How to cook your life.

Een film die ik al een poos "in mijn bezit" heb. Ik heb de film. Hoe hij in mijn bezit kwam, kan ik hier maar beter niet neerschrijven. Maar daar gaat het niet om.
Vandaag bekijk ik hem.
En waarom kan ik dat doen?
Omdat ik nog steeds thuis zit. Terwijl ik normaliter had moeten werken.
Waarom ik nog even niet werk, weet u. De rug.
Die overigens aan de beterhand is. Lichamelijk gaat het iedere dag beter. Lichamelijk.
Geestelijk is er opnieuw wat werk aan de winkel maar de wetenschap dat ik er binnenkort wel weer uit kom, helpt om iedere dag verder te gaan.

Ik spring van de hak op de tak, zoals u al gemerkt heeft... of weldra zal merken.
Want ik begon over een film en bleef intussen weer even stilstaan bij lichaam en geest. De mijne.

Zonder twijfel gaat een lezer of twee seffens weer zijn of haar wenkbrauwen fronsen. Maar ook dààr gaat het niet om. Deze blog is de mijne (Oh you Almighty Ego...) en dat maakt - uiteraard - dat ik er schrijf wat ik wil...
Bij deze.
Verkondig ik u dat m'n rug(gegraat) het begaf omdat ik moest stilstaan. Niet eens zozeer vanuit motorisch standpunt. Mentaal moest Olijf er even mee ophouden. En daar zorgde een lumbale discus voor.

"Hoe zie je dat?" hoor ik u vertwijfeld denken (terwijl u hard uw best doet om niet te geloven dat Olijf ten lange leste haar trappers heeft verloren)
Occhot... ik zie dat niet. Het is wat ik ervan maak.... en meer moet dat niet zijn.
Het is wat ik ervan maak omdat ik het nodig heb om in alles een leermogelijkheid te zien.
Volg - als u wil - even mijn gedachtengang. Bedenk daarbij dat de kans groot is dat ik een aantal stappen oversla waardoor het volgen niet noodzakelijk evident is.

Het afgelopen jaar heeft Olijf een beetje her en der geleefd. Zowel in ruimte als in tijd. Zowel in lichaam als in geest. Een hectische bedoening. Me afvragend (maar niet stilstaand bij de vraag) waar ik zijn wil, zijn moet en thuishoor. Wat m'n plaats is in dit leven.
Ondertussen rondlopend als een kip zonder kop. En reizend. Altijd van en naar dezelfde plek, dat wel... maar m'n koffertje werd nooit helemaal uitgepakt.

Even vooruitlopend op de zaak (cliffhangers zijn niet zo m'n ding): m'n koffertje is nog steeds niet helemaal uitgepakt. Dus mocht u denken dat Olijf er nu "uit" is.... helaas, ik ga u teleurstellen.

Maar goed.
Op een dag - 21 juli om exact te zijn - begaf de rug het. Olijf had teveel hooi op haar vork genomen en de rug liet dat fijntjes weten. Door pijn te doen. Rug en linkerbeen. Een zenuwkwestie dus.
Het lichaam was zo vriendelijk om enkel 's ochtends en 's avonds te protesteren, dus Olijf deed vrolijk verder met het gewone leventje. Dat was werken en uiteindelijk ook met vakantie gaan. En algemeen hectisch doen zonder stil te staan bij het hoe en waarom.

Waarna de rug exact 1 maand later besloot er een schepje bovenop te doen. Pijn de hele dag en nacht. Pijn die zich niet liet ontkennen of verdringen. Helse pijn. Het soort waarvan je heel af en toe een traan laat, zelfs wanneer je jezelf daarna verwenst voor zoveel "zwakte". Pijn Twentyfour Seven zoals de Amerikanen zo graag zeggen.

