je moet het maar klaarspelen. Een telefoongesprek, internationaal (zij het in zo goed als dezelfde taal maar desalniettemin internationaal) onder vrouwen, beide min of meer van middelbare leeftijd of ten minste één van beiden ver daar voorbij.....
Dingen bespreken, in real life, als het ware ......die sommige - zoniet alle - mensen ergens, ooit in hun leven om welke reden ook ...... bézig houden.
En dat deden we dus ook. Ongeveer anderhalf à twee uur lang. Internationaal. Aan de telefoon, lekker ouderwets. Met wisselende audiokwaliteit (maar dat had veel met de "regerende" hand te maken, zo bleek).
De ene die van de ander wou weten wat het nieuwtje was. De andere die de ene ontleedde, in pijnlijk maar verhelderend detail. De ene, die dan weer een beetje weerwerk wou bieden en doen alsof ze een beetje intelligent was, en sprak zoals ze schreef.... met als resultaat dat de conversatie op z'n minst interessant bleef....
het leven is gek.
en hangt op nog gèkker manieren aan elkaar.
We ontmoeten elkaar en drijven dan weer uit elkaar.
Sommige ontmoetingen zijn extreem leuk
Sommige afscheiden zijn pijnlijker dan "leuk" is.
En dan heb je vrienden....
die dit alles
op een bizar eenvoudige manier
kunnen relativeren.
Waardoor je denkt
"ik kan verder. Zo erg is het allemaal nog niet".
En je gaat verder.
en je ziet dat het zo erg allemaal nog niet is.
En je spreekt af. Voor de volgende keer. En kijkt naar de toekomst, zij het de nabije.
Meer moet dat niet zijn.
Toch?
Nee. Meer moet dat niet zijn. Sporadisch samenlopende lijnen.
BeantwoordenVerwijderen