als ik wist hoeveel hartzeer ik veroorzaakt heb
door een ondoordachte
"nee, dank je. Zo zie ik je niet"
of hij,
door een nonchalante
"ik doe alsof ik het niet merk en dus bestaat het probleem niet"
als we allemaal aan den lijve zouden ondervinden
wat de andere voelde
op het moment van afwijzing
....
met een beetje compassie
een grijntje medeleven
een scheutje "wees extra voorzichtig, dit gaat pijn doen".... (of je n'et nu wilde of niet)
....
Als we't consequent
iedere keer opnieuw
zèlf aan den lijve zouden ondervinden
.....
we zouden voorzichtiger zijn
denk ik
en dan spreek ik in eerste instantie voor mezelf
als schuldige partij
maar ook een paar keren als lijdend voorwerp.
We zijn mensen
met een verleden
en wondjes. groot en klein.
waardoor we soms andere wondjes maken. Bij onszelf of bij anderen. Zomaar. Voor de sport.
Voor mezelf heb ik ook een handvol vragen die me al enkele decennia achtervolgen.
Ik mag dat zeggen, omdat ik hier al enkele decennia rondloop.
Waarom, onder andere, ik u op een nederlandstalig blog, blijf tergen met italiaanse nummers. Die u - in het beste geval - herkent en misschien apprecieert maar u - .... in het slechtste geval - niet alleen niets zeggen maar uw misschien zelfs een beetje irriteren?
Waarom schotel ik u dit soort muziek voor?
Om mezelf op eerder hautaine wijze te onderscheiden van de rest?
Om u wat bij te brengen (en zo ja, wat precies .... als u niet doorklikt?)
Om m'n latino sense of drama te laten geworden, via andermans muziek?
Om - nóg maar eens - te onderstrepen dat ik een kind van twee werelden ben en het daardoor iedereen a priori moeilijk ga maken om dicht in m'n buurt te komen?
....
ik heb tijd teveel
vooral aan de vooravond van een korte vakantie
nu ik weet dat vroeg wakker worden
voor één keer
eens géén prioriteit is.
en ik kan lullen
dat het een lieve lust is.
De ergste onzin
heeft vriendin
aan de telefoon
al geabsorbeerd.
Met waardig weerwerk
waar ik stil van zou moeten worden
ware het niet
dat m'n brein weer op overdrive schoot
en HET blog
weer ààn moest.
Wat mij persoonlijk het meeste stoort
is
dat ik op een avondje RAI
zo goed als 95% begrijp en volg
en me in gezelschap
voel als een complete nitwit
maar dat
is uiteraard
uitsluitend
mijn probleem
Misschien wel al die redenen.
BeantwoordenVerwijderenNiets om je schuldig over te voelen, toch?
Net zo min als over andere zaken. Zoals je een nitwit voelen in gezelschap. Navragen kan wel eens hilarische toestanden opleveren. Blijken we plots niet de enige. Die zich toch wil onderscheiden van de rest (wat betekent hautain eigenlijk precies?) Die de ander wat wil bijbrengen of meegeven (al weten we vaak zelf niet goed wat), die zich soms zelfs schuldig voelt over de behoefte aan dramatiek middels muziek, die zich wil onderstrepen (vul maar in).
Dat laatste betwijfel ik, maar jij kent jezelf beter dan ik, dat het je profileren als kind van twee werelden anderen belemmert bij je in de buurt te komen. Of moet ik me nu soms, als neppe namaakItaliaan, uitverkoren voelen. Ach, dat wil ik best. Het is me een waar genoegen.
O ja, enne, blijf schrijven. Inclusief Latino drama. Waar moet ik anders mijn 'O ja' momenten vandaan halen?
Aááncora..... hééérlijk. Was 'm totaal vergeten.
Ik denk dat je niet zoveel moet denken, denk ik :-) Gewoon verder doen en zien.
BeantwoordenVerwijderen