Donderdag 24 augustus werd ik verondersteld terug op de werkvloer te verschijnen. Inmiddels was me duidelijk dat dàt niet ging doorgaan. Dokter hier, dokter daar, scannetje, kine, pilletjes en (meer dan) 3 weken thuis... the works  zeg maar.
Het duurde even voor enige verbetering merkbaar werd dus Olijf ging rusten. Veel rusten. Liggen om precies te zijn. Heel veel en lang liggen.
Fijn meegenomen dat de zomer bleef duren want liggen in de zon is niet verboden (lichtpunt :)).
Voor het overige was het alleen maar dàt: veel liggen. Honderdduizend taakjes zien waarvoor ik eindelijk tijd zou hebben... maar niet mocht of kon doen, wilde ik de discus terug krijgen waar hij hoort te zitten, i.e.  NIET drukkend tegen een zenuw.
Af en toe, wanneer de beterschap duidelijk en schijnbaar blijvend was, dééd Olijf nog eens wat. Om meteen daarna afgestraft te worden. Waarna ik weer ging liggen. En niets doen.

"Jajajajaaaaa, dus het deed pijn, zoveel weten we nu wel. En wat nog?"

Geduld. Ik kom tot de kern...

Intussen gebeurde er nog één en ander waar ik geen controle over had.
De vriendin die uit haar leven stapte. Zonder daarover te praten.
Een vriend die uit mijn leven stapte. Zonder daarover te praten.
En Olijf die dat één en ander probeerde te begrijpen zonder daar echt in te slagen. En vooral.. zonder daarover te praten.
Met veel tijd omhanden en weinig te doen, beland je in een valstrik. Je gaat denken. En malen. En dingen in vraag stellen. Jezelf ook, onder andere.
Het heeft drie weken geduurd, dat malen. En de kans is groot dat het nog een tijdje doorgaat. Met dat verschil dat ik volgende week weer aan de slag ga... of althans... dat is de bedoeling. En dat zal ook wel lukken. Met dien verstande dat een malende geest "rust" krijgt als hij met andere dingen - lees werk - bezig is. Dus dat is misschien wel goed.

In alle geval (volgt u nog?)... het duurde drie weken. En dat was niet leuk. Gedetailleerder dan dit is op dit punt niet nodig.
Hoewel....
De vraag "Waarom bestà ik?" is best wel een harde noot om kraken. En ... ik ben er nog steeds niet uit. Geen (bevredigend) antwoord openbaarde zich aan mij.
Wèl een antwoord op de vraag "Waarom zit ik hier?". Thuis, dat is.

Ik zit hier... om naar een film te kijken. Over koken. Zen, Respect, slow living, zin hebben in en zin geven aan het leven. En stil te staan.
Vandaar die rug. Ik MOEST even stilstaan en niets doen.
ECHT
NIETS
doen.
Begrijpt u?

Mijn lichaam dwong me ertoe om even te stoppen en een paar dingen te overlopen. Waar ik nog niet uit ben... maar de eerste stap is gezet. En méér dan één stap per keer kan je niet nemen.
Dus beschouw ik het hele gebeuren maar als een geschenk. Waar ik niet om vroeg maar dat ik wel kreeg.

Eén stapje dichter bij m'n antwoord.

Om te besluiten - u hield het lang vol, waarvoor dank - een paar zinnetjes uit de film, die ik ten stelligste aanraad aan iedereen die eens met een levensvraagje zit. Een link naar de trailer vindt u onderaan deze post.

Ik ben niet wijs. Maar ik luister wèl graag naar mensen die al wat langer bezig zijn met wijze dingen.
Edward Espe Brown (filosoof, Zen leraar, chefkok en auteur van "The Tassajara Bread Book" en "Tomato Blessings and Raddish Teachings") is er eentje van.

Uit de film "How to cook your life" van filmmaker Doris Dörrie (zie ook "Zen and the Art of Motorcycle Maintanance) ~

"Sometimes there are things in our lives that are extremely distasteful. 
What are you going to do?
And there's no way to avoid it.
People become sick. Our children become sick and die. Our partners, our parents get Alzheimers.
There are some things in our lives, that happen... that are extremely distasteful like these pickles (*).
Things happen and there's nothing to do but to... chew and swallow. To take one step after another and go forward."

(*) voor de pickles-analogie moet u de film gezien hebben.

How to cook your life.