooit - helemaal out of the blue - op een zomerdansavond. Ik kende haar niet. Of tenminste.... enkel van ziens. Zij kende me ook niet en toch..... zomaar op een wildvreemde afstappen en vragen of het gaat... ik vond dat toen al bijzonder.
Haar opmerkelijk gebaar gebeurde nog in de periode dat Olijf "niet zo goed in haar vel zat". U weet dat ik me eufemistisch uitdruk nu.
Om te remediëren tegen m'n innerlijke strijd en verdriet en het pingpongspel dat maar bleef voortduren (en dat ik meespeelde....  ooooh yes, know thyself) had ik me ingeschreven in salsa-lessen.
Op het ogenblik van B's vraag was al een dansseizoen gepasseerd, voelde ik me met vlagen beter en nam ik links en rechts deel aan dansavonden. Met een al dan niet geforceerde glimlach op m'n gezicht, in de hoop dat niemand zou merken dat het "daarbinnen" nog niet helemaal pluis zat.

En zij....
zij had gewoon door m'n muur heen gekeken, was op me afgestapt en stelde - waarschijnlijk zonder twee keer na te denken, want zo wàs ze - "de" vraag. "Gaat het met je?"
Ik hield het masker nog even op. "Hoezo? Tuurlijk gaat het met me. Dankjewel dat je't vraagt, maar alles is OK hoor".

"OK, goed" liet ze zich niet afschrikken. "Het is maar dat het me lijkt dat je ergens mee zit.... en als je het erover wil hebben, dan wil ik wel eens luisteren als je daar wat aan hebt".

Hoe het gesprek precies verliep, herinner ik me niet meer woord voor woord. Maar dat was de teneur van ons kort onderhoud.
We praatten nog even voort, zonder te diep op m'n problemen in te gaan.... maar het startschot voor een mooie vriendschap was gegeven.

Samen met een handvol vrienden vierden we eindejaar 2010 bij haar thuis. M en ik mochten nadien crashen  op haar logeerbed. De ochtend nadien namen we een gezellig ontbijt.... dat uitliep tot ergens in de late namiddag.

We spraken af om samen te gaan dansen, praatten soms avonden aan een stuk over het leven in het algemeen, ons leven (als "rijpere" singles) in het bijzonder, de liefde, het milieu, vriendschap, familie, knutselen, werken, ...... B was een spraakwaterval. Een vrolijke. Een energieke.

En toen...
toen kreeg ze één en ander te verwerken. Geen details, het spijt me, maar het was veel. Héél erg veel voor één persoon om te dragen.
En dan de crisis. Ze was zelfstandige en zag haar werkopdrachten verminderen. De paniek sloeg toe. En samen daarmee haar vrije val richting depressie.
We praatten er nog enkele keren over, maar dat deed ze liever niet.
Of dat nu was omdat ze niemand tot last wilde zijn of omdat ze er niet voortdurend aan wilde herinnerd worden... het zal me altijd een mysterie blijven. Feit is dat ik haar wens om het er niet over te hebben (bijna altijd) respecteerde. Op enkele contacten en een telefoongesprek na. Omdat ik toch even wilde checken.

en dan...
De telefoon. M, de vriendin waarmee ik het ouderjaarsavondbed mee had gedeeld bij B thuis. Dat ze er niet meer was....

Ik schrok. En ook weer niet. Want ik WIST dat ze het erg moeilijk had gehad de laatste tijd. Waardoor ik haar beslissing kon begrijpen. En ook weer niet. Want degene die de beslissing had genomen, was niet de B die we met z'n allen hadden gekend.

Hoe dan ook. Ze is niet meer bij ons. En iedere salsa-vriend(in) die kòn, was vandaag aanwezig voor het laatste afscheid. Een grote groep bleek tijd te hebben. En snotterde dat het een lieve lust was. Olijf incluis.

'Spijtig dat ze niet heeft kunnen zien hoeveel mensen haar graag zagen", schrijft iemand later op FB.
Ik denk dat ze er wel een idee van had. Maar wéten... dat doe je nooit.
Omdat we het bij leven en welzijn nooit vaak genoeg zeggen.
Afijn.... dat vind ik ervan.



en dat begin?
Het kan bijna niet wereldser.
Ik heb Firefox hergeïnitialiseerd. Of geherinitialiseerd. Hoe zeg je dat?
Waardoor ik vandaag via Firefox terug in m'n eigen blog kon.

En B.... die zit in m'n rug... denk ik.
Want ik voelde vandaag geen pijn. Althans, niet dààr.