Bezigheden

Allerlei bezigheden, waaronder lang slapen na 40 uren wakker, houden me even bezet.
Op zich zijn "bezigheden" goed, dat spreekt voor zich, maar ze houden me weer van m'n blog. Die ik deze keer écht wel volledig wil uitschrijven.
Olijf had een goeie vakantie, een abnormale maar een goeie. En dat wil ik geschreven hebben.

Zodra ik kan.
Eerst wat dingen doen en belangrijke mensen zien. Familie. Vrienden ook, die Olijf's hartje met hun enthousiaste welkom terug's zalig verwarmen. Mag ook, gezien het koude zomerweer hier in België.

Vandaag trekt Olijf met de familie richting Breskens. Omdat het weer gaat opklaren en - 't lijkt altijd zo te zijn - dat éérst in het Westen gebeurt.
Westen it is dan maar :)

Alla prossima :)

Terug van weggeweest

Olijf is terug thuis.
Of terug VAN thuis.

't Is moeilijk. Niet uitlegbaar.
Terwijl ik zit te acclimatiseren (20°C verschil, zowat, tussen ginds en hier), houd ik me onledig met het opzoeken van enkele filmpjes, zoals ik ginds had beloofd.

Nu begrijpt u het nog niet, maar later misschien wel, ...onder andere deze video maakt wat verledens los in OnderwaterOlijf.
Ooit mocht ik het in levende lijve observeren, heel lang geleden.
En was toen dànig onder de indruk, dode dieren of niet.

U bent gewaarschuwd: niet noodzakelijk geschikt voor gevoelige kijkers.
Olijf keek wèl en herviel weer in oude gewoontes... die van mateloze bewondering (met beperkte excuses aan Gaya-adepten).

(No subtitles, sorryyyyyyyyy)

Ik zie u niet!

Spijtig....
gisteravond, op weg naar huis, was Olijf niet snel genoeg.
Het foto-apparasie zat te diep in de handtas.

Een traktor (of.. de man die de traktor bestuurde) met aanhangwagen, schoonde de zijbermen op. Maaien dus. Van onkruid... dus. Maar dat terzijde.

Wat me opviel (en ik nog nooit eerder gezien had) was het grote oranje bord op de achterkant van de aanhangwagen.

IK ZIE U NIET!

stond erop.

en dat vond ik schitterend.
Tuurlijk ziet die man niemand achter z'n gevaarte. Zeker niet terwijl hij bezig is met z'n stoffig gemaai.

Kort maar krachtig. IK ZIE U NIET!
Zegt wat het moet zeggen.

Grosso modo 3 seconden later (intussen had ik 'em uiteraard al lang voorbijgestoken... in een brede bocht), vroeg ik me af hoe je dat in een pictogrammetje kan gieten.
Want niet iedereen kan lezen, da's één.
en twee: niet iedereen kan Nederlands lezen, een opmerking die Olijf af en toe te horen krijgt in de winkel.
Onze verkoopsvoorwaarden bievoorbeeld, die verplicht uithangen, staan er "maar" in het Nederlands.
Geen Frans, Duits of Engels.
En ook geen Turks, Arabisch of Pools.

Dat schijnt een onoverkomelijk euvel te zijn, dat het niet in het Arabisch geschreven is.

Vergis u niet: u leest hier géén racistisch getinte blog.
Gewoon een vaststelling, zomaar losjes uit de pols.

mja...
ik wijk af.
In gedachten dan toch.

Conan O' Brien zei...

(in z'n 2011 toespraak tot eindejaarsstudenten van de Dartmouth College)

In 2000 I told students to not be afraid to fail.
And I still believe that.
But today I tell you that whether you fear it or not, disappointment WILL come.
The beauty is that through disappointment you can gain clarity
and with clarity comes true conviction and originality.

Vond het mooi.
En wou het onthouden.
Omdat we allemaal wel eens ontgoochelingen oplopen.
En wie zegt dat dat niet zo is, ...
tja...
die liegt.


Voor de volledigheid, en omdat het overgrote deel van de speech lekker luchtig is, moedig ik u aan om deze link te volgen. Enjoy :)

RARE dagen!

De nieuwe autoruit zat welgeteld 10 dagen in de auto (of is dat erOP?)... of een vrachtwagen aan de kust petste er een steentje op.
Steen op ruit = ster IN ruit.

Je houdt het soms niet voor mogelijk. 2 maal glasschade op 10 dagen tijd.
Olijf heeft even geen tijd, maar de kostprijs zal beperkt blijven. Ik heb een goedkope hersteller/autoruitenplaatser gevonden. Een een vriendelijke. En gedienstige. En rappe.

Na een nachtelijke belastingaangifte en 3 uurtjes slaap, kwakte (nog steeds) Olijf een nieuwe fles balsamico tegen de keukenvloer. Niet goed wakker zeggen ze dan.
Inderdaad niet goed wakker. Zelfs niet na het opdweilen van het litertje azijn...

