Dit is mijn staart.
Of een onwèrkelijk kunstige voorstelling ervan.
Een tijdje geleden besliste ik dat ik nog eens "ging gaan" voor de langere variant van haartooi.
Dat wordt sparen dus.
En een staartje hier en daar wilde wel eens lukken... met veel fantasie en bij voorkeur wanneer "ten huize" oftewel.... waar geen andere levende ziel me kon zien.
Ook vandaag is dat nog niet veel anders.
Maar de staart kan al een beetje hoger en dat moet een bewijs zijn voor de groeiende status van (1 van) m'n hoornachtige uitgroeisels..... hààr dus.
Op zich, bijna per definitie, zo dood als een pier (haarknippen doet geen pijn, toch?), maar wèl één van de attributen waarmee menigeen - man én vrouw - zich tracht te onderscheiden van z'n medemens.
En dus, vandaag, terwijl ik me prepareerde voor een beetje najaarszon, ging de elastiek richting "hoog op het hoofd". Om te bewijzen dat ik vooruitgang boek.
Of nog maar eens
Hoe een vrouw van middelbare leeftijd erin slaagt om iets te schrijven over ... tja... nix eigenlijk.
U hoeft er niet van te genieten. Commentaren zijn welkom maar ab-so-luut niet verplicht.
Ik dóe maar wat. Met of zonder inspiratie.
En op sommige dagen - als deze - kan het me zelfs biezonder weinig schelen als er eentje denkt .... "nù is ze ècht alle trappers kwijt".
Niet gepland maar onverwachts ook: The Human Calendar, die ik op Villa Nanami's blog (mooi) vond.
Palmam qui meruit ferat. Of zoiets.
Ik zal het anders zeggen: Ere wie ere toekomt. Dan begrijp ik mezelf binnen een paar maanden óók nog. Want ik spreek geen Latijn. Al wil een mens Tinternet-gewijs nog wel eens doen alsof. :)
Goed.
Bentenge reikte me iets aan. En ik greep. Google hielp me grijpen.
Toon Hermans, zei hij. 10 Centimeter.
En vermits ik van Toon hou maar z'n 10 centimeter niet kende, zocht ik het even op.
10 centimeter (Toon Hermans, uit "Het water is heerlijk") Jouw leven is (ik zeg maar wat) 10 centimeter lang. Op die afstand kom je 3x iemand tegen Die kom je niet zomaar tegen, die moet je tegenkomen. Anders is je leven niet compleet. De eerste kom je tegen na (ik zeg maar wat) 2 centimeter, de tweede kom je tegen na 5,5 centimeter en de derde na zeven.
Zij zullen je verdriet brengen, of geluk, maar alle drie vullen ze elkaar aan en passen ze in jouw leven.
3, 4, 5 of 6 maal of soms nog meer malen in je leven kom je grote mensen, of grote dingen tegen die je leven beïnvloeden en je voelt dat het bijna ondraaglijke verdriet erbij hoort, zoals ook het meest gelukzalige makende geluk. Je mag dansen met je geluk en schreien met je verdriet, als je maar goed weet dat het bij je leven hoort en dat je leven (ik zeg maar wat) 10 centimeter lang is.
Allez kijk. Voor de goede maat of om te bewijzen dat achter de deze weken niet altijd even vrolijke Olijf-façade nog steeds een hoopvol persoon schuilt, voeg ik enkele losse bedenkingen toe.
Oftewel: navelstaren (en andere onzin) verheven tot een kunstvorm :)
(ik zei EEN kunstvorm... niet dat u er van moet houden)
Toon Hermans en waarom ik van hem hou.
Omdat hij lekker gaat zweven wanneer hem dat past... of gevoeligheden vastlegt in (de voor hem typisch) eenvoudige taal. Van het soort dat iedereen begrijpt. Jan, Piet en Klaas. Boer Knudde ook. En zijn ega.
Nix verhevens, nix ingewikkelds. Heel gewoon gewoon. En daar hou ik dus van.
Vooral wanneer hij je ergens in z'n schrijfsel - of dat nu in het begin of aan het einde is - met twee woorden terug naar de grond trekt. Die grond, waar je met beide voeten op moet staan.
Imprinting Copy-Paste is dezer dagen zeer ingeburgerd. Ctrl+C en Ctrl+V en hupsakee, binnen enkele seconden heb je desnoods een heel boek gekopieerd van hièr naar dààr. Schitterend.
Ik kan me vergissen maar ergens vermoed ik dat een niet onbelangrijk deel van "de jeugd van tegenwoordig" niet beter weet dan dat dit de enige manier is om stukken tekst te reproduceren. Je hoeft de tekst zelfs niet gelezen te hebben om hem ergens (ik zeg maar wat) in je thesis (bievoorbeeld?) in te bouwen.
Nou ja... ik wijk af.
Vandaag kon ik copypasten maar ik deed het niet. Vond dat ouderwets overtypen me méér zou geven dan het hapslikwegkopieergedoe. Kwestie van alles diep te laten doordringen. Just sayin'.... :)
De inhoud van 10 centimeter en wat ik ervan maak (of in zie)
Dat dingen en mensen passeren in ons leven zoals het moet zijn. Dat alles wat voorbij komt z'n reden heeft. Nagejaagd of passief afgewacht.
En dat een Ils die me aanzette tot bloggen, een Lehti die weet waarover ik het heb wanneer ik "Italië" zucht, een Bentenge die op het gepaste moment wijst naar Toon en zoveel andere mensen die (voor zover ik weet) niet bloggen en wiens naam ik dus niet voluit kan schrijven.... (even pauzeren want de zin wordt onleesbaar).... in m'n leven zitten omdat ze daar wat "te doen" hebben.
Ook de loverboys die zeer sporadisch komen en helaas weer gaan. Die doen geen deugd maar ze laten op termijn wel wat achter.
Zelfs een Nanami (aka Sanne Thijs) die ik tot een half uur geleden niet kende.
Ook NU ken ik haar niet. Maar ze verscheen wel per toeval. Misschien omdat ik gisteren had gezeurd, Bentenge had gereageerd en ik vandaag ging zoeken naar wat ik vinden wou. En daarbij méér vond dan wat ik zocht.
Een creatieve jongedame, voor zover ik kon zien. Een ondernemend individu ook. Studerend, werkend en kunstige dingen creërend. Nou ja.... ik zei het al... ik ken haar niet. Maar het loont de moeite, dacht ik, om even langs haar twee blogs te wandelen. Je weet nooit waarvoor je het nodig kan hebben.
(Voor alle duidelijkheid: de juffrouw in kwestie en Olijf hadden géén contact en er werden bijgevolg geen commissielonen afgesproken :):):))
Vandaag kwam ik nog geen vieze beesten tegen. Niet online en ook niet offline.
De dag is nog jong en buiten schijnt een herfstzon. Voor de rest van het weekend. En het mijne is pas begonnen, dus dat belooft.
Straks concentreer ik me op ongedierte. Want er schijnt een lezersmarkt te bestaan voor dat soort proza :)
Dankjewel lezend, schrijvend en reagerend ... hoe-noem-je-dit-?... "Vlaanderen" wou ik schrijven. Maar dan sluit je Nederland uit. En de rest van de wereld. Terwijl we intussen weten dat ook de States een keen interest tonen voor deze blog van hoogstaand niveau...
Ik lach er maar even mee :)
En wens u allen een fijne zondag.
Och ja.... a bit of eye candy, want het oog wil ook wat.
Een fraaie collectie swimwear en de bikini van m'n keuze.... NOT!
Ik vroeg me toen (op 18/8 om exact te zijn) af wie met opzet haar boobs zou willen tooien met SEXKISS (verkrijgbaar in meerdere kleuren overigens). Of méér nog: wie oprecht blij zou zijn mocht haar vriendje van het moment haar dit niemendalletje kado doen.
Ach wat... als het geproduceerd wordt, moet je ervan uit gaan dat er een markt voor bestaat.
En het làg op de markt.
Waarmee bewezen is....?
Bijkomend mysterie. Foto's geupload(ed) zonder ze te verkleinen. Ik begrijp het niet maar ben er wèl blij om :)
Tenslotte
Er kroop een vlieg over m'n laptop. Ik vroeg me af of het nog steeds de vlieg van twee weken geleden was.
Of ook: hoe lang leeft een vlieg?
Lehti? ;-)
Oude posts (héél oude posts ... zelfs ik ben te lui om ze te gaan zoeken) hebben in het verleden "bewezen" dat Olijf ze niet alle vijf heeft. De vijzen, zoals wij Vlamingen dat plegen te zeggen.
Ik had het toen over Aantrekking (en de wet die daarvan aan de grondslag ligt). Kleine dingetjes doken schijnbaar miraculeus op in m'n leven. Dingen die ik mezelf had toegewenst en die er "zomaar" ineens waren.
De wet van aantrekking in de praktijk, zeg maar. Of dat maakte ik ervan.
En... als ik heel eerlijk moet zijn... dat maak ik er vandaag nog steeds van. Hoe onnozel dat ook moge lijken.
Ik herinner me nog levendig m'n Buddha-beeld dat ik, luttele dagen of weken na m'n "wens", op m'n bureau zag verschijnen. Of m'n witte regenjas, mooier dan ik hem ooit had kunnen voorstellen.
Dingen die ik graag had gehad maar waar ik geen slaap voor liet. En die ik kreeg. Out of the blue.
Hoe meer ik losliet, hoe meer ik scheen te ontvangen. En hoe meer ik ontving, hoe luchtiger het leven me scheen.
Fijn. Zo hoort het te zijn. Vond ik.
Lekker luchtig, geen zorgen, geen gepieker. Lekker veel lachen en zwanzen.
Gaandeweg leken ook de grotere dingen des levens hun weg naar mij te vinden. Dacht ik.
En ik werd zo mogelijk nóg luchtiger. Fijn fijn fijn.
Tot ze hun weg weer wèg van me zochten. En ik me weer vragen ging stellen. Over hoe ik het fout had gedaan. Waar ik verdwaald was geraakt. Wat ik te veel of onvoldoende had gegeven om "afgestraft" te worden....
De kans is groot dat er bijzonder weinig "afstraffing" in het spel is. Dat ik - net als iedereen - even onderhevig ben aan de normale gang des levens. Deze waarbij geen enkele groei ongelimiteerd omhoog gaat. Deze waarbij afvlakking en zelfs (tijdelijke) daling onvermijdelijk deel van uitmaakt.
De merde in dit verhaal - mijn verhaal (want het mijne is niet het uwe en waarschijnlijk is dat maar goed ook) - is dat een dipje in de spirit meteen ook een serieuze dip in geloof betekent.
Geloof dat je in je leven kan roepen wat je wil.
Omdat een gedipt mens een geduped mens is. Tijdelijk. Die iedere dag steeds meer dingetjes ziet gebeuren die ze net niet wil. En die a very hard time heeft om dit proces weer om te draaien.
Want daarin zit net de kracht. Om een stevige U-turn te maken wanneer het tegen zit.
Olijf weet dat na regen zonneschijn komt. Weten is echter niet genoeg. Niet altijd. Maar het geeft wel houvast, al was het maar een heel klein beetje.
Wat ik zeggen wil...
telkens wanneer je (= ik) denkt dat je weet waar je mee bezig bent
ondanks de kracht die je put uit het bevestigd zien van je hoopjes en vermoedens
ondanks de liefde die je (noodgedwongen bijna) voor jezelf en énkel voor jezelf ontwikkelt
...
zodra iemand, die "iets" betekende (hoe ongedefinieerd "iets" ook mocht zijn) uit je leven verdwijnt
...
...
valt de theorie als een kaartenhuisje in elkaar.
En moet je jezelf voorhouden dat de moed niet verloren mag gaan.
Dat je de kaarten heel eenvoudig en met veel geduld weer op elkaar gaat moeten stapelen.
Pazienza, zeiden we dit jaar.
Heel vaak.
En al lachend.
Pazienza, hou ik me voor vandaag.
Nog steeds heel vaak. Onverdraaglijk vaak.
Minder lachend.
Af en toe word ik, via de blog, bezocht door "The States". De United States. Die van Amerika :)
Wie dat is, weet ik niet. En zeer expliciet au fond interesseert het me ook niet.
Maar "ze" komen binnen via no referring link dus het moet een bot zijn, neem ik aan.
