Niet-therapeutisch

"Mijn schrijven op een blog is niet-therapeutisch" las ik nog niet zo lang geleden.
En ik vond dat knap. Omdat mijn schrijven dat wèl was geweest.
Zo lang en zo uitgebreid.

En in feite is het dat nog steeds. Zij het minder frequent. En meer gecensureerd.
Omdat ik vind dat ik intussen m'n hart en ziel al genoeg heb blootgelegd. Tot ieders verveling wellicht :)

En omdat teveel therapie soms ook net dàt is..... "TE".
Er schieten nog massa's vragen door m'n hoofd. Dagelijks.
Over mens en maatschappij. Te veel miserie, Te veel werklozen, Te weinig werkenden, Te weinig solidariteit... of net TE veel...
Over jonge tieners die op spitsuur van bruggen springen omdat de pesterijen hen te veel werden. TE, ja.
Over communicatie tussen mannen en vrouwen en mannen onderling en vrouwen onderling. En hoe we onze kinderen daar beter op zouden moeten voorbereiden. Toch wel. Zelfs al heb ik er geen :)



Ik zag Freddy onlangs. De dakloze waarvan sprake vorig jaar.
Hij woont nog steeds aan het strand. Tot zolang het houdbaar is. En houdbaar was het dit najaar. Als ik m'n contacten mag geloven, is het dat nu - eind november - nog steeds, met middagtemperaturen van  25°C.... allemaal heel erg leuk... als we de opwarming van de aarde even naast ons neerleggen....

Maar goed. Ik kreeg Freddy wat vaker en van wat dichterbij te zien dit jaar. Met geknipte haren. Hij. Ik niet.

Vandaag heb ik niet veel te vertellen over Freddy. Hoewel hij wel wat te zeggen had. Het is Olijf die zich even aan de oppervlakte wil houden. En tegelijk ook niet. Maar de zin om het in woorden uit te drukken, ontbreekt.

dus doen we't met een foto of twee... en zien wat dat losmaakt. Se Dio vuole :)

Hij zegt dat ik hem moet opzoeken op Facebook. 
Iemand maakte een pagina van hem, zegt hij.
"Cerca: Freddy Tufo Lido Conchiglie", zegt hij

 Ik vind het bijna surreëel dat hij een Facebook-pagina zou hebben... vooral bij gebrek aan een computer. Of electriciteit... for that matter. Maar als iemand van/voor hem een pagina maakte, kan ik nog volgen.
Later op de dag zoek ik hem op, dankzij iemands computer en electriciteit... maar ik vind hem niet.

 

Freddy ziet dat ik lees. Ik kocht inderdaad een trilogie (als ik zin heb om te onthullen dewèlke, geef ik de titel bij gelegenheid nog wel eens door). Maar hij zegt dat er een boek is dat ik MOET lezen.
Een half uur later, zo rond zonsondergang ongeveer, komt hij het geven. Het is gelezen, zoveel is duidelijk. En ik beloof hem niets "want ik bèn al bezig in een boek". En dat begrijpt hij... maar ik "moet toch een beetje erin lezen" vindt hij.


.....

dagen later. Ik vertrek.
Maar moet nog een geleend boek terug brengen. Het regent vandaag. Ik weet waar Freddy woont.
En hij zit binnen. Met Dharma, de hond.  En een niet nader gedefinieerde pijp. Waarvan ik niet wil weten wat erin zit. Maar Freddy is Freddy en ik ben hier niet in professionele hoedanigheid.

Dharma - dat weet u (nog) niet (en als ik niet verder schrijf deze dagen... zal u het nooit weten) - wandelde met Olijf een hele voormiddag kilometers ver langs het strand. Ik wist toen niet hoe hij heette... hetgeen het biezonder moeilijk maakte wanneer bange wandelaars me vroegen om hem terug te roepen....
"Non è mio, mi dispiace. Mi segue da stamattina ma non so come si chiama".
Lullig excuus maar zo wàs het werkelijk.
"Hij is niet van mij, het spijt me. Hij volgt me sinds vanochtend maar ik weet niet hoe hij heet"

Enkele dagen later, een uurtje of twee voor m'n vertrek, zie ik Freddy en Dharma dus terug. In hun huis.
Freddy vindt het alweer niet erg om gefotografeerd te worden.
Ik geef hem z'n boek terug. Heb een praatje van een klein uurtje met hem (en hij is niet altijd gelukkig, zegt hij, want hij mist iets in z'n leven...een vrouw... nou ja.....don't we all???....) en moet dan weer naar mijn huis. Waar het koffertje wacht en de vuilzak nog moet weggegooid.
Dharma heeft me maar één voormiddag gekend, maar ik zou zweren dat hij me gaat missen... aan z'n blik te zien....
Een mens gelooft wat hij geloven wil.

Maar ze maken me warm, Freddy en Dharma. Op hùn manier. Zelfs in deze regen.

Thuis wacht me nog iemand. Voor het laatste half uur vóór m'n vertrek.
Die me, op zijn manier en heel welkom, óók heel warm maakt. Maar waarvan/voor ik weer heel andere geloofsovertuigingen heb. Die hij niet kent. En ik óók ook niet. En dat maakt alles moeilijk.
Maar leuk... zolang het duurt.
De blik in zijn ogen bij m'n vertrek.... kan ik niet lezen. Dharma was gemakkelijker. Die kon ik aaien zonder schroom :)



Ik zoek hem op. Vandaag, 30/11.
Freddy Tufo Lido Conchiglie.
Niets....
Freddy Lido Conchiglie...
en er komt wat....
Ik vraag me af of het om dezelfde man gaat. 



Het gaat om dezelfde man.
Als het u teveel wordt... Fast Forward van de duik naar  2:30.
Dat is Freddy in zijn goeden doen, ten voeten uit. Met lang haar.
Maar nu is het kort.
en het was niet Tufo maar Tuffo. Niet Tufsteen maar Duik.
En niet Facebook maar Youtube.
Zo simpel is Tinternet :)

En uw Olijf verhuisde dankzij deze blog vanavond weer een klein uurtje naar het Zuiden.
Bittersweet memories... niet meer en niet minder.








Ik zal er wonen.
Ooit. 
:)