ik vraag me soms af

of het nog zin heeft
dit blog te (onder)houden
(net nu ik DIT heb leren zeggen bij BLOG...)

niet uit één of ander gevoel van tristesse of ontevredenheid
althans niet vandaag
maar omdat
ik het vaak béter vind om niet neer te schrijven wat ik denk
of de gedachte voorbij schiet op een moment dat schrijven minder opportuun is
zoals in bed, onder de douche of in de auto
en wanneer schrijven weer kàn
de gedachte niet meer is wat ze was

hetgeen misschien goed is
omdat ik las
dat we teveel denken
en dat doen we ook
althans, dat doe IK ook
teveel denken

over dingen die er toe doen
en andere die er niet toe doen
al doe ik alsof ze dat wel doen.... er toe doen

...
het is maar hoe je't bekijkt
of net niet bekijkt... eh....
want als je't bekijkt
en je denkt er iets over

tja...
dan ben je weer aan het denken geslagen
en voel je de nood/wens/drang om er wat over te schrijven
wat dan vaak weer niet lukt
om alle redenen die hierboven staan.

dus tja...
ik vraag het me soms wel een beetje af



temidden van al dat (niet) gedenk
hoor ik
op 27 maart
terwijl hier en daar nog mini-restjes sneeuw rondslingeren
van de laatste winterbui afgelopen zondag (zegt men me want ik was niet hier)
bij grosso modo 7°C boven nul (jawel.... erbóven....)
in mijn straat 
waarempel en waarachtig
het geklingel van een "kreemglàskar"
u weet - hoop ik - wat ik daarmee bedoel.
En zoniet... leg ik het u graag uit.
Het is in alle geval koud, lekker en zoet.
De kreemglàs, niet de sneeuw.