En toch overleefde ik de dag.
Nogmaals.
Tot na het bezoek van de spaarplanman. Die me met graagte twee contracten liet ondertekenen (wat zullen we de fiscus de volgende jaren pluimen zeg!), even wachtte tot ik 2x3maanden cash vooruitbetaling uit de muur ging halen en daarna met een brede doch nog steeds relatief bescheiden glimlach door de voordeur naar buiten wandelde.
Waarna Olijf een beloofd terugkeertelefoontje wilde plegen.
En haar Chinese Brolgsm richting de grond zag  vallen.
Touch Screen naar de vaantjes.
Geen touch-functie, geen nummertjes ophalen, geen mensen bellen.

...
Houden we't nog voor mogelijk?
Zo vlak voor de vakantie?

Sjans..
ik heb vriend(inn)en en kennissen, oude en nieuwe.
Die me vertellen dat ze me bij wijze van vriendendienst op een ontieglijk uur naar het vliegveld zullen rijden.
Of die me op heel korte tijd uitgebreide mails sturen omdat de overeenkomsten sinds de eerste eerder toevallige kennismaking bijna te bizar zijn om wààr te kunnen zijn.

Om maar te zeggen... dat het leven altijd rare curve balls gooit.
Sommige mooie
en sommige minder mooie.
Maar altijd rare.

Vanavond moest de koffer half klaar zijn.
In plaats daarvan shopte ik online naar een nieuwe gsm. Te nemen of te laten.
Olijf wil Dual Sim, koste wat het kost. Daar zijn redenen voor.
Niet in het minst omdat m'n oude Dual Sim nog maar één keer gediend heeft voor het doel waarvoor hij gekocht werd. In Bologna.
Maar Olijf kocht hem een jaar geleden omdat twee Sims in één toestel plausibel leken... van twee werelden afkomstig en daar soms vertoevend zijnde. En net nù de Chinese Brol ging kunnen doen wat hij moest doen... dook hij zichzelf dood tegen m'n parket.

Voor één keer ben ik mezelf es dankbaar voor m'n hamstergedrag. De oude gsm was nog niet Recupel-gewijs naar de winkel gegaan. Waardoor ik vandaag nog bereikbaar ben. En morgen waarschijnlijk ook.
Daarna zien we wel.
Stomme Chinese Brol :)

Een half jaar

oftewel zes maanden.
+ bijna 1 dag (wegens ongeveer 03u00 in de ochtend).

zijn voorbijgegaan sinds Olijf wakker werd en verschrikt aan een koude hand voelde dat het gedaan was.

Mama en ik hebben er even een traan bij weggepinkt gisteravond.
Je zou voor minder.

Ik mis 'em.
maar hij is er nog steeds.
In m'n hoofd
en m'n herinneringen.
Meestal gewoon mooi en zoet, zonder tranen.

Maar zes maanden... tis een ver-half-jaardag.
En dan wil een mens al es wat oogvocht kwijt.

Meteen ook om alle verliezen van de voorbije jaren. De ene al verdiender dan de andere (so shoot me).
We zijn "maar" mensen. Olijf ook.
En daar hou ik het bij.

Het is gek

hoe het overlopen van oude blogposts me soms pakt.
Lezen hoe ik me jààààren geleden voelde, terwijl ik net nù denk op de goeie weg te zijn (lees: weg van en helemaal uit het ouwe verdriet).

"Therapeutisch" hoort het te zijn... en dat is het ook.
Maar "pakken" doet het me nog steeds.
Dat een mens zoveel verdriet kan hebben om een ander mens.
En dat dat heel onverwacht nog even de kop kan opsteken.
"Ik heb nòòòòit zoveel betekend voor hem als hij voor mij. Nix meer dan een domme en toevallige passage. Je hebt jezelf teveel wijsgemaakt"

De Gremlins op je schouders, hoorde ik onlangs. Die stemmetjes die je het af en toe even moeilijk maken.
Olijf weet dat ànderen er net zoveel last van hebben als zijzelf. Troostende gedachte, hoe onsmakelijk dat ook moge wezen, wegens sowieso onfijn.

Ego. Drang om wat te betekenen. Ego.

Een passage om te laten... nou ja... passeren.
Morgen is een andere dag. En daar doen we het mee.

Overdonderd

Sinds gisteravond terug van een weekendje Koksijde.
Salsa-festival op het strand was het excuus.
Samenzijn met enkele bekenden en minder bekenden het middel én het doel.

Het hele weekend heeft me - op eigenaardige en niet eens zo onverwachte manier - zodanig overdonderd dat ik niet weet wat eerst schrijven....

Laten bezinken is de eerste boodschap.
Tijd vinden de tweede, want Olijf is weg binnenkort.
Wanneer precies, is niet verstandig om online kenbaar te maken... lees en hoor ik overal om me heen (en je moet een klein kind zijn om dit niet te snappen).

Voorlopig wil ik enkel kwijt dat een mens zò vol kan geraken van emoties en indrukken, dat het even onmogelijk lijkt om ze uit te drukken....wat zich - gek genoeg - uit in een mix van tomeloze blijdschap + drang om ze neer te pennen enerzijds en een verlangen om alles  stilletjes voor mezelf te houden in de hoop het zò te vereeuwigen anderzijds...

Geen idee of u dit volgt.
Geen idee voor welke optie Olijf zal kiezen. Schrijven of zwijgen.

Time will tell.