Zó zit dat dus

terwijl ik met net afvroeg
of ik niet beter zou zwijgen
(en daar voor mezelf op antwoordde...
waarschijnlijk meer in daden dan in woorden...
dat dat wellicht geen slecht idee zou zijn (geweest))

sla ik de vingers weer ter toets.
(bear with me... soms moet ik wat kwijt, zelfs al is het taalkundig heel erg fout)

Omdat ik,
terwijl ik de afwas doe
- 1 bord, 2 lepels, 1 (klein) kookpotje, 1 glas en 1 snijplank -
me onwillekeurig realiseer waaròm ik online schrijf welke scheet ik vandààg ook alweer liet
(alsof ik dat niet wist... waardoor het vaak wijzer lijkt gewoon te zwijgen, ook - of vooràl - online...)

Nou ja...
mijn scheet komt online
omdat ik ze thuis niet kwijt kan.
Zo eenvoudig is dat.


Zo leert u
tegen wil en dank
dat Olijf vandaag voldaan haar bed zal in kruipen
omdat mij niets mankeert.
Dat zegt mijn bloed.
Of dat zegt mijn dokter via het labo via mijn bloed.
Goede lever, goede nieren, goede schildklier en menodinges nog bijlange niet in zicht.
Schitterend nieuws heet dat.
Behalve dat het extra gewicht "dus" enkel en alleen bij "moi" ligt
en niet bij iets wat niet naar behoren functioneert.
En dat terwijl m'n voeding bijna niet meer gezonder of lighter kan. Misschien net een beetje tè light...
Dus besloot deze Olijf om het eens op de klassieke manier te proberen. Met hulp. Van buitenaf. Die morgen uitgeprobeerd wordt.
Ik zeg niet veel méér dan WW. Maak ervan wat je wil. Een goed verstaander.....

Hier komt het dus op neer.
Dat een relatief intelligent wezen als Olijf "weetjes" als deze publiek maakt
aldus aandacht trekkend (of minstens zoekend)
terwijl eender welk ander (behoorlijk) normaal mens daar stil over zwijgt. Of het tenminste binnen de vier muren van de eigen woning houdt.

Nou ja ... goed... zo zit dat dus. Ongeveer.

En terwijl de autoanalyse ontspoort of (nog steeds of steeds vaker) kant noch wal raakt
probeert een blogster de draad weer op te pikken
van het dankbaar kijken
verwonderd fotograferen
en blij posten.
Dat het leven fijn is
en wonderful
en niets dan leute en avontuur.

• Met een streepje rood in de lucht, gekiekt achter een rijdend stuur
• een vlekje gemist rood op een gevel, nog steeds achter datzelfde stuur
• en een "Ilske" in de woonkamer. 

Vanavond gekocht

• omdat ik gezond ben. Blakend gezond. Zelfs zónder de toevoeging "voor iemand van mijn leeftijd". Want m'n longen presteren boven de 100%... en dat hoor ik graag, op bijna 6 maanden afstand van m'n laatste sigaret.
• De (lucht)thermometer haalt de twee cijfers nog steeds niet maar de zon scheen. De hele dag. En een vrolijk mens viert zoiets.
• Alles werkt in m'n lijf. Naar behoren, zo blijkt. En ook dàt is "geweldig".
• Ik heb een leuke job, fijne collega's en een eigen dak boven m'n hoofd.
• Mocht de job wegvallen, dan heb ik nog steeds een sociaal vangnet en een spaarpotje dat enkele calamiteiten opvangt. In tijden als deze... voorwaar een gedachte die goud waard is.

....
....
.... .... .... ....
Zodra de irritant eeuwige optimist even het fatsoen heeft om haar positieve bek te houden
geef ik ook even toe

dat ik soms (vaak) nog denk aan B, die na haar honderden uitbundige lachsalvo's een eind maakte aan haar werelds bestaan
en dat ik haar mis. Heel hard soms. Zeker deze maand, dat ze 53 had moeten vieren.
Met nieuwe plantjes in haar moestuin. Onder de serre die ze vorig jaar nog kocht. Met alle verplantplannen die ze nog had en me had meegedeeld. Vandaag vroeg ik me af hoe haar tuin er nu zou uit zien...

