vrijdag 27 maart 2009

dur de comprenure

Er wordt me zonet gevraagd... "En? Hoe gaat het met jou?"
De vraag komt van een vriendin die ik al lange tijd niet meer gezien heb.

Nu... Hoe antwoord je op zo'n vraag?
Zoals ik het zie, zijn er verschillende mogelijkheden.

Je geeft het obligate antwoord: "Goooeeeed, gooeeed, met mij gaat alles prima."... zelfs wanneer dat niet zo is. Daarmee heb je het spelletje meegespeeld en hoeft niemand zich zorgen te maken om je. Da's gemakkelijk en "proper".

Je bent een fervent aanhanger van oneindig optimisme en gelooft dat je aantrekt wat je denkt/voelt.
Met andere woorden: het antwoord MOET zijn: "Goed! Ik heb alles onder controle." Een beetje affirmatie tot je het zelf gaat geloven als het ware.
Op dagen dat het werkelijk goed gaat, heb je daar geen problemen mee. Maar ik daag iedereen uit om dat overtuigd uit te spreken op het moment dat het huilen je nader staat dan het lachen.
Probeer maar even... Neem je tijd...

Of je antwoordt zoals je verwacht dat anderen antwoorden op jouw welgemeende vraag. Je verwacht de waarheid.
Ik leg uit.
Wanneer ik iemand vraag hoe het met hem/haar is, dan is het daadwerkelijk m'n bedoeling om te vragen naar diens huidige toestand. Niet die van gisteren, niet zoals hij/zij zou willen dattie morgen is. Neen, de toestand van vandaag.
Interesseert het me niet, dan laat ik de vraag achterwege. Eenvoudig.
Het antwoord mag lang zijn, uitgebreid en indien nodig met verder vraag en antwoord.

Voor mezelf stel ik vast dat ik (helaas) niet altijd naar de eigen norm leef (hoe zeg je dat in mooi AN? I don't practice what I preach... help, Ils...)
Mij wordt dus gevraagd hoe het met me is.
Prompt probeer ik in te schatten of die persoon de vraag uit beleefdheid dan wel uit interesse stelt. En het antwoord zal navenant zijn.
Zelden, tenzij met m'n beste vrienden, zal ik werkelijk antwoorden dat het NIET prima is met me (wanneer dat zo is). Meestal hou ik toch maar het bij "gooooeeeed, goooeeeed" of "op en neer" zonder teveel verdere uitleg.

Vandaag wil ik uitschreeuwen dat het potverdorie niet prima is met me... ik overloop in m'n hoofd bij wie ik eens kan gaan uithuilen... en bedenk dan dat ik dat niet kan of wil doen.
Gewoon m'n eigen vier muren getuige laten zijn van de gevolgen van wat ik mezelf al veel te lang aandoe.
Meer dan genoeg mensen die best bereid zouden zijn om de troostende schouder te bieden, dààr niet van.

Wat weerhoudt me?

De welgemeende goede raad aan mijn adres en kwaadsprekerij over iemand die ik niet beschimpt wil zien. Wat me overkomt, heb ik grotendeels aan mezelf te wijten.

M'n koppigheid die (voorlopig) nog steeds niet toelaat dat ik loslaat, waardoor ik weet dat die "ops en neers" nog wel een tijdje zullen blijven voortduren. En daarom niet bij iedere crisis willen gaan aankloppen bij het legertje troosters.

Een soort van zelfspot, zij het bittere, om het onnozel emotionele wezen dat ik ben. Het mensje in mij dat graag wat minder (over)gevoelig zou willen zijn... en zich daarom alvast traint door het niet zoeken van steun.

De onvoorstelbaar stomme gedachte dat er maar één schouder is die telt... alle andere schouders ten spijt.

Die schouder trok zich vandaag nog maar eens terug. Geen verwijt daarom. De schouder heeft waarschijnlijk overschot van gelijk.
Maar ik mis die.
Alweer.

dur de comprenure... dat is ik... ten voeten uit.
en daaruit volgt: eigen schuld dikke bult, wie niet horen wil moet voelen, wat baten kaars en bril als den uil niet zienen wil. Oftewel: Sandra krijgt géén beer.