Misschien wel eentje van het Centraal Agentschap voor (van? - ten behoeve van? - ter bevordering van? - ter voorkoming van?) Intelligentie (of wat daar in moderne termen voor moet doorgaan).
Geen idee of het u opvalt (en dat hoeft ook niet)
Wellicht ligt u er niet wakker van (en dat houdt u beter ook zo)
uw Olijf is minder schrijfgraag geworden.
Schrijfbereid is misschien een beter woord.
Eén en ander heeft te maken met een ontevredenheid die varieert van heel algemeen tot zeer specifiek. En met de (persoonlijke) overtuiging dat klagen nergens toe leidt.
Integendeel: het geeft je enkel méér van dat waarover je klaagt.
Dus eigenlijk moet het hiermee duidelijk zijn: Olijf klaagt de laatste tijd veel. Intern dan.
Maar goed. Soms moet het er even uit. Al was het maar blogsgewijs.
Over nakende verkiezingen en de totale onwil om nog voor iemand te kiezen. Omdat het ogenschijnlijk één pot nat is. Zakkenvullende politici die iedereen behalve zichzelf laten besparen.
Over programma's op TV die steevast over angsten gaan. Ik refereer naar het nieuws op alle zenders en reportages op NatGeo specifiek. Series die families in de spotlight zetten terwijl ze zich voorbereiden op doomsday, de dag dat de wereld er financieel aan ten onder gaat. TONNEN (werkelijk TONNEN) voedsel slaan ze in, samen met strategisch verstopte vuurwapens om zich te beschermen tegen de indringers die op doomsday zonder enige twijfel hun huis zullen willen komen plunderen. Die gaan ze dan neerschieten, veronderstel ik. Of op z'n minst ernstig verwonden zodat ze er volgende bij de volgende poging wel twee keer over zullen nadenken om het walhalla van food and drink te bestormen.
Ik erger me ook aan m'n oversten op het werk die zich de afgelopen maanden "lieten kennen" door een ernstig vergrijp in de doofpot te stoppen om hun eigen hachje te redden en daarbij de "medewerking" van alle collega's veronderstelden. Met iedere nieuwe dag heb ik het moeilijker om hen het nodige respect te tonen maar ik doe het wèl want hun hand voedt mijn mond... Vermoedelijk erger ik me méér aan m'n eigen hypocrisie dan aan hun gesjoemel.
Het zit me dwars dat ik me al enkele weken ernstig afvraag of m'n oude droom nog de moeite waard is om na te streven. De economische crisis zit daar voor iets tussen maar ook... tja... ik moet het maar zeggen (als je gaat schrijven, moet je ook voluit eerlijk willen/durven zijn)... een onbegrijpelijke houding van een persoon (in meer wereldse termen ook gekend als "man") die zich plots onbereikbaar opstelt. Zomaar... out of the blue... zonder duidelijke aanleiding.
Waarna - Olijf Olijf zijnde - ik in mezelf kruip en de reden snel bij mezelf ga zoeken en die - godsamme! - ook vind!
Want... wat je uitstraalt, trek je aan. Dus hier ga ik weer: als iemand me afstoot, dan heb ik dat zelf zo tot stand gebracht. En dubbel en dik verdiend waarschijnlijk. Of iets in die aard.
Goh ja... ik loop daar wat ambetant van. U mag dat weten.
Vooral omdat ik verdòmd zal wezen als ik wat van m'n lastigheid laat merken aan het individu in kwestie.
Omdat ik het wel welletjes vond met m'n geweeklaag en schijnbaar niet veel beters kon verzinnen om hier neer te schrijven, zweeg ik.
Tot vandaag.
Want soms moet het er even uit. Zelfs al is het minstens ten dele cryptisch want (een nieuwtje dat een oudje is...) (on)genoegens oppotten vréét wel energie.
Ik herlees bovenstaande en kom tot een niet onbelangrijke conclusie.
Het gebrek aan een duidelijk DOEL maakt me ontevreden. Met mezelf.
Voorlopig loop ik even op automatische piloot. Met de gedachte dat alles wel weer goed komt, op welke manier dat ook moge wezen.
Maar goed... intussen zijn Doelloos, Ontheemd en Ontwricht enkele van de sleutelwoorden.
Tot er weer mooiere op de proppen komen.
Ik onthoud me (voorlopig) van verdere details.
Voorlopig hoop ik alleen - enkel en alleen dus - dat ik m'n droompje niet opgeef. Anders zouden m'n onrealistische doch gerichte aankopen om een nieuw gezellig nestje te bouwen... nja... zeer tevergeefs zijn.
deze zit er gewoon bij voor de ietwat lichtere noot. Om u niet te verontrusten.
In de categorie "volstrekt nutteloze weetjes" stootte ik op m'n vrije maandagochtend op onderstaand filmpje.
Deze jonge Argentijn houdt zich onledig met het levensecht reproduceren van het geluid van een V10 Lamborghini... en het maken van een instructie-video. Hij deelt zijn kennis met de wereld. En dat is mooi.
Het instructiefilmpje duurt zo'n 7 minuten en kan - we zijn niet allemaal Lamborghini-fans- voor sommigen een beetje langdradig overkomen.
Toch nodig ik u uit om te blijven kijken.
Z'n stappenplan is zeer gedetailleerd. Tot en met een audio-analyse van de lage, middelhoge en hoge geluidscomponenten van het motorgeluid.
En dat allemaal voor het correct gebruik van z'n Bibrating beer can.
Stap 1: Preparing the beer can
Stap 2 (mijn favoriet): Tuning the beer can
Stap 3 (het ongelooflijke resultaat): incorporating the beer can.
Eigenlijk een schitterend voorbeeld van een passie. Een nutteloze wellicht maar desalniettemin.....
1111
Is "alle" als het op ooit geschreven berichten aankomt. Hier op olijfolijf.blogspot.com.
Is niet alle gepubliceerde berichten.
Want dat zijn er maar 1068.
43 concepten haalden de publicatie niet. Om allerlei redenen (waarvan ik me de meeste niet herinner... ik ga heus niet zoeken naar m'n ongepubliceerde posts).
Koop een kip.
Met de bedoeling die in de soep te smijten.
Word wakker op zondagochtend (veel te vroeg) en denk aan het spit dat in je oven zit.
En dat je dat nog nooit gebruikt hebt.