dat tijd en ruimte me soms parten spelen. In de zin van... liever èlders, als het mag. Zelfs al zit daar niemand op me te wachten.
En dan flitst even door me... zelfs van de laatste keer postte ik geen enkele foto.
Nu ja. Vandaag dan even wèl. Enkele. Niet te veel. Want ik ben hier. En niet daar.
Zoals dat hoort, wellicht. En daar hoor ik verder niet over te zeuren.

heb ik het ooit met u gehad over deze plant?....

déze plant ja. Drie meter hoog.
Hàd ik het er met u ooit over?

ik vraag me soms af

of het nog zin heeft
dit blog te (onder)houden
(net nu ik DIT heb leren zeggen bij BLOG...)

niet uit één of ander gevoel van tristesse of ontevredenheid
althans niet vandaag
maar omdat
ik het vaak béter vind om niet neer te schrijven wat ik denk
of de gedachte voorbij schiet op een moment dat schrijven minder opportuun is
zoals in bed, onder de douche of in de auto
en wanneer schrijven weer kàn
de gedachte niet meer is wat ze was

hetgeen misschien goed is
omdat ik las
dat we teveel denken
en dat doen we ook
althans, dat doe IK ook
teveel denken

over dingen die er toe doen
en andere die er niet toe doen
al doe ik alsof ze dat wel doen.... er toe doen

...
het is maar hoe je't bekijkt
of net niet bekijkt... eh....
want als je't bekijkt
en je denkt er iets over

tja...
dan ben je weer aan het denken geslagen
en voel je de nood/wens/drang om er wat over te schrijven
wat dan vaak weer niet lukt
om alle redenen die hierboven staan.

dus tja...
ik vraag het me soms wel een beetje af



temidden van al dat (niet) gedenk
hoor ik
op 27 maart
terwijl hier en daar nog mini-restjes sneeuw rondslingeren
van de laatste winterbui afgelopen zondag (zegt men me want ik was niet hier)
bij grosso modo 7°C boven nul (jawel.... erbóven....)
in mijn straat 
waarempel en waarachtig
het geklingel van een "kreemglàskar"
u weet - hoop ik - wat ik daarmee bedoel.
En zoniet... leg ik het u graag uit.
Het is in alle geval koud, lekker en zoet.
De kreemglàs, niet de sneeuw.

Ancora

soms denk ik

als ik wist hoeveel hartzeer ik veroorzaakt heb
door een ondoordachte
"nee, dank je. Zo zie ik je niet"

of hij,
door een nonchalante
"ik doe alsof ik het niet merk en dus bestaat het probleem niet"

als we allemaal aan den lijve zouden ondervinden
wat de andere voelde
op het moment van afwijzing

....
met een beetje  compassie
een grijntje medeleven
een scheutje "wees extra voorzichtig, dit gaat pijn doen".... (of je n'et nu wilde of niet)
....

Als we't consequent
iedere keer opnieuw
zèlf aan den lijve zouden ondervinden

.....

we zouden voorzichtiger zijn
denk ik

en dan spreek ik in eerste instantie voor mezelf
als schuldige partij
maar ook een paar keren als lijdend voorwerp.
We zijn mensen
met een verleden
en wondjes. groot en klein.
waardoor we soms andere wondjes maken. Bij onszelf of bij anderen. Zomaar. Voor de sport.

Voor mezelf heb ik ook een handvol vragen die me al enkele decennia achtervolgen.
Ik mag dat zeggen, omdat ik hier al enkele decennia rondloop.

Waarom, onder andere, ik u op een nederlandstalig blog, blijf tergen met italiaanse nummers. Die u - in het beste geval - herkent en misschien apprecieert maar u - .... in het slechtste geval - niet alleen niets zeggen maar uw misschien zelfs een beetje irriteren?

Waarom schotel ik u dit soort muziek voor?

Om mezelf op eerder hautaine wijze te onderscheiden van de rest?
Om u wat bij te brengen (en zo ja, wat precies .... als u niet doorklikt?)
Om m'n latino sense of drama te laten geworden, via andermans muziek?
Om - nóg maar eens -  te onderstrepen dat ik een kind van twee werelden ben en het daardoor iedereen a priori moeilijk ga maken om dicht in m'n buurt te komen?



....
ik heb tijd teveel

vooral aan de vooravond van een korte vakantie
nu ik weet dat vroeg wakker worden
voor één keer
eens géén prioriteit is.

en ik kan lullen
dat het een lieve lust is.