Tot slot: dit is géén oproep tot massaal medelijden met Olijf, géén uitnodiging om mijn "bron van verdriet" aan de schandpaal te nagelen. Beschouw het, lieve lezer, als een poging tot zelftherapie, hoe pathetisch het ook moge lijken.

maandag 23 maart 2009

Sandra en de berenfamilie

Sandra wil graag een beer hebben, een knuffelbeer waar ze de hele dag mee kan knuffelen. Maar ze krijgt geen beer; niet voor haar verjaardag, niet met Kerstmis en ook al niet met Pasen.
Daarom is Sandra erg verdrietig.
"Mama," vraagt ze, "krijg ik nog een teddybeer?"
"Nee Sandra, je hebt genoeg knuffeldieren!" antwoordt mama.

Sandra vraagt het aan papa.
"Hou toch op met dat gezeur!" bromt hij.

Sandra vraagt het aan tante Rosa.
"Meisje, je moet leren niet zoveel te vragen," zegt tante Rosa bestraffend.
Sandra begrijpt dat ze geen beer krijgt.

Niet lang daarna wordt Sandra ziek. Ze speelt niet meer en ze lacht niet meer. Ze laat haar soep staan en ze ligt te rillen in bed.
(...)

Voilà, het derde boek dat ik vond waarin een Sandra de hoofdrol speelt. U raadt het, het is een kinderboek.
Het meisje wil dus een knuffelbeer en krijgt er geen. Ze moet leren niet te veel te vragen.
Gek, denk ik dan... is een knuffelbeer zo veel gevraagd? Ik bekijk even de publicatiedatum... 1999. Denk snel terug aan 10 jaar geleden. X-boxen, Wii en Nintendo DS waren toen nog niet zo "in" lijkt me... of de auteurs hadden het nooit gewaagd om een teddybeer als "teveel gevraagd" te bestempelen :)

Toeval wou dat ik het boek onder ogen kreeg, enkele dagen nadat ik m'n eigen oude teddybeer terug van zolder had gehaald. Hij was ter sprake gekomen en ik ging hem zoeken. Direct gevonden! Maar het beestje (slechts 1 jaar jonger dan ikzelf) had nooit een naam gekregen.
Suggestie kreeg ik van S. meteen mee: het lijkt een Oscar!

Bon, na 42 jaar is het dus een Oscar geworden.
Oscar gaat sindsdien weer trouw met me naar bed.

Deze Sandra wou ook graag een knuffelbeer. Niet persé Oscar... maar voorlopig stel ik mezelf tevreden met het grijze en ietwat versleten substituut.
Tot ik de knuffelbeer krijg die ik écht wens. Maar ondertussen laat ik me door niemand vertellen dat ik te veel vraag. Ze moesten es proberen!

(meet Oscar)

woensdag 18 maart 2009

wissel der jaren

iedereen doet het... je kiest er niet voor, je kan er niet tegen zijn.

Verjaren, dat heb ik gister dus gedaan.

heb ervoor gezorgd dat ik niet thuis hoefde te zitten kniezen in m'n ukkie.
'k zocht aangenaam gezelschap op, het aangenaamste dat ik kon bedenken (en lang hoef ik dan niet te denken).

Ik heb, zoals men pleegt te zeggen, mezelf eens gesoigneerd. Een hele dag relax, geprobeerd nergens aan te denken (hoewel dat soms jammerlijk mislukte).

De zon - wie moet ik danken? - was stevig van de partij. Ook vandaag, toen ik huiswaarts keerde.
Een kort bezoek aan een herinneringsplaatsje moest het geheel afronden. Dat deed ik alleen.
Een foto als bewijsmateriaal (rarara, waar zat ik?)


Op m'n verjaardag heb ik balans opgemaakt. Mezelf heel stilletjes een mooie toekomst gewenst. Heb zelfs bij een glaasje bubbels heel kort "happy birthday to meeeeee" gezongen. Klinkt het zielig? Het is niet zo bedoeld.
Olijf verdient, net zoals zovelen, een mooi leven. Eentje met ups en downs maar hopelijk eentje waarin een speciaal iemand zit die die schommelingen wil meemaken.

Wishing myself a terrific rest of my life. ladidadidaaaaaaaaa

woensdag 11 maart 2009

Geen eigen verhaal

er gebeuren geen spectaculaire dingen in m'n leven van vandaag. Met "spectaculair" bedoel ik dan iets wat ik de moeite waard vind om te noteren.

Hier en daar "broeit" er iets, maar zolang ik niet weet waar het toe leidt, hou ik het voor mezelf.

Bij gebrek aan het soort contact dat ik graag zou terugvinden, hield ik me vandaag onledig met het lezen van andermans leven. Even meekijken hoe anderen het doen.

