dur de comprenure

Er wordt me zonet gevraagd... "En? Hoe gaat het met jou?"
De vraag komt van een vriendin die ik al lange tijd niet meer gezien heb.

Nu... Hoe antwoord je op zo'n vraag?
Zoals ik het zie, zijn er verschillende mogelijkheden.

Je geeft het obligate antwoord: "Goooeeeed, gooeeed, met mij gaat alles prima."... zelfs wanneer dat niet zo is. Daarmee heb je het spelletje meegespeeld en hoeft niemand zich zorgen te maken om je. Da's gemakkelijk en "proper".

Je bent een fervent aanhanger van oneindig optimisme en gelooft dat je aantrekt wat je denkt/voelt.
Met andere woorden: het antwoord MOET zijn: "Goed! Ik heb alles onder controle." Een beetje affirmatie tot je het zelf gaat geloven als het ware.
Op dagen dat het werkelijk goed gaat, heb je daar geen problemen mee. Maar ik daag iedereen uit om dat overtuigd uit te spreken op het moment dat het huilen je nader staat dan het lachen.
Probeer maar even... Neem je tijd...

Of je antwoordt zoals je verwacht dat anderen antwoorden op jouw welgemeende vraag. Je verwacht de waarheid.
Ik leg uit.
Wanneer ik iemand vraag hoe het met hem/haar is, dan is het daadwerkelijk m'n bedoeling om te vragen naar diens huidige toestand. Niet die van gisteren, niet zoals hij/zij zou willen dattie morgen is. Neen, de toestand van vandaag.
Interesseert het me niet, dan laat ik de vraag achterwege. Eenvoudig.
Het antwoord mag lang zijn, uitgebreid en indien nodig met verder vraag en antwoord.

Voor mezelf stel ik vast dat ik (helaas) niet altijd naar de eigen norm leef (hoe zeg je dat in mooi AN? I don't practice what I preach... help, Ils...)
Mij wordt dus gevraagd hoe het met me is.
Prompt probeer ik in te schatten of die persoon de vraag uit beleefdheid dan wel uit interesse stelt. En het antwoord zal navenant zijn.
Zelden, tenzij met m'n beste vrienden, zal ik werkelijk antwoorden dat het NIET prima is met me (wanneer dat zo is). Meestal hou ik toch maar het bij "gooooeeeed, goooeeeed" of "op en neer" zonder teveel verdere uitleg.

Vandaag wil ik uitschreeuwen dat het potverdorie niet prima is met me... ik overloop in m'n hoofd bij wie ik eens kan gaan uithuilen... en bedenk dan dat ik dat niet kan of wil doen.
Gewoon m'n eigen vier muren getuige laten zijn van de gevolgen van wat ik mezelf al veel te lang aandoe.
Meer dan genoeg mensen die best bereid zouden zijn om de troostende schouder te bieden, dààr niet van.

Wat weerhoudt me?

De welgemeende goede raad aan mijn adres en kwaadsprekerij over iemand die ik niet beschimpt wil zien. Wat me overkomt, heb ik grotendeels aan mezelf te wijten.

M'n koppigheid die (voorlopig) nog steeds niet toelaat dat ik loslaat, waardoor ik weet dat die "ops en neers" nog wel een tijdje zullen blijven voortduren. En daarom niet bij iedere crisis willen gaan aankloppen bij het legertje troosters.

Een soort van zelfspot, zij het bittere, om het onnozel emotionele wezen dat ik ben. Het mensje in mij dat graag wat minder (over)gevoelig zou willen zijn... en zich daarom alvast traint door het niet zoeken van steun.

De onvoorstelbaar stomme gedachte dat er maar één schouder is die telt... alle andere schouders ten spijt.

Die schouder trok zich vandaag nog maar eens terug. Geen verwijt daarom. De schouder heeft waarschijnlijk overschot van gelijk.
Maar ik mis die.
Alweer.

dur de comprenure... dat is ik... ten voeten uit.
en daaruit volgt: eigen schuld dikke bult, wie niet horen wil moet voelen, wat baten kaars en bril als den uil niet zienen wil. Oftewel: Sandra krijgt géén beer.

Tot slot: dit is géén oproep tot massaal medelijden met Olijf, géén uitnodiging om mijn "bron van verdriet" aan de schandpaal te nagelen. Beschouw het, lieve lezer, als een poging tot zelftherapie, hoe pathetisch het ook moge lijken.