De ergste onzin
heeft vriendin
aan de telefoon
al geabsorbeerd.
Met waardig weerwerk
waar ik stil van zou moeten worden
ware het niet
dat m'n brein weer op overdrive schoot
en HET blog
weer ààn moest.

Wat mij persoonlijk het meeste stoort
is
dat ik op een avondje RAI
zo goed als 95% begrijp en volg
en me in gezelschap
voel als een complete nitwit

maar dat
is uiteraard
uitsluitend

mijn probleem

zij zei, zij zei

je moet het maar klaarspelen. Een telefoongesprek, internationaal (zij het in zo goed als dezelfde taal maar desalniettemin internationaal) onder vrouwen, beide min of meer van middelbare leeftijd of ten minste één van beiden ver daar voorbij.....

Dingen bespreken, in real life, als het ware ......die sommige - zoniet alle - mensen ergens, ooit in hun leven om welke reden ook ...... bézig houden.

En dat deden we dus ook. Ongeveer anderhalf à twee uur lang. Internationaal. Aan de telefoon, lekker ouderwets. Met wisselende audiokwaliteit (maar dat had veel met de "regerende" hand te maken, zo bleek).

De ene die van de ander wou weten wat het nieuwtje was. De andere die de ene ontleedde, in pijnlijk maar verhelderend detail. De ene, die dan weer een beetje weerwerk wou bieden en doen alsof ze een beetje intelligent was, en sprak zoals ze schreef.... met als resultaat dat de conversatie op z'n minst interessant bleef....

het leven is gek.
en hangt op nog gèkker manieren aan elkaar.
We ontmoeten elkaar en drijven dan weer uit elkaar.
Sommige ontmoetingen zijn extreem leuk
Sommige afscheiden zijn pijnlijker dan "leuk" is.
En dan heb je vrienden....
die dit alles
op een bizar eenvoudige manier
kunnen relativeren.
Waardoor je denkt
"ik kan verder. Zo erg is het allemaal nog niet".

En je gaat verder.
en je ziet dat het zo erg allemaal nog niet is.
En je spreekt af. Voor de volgende keer. En kijkt naar de toekomst, zij het de nabije.
Meer moet dat niet zijn.
Toch?

20 maart samengevat

De Lente is begonnen, zo blijkt. En ik maar denken dat er nog een dag te wachten viel.
NIET dus. Het was vandaag.

Hàdden we nog een dagje kunnen wachten, dan hadden we dit misschien niet hoeven zien op de eerste dag van de Lente.

Begrijp me niet verkeerd. Ik hou van sneeuw. Tot vorige week hield ik nog van sneeuw.
Maar wanneer hij nat en kleffig wordt en het eigenlijk feitelijk al Lente had moeten zijn, met fluitende vogeltjes en stralende zonnetjes en geur van het eerste afgereden gras.....
dan vind ik sneeuw maar flauw. Zoals vandaag. Op de eerste dag van de Lente.... dus.

Maar zo zijn er nog wel dingen die anders zijn dan ik ze graag zou hebben.
De meer existentiële wil ik niet eens bespreken.
Die van lichamelijke aard liet ik vandaag in de snelte onderzoeken. Of dat zal gebeuren.
Wat bloed laten afnemen, een paar dingen en hun mogelijke samenhang besproken en een actieplan opgesteld. In samenwerking met m'n vertrouwde huisarts. Die me goed genoeg kent om te weten dat, wanneer Olijf langskomt, het niet is om even "aandacht" te krijgen ... en me dus - gelukkig! - ernstig neemt, zelfs al stààt hij niet helemaal achter m'n standpunt.

Volgende week maandag zou ik al een beetje wijzer moeten zijn. Woensdag keer ik nog even terug voor een update en gelijkstemmen van de snaren. Neuzen in dezelfde richting en meer van dat soort BS :)

 Ik hoop in de goeie richting te zitten. Het is tijd.

het is niet omdat

ik niet even vaak schater als voorheen
dat daarom àlle onnozelheid aan me voorbij gaat.

deze foto is van ene D. Fleetham
(vóór ik hem - de foto, niet Dave - horizontaal flipte om een punt te maken)

When mommy does, she cies

heel wat zit me dwars
en daarom zwijg ik
liever
voorlopig

omdat erover zeuren niet de minste zin heeft

17 maart: samenvatting

De avond voordien: avond met de zussen.
eerste muffins ooit. Groot fiasco. Of misschien ook niet. Olijf gooit niet weg, ten koste van "de lijn".