Er zijn enkele blogs die ik volg, de ene al "fanatieker" dan de andere. Toch blijf ik het mooi vinden om te zien hoe levens zich ontwikkelen, met ups en downs.
Minstens even mooi vind ik de manier hoe mensen de moeite nemen om zichzelf, hun leven en hun positie daarin te evalueren, te begrijpen, te ontleden. Leren van fouten, genieten van kleine dingen.

Lees goed mee en je merkt zó wanneer ze up zijn en wanneer down. Het heeft een beetje weg van voyeurisme, maar ik praat het goed door mezelf te vertellen dat ik wil leren. Desnoods van andermans fouten.

Een aantal bloggers maken extra indruk op me
  • door de zelfanalyse die ze zo kernachtig weten te verwoorden.
  • door de poëzie die ze toepasselijk gebruiken. Je moet die dingen eerst gelezen hebben om het ook op het juiste ogenblik op te kunnen duikelen en correct te plaatsen, ergens in je blog.
    Ikzelf lees te weinig, kan bijzonder genieten van de stukjes die anderen reproduceren, maar neem zelf nooit een poëtisch werk ter hand.
Vandaag las ik R. van naaldje tot draadje. Ik ken hem niet, maar die man heeft wat te vertellen, al is het niet alle dagen even rooskleurig. Het één en ander meegemaakt zo te zien, gegroeid in de loop der jaren.

Ik "geniet" ervan als ik zie dat niet alleen vrouwen zichzelf tot op het bot uitpluizen. Niet dat ik het niet voor mogelijk hield. M. heeft me ook getoond dat mannen best wel willen nadenken... zij het soms met tijdelijke rustpauzes. De geest neemt soms vrijaf, heb ik gemerkt, maar ook het mannelijk brein denkt na en die wetenschap is voor mij genoeg... voor nu.

R. wil ik heel specifiek bedanken, zonder z'n naam te noemen (je weet wie je bent, samen met enkele van de lezers neem ik aan). Een link op zijn blog bezorgde me een plots inzicht dat momenteel van onschatbare waarde is voor m'n beter begrip van "situaties", mensen, gebeurtenissen. Zelfs al zijn het gebeurtenissen die ik niet in hoogst eigen persoon diende mee te maken.

Ik had vandaag dus geen eigen verhaal, maar dat van anderen was des te waardevoller.

zondag 8 maart 2009

Wens voor goede dingen

Deze week was goed, op een "gewone" manier. Ik verklaar mij nader.

De kadobon die ik niet kon incasseren op woensdag (winkel gesloten en niet echt bij de deur) vervalt binnenkort. Met een eenvoudig telefoontje kreeg ik uitstel van executie: nog wat extra tijd om me te laten verzorgen. Het zal m'n eerste bezoekje worden bij een schoonheidsinstituut én S. had me enkele leuke suggesties gegeven i.p.v. het klassieke "potteke crème".

De regenwaterpomp die de geest had gegeven, o.a. door de vrieskou: het is misschien op te lossen met enkele tientallen (i.p.v. enkele honderden!) euro's. Een dikke meevaller lijkt me dat.

Een nachtelijk gesprek was onverwacht maar verhelderend.

De zon heeft zich de hele week laten zien, zelfs al beweerden onze weermensen anders. Dat ze enkel woensdag, net die éne dag dat ik naar de kust trok, besloot om helemaal afwezig te blijven, kon mijn pret niet drukken.

Diezelfde woensdag werd een vermoeden van mij bevestigd, waardoor ik nu weer beter weet hoe ik me tegenover een welbepaald persoon moet opstellen. Het geeft me, ondanks een onrustige 24 uren, nu méér geestelijke rust.

Het gaat goed, lijkt me.

Goed genoeg om voor mezelf (en m'n bescheiden schare lezers) voorzichtig een wens uit te spreken. M'n verjaardag zit er aan te komen. Ik hoop dat het een goede wordt... :)

donderdag 5 maart 2009

Dagje "zee", dagje regen en wind

Gisteren had ik een dagje zee gepland. Ik had nogal wat dingen te doen.

Een boodschap voor een vriend afwerken, naar de kapster gaan (het was alweer een dikke twee maanden geleden), een kadobon incasseren (bijna vervallen) en enkele bekenden opzoeken.

Alles lukte met uitzondering van de kadobon: winkel had wekelijkse sluitingsdag. Dat noemen ze nog eens slechte planning :)

Eerst was de kapster gepland. Het was, zoals gewoonlijk, een stipte bedoening, haren netjes geknipt preciés zoals ik het graag heb, aangename koetjes en kalfjes tussendoor en op een uurtje was ik buiten.

Daarna ging ik m'n vracht afleveren: de af te werken boodschap. 'k Werd passend bedankt met een lunch op de dijk. Een wandelingetje buiten zat er niet in... het weer werkte niet echt mee én de kapster had me op het hart gedrukt niet teveel in de regen te lopen. Hoewel ze me na de kapbeurt niet meer kon zien, maak ik daaruit op dat ze haar werk toch met enige trots ziet buiten wandelen en graag heeft dat het resultaat nog even zichtbaar blijft.

Na de lunch zou ik een vriendin bezoeken. Voor het eerst bij haar thuis. Ik werd hartelijk ontvangen en was welkom, zeer lang welkom. Nadien reed ik haar even naar de garage om haar herstelde wagen op te pikken... en we besloten er nog een café-tje aan te plakken. Twee leffes en twee uren later trok ik naar m'n laatste afspraak.

Ik had nog een weddenschap af te werken. Won ik, dan stond me een bak Leffe te wachten, verloor ik, dan moest ik een Salsa-intiatie geven.
Omdat ik maar half verloor, kreeg ik tóch een Leffe (met hapjes) en gaf ik een korte initiatie.
Beiden gewonnen en verloren dus.
Er gebeurden nog wat dingen, waar ik diep over moet nadenken... maar het was op z'n minst leerrijk.

Ik was blij met m'n ontmoetingen, vooral met S., eerdergenoemde vriendin. Een schat van een meid... spijtig dat ik dat later heb ontdekt dan ik had gewild.
Ik noem haar vriendin, ik hoop dat ze mij ook een beetje zo ziet. Mag niet zeggen dat ik het tegendeel gewaar word, absoluut niet.
Was onder de indruk van haar warme ontvangst en de tijd die ze voor me vrijmaakte, ondanks het mannetje die thuis op haar wachtte na een vermoeiende werkdag. Bij deze: dank u S., van harte!

De dag hield nog één onverwacht bezoekje in... de dag was ermee begonnen. Kort maar sereen. Het verleden haalt het heden in... of zoiets.
Ik weet het, klinkt allemaal een beetje mysterieus. Maar zo houd ik het graag nog even.

Was in alle geval blij, na enig getwijfel, dat ik was ingegaan op het extra koffietje bij wijze van ontbijt.
Soms is er niet veel nodig om je gewoon even goed te voelen, zelfs als is dat maar voor een half uurtje.

Ik denk erover na, en het was een leuk idee. Meer moest dat niet zijn.

zondag 1 maart 2009

Zonnige Zondag

Zondag 1 maart.
(Water)Zondag... niet echt wat gepland maar geen zin om thuis te blijven.
Snel telefoontje naar één van de zussen... Rommelmarkt goed idee? Tja, waarom niet?

Half gedweilde vloer in de woonkamer gelaten voor wat ze was, snel aangekleed en weg!

Olijf staat alle dagen tussen andermans afgedankte spulletjes, dus had me voorgenomen om vooral niets te kopen. Het ging me om het buiten zijn.

Zus, daarentegen, was op "hare koop"...
De markt stond nog niet helemaal vol, maar het was er fijn.

Terwijl Zus zocht en kocht, deed ik een toertje met haar dochtertje... die stilaan ook op dreef raakte met de aankopen. Haar budget bedroeg 2 Euro... waardoor Tante ook maar in de buidel schoot om een extraatje aan te schaffen: een Barbie Doe-boek, waar Nichtje erg blij mee was.
De koop van de dag vertèl ik niet. U mag het zelf vaststellen, aan de hand van foto-reeks.
Het artikel in kwestie is beschamend, maar het kind was er wèg van en de kostprijs was beperkt.
Voor een volle 1 Euro veranderde het artikel van eigenaar.

De voormiddag werd afgesloten met een terrasje aan een groezelig café, mijn éérste terrasje dit jaar.
Ik heb me redelijk goed aan m'n voornemen gehouden. 't Is iets waar ik me de laatste tijd duchtig in oefen: me aan m'n eigen afspraken houden. Naast de aankoop voor Nichtje, hield ik het bij twee busseltjes Bio-prei, liefdevol aangeprezen door de trotse kweker (gek hoor, hoe Bio-prei en dito aardappelen en rode kool worden aangeboden temidden van diverse prullaria... groenten worden klaarblijkelijk óók bij rommel en brocante gerekend).

De prei gaat straks de pot in. Zo'n geweldige groentjes mag je niet laten verleppen.
Van de voormiddag heb ik alvast erg genoten. Strakjes volgen allerlei klusjes thuis, ... o.a. de rest van de vloer in de woonkamer :)