een stukje geluk

Om acht uur (zegge en schrijve 20u) arriveer ik ter plaatse. Buiten aan een etablissement niet ver van waar ik woon. Omdat iemand jarig is en de vrienden/dansgenoten het fijn vonden om hem te verrassen na de dansles.
Ik maak sinds kort  deel uit van de dansgroep en mag mezelf een heel klein beetje vriend noemen.

Het is acht uur in de avond en het is niet koud.
Een handvol mensen doet zelfs een terrasje. In het donker.
En ik denk "Dit is goed"


Even later slagen we in ons opzet. Hij is verrast. Of lijkt dat toch. Het is fijn wanneer iemand doet alsof hij compleet verrast is. En misschien IS hij dat wel. Maar dat weten wij niet. En ook wij zijn in onze nopjes of doen alsof we dat zijn.

Het wordt een leuk avondje midden in de week. Met echte mensen en echte bedankjes en echte knuffels en echte lachjes en echte praatjes.
Niemand die je ontvriendt of negeert als je even niet oplet. Gewoon gewoon.
Ik voel me hier goed.
en ik denk "Dit is goed"

Het is elf uur wanneer ik weer naar huis rijd. Dertien graden. Celsius.
Dit is ook goed.
Maar binnenkort kan het weer sneeuwen, zegt de weerman.
Nja....
dat zal dan óók maar goed moeten zijn.

Ik had een leuke paar uurtjes weg van huis. Zo hoort dat. Of ook niet. Maar het was leuk.