Signature dish: Roomstrudl. Alles wordt enthousiast opgegeten

17 maart 2013: resten van de sneeuw .
Ik vind het onvoorstelbaar...

we zullen maar zwijgen van contrasten zeker?

Rueda voorlaatste les.
Olijf had de hare al. Hier zijn gevorderden aan 't werk

Ik schrijf niet veel vandaag.
Olijf wisselde nog eens van jaren. Al een poosje geen 39 forever meer.
Was al bij al een leuk weekend.
Eten en taartje met familie de avond voordien.

Paar uurtjes monovinnen en rueda de dag zèlf. Alles in (hoofdzakelijk) goed gezelschap.
met een Tournée généralleke om de aandacht te trekken.

Want ik heb me laten vertellen dat ik een nood heb aan  conferme continue. Voortdurende bevestiging dus.

Eerst voelde ik me een beetje (meer dan een beetje) op de tenen getrapt.
Waarna ik mezelf weer even ging bekijken.

De eeuwige clown op het werk.
De vuilgebekte (maar lees: vrijgevochten) vrouw onder vrienden. Met veel lawaai.
en meer dan dagelijkse FB-posts.

Ik geloof dat ik aandacht zoek.
Dus is less  waarschijnlijk more.
....
....
....
of zoek ik dan gewoon wéér aandacht maar op een andere manier?????? 
f*ck

noot van geruststelling

voor wie geen FB heeft
of mijn vriendschapsnaam niet kent

Olijf doet niet aan wanhoopsdaden

getuige hiervan

volgende pic

of ook

als een gedachte
gelijk stond aan de daad

dan was ik nu stinkend rijk.
Go figure :)

Yesterday's post & Whoopi

Gek toch, hoe een dubbeltje rollen kan... zou eentje uit het Noorden zeggen (en ik, onnozele Vlaming, me maar afvragen hoeveel centen een dubbeltje zijn)

maar goed.

Wat ik vannacht schreef,
tijdens een minder verlicht moment
en wat hier rond minuut 33  en 10 seconden gezegd wordt...
ik krijg het daar dan even koud van.

 

Ik raad je NIET aan om meteen te springen naar dat fragment. Tussen nul en drieëndertig zegt ze nog een paar zinnige dingen ... dus als je een klein uurtje teveel hebt (en ik wéét dat u - drukke huisman/vrouw - dat niet hebt maar ik doe heel even alsof u, net als een kinderloze eeuwige vrijgezel wèl  "zomaar" een uur kan weggooien...... en vraag u dus om u te zetten op een gemakkelijke stoel/zetel en het hele bijna-uur uit te kijken want weinigen spreken zo duidelijk met zùkke eenvoudige woorden en beide voeten op de grond..... DOEN dus, mocht het verzoek nog niet duidelijk of expliciet genoeg zijn..... zucht.... :) :))
KIJK dan even. Dat wou ik gezegd hebben.

Deze draag ik op
Aan Ils die me voortdurend steunt met een welgeplaatst smsje dat ik maar zelden onmiddellijk of tijdig of gepast kan beantwoorden
Aan Nachtbraker die de les in het verleden ziet
Aan Lehti die altijd de juiste woorden vindt om de zwever te doen landen en de realist te doen vliegen
Aan Bentenge die toont hoe een happy family eruit kan zien
Aan een nieuwe collega van me die sinds een goed half jaar m'n leven mooier maakt
en aan Nadia die telkens weer opnieuw overal sterkte vindt.

Ook een beetje aan F., een meisje uit m'n nieuwe (voor haar oude) dansgroep, die me de link zonder het te weten aan de hand deed en die binnen een goed half uurtje jarig is.

There's no such thing as coincidence...  dacht ze.
En ze noteerde het telefoonnummer van de collega waarvan ze vandaag ontdekte dat hij een heuse oldtimer Vespa van de hand wil doen voor een vriendenprijsje.

of... zoals ik las bij iemand die ik niet ken en "dus" per definitie niet eens hoef te vertrouwen (maar het klonk OK en voor de rest ook redelijk schadeloos)

Quando in un uomo i ricordi sono maggiori dei suoi sogni significa che sta invecchiando. 
Wanneer 's mans herinneringen langer (groter) zijn dan zijn dromen, is hij (te) oud aan het worden.
Toegeschreven, volgens de reciteerder, aan Jacques Mayol, Free diver extra-ordinaire......

Nou ja...
stoor u eventjes niet aan de bronkeuze
of de ietwat bizarre sprong naar free diving.
Maar hou het in gedachten. ... Ik zou er op terug kunnen komen :)

handvol

Er is een handvol mensen op heel deze kloot

....
laat me nu even discrimineren....
het is laat in de nacht
in deze tijdzone is niemand wakker
tenzij wie net wakker werd door de wekker voor de "vroege" ploeg
(en hij/zij denkt wèrkelijk niet aan het lezen van een blog als deze)

laat me dus even discrimineren
en ènkel één groep mensen eruit lichten
zonder de anderen tekort te willen doen in hun belang of draagwijdte

ik licht het andere  geslacht eruit
de mannen, in mijn geval
die iets betékenden voor Olijf


Ik noem ze niet bij naam
ze zijn met z'n weinigen
maar wegen een eindje door

Hoewel geen ènkele, met uitzondering van m'n papà, me "gedragen" heeft
(maar sommigen kwamen in de buurt, zij het niet op romantische wijze)

....

dan bedenk ik....
dat
INDERDAAD
geen ènkele man die me droeg
dit op romantische wijze deed

en ik me afvraag
wat de toekomst brengen zal

gezien de tijd die reeds passeerde
en de tijd die ik mezelf gegeven heb op deze kloot

Ik ben nog niet halfweg
en heb een héleboel vragen.
Méér dan de gemiddelde puber in de lade liggen heeft.

En nu gij........

( no labels, no sense)

3u40

in de morgent.

Alweer een nacht met (minstens) onderbroken slaap, zoniet gemankeerde.

Nek en schouderpijnen (ik klaag er niet graag over maar ze zijn er wel, al maanden)
slapeloosheid, geheel of gedeeltelijk
zorgen en gedachten, zij het dan wel niet over eigen kinderen.... maar alles wat daaruit of -van kan afgeleid worden
spijtjes en verdrietjes over dingen die ik had kunnen doen/hebben/beleven maar niet deed/heb/belAF..... omdat ik dat op dat ogenblik niet wou/kon/wou........


het is niet altijd even simpel
jezelf erkennen
jezelf laten kennen
toegeven wat er gaat en niet gaat....

aan tenminste
één
persoon in heel deze wereld

ééntje maar
op de 7 miljard (en nog wat)
toegeven wie of wat je bent

....

Wanneer je draait en keert in je bed
wellicht omdat een "pauze"  (in mijn geval wellicht maar nog niet bevestigd, de 'menodinges') zich aanbiedt....
en nachten voorbij gaan in totaal blanco
terwijl de dagen - althans de professionele (al de rest telt nog amper mee.....) - voorbijvliegen in een ijltempo.....

dan denk je wel eens
ik begrijp "sommigen"
die het niet meer aankonden
en zichzelf
hoogstwaarschijnlijk
niet lieten kennen
tot op het breekpunt.

Maar ik denk.
Ik ben stèrker dan dat.
En draai me om.
Leg één hand op m'n hart en een ander op m'n buik.
Reciteer een persoonlijke mantra
en denk/hoop/verlang
dat iets zich wel zal rechttrekken/verbeteren/veranderen

om morgen weer met volle moed en brede glimlach aan te kunnen.
Want op mij
rekenen een paar mensen.
Niet heel veel.
Maar een paar.

Habemus Què?????????

Habemus Papam

voila sie.
13 dagen zonder paus.
5 stemmingen
en er komt er eentje uit waar blijkbaar niemand op had durven wedden.

Maar ze houden al van hem.
Hij zegt heel gewoon "goeden avond" en "Buona notte". "Morgen ga ik wat bidden en we zien elkaar spoedig terug"
Wat een spontane man, Jorge Mario Bergoglio, aartsbisschop van Buenos Aires.

AKA Paus Franciscus.

ziezo. We kunnen weer op onze twee oren slapen. Enzo.....
De roomskatholieke kerk heeft weer een leider.
Nu Italië nog.

Ik zie al wat extra kilootjes tussen foto 1 en 2. Maar hoe oud foto 1 is, weet Olijf u niet te vertellen. Nummer 2 is zeer recent, neem het van me aan :)

een stukje geluk

Om acht uur (zegge en schrijve 20u) arriveer ik ter plaatse. Buiten aan een etablissement niet ver van waar ik woon. Omdat iemand jarig is en de vrienden/dansgenoten het fijn vonden om hem te verrassen na de dansles.
Ik maak sinds kort  deel uit van de dansgroep en mag mezelf een heel klein beetje vriend noemen.

Het is acht uur in de avond en het is niet koud.
Een handvol mensen doet zelfs een terrasje. In het donker.
En ik denk "Dit is goed"


Even later slagen we in ons opzet. Hij is verrast. Of lijkt dat toch. Het is fijn wanneer iemand doet alsof hij compleet verrast is. En misschien IS hij dat wel. Maar dat weten wij niet. En ook wij zijn in onze nopjes of doen alsof we dat zijn.

Het wordt een leuk avondje midden in de week. Met echte mensen en echte bedankjes en echte knuffels en echte lachjes en echte praatjes.
Niemand die je ontvriendt of negeert als je even niet oplet. Gewoon gewoon.
Ik voel me hier goed.
en ik denk "Dit is goed"

Het is elf uur wanneer ik weer naar huis rijd. Dertien graden. Celsius.
Dit is ook goed.
Maar binnenkort kan het weer sneeuwen, zegt de weerman.
Nja....
dat zal dan óók maar goed moeten zijn.

Ik had een leuke paar uurtjes weg van huis. Zo hoort dat. Of ook niet. Maar het was leuk.

omdat het tijd was

verwacht u niet aan veel onder deze titel.
Hij dient vooral als geheugensteun voor Olijf, maar vandaag gaat er niet veel mee gebeuren.
Omdat gemoederen moeten bedaren en denkpauzes moeten ingelast.

om de aandacht enigszins af te leiden
en omdat u dit blog vandaag met een gelukzalig gevoel moge  verlaten
geef ik u
biologische wortelen.

die eruit zien als volgt:

Links geschild. Rechts.... niet.

geen tekenen van verval. Dit is de oerwortel... zei de reformzaakmanager me.

Verder:
de minituin is aan z'n einde toe. Linzen passeerden de 10 cm met gemak. Al de rest niet
en ik leg me daarbij neer. Vertaling: morgen contempleer ik een volledige consumatie van de eerste tuin.

De tweede tuin werd inmiddels opgestart en voor de derde overweeg ik uitsluitend linzen. Vanwege de opbrengst.

Er IS dus groei.
En méér productiefs heb ik niet te melden.

Ik ga ervan uit dat u weet hoe 10 cm eruit zien.
Geen linzenfoto vandaag.

Oh ja. HIER scheen de zon de hele dag.
Ik hoop dat dat voor u ook het geval was.

lijstje

Op 1 maart legden we de laatste hand aan de nieuwe winkel
en stierf een jaar geleden Lucio Dalla.
Op 2 maart ging de nieuwe winkel open. Schitterende dag en kroon op maandenlang doorwerken, soms stressen en ... raar maar waar voor Olijf... ettelijke onrustige nachten.
Ik at ook met moeder op een beurs voor all things Italian. Een vernietigend stukje blog over de catering hoop ik u eerstdaags te mogen serveren.
Op 3 maart kreeg Olijf haar eerste apnee-training in een zwembadje waarvan ik het bestaan niet kende. Maar het viel reuze mee en hiermee gaan "we" verder :)
Gevolg: vóór de dansnamiddag is een dutje welgekomen (hetgeen vlak na dit handvol woorden zal geschieden)
Op 4 maart werd Dalla geboren heel wat jaren geleden. Vorig jaar werd hij ter aarde besteld.... en zat Olijf het nieuws op de TV te volgen.... in het Zuiden. Wanneer m'n volgende trip plaatsvindt, weet ik niet,... om diverse redenen (grondig nadenken is daarvan de belangrijkste).

Er zijn schrijvenswaardige dingen. Voor mij. Op sommige van die dingen ben ik zelfs trots.
Maar nu wint slaperigheid het van de drang tot schrijven en gaat het blog even af.
Tot nader order :)

Santé