Vraag je af waaròm je dat spit niet bezigt.
Neem je voor om daar wat aan te veranderen.
Zoek een recept op dat lijkt op "kip aan't spit".
Stel vast dat je de meeste, zoniet alle, ingrediënten in huis hebt.
Beslis om het spit in gebruik te nemen.
Prop kip vol met kruiden en aanverwanten.
Spies kip op spit. Zet oven aan.
Prepareer randgerechten (aardappelen en groenten dus).
Controleer en fotografeer kip.
Verklein - mogelijke bloglimieten indachtig - je fotomateriaal.
Zet kip online.
Vraag je af waarom je dat doet... en laat dan los.
Maar er was ook een kleine doorbraak. Misschien zelfs twee. Maar daar ga ik momenteel niet dieper op in (en binnen dit en een paar maanden weet zelfs ik niet meer waar ik het hier over had... hetgeen op zich zelfs grappig kan genoemd worden).
Ik wens mezelf slaapwel en vind - ondanks alles - dat ik het een beetje verdiend heb. Rust :)
Zo.
We beginnen er terug aan. Weer gaan werken. Ik hoop dat het blijft voortduren want de rug protesteerde even na een zondag zitten en luisteren naar positieve mensen.
En meteen een nieuw begin. Dat hoogstwaarschijnlijk morgen pas helemaal aanvat. En dat kan u vanaf nu hier volgen. Voor je hulp en morele steun.
eigenlijk.... als ik eerlijk moet zijn....
dan is m'n antwoord op de vraag hoe het gaat..... "tutto ok?"
"sì, tutto ok" (u behoeft geen vertaling, toch?)
niet eerlijk.
Maar een mens (lees Olijf)
wil niemand ongerust maken.
Dus zeg je heel eenvoudig
2000 km verder
"tutto ok".
En je zet er nog een smiley achter voor de goeie maat.
Een masker is soms zwaar om dragen.
Maar het maakt het anderen gemakkelijk.
En vroeg of laat mag je het weer afleggen.
Dus ..... je draagt het zo lang het nodig is.
Tijd dat het normale leven opnieuw begint. Voor zover normaal normaal kan zijn.
Een mens doet maar wat, al dan niet bewust.
Thuis op je eentje heb je veel tijd om "bewust" te zijn... maar of dat goed is????
Iedereen heeft zingeving nodig. Iedereen. Anders ontspoor je.
...
En dat - ik word het snel gewaar - gebeurt met Olijf.
Geen zingeving. Niemand om voor te zorgen, of dat nu op persoonlijk of professioneel vlak is.
M'n excuses als de teneur van de laatste posts niet meer is wat hij geweest is, maar daar komt wel weer verandering in. Eerst moeten een paar... issues... opgelost worden. Vanzelf of geforceerd.
Hoewel... van sommige dingen hoop ik van harte dat ik het forceren achterwege kan laten.
Dat heeft met zelfdiscipline te maken. En zelfrespect ook.
En u vraagt zich misschien af "Waar hééft ze het over?"
U weet dat ik niet expliciet word. Daar dient deze blog niet voor, om namen te gaan noemen.
Ik doe aan zelfhulp. Of probeer dat toch. Dat is het bestaansrecht van deze blog. En daarom schrijf ik. Om mezelf op een later tijdstip eraan te herinneren dat JA! het leven moeilijk kan zijn maar ook dat JA! er nadien weer betere tijden komen.
Ook (maar niet in de eerste plaats) om anderen aan datzelfde te herinneren. En dat we allemaal verschillend en toch hetzelfde zijn. Gewone mensen met regelmatig terugkerende ups en downs. Individu-tjes met persoonlijke twijfels die overwonnen moeten worden. Enkelingen die hun plaats zoeken in het groter geheel.
Om in dat groter geheel te passen... heb je dus zingeving nodig.
"Ik dòe ertoe"... dat wil je uiteindelijk kunnen zeggen.
Want als je er niet toe doet.... waarom stà je hier dan?
Dinsdag hoop ik weer wat zin te krijgen in en geven aan m'n professionele reden van bestaan.
De rest... die volgt wel.
Dit weekend doet het weer nog even alsof het zomer is. Dus waarom zou ik dat niet kunnen?
Och ja...
laat ons even wat relativeren.
Ik schrijf ook... omdat het soms gewoon leuk is. Mag ook :)
(Het zijn allemaal korte dingetjes vandaag. Of hoe de ene dag de andere niet is)
=)
Je hebt zo van die statistieken. Die je zeggen hoeveel bezoekers je blog heeft gehad vandaag, deze week, afgelopen maand. Of alles tezamen sinds het begin der metingen (ik lijk het KMI wel).
Ik kijk er niet (meer) zo vaak naar. Maar - nog steeds thuiszittende enzo (dinsdag begint het gewone leven weer, yeehaaaa! - en maakt u het vaak mee dat een mens juicht omdattie terug aan het werk mag?... om nog te zwijgen van de vrije associatie die me nu beet heeft waardoor het aantal gedachtenstreepjes, open de haakjes sluit de haakjes en onnodige gedachtenpuntjes deze zin vrijwel onleesbaar maken.... maar ik wijk af) - heb ik mezelf de afgelopen dagen laten verleiden tot het bekijken van m'n statistieken. Oef... deze zin is af.
Daarbij zie ik enkele grote en minder grote lijnen.
De minst grote maar op zich wel opvallende zijn de landen van oorsprong. De buurlanden even daar gelaten (hoewel het me een raadsel is hoe m'n niet altijd even correct Nederlands wordt begrepen door Frans- dan wel Engels- dan wel Duitstalige lezers)... ik vraag me eerlijk af hoe een Chinees, een Griek, een Argentijn of een Rus me interpreteert. Of een Oekraïner (zeg ik dit juist?) of een Senegalees. Ik zal maar denken dat het hier om een image search gaat. Dat moet wel.
Wat zoekwoorden betreft, staan "Rubettes" en "mooie benen" aan de absolute top. Al maanden, zoniet jaren. Wat misschien wat zegt over het algemeen gedachtengoed van m'n leespubliek.
En dan... los van de inhoud, een woordje van waarschuwing aan nietsvermoedende werkgevers. Ik ga hier geen precieze bronnen vrijgeven (ben je gek?) maar de tijd dat een werkgever zich enkel zorgen moest maken over ongeoorloofd e-mailverkeer of Facebookgebruik.... peanuts jongens!
In een poging bescheiden te blijven, ga ik ervan uit dat als mijn blog bezocht wordt... nou ja... dat het maar eentje in de rij is. Bij wijze van ontspanningspauze.
En nee, Olijf wijst met geen ènkele vinger. Want ik bezondigde me zelf vaak aan dit soort van tijd... euh... "gebruik".
Gewoon even zeggen. Meer niet.
Oftewel: een tevreden werknemer is een productieve werknemer. Dus surf maar lekker verder. Maar vergeet je deadlines niet ;-) .... verdiensten enzo, weetjewel?
De enige Italiaan(se?) van de afgelopen week zocht op cucuzza genuisa overigens. Ik weet wat cucuzza is maar verder reikt m'n kennis niet. Ik denk dat ik het ook maar eens zal googlen.
Bij "mooien dike boven beenen onder een kort rokje".... zal ik me maar niet teveel vragen stellen. iiieeeuw! Was trouwens ook een image search. Dubbel iiieeeuw.
ok, ok... het werd iets langer dan voorzien. Tijd voor een gepast einde.....
Er zit een vlieg op m'n scherm.
Soms loopt ze er dwars over heen. En soms stopt ze. En wrijft haar pootjes.
Met de voorste poetst ze de ogen. Met de achterste haar vleugels. De middelste blijven staan.
Daar doet ze niets mee.
Ook uit de film gehaald: een gedicht van ene Donald C. Babcock.
Ik reproduceer. En zoek op.
Ontdek dat de originele - volledige - versie in mijn oren minder kernachtig klinkt dan wat ik in de film hoor.
Dus geef ik beide mee.
Eerst mijn favoriet, de korte versie. Ik hou van kort en krachtig.
Daarna hoe het ooit in zijn volledigheid werd gepubliceerd. Omdat een mens volledig moet zijn in z'n bronvermelding. En eer geven aan wie eer toekomt.
The Little Duck
Now we are ready to look at something pretty special.
It is a duck riding on the waves a hundred feet beyond the surf.
It can rest while the Atlantic heaves because it rests in the Atlantic..
Probably it doesn’t know how large the ocean is.
And neither do you.
But what does he do, I ask you? He sits down in it.
He rests in the immediate as though it were infinity.
That is religion, and the little duck has it.
Correct Dit is geen Duck, laat staan een kleine. En hij zit niet in de zee. En de zee is een meer. Maar er zit religie in dit beeld :)
The Little Duck
by Donald C. Babcock
Now we are ready to look at something pretty special.
It is a duck riding the ocean a hundred feet beyond the surf.
No, it isn’t a gull.
A gull always has a raucous touch about him.
This is some sort of duck, and he cuddles in the swells.
He isn’t cold, and he is thinking things over.
There is a great heaving in the Atlantic,
And he is a part of it.
He looks a little like a mandarin,
Or the Lord Buddha meditating under the Bo tree
But he has hardly enough above the eyes to be a philosopher.
He has poise, however, which is what philosophers must have.
He can rest while the Atlantic heaves, because he rests in the Atlantic.
Probably he doesn’t know how large the ocean is.
And neither do you.
But he realizes it.
And what does he do, I ask you. He sits down in it.
He reposes in the immediate as if it were infinity – which it is.
That is religion, and the duck has it.
He has made himself a part of the boundless,
by easing himself into it just where it touches him.
I like the little duck.
Een film die ik al een poos "in mijn bezit" heb. Ik heb de film. Hoe hij in mijn bezit kwam, kan ik hier maar beter niet neerschrijven. Maar daar gaat het niet om.
Vandaag bekijk ik hem.
En waarom kan ik dat doen?
Omdat ik nog steeds thuis zit. Terwijl ik normaliter had moeten werken.
Waarom ik nog even niet werk, weet u. De rug.
Die overigens aan de beterhand is. Lichamelijk gaat het iedere dag beter. Lichamelijk.
Geestelijk is er opnieuw wat werk aan de winkel maar de wetenschap dat ik er binnenkort wel weer uit kom, helpt om iedere dag verder te gaan.
Ik spring van de hak op de tak, zoals u al gemerkt heeft... of weldra zal merken.
Want ik begon over een film en bleef intussen weer even stilstaan bij lichaam en geest. De mijne.
Zonder twijfel gaat een lezer of twee seffens weer zijn of haar wenkbrauwen fronsen. Maar ook dààr gaat het niet om. Deze blog is de mijne (Oh you Almighty Ego...) en dat maakt - uiteraard - dat ik er schrijf wat ik wil...
Bij deze.
Verkondig ik u dat m'n rug(gegraat) het begaf omdat ik moest stilstaan. Niet eens zozeer vanuit motorisch standpunt. Mentaal moest Olijf er even mee ophouden. En daar zorgde een lumbale discus voor.
"Hoe zie je dat?" hoor ik u vertwijfeld denken (terwijl u hard uw best doet om niet te geloven dat Olijf ten lange leste haar trappers heeft verloren)
Occhot... ik zie dat niet. Het is wat ik ervan maak.... en meer moet dat niet zijn.
Het is wat ik ervan maak omdat ik het nodig heb om in alles een leermogelijkheid te zien.
Volg - als u wil - even mijn gedachtengang. Bedenk daarbij dat de kans groot is dat ik een aantal stappen oversla waardoor het volgen niet noodzakelijk evident is.
Het afgelopen jaar heeft Olijf een beetje her en der geleefd. Zowel in ruimte als in tijd. Zowel in lichaam als in geest. Een hectische bedoening. Me afvragend (maar niet stilstaand bij de vraag) waar ik zijn wil, zijn moet en thuishoor. Wat m'n plaats is in dit leven.
Ondertussen rondlopend als een kip zonder kop. En reizend. Altijd van en naar dezelfde plek, dat wel... maar m'n koffertje werd nooit helemaal uitgepakt.
Even vooruitlopend op de zaak (cliffhangers zijn niet zo m'n ding): m'n koffertje is nog steeds niet helemaal uitgepakt. Dus mocht u denken dat Olijf er nu "uit" is.... helaas, ik ga u teleurstellen.
Maar goed.
Op een dag - 21 juli om exact te zijn - begaf de rug het. Olijf had teveel hooi op haar vork genomen en de rug liet dat fijntjes weten. Door pijn te doen. Rug en linkerbeen. Een zenuwkwestie dus.
Het lichaam was zo vriendelijk om enkel 's ochtends en 's avonds te protesteren, dus Olijf deed vrolijk verder met het gewone leventje. Dat was werken en uiteindelijk ook met vakantie gaan. En algemeen hectisch doen zonder stil te staan bij het hoe en waarom.
Waarna de rug exact 1 maand later besloot er een schepje bovenop te doen. Pijn de hele dag en nacht. Pijn die zich niet liet ontkennen of verdringen. Helse pijn. Het soort waarvan je heel af en toe een traan laat, zelfs wanneer je jezelf daarna verwenst voor zoveel "zwakte". Pijn Twentyfour Seven zoals de Amerikanen zo graag zeggen.
Donderdag 24 augustus werd ik verondersteld terug op de werkvloer te verschijnen. Inmiddels was me duidelijk dat dàt niet ging doorgaan. Dokter hier, dokter daar, scannetje, kine, pilletjes en (meer dan) 3 weken thuis... the works zeg maar.
Het duurde even voor enige verbetering merkbaar werd dus Olijf ging rusten. Veel rusten. Liggen om precies te zijn. Heel veel en lang liggen.
Fijn meegenomen dat de zomer bleef duren want liggen in de zon is niet verboden (lichtpunt :)).
Voor het overige was het alleen maar dàt: veel liggen. Honderdduizend taakjes zien waarvoor ik eindelijk tijd zou hebben... maar niet mocht of kon doen, wilde ik de discus terug krijgen waar hij hoort te zitten, i.e. NIET drukkend tegen een zenuw.
Af en toe, wanneer de beterschap duidelijk en schijnbaar blijvend was, dééd Olijf nog eens wat. Om meteen daarna afgestraft te worden. Waarna ik weer ging liggen. En niets doen.
"Jajajajaaaaa, dus het deed pijn, zoveel weten we nu wel. En wat nog?"
Geduld. Ik kom tot de kern...
Intussen gebeurde er nog één en ander waar ik geen controle over had.
De vriendin die uit haar leven stapte. Zonder daarover te praten.
Een vriend die uit mijn leven stapte. Zonder daarover te praten.
En Olijf die dat één en ander probeerde te begrijpen zonder daar echt in te slagen. En vooral.. zonder daarover te praten.
Met veel tijd omhanden en weinig te doen, beland je in een valstrik. Je gaat denken. En malen. En dingen in vraag stellen. Jezelf ook, onder andere.
Het heeft drie weken geduurd, dat malen. En de kans is groot dat het nog een tijdje doorgaat. Met dat verschil dat ik volgende week weer aan de slag ga... of althans... dat is de bedoeling. En dat zal ook wel lukken. Met dien verstande dat een malende geest "rust" krijgt als hij met andere dingen - lees werk - bezig is. Dus dat is misschien wel goed.
In alle geval (volgt u nog?)... het duurde drie weken. En dat was niet leuk. Gedetailleerder dan dit is op dit punt niet nodig.
Hoewel....
De vraag "Waarom bestà ik?" is best wel een harde noot om kraken. En ... ik ben er nog steeds niet uit. Geen (bevredigend) antwoord openbaarde zich aan mij.
Wèl een antwoord op de vraag "Waarom zit ik hier?". Thuis, dat is.
Ik zit hier... om naar een film te kijken. Over koken. Zen, Respect, slow living, zin hebben in en zin geven aan het leven. En stil te staan.
Vandaar die rug. Ik MOEST even stilstaan en niets doen.
ECHT
NIETS
doen.
Begrijpt u?
Mijn lichaam dwong me ertoe om even te stoppen en een paar dingen te overlopen. Waar ik nog niet uit ben... maar de eerste stap is gezet. En méér dan één stap per keer kan je niet nemen.
Dus beschouw ik het hele gebeuren maar als een geschenk. Waar ik niet om vroeg maar dat ik wel kreeg.
Eén stapje dichter bij m'n antwoord.
Om te besluiten - u hield het lang vol, waarvoor dank - een paar zinnetjes uit de film, die ik ten stelligste aanraad aan iedereen die eens met een levensvraagje zit. Een link naar de trailer vindt u onderaan deze post.
Ik ben niet wijs. Maar ik luister wèl graag naar mensen die al wat langer bezig zijn met wijze dingen.
Edward Espe Brown (filosoof, Zen leraar, chefkok en auteur van "The
Tassajara Bread Book" en "Tomato Blessings and Raddish Teachings") is er eentje van.
Uit de film "How to cook your life" van filmmaker Doris Dörrie (zie ook "Zen and the Art of Motorcycle Maintanance) ~
"Sometimes there are things in our lives that are extremely distasteful. What are you going to do? And there's no way to avoid it. People become sick. Our children become sick and die. Our partners, our parents get Alzheimers. There are some things in our lives, that happen... that are extremely distasteful like these pickles (*). Things happen and there's nothing to do but to... chew and swallow. To take one step after another and go forward."
(*) voor de pickles-analogie moet u de film gezien hebben.
'Your life does not get better by chance, it gets better by change' ~ Jim Rohn
Dat lees ik in de dagmail van vandaag. "Geabonneerd" op de nieuwsbrief van Change-Think+, een magazine dat ik wel eens graag koop. Komend weekend orgainseren ze zelfs een heuse positiviteitsdag. Zou me wellicht goed doen, zo'n dag.
Maar voorlopig heb ik genoeg change voor één persoon. Laat me die nu maar rustig verwerken.
Er zijn diverse redenen waarom Olijf wat zwijgt.
Eén ervan is het Blogspotmysterie, maar daarover heb ik u de oren al voldoende van het hoofd gezaagd.
De andere is de overleden vriendin. Die ik mis, zelfs toen ze in haar minst vrolijke doen was.
Een andere... schrijf ik hier niet neer.
Waaruit u mag besluiten dat Olijf, die ooit begon te bloggen bij wijze van licht-gecensureerde zelftherapie, inmiddels is overgestapt op de iets zwaardere zelfcensuur.
Cretina - idioot - denk ik vaak bij mezelf. Ook dit om meer dan 1 reden.
En terwijl de geestelijke zelfkastijding gaande is, probeer ik me een aantal oude principes eigen te maken. Principes die ik sowieso nooit echt beheerste.
Zoals hier ergens in de rechter zijbalk staan...
"Vat nooit iets persoonlijk op"
"Ga niet uit van veronderstellingen".
"The more you let go, the more you can carry"
en
"The way things are, is the way things are meant to be"
Het is tijd om opnieuw aan introspectie te doen. Zien of ik kan uitvoeren wat ik zo graag "predik".
En meteen weer even gaan zitten om mezelf af te vragen welke les ik dezer dagen moest leren.
Ik ben al een eind, met antwoorden op die vraag. Maar er zit nog méér achter, het kan niet anders.
Zolang Olijf over dezelfde stenen blijft struikelen, moet worden geconcludeerd dat de les nog niet onder de knie is.
Er zit dus méér achter, wat ik u zeg.
Vandaag hou ik het even bij een streepje ontevredenheid. En verdriet. (Ach ja, waarom ook niet, er zit wat zelfbeklag bij...)
Want ook DIT vraag ik me af:
Waarom, terwijl ik zó hard m'n best doe om het leven te leren, lijkt de prijs van m'n zoektocht iedere keer nét buiten handbereik?
"Nét nog niet gesnapt." Tot een andere conclusie kom ik voorlopig niet.
Cretina dus.
Scala sdrucciolevole - glibberige trap... voorzichtig zijn
Vraag me niet hoe dit kon. Olijf probeert en kreeg het even gedaan.... een foto. En ik die dacht dat ik me een nieuw woord eigen maakte. Sdrucciolevole. Glibberig. Een beetje zoals het leven dus.
Ik heb hier graag gezeten...
Heb er zelfs nieuwe mensen mee leren kennen.
En moet er ééntje, Ils, heel hard bedanken voor het idee dat ze me aanreikte, nu al een tijdje geleden, om te gaan bloggen.
Ik heb hier écht heel graag gezeten.
Maar het niet (langer) kunnen uploaden van foto-materiaal weegt me zwaar.
Nou ja... "zwaar".... ik heb er toch wat moeite mee.
Meteen gaan betàlen om méér fotootjes up te loaden, spreekt me niet meteen aan.
Waardoor ik stevig speel met de gedachte om andere oorden op te zoeken.
Ik had het liever ànders gehad.
Bij Ils lukte het om één of andere reden wèl om na een beetje geduld opnieuw te gaan publiceren... op visueeltechnisch vlak dan toch.
Hier wil het minder lukken. Al naargelang duistere door-een-onnozele-sterveling-als-ik-niet-verklaarbare-maar-wat-weet-IK-van-zulke-dingen-?-redenen....
Soms kan ik er nog iets op gooien, foto-gewijs.... maar meestal niet. En ik hou daar niet van.
Nu ja....
ik begrijp dat iederéén op een zeker punt graag centen wil gaan zien voor een service die hij of zij aanbiedt.
Je zou gèk zijn, mocht je een "goed" aanbieden zonder daar op een bepaald ogenblik iets voor terug te vragen.
Maar bon...
Olijf is soms gierig.
En dan is het tijd om naar iets anders te grijpen.
Zéker ben ik op dit ogenblik nog niet.
Er komt een flinke dosis experimenteerwerk bij kijken. Bij overstappen.
Maar het zou kunnen gebeuren.
Dat ik wegga.
En andere oorden opzoek.
Althans..... virtueel.
Want fysiek woon ik nog steeds waar ik al een dikke 10 jaar zit (dus maak u (nog) geen zorgen).
Maar virtueel denk ik na. Heel hard. En probeer ik één en ander uit.
No worries.... eens het zover is, laat ik het wel weten, lieve (trouwe of minder trouwe) lezer.
Maar in alle eerlijkheid.....
Ik vind het spijtig. Dat ik hier "wellicht" weg moet.
Vandaag nam ik afscheid van een heel bijzondere vriendin.
Dat is niet mijn mening.
Het is te zeggen.... dat is niet énkel MIJN mening.
Vele anderen dachten daar precies hetzelfde over.
Zoveel merkte ik afgelopen week, in aanloop naar de uitvaart. En vandaag.
Olijf had tijd. Ik zit thuis. Met een rug die schijnbaar herstellende is maar nog niet helemaal doet wat ie moet doen. Maar goed. Thuis zitten en veel rusten = tijd hebben.
Dus schreef ik alle salsa-vrienden aan met de vraag of ze wat zagen in een gemeenschappelijk afscheidsboeket. Dat zagen ze. Of ze zagen er wat in. Want bijna iedereen antwoordde, bracht nog wat extra contacten aan (waarvan ik geen contactgegevens had) en vonden het een leuk initiatief. Met dank.
Die dank hoefde niet.Ik had en heb nog steeds tijd. Geen kunst dus om een paar mailtjes te sturen en een bloemist te organiseren.
En - ik zei het al - het was een bijzondere vriendin. Van een uitzonderlijk ontwerp, deze vrouw. Een exemplaar waarvan er maar ééntje gemaakt werd en waarbij "men" na haar creatie de mal had vernietigd. Onnavolgbaar. Neem het van me aan.
"Gaat het met je?" vroeg ze me ooit - helemaal out of the blue - op een zomerdansavond. Ik kende haar niet. Of tenminste.... enkel van ziens. Zij kende me ook niet en toch..... zomaar op een wildvreemde afstappen en vragen of het gaat... ik vond dat toen al bijzonder.
Haar opmerkelijk gebaar gebeurde nog in de periode dat Olijf "niet zo goed in haar vel zat". U weet dat ik me eufemistisch uitdruk nu.
Om te remediëren tegen m'n innerlijke strijd en verdriet en het pingpongspel dat maar bleef voortduren (en dat ik meespeelde.... ooooh yes, know thyself) had ik me ingeschreven in salsa-lessen.
Op het ogenblik van B's vraag was al een dansseizoen gepasseerd, voelde ik me met vlagen beter en nam ik links en rechts deel aan dansavonden. Met een al dan niet geforceerde glimlach op m'n gezicht, in de hoop dat niemand zou merken dat het "daarbinnen" nog niet helemaal pluis zat.
En zij....
zij had gewoon door m'n muur heen gekeken, was op me afgestapt en stelde - waarschijnlijk zonder twee keer na te denken, want zo wàs ze - "de" vraag. "Gaat het met je?"
Ik hield het masker nog even op. "Hoezo? Tuurlijk gaat het met me. Dankjewel dat je't vraagt, maar alles is OK hoor".
"OK, goed" liet ze zich niet afschrikken. "Het is maar dat het me lijkt dat je ergens mee zit.... en als je het erover wil hebben, dan wil ik wel eens luisteren als je daar wat aan hebt".
Hoe het gesprek precies verliep, herinner ik me niet meer woord voor woord. Maar dat was de teneur van ons kort onderhoud.
We praatten nog even voort, zonder te diep op m'n problemen in te gaan.... maar het startschot voor een mooie vriendschap was gegeven.
Samen met een handvol vrienden vierden we eindejaar 2010 bij haar thuis. M en ik mochten nadien crashen op haar logeerbed. De ochtend nadien namen we een gezellig ontbijt.... dat uitliep tot ergens in de late namiddag.
We spraken af om samen te gaan dansen, praatten soms avonden aan een stuk over het leven in het algemeen, ons leven (als "rijpere" singles) in het bijzonder, de liefde, het milieu, vriendschap, familie, knutselen, werken, ...... B was een spraakwaterval. Een vrolijke. Een energieke.
En toen...
toen kreeg ze één en ander te verwerken. Geen details, het spijt me, maar het was veel. Héél erg veel voor één persoon om te dragen.
En dan de crisis. Ze was zelfstandige en zag haar werkopdrachten verminderen. De paniek sloeg toe. En samen daarmee haar vrije val richting depressie.
We praatten er nog enkele keren over, maar dat deed ze liever niet.
Of dat nu was omdat ze niemand tot last wilde zijn of omdat ze er niet voortdurend aan wilde herinnerd worden... het zal me altijd een mysterie blijven. Feit is dat ik haar wens om het er niet over te hebben (bijna altijd) respecteerde. Op enkele contacten en een telefoongesprek na. Omdat ik toch even wilde checken.
en dan...
De telefoon. M, de vriendin waarmee ik het ouderjaarsavondbed mee had gedeeld bij B thuis. Dat ze er niet meer was....
Ik schrok. En ook weer niet. Want ik WIST dat ze het erg moeilijk had gehad de laatste tijd. Waardoor ik haar beslissing kon begrijpen. En ook weer niet. Want degene die de beslissing had genomen, was niet de B die we met z'n allen hadden gekend.
Hoe dan ook. Ze is niet meer bij ons. En iedere salsa-vriend(in) die kòn, was vandaag aanwezig voor het laatste afscheid. Een grote groep bleek tijd te hebben. En snotterde dat het een lieve lust was. Olijf incluis.
'Spijtig dat ze niet heeft kunnen zien hoeveel mensen haar graag zagen", schrijft iemand later op FB.
Ik denk dat ze er wel een idee van had. Maar wéten... dat doe je nooit.
Omdat we het bij leven en welzijn nooit vaak genoeg zeggen.
Afijn.... dat vind ik ervan.
en dat begin?
Het kan bijna niet wereldser.
Ik heb Firefox hergeïnitialiseerd. Of geherinitialiseerd. Hoe zeg je dat?
Waardoor ik vandaag via Firefox terug in m'n eigen blog kon.
En B.... die zit in m'n rug... denk ik.
Want ik voelde vandaag geen pijn. Althans, niet dààr.
Ik ben al een hele poos een gebruikster.
Van Firefox. De internetbrowser... of hoe noem je dat?
De standaard - u weet wel, Internet Explorer, ons allemaal opgedrongen door Microsoft en aanverwanten - zette ik op de zijlijn. Niet omdat ik een uitgesproken hekel heb aan Microsoft en wat ze ons door de strot proberen te duwen aan "compatibele" producten (hoewel het woordgebruik in deze zin u vermoedelijk het tegendeel bewijst... I know...). Neen. Internet Explorer had vreselijk veel "kuren".
"Internet Explorer werkt niet meer en zal worden afgesloten". Zomaar. In het midden van een surfsessie. Privé wil je dat nog - ahum - begrijpen. Maar wanneer je beroepshalve al een half uur à driekwartier met opzoekwerk bezig bent en je surfsessie wordt pardoes afgesloten... dan baal je toch wel even.
En na een baalstonde of tien hield ik het voor bekeken.
Terug naar de oude "vriend" Firefox, die ik jaren geleden had leren kennen maar bij de aankoop van een nieuwe laptop opnieuw had vergeten.
Nou goed.
Firefox. Terug even wennen maar het ging.
Met uitzondering van een website die ik - yep yep, beroepshalve! - eens per maand moet bezoeken voor administratieve gegevens. Firefox weigert me gewoon toegang wegens niet beveiligd of iets dergelijks. Tot op heden vond ik geen keuzemogelijkheid om "hun" toegangsweigering te omzeilen.
Dus gebruikte ik IE maar weer voor dat maandelijks bezoek.
En deze week. Toen Firefox me ten stelligste aanraadde te updaten naar hun laatstnieuwe versie, hetgeen ik natuurlijk heel braafjes deed.... en ik sindsdien niet meer kan inloggen op m'n eigen blog.
De inlogbalk is gewoon verdwenen. Wèg. No entry, heel eenvoudig.
Geen idéé hoe ik dat weer rechtzetten kan.
Dus moet IE me weer redden.
Best wel bleeeuuuch eigenlijk. Want tot voor kort ging ik er prat op de meeste van m'n computer- en internetproblemen (meestal) zelf op te kunnen lossen. Nu niet meer. Altijd omwegen zoeken. En achterpoortjes. In dit geval via een browser die vrolijk afsluit wanneer hij niet meer blijkt te werken.
't lijkt wel kiezen tussen het ene kwaad en het andere. En hopen dat ze niet met z'n tweetjes een complot zullen aangaan.
Eén dezer probeer ik nog eens wat met foto's. Ben benieuwd....
Ach nee... laat ook maar. Een photoshopdingetje van ocharme 23KB mocht er niet meer bij van de Blogspotbeheerders.
