hoe het overlopen van oude blogposts me soms pakt.
Lezen hoe ik me jààààren geleden voelde, terwijl ik net nù denk op de goeie weg te zijn (lees: weg van en helemaal uit het ouwe verdriet).
"Therapeutisch" hoort het te zijn... en dat is het ook.
Maar "pakken" doet het me nog steeds.
Dat een mens zoveel verdriet kan hebben om een ander mens.
En dat dat heel onverwacht nog even de kop kan opsteken.
"Ik heb nòòòòit zoveel betekend voor hem als hij voor mij. Nix meer dan een domme en toevallige passage. Je hebt jezelf teveel wijsgemaakt"
De Gremlins op je schouders, hoorde ik onlangs. Die stemmetjes die je het af en toe even moeilijk maken.
Olijf weet dat ànderen er net zoveel last van hebben als zijzelf. Troostende gedachte, hoe onsmakelijk dat ook moge wezen, wegens sowieso onfijn.
Ego. Drang om wat te betekenen. Ego.
Een passage om te laten... nou ja... passeren.
Morgen is een andere dag. En daar doen